Monster Energy Yamaha: "Επανεκκίνηση!"

Ο Lin Jarvis για την στοχευμένη αναδιάρθρωση
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

12/4/2019

Τα περασμένα δύο χρόνια (οι σεζόν 2017 και 2018) ήταν για την Yamaha τα δικά της "πέτρινα χρόνια". Ήταν οι δύο στείρες χρονιές που όχι μόνο στέρησαν από το εργοστάσιο του Iwata πρωταθλήματα νίκες και βάθρα, αλλά έφεραν στην επιφάνεια με τον πιο επώδυνο τρόπο την απόσταση που τους χώριζε από τα υπόλοιπα εργοστάσια και πολύ περισσότερο από τον "αιώνιο αντίπαλο", την Honda.
Οι γκρίνιες εντός των τειχών της ομάδας ήταν πλέον μια παγιωμένη κατάσταση, με τον Rossi να είναι ο πιο αιχμηρός στα σχόλιά του συγκριτικά με τον Vinales, σε σημείο μάλιστα που οι μηχανικοί να αλλάζουν δρόμο κάθε φορά που διασταυρωνόντουσαν μαζί του, στα γραφεία της Yamaha Racing στο Μιλάνο. Το αποκορύφωμα ήταν το video που έδωσε στην δημοσιότητα η Yamaha, με τους υπεύθυνους του προγράμματος των MotoGP να ζητούν δημοσίως συγνώμη από τους αναβάτες τους, για το ότι δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν ένα ανταγωνιστικό πακέτο.
Η λύση δόθηκε στις αρχές του έτους με μια αναδιάρθρωση στο οργανόγραμμα της ομάδας που σηματοδότησε ουσιαστικά μια επανεκκίνηση του όλου project, κάτι για το οποίο μίλησε ο Lin Jarvis μεταφέροντας το σκεπτικό πίσω από αυτές τις κινήσεις. Πέρα από τις αλλαγές των προσώπων σε κομβικά πόστα (o project leader των MotoGP, Kouji Tsuya απομακρύνθηκε και την θέση του πήρε ο μέχρι πρότινος υπεύθυνος των πλαισίων Takahiro Sumi, ενώ ο Kazuhita Takano κατέλαβε το κενό που άφησε ο Sumi), ο Jarvis τόνισε ότι το σημαντικότερο ήταν πως βελτιώθηκε η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων.


Τα άμεσα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών φάνηκαν ήδη από τις δοκιμές πριν την έναρξη της φετινής σεζόν, όπου ο Vinales ήταν ένας από τους γρηγορότερους αναβάτες, ενώ ο Rossi διέκοψε το αρνητικό σερί των εννέα μηνών χωρίς τερματισμό στο βάθρο, μετά την δεύτερη θέση που κατέλαβε στον αγώνα της Αργεντινής. Μετά από αυτά τα δεδομένα, ήταν λογικό να υπάρξει μια αύρα αισιοδοξίας στους κόλπους της Yamaha, όπου σύμφωνα με τον Jarvis "είχαμε κολλήσει και τριγυρνούσαμε γύρω-γύρω χωρίς αποτέλεσμα".
Μάλιστα, όπως αποκάλυψε το αφεντικό της Yamaha Racing, οι αλλαγές αυτές συνεχίζονται ακόμη, με το εργοστάσιο να στρατολογεί κι άλλους μηχανικούς και μηχανολόγους στο διαρκώς αυξανόμενο αγωνιστικό της τμήμα που εδρεύει στην Ιταλία, όπου εκτός των άμεσων αποτελεσμάτων ποντάρουν περισσότερο στις επόμενες δύο σεζόν του 2020 και 2021. "Μερικές φορές πρέπει να φρεσκάρεις και να αλλάξεις την ομάδα", δήλωσε ο Jarvis. "Δεν χρειάζεται να αλλάξεις όλους τους παίκτες στην ομάδα, αλλά μόνο μια λεπτομέρεια στον τρόπο που δουλεύεις, ή έναν παίκτη-κλειδί, ή ακόμη έναν κομβικό παράγοντα επιρροής." Σε ό,τι αφορά τον προηγούμενο project leader, τον Tsuya, o Jarvis θεωρεί ότι ήταν ένας ωραίος τύπος και καλός μηχανολόγος, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχαν "κολλήσει" κάνοντας συνέχεια κύκλους χωρίς ουσιαστική πρόοδο. Μάλιστα παραδέχτηκε, όπως είχε κάνει και σε παλαιότερες δηλώσεις του, ότι πολλές φορές πήραν και λάθος μονοπάτι, οπότε μια επανεκκίνηση είναι ένα θετικό βήμα.
Οι άνθρωποι που ανέλαβαν τα νέα πόστα φαίνεται ότι ανταποκρίνονται σωστά στους ρόλους τους, ενώ εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Takano δεν ανέλαβε στην πραγματικότητα κάποιον καινούργιο ρόλο, αλλά επέστρεψε σε αυτόν που είχε παλαιότερα, μιας και ήταν και στο παρελθόν ο υπεύθυνος του τμήματος πλαισίων, με πολύ καλά αποτελέσματα μάλιστα. Όταν έφυγε από το project των MotoGP, τον μετέθεσαν στο πρόγραμμα των τρίτροχων μοτοσυκλετών, όντας ο άνθρωπος πίσω από την δημιουργία του Niken. Ο λόγος που τον μετακίνησαν ήταν αυτή η πολύτιμη εμπειρία του, οπότε η επιστροφή του στα MotoGP αποτελεί ένα πολύ δυνατό χαρτί για την ομάδα. Πολύ σημαντική, πάντα σύμφωνα με τον Jarvis, ήταν και η αναδιανομή αρμοδιοτήτων, καθώς τώρα ο Tsumi μπορεί να επικεντρωθεί αποκλειστικά στους μηχανικούς του, με τα υπόλοιπα καθήκοντα να έχουν ανατεθεί στον νέο υφιστάμενό του.


Σε ό,τι αφορά το θέμα της επικοινωνίας, που για την ομάδα της Yamaha ήταν τα τελευταία χρόνια ένα μελανό σημείο, ο Jarvis θεωρεί ότι πλέον έχει δοθεί οριστική λύση. Όλοι θυμόμαστε άλλωστε τις δηλώσεις του Rossi μετά τον αγώνα της Aragon πέρσι (όπου η Yamaha είχε φέρει τα χειρότερα αποτελέσματά της) που έλεγε ότι οι άνθρωποι του εργοστασίου πρέπει να αντιδράσουν. Ότι κάποιοι υψηλά ιστάμενοι θα έπρεπε να δουν τα αρνητικά στατιστικά και να αναρωτηθούν γιατί συμβαίνει αυτό. Τώρα, οι δίαυλοι επικοινωνίας μέσα στην ομάδα είναι πολύ πιο ανοιχτοί. Πλέον, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ανταλλαγή κουλτούρας, όχι μόνο ανάμεσα στους Ιάπωνες της εταιρείας, αλλά και μεταξύ των Ιαπώνων και Ευρωπαίων μηχανικών. Στην παρούσα φάση, το έργο της ομάδας στην Ιταλία απολαμβάνει μεγαλύτερης αναγνώρισης, γι' αυτό το λόγο και συνεχίζει να ενισχύεται με νέες προσλήψεις.


Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τομέας των ηλεκτρονικών του Μ1, κάτι για το οποίο είχαν πολλά παράπονα οι αναβάτες της Yamaha. Για να δοθεί λύση, δημιουργήθηκε ένα τμήμα εξέλιξης των ηλεκτρονικών, στην ευρωπαϊκή βάση της ομάδας. "Τώρα έχουμε δύο γκρουπ ανθρώπων που δουλεύουν πάνω στο θέμα, ενώ στο παρελθόν είχαμε μόνο ένα", λέει ο Jarvis. "Πρόκειται για έναν νέο οργανισμό, χωρίς πολλά πρόσωπα, αλλά έχουμε Βέλγους, Ισπανούς και Ιταλούς μηχανολόγους που δουλεύουν και συνεργάζονται με την Yamaha στην Ιαπωνία. Όπως έχω πει ήδη, αυτή η ομάδα μεγαλώνει διαρκώς και θα έχει εμπλοκή και μέσα στις πίστες κατά την διάρκεια των αγώνων. Είναι ένα θετικό δείγμα που δείχνει ότι η Yamaha αναγνωρίζει το ότι χρειάζεται υποστήριξη από εξωτερικούς συνεργάτες. Προφανώς έχουμε έναν ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης, οπότε θεωρώ ότι μπορούμε να γίνουμε πιο δυνατοί συνδυάζοντας την ευρωπαϊκή φιλοσοφία με τη ιαπωνική μεθοδολογία. Πρέπει όλοι να συνεργαστούμε για να δρέψουμε καρπούς άμεσα, αλλά ακόμη περισσότερους τις επόμενες δύο σεζόν".

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”