3ο Tourist Trophy Ψυχικού 2018

Τρέξαμε με την γρηγορότερη μοτοσυκλέτα της κατηγορίας και… χάσαμε!
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

5/11/2018

Η ιστορία του πρώτου μεταπολεμικού αγώνα μοτοσυκλετών που έγινε στην Ελλάδα συνεχίζει να μας διδάσκει. Χάρη στις προσπάθειες του Τάκη Μαριολόπουλου που έχει ιδρύσει και το Μουσείο Κλασσικής μοτοσυκλέτας, όσο και στην ενεργή υποστήριξη του δήμου Ψυχικού, είχαμε την ευκαιρία να δούμε, να ακούσουμε (και εμείς προσωπικά να οδηγήσουμε) σπάνιες μοτοσυκλέτες, που συνήθως είναι κριμένες μέσα σε γκαράζ. Μοτοσυκλέτες που όχι απλώς συμβολίζουν μια εποχή, αλλά διδάσκουν στις νεότερες γενιές το πάθος, την θέληση και την χαρά της δημιουργίας των ανθρώπων που τις σχεδίασαν, τις κατασκεύασαν, αλλά και όσους τις συντηρούν και της οδηγούν. Ειδικά οι ιδιοκτήτες αυτών των μοτοσυκλετών σήμερα, που κάποιοι τους αποκαλούν λανθασμένα “συλλέκτες” είναι στην πραγματικότητα οι βιβλιοθηκάριοι της γνώσης του μοτοσυκλετισμού.

Με κόπο, χρόνο και πάρα πολλά έξοδα και στερήσεις, κρατάνε ζωντανή την ιστορία και όση αξία κι αν έχουν σε χρήματα αυτές οι μοτοσυκλέτες σήμερα, να είστε βέβαιοι ότι οι κάτοχοί τους έχουν ξοδέψει πολλά περισσότερα για να τις κρατάνε ζωντανές.

Τι είναι όμως αυτή η αναβίωση του TT Ψυχικού; Σίγουρα δεν έχει την μορφή που είχαν οι πρώτοι αγώνες που έγιναν εκεί, στους χωματόδρομους του Ψυχικού. Υπάρχει χρονομέτρηση και υπάρχουν ξεχωριστές κατηγορίες, όμως το πνεύμα της εκδήλωσης δεν είναι να δούμε ποιος θα φτάσει πρώτος στον τερματισμό. Στην πραγματικότητα είναι μια αφορμή, για να βγουν ξανά αυτές οι μοτοσυκλέτες στους δρόμους και να τις απολαύσουμε, είτε είμαστε θεατές, είτε είμαστε συμμετέχοντες. Η λογική της χρονομέτρησης είναι να διατηρήσεις έναν σταθερό ρυθμό για συνολικά έξι γύρους. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες με βάσει την ηλικία της μοτοσυκλέτας που οδηγάς. Η κατηγορία με τα “σύγχρονα” είναι μοτοσυκλέτες της εικοσαετίας 1960-1979 και οι περισσότερες από αυτές έχουν μίζα και δισκόφρενα. Η μεσαία κατηγορία είναι μοτοσυκλέτες των  ‘50ies και η “κορυφαία” κατηγορία έχει μοτοσυκλέτες που πλησιάζουν χρονολογικά τις μοτοσυκλέτες που συμμετοχών στους πρώτους μεταπολεμικούς αγώνες του TT Ψυχικού.

Η δική μας συμμετοχή ήταν φυσικά στη μεσαία κατηγορία, χάρη στο δίχρονο MI-Val του 1954 που μας παραχώρησε από το μουσείο του ο Τάκης Μαριολόπουλος.

Το μηχανάκι αυτό είναι πραγματικά “όπλο” αφού η ιταλική εταιρεία MI-VAL γεννήθηκε και κατασκεύαζε τις μοτοσυκλέτες της σε δύο από τα εργοστάσια όπλων της Beretta στην Μπολόνια. Το όνομα MI-Val είναι από την σύσταση της εταιρείας  Company Industrial Minganti Valtrompia S.p.A  το 1950, κατασκευάζοντας το πρώτο δίχρονο 125 Tourismo, με επιρροές από το DKW RT 125 που ήταν μία από τις δημοφιλέστερες μοτοσυκλέτες της εποχής της. Η MI-VAL έγινε γνωστή με τις νίκες και την πολύ καλή της εμφάνιση στους αγώνες SIX DAYS, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1954 και 1956.

Με τέτοιες αγωνιστικές περγαμηνές, η νίκη ήταν το λιγότερο που έπρεπε να κερδίσουμε με την συμμετοχή μας σωστά; Οπότε τέρμα γκάζι από την εκκίνηση! Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και άλλη επιλογή, καθώς στη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα είχε αφαιρεθεί το ταχύμετρο, οπότε δεν είχα καμία πληροφορία για την ταχύτητα. Σκέφτηκα λοιπόν πως ο μόνος τρόπος να διατηρήσω σταθερό γυρολόγιο είναι να πηγαίνω όσο πιο γρήγορα γίνεται!

Πράγματι δούλεψε η στρατηγική, αφού η μέση ωριαία μου ήταν στα 52km/h στους περισσότερους γύρους. Έριξα γύρο σε όλους! Το πρόβλημα ήταν πως ο πρώτος γύρος που έκανα ήταν στα 43km/h και βάσει αυτού του γύρου έτρωγα τις ποινές στη διαφορά του χρόνου… όποτε καταλαβαίνετε γιατί τερμάτισα 24ος, όταν ο νικητής της κατηγορίας μου είχε μέση ωριαία 39-40km/h με την BSA του και ο δεύτερος με μια Harley Davidson είχε 34-35km/h.

Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος της ημέρας πάλι κερδισμένος βγήκα. Όχι μόνο διότι η οδήγηση μιας παλιάς μοτοσυκλέτας είναι από τα πιο ψυχαγωγικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, αλλά κυρίως για τους νέους φίλους και την παρέα που κάνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις με σημαντικούς ανθρώπους. Κι αυτό το τελευταίο είναι ανεκτίμητο…      

 

 

MotoGP-Maverick Vinales: Το μετάνιωσε που δεν πήγε στην Ducati

Δηλώσεις για το παρελθόν έκανε ο Ισπανός αναβάτης - Θα μπορούσε να έχει κερδίσει 3-4 τίτλους με το Borgo Panigale
vinales
Από τον

Παύλο Καρατζά

7/7/2025

Ο Maverick Vinales έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία το 2015 με την Suzuki Ecstar, το 2017 μεταπήδησε στην Yamaha μέχρι τα μέσα του 2021, ενώ ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Aprilia που έμεινε μέχρι πέρυσι, πριν πάει στην ομάδα της Red Bull KTM Tech3.

Όπως αποκάλυψε όμως ο Vinales, παραλίγο να ενταχθεί στην ομάδα της Ducati, καθώς ο Ιταλός κατασκευαστής ήθελε να αντικαταστήσει τον Jorge Lorenzo που μετακόμισε στην Honda και θέλησε να τον τοποθετήσει δίπλα στον Andrea Dovizioso για τις σεζόν 2019 και 2020.

Ο ίδιος επτά χρόνια αργότερα δήλωσε πως μετάνιωσε που αρνήθηκε την πρόταση της επίσημης ομάδας της Ducati. Συνέχισε λέγοντας πως ήθελε να πάει στην Ducati, αλλά οι άνθρωποι της τότε ομάδας του τον έπεισαν να μείνει στην Yamaha, το οποίο τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος.

Λίγο καιρό αργότερα, η σχέση του με την Yamaha έφτασε σε αδιέξοδο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να σπάσει το συμβόλαιό του στα μέσα της σεζόν του 2021, για να μετακομίσει στην Aprilia, όπου και έμεινε μέχρι πέρυσι. Αυτό βέβαια του έδωσε την ευκαιρία για ένα ρεκόρ, αφού σημείωσε νίκες με τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές.

Όταν ρωτήθηκε για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τελικά πήγαινε στην Ducati, ο ίδιος δήλωσε “Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι στη ζωή όλα τα πράγματα που συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο. Ίσως αν πήγαινα στην Ducati, να χτυπούσα τον εαυτό μου με ένα κρεμμύδι, να τραυματιζόμουν και να μην αγωνιζόμουν ξανά. Δεν ξέρουμε. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η μοίρα με έφερε εδώ, στην ΚΤΜ, και έκανα μια εξέλιξη που μου αρέσει. Αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου και νιώθω πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την οικογένειά μου αυτή τη στιγμή”.

Ο Vinales συνέχισε λέγοντας “Πόσους τίτλους θα είχα; Με τη απόδοση που έχω τώρα και με μια Ducati, τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αισθάνεσαι και το να είσαι ευτυχισμένος είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν και νιώθω γαλήνη. Τις προάλλες, στο Mugello, είπα στον εαυτό μου, αν δεν είναι η ώρα τώρα, θα περιμένω να έρθει κάτι καλύτερο. Και τώρα θέλω πραγματικά να κερδίσω.”