Siberia – Road of bones (A' ανταπόκριση)

Μια ανάσα πριν την Κίνα
19/8/2019

Από καιρό ήθελα να κάνω ένα ταξίδι στις ανατολικές εσχατιές (Far East) της Σιβηρίας. Αν και έχω βρεθεί τρεις φορές στην συγκεκριμένη περιοχή (1996, 2007, 2018) ταξιδεύοντας για το Vladivostok, ήθελα ωστόσο να πραγματοποιήσω μια πιο επισταμένη εξερεύνηση της Ανατολικής Σιβηρίας.
Έτσι, μην αντέχοντας να οδηγήσω για τέταρτη φορά στον Υπερσιβηρικό προκειμένου να φτάσω ως εκεί, αποφάσισα να στείλω ατμοπλοϊκώς στο Vladivostok την προσωπική μου BMW F-650 κι εγώ να μεταβώ κατόπιν αεροπορικώς – όπως και τελικά έγινε.
Αφού πέρασα έναν εκτελωνιστικό-γραφειοκρατικό Γολγοθά στο λιμάνι του Vladivostok, κατάφερα να παραλάβω την γαλανόλευκή μοτοσυκλέτα μου και να ξεκινήσω το δίτροχο οδοιπορικό μου στο Far East της Σιβηρίας, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου άγγιζε τα 6.000 χλμ.


Στο ταξιδιωτικό πλάνο που είχα καταστρώσει, υπήρχαν επισκέψεις γνωριμίας στις πόλεις Khabarovsk, Belogorsk, Blagoveshchensk, Yukutsk και Magadan, ενώ συμπεριλαμβανόταν και η οδήγηση σε χωματόδρομους, που το μήκος τους ξεπερνούσε τα 2.000 χιλιόμετρα. Αποχαιρετώντας το Vladivostok, ξεκίνησα να οδηγώ πάνω στον Υπερσιβηρικό με αρχικό προορισμό την πόλη Khabarovsk, (740 χλμ. βορειοδυτικά). Η πόλη Khabarovsk θεμελιώθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στις όχθες του ποταμού Amur, ο οποίος αποτελεί την συνοριακή γραμμή ανάμεσα στην Ρωσία και την Κίνα. Ήταν μια πανέμορφη παραποτάμια πόλη, με αρχιτεκτονική κομψότητα και όμορφες γωνιές, που δικαίως κέρδισε άλλον ένα θαυμαστή. Αντίθετα, η πόλη Belogorsk ήταν ένα άχρωμο και αδιάφορο αστικό κέντρο, που γρήγορα έσβησα από τα κύτταρα της μνήμης μου.


Στην προσπάθειά μου να οδηγήσω κατόπιν βόρεια του Υπερσιβηρικού, πάνω στον οδικό άξονα Lena Hwy με προορισμό τις πόλεις Yukutsk και Magadan, είχα δυο πτώσεις στον χωμάτινο άξονα (περίπου 300 χιλιόμετρα νότια της πόλης Yukutsk). Ένα άσχημα κτυπημένο πόδι δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω την πορεία μου πιο βόρεια, με αποτέλεσμα να επιστρέψω ξανά στον Υπερσιβηρικό και να στραφώ προς την πόλη Blagoveshchensk.


Την περίοδο που ήμουν στην Σιβηρία, εκτός από τις καταστροφικές πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν, εκτεταμένες πλημμύρες σάρωσαν την περιοχή του Far East. Τα δυσάρεστα αποτελέσματα των σφοδρών βροχοπτώσεων ήταν ορατά στα χωριά της παραποτάμιας περιοχής του Amur, καθώς πολλά ήταν πλημμυρισμένα.


Το κοινό στοιχείο των πόλεων Khabarovsk και Blagoveshchensk είναι ο ποταμός Amur. Και τα δυο αστικά κέντρα της Ανατολικής Σιβηρίας είναι κτισμένα στις όχθες του συνοριακού ποταμού και θωπεύουν από απόσταση αναπνοής την Κίνα…
Κωνσταντίνος Μητσάκης


 

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό

"Trans – Asian 2017"

Ταϊλάνδη-Μαλαισία-Ινδονησία
21/8/2017

Στόχος επετεύχθη!

 Η ξελογιάστρα Ταϊλάνδη αποτέλεσε τον επόμενο σταθμό του "TransAsian 2017". Πρόκειται για έναν προορισμό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς πρωταγωνιστεί τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Η έκτη κατά σειρά χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού με καλωσόρισε στην τροπική της αγκαλιά με άψογους δρόμους, άριστες ανέσεις και εξυπηρετήσεις, υποδειγματικές υποδομές και καλοσυνάτους ανθρώπους.

Δύο φορές στο παρελθόν (1995, 2009) έχω "αλώσει" μοτοσυκλετιστικά την Ταϊλάνδη, ρολάροντας σε όλη σχεδόν την χώρα. Αυτήν την φορά δεν μπήκα στον πειρασμό να επισκεφθώ την κοσμοπολίτικη Bangkok, αλλά προτίμησα να περιηγηθώ στην επαρχία, θέλοντας να περάσω πέντε ήρεμες και χαλαρές μέρες, όπως και τελικά έκανα. Εξαίσιοι βουδιστικοί ναοί, μικροί αγροτικοί οικισμοί και πυκνή τροπική βλάστηση ομόρφυναν τα μέρη που επισκέφθηκα, ενώ για την λευκή Africa Twin, τα 1.700 χιλιόμετρα ήταν ο συνολικός απολογισμός χιλιομέτρων που "έτρεξε" στους δρόμους της Ταϊλάνδης.

Και μετά την Ταϊλάνδη, η Μαλαισία… Εδώ η οδική αποστολή μου ήταν η πιο σύντομη και εύκολη που είχα σε όλο το διηπειρωτικό ταξίδι. Μόλις 160 χιλιόμετρα χρειάστηκε να διανύσω από τα σύνορα ως την πόλη λιμάνι Georgetown (την πρωτεύουσα του νησιού Penang). Οδηγώντας πάνω στην Penang Bridge, την μεγαλύτερη γέφυρα της Μαλαισίας (13,5 χλμ.), άφησα πίσω μου το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας και βρέθηκα πάνω σ’ ένα μικρό νησί-κόσμημα, γνωστό κι ως "Μαργαριτάρι της Μαλαισίας".

Σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών, το νησί Penang είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά χαρτιά της χώρας. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαίσιοι συνυπήρχαν αρμονικά στο Penang, ενώ οι βουδιστικοί ναοί, τα τζαμιά και οι ινδουιστικοί ναοί που αντίκριζα παντού μαρτυρούσαν το στοιχείο της ανεξιθρησκίας που επικρατούσε.

Όμως, δεν ήταν μόνο τα τουριστικά θέλγητρα του νησιού που με έφεραν ως εδώ. Από το λιμάνι της Georgetown, ένα μικρό πλοίο θα μετέφερε την μοτοσυκλέτα μου στην απέναντι ακτή της Ινδονησίας (λιμάνι Belawan της Σουμάτρα), ενώ εγώ θα ακολούθησα την ίδια πορεία αεροπορικώς (στην κοντινή πόλη Medan). Το ταξίδι στην ηπειρωτική Ασία είχε πλέον τελειώσει και σειρά έπαιρνε η Ινδονησία, ο τελευταίος προορισμός του "Trans – Asian 2017".

Έχοντας καταγεγραμμένα στο κοντέρ της λευκής Africa Twin περί τα 14.340 χιλιόμετρα από την αρχή του ταξιδιού, βρέθηκα στο λιμάνι Belawan της Σουμάτρα για να εκτελωνίσω την μοτοσυκλέτα και να την ετοιμάσω για τα τελευταία 2.000 χιλιόμετρα του "Trans – Asian 2017", αυτά που με χώριζαν από την Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της Ινδονησίας.

Διασχίζοντας ένα εκπληκτικό τροπικό σκηνικό, η διαδρομή μου στο νησί της Σουμάτρα θα περνούσε από τις πόλεις Tebing Tinggi, Pekanbaru, Jambi, Palembang και Bandar Lampug, ενώ στο λιμάνι Bakauheni, ένα επιβατικό πλοίο θα με μετέφερε κατόπιν στο λιμάνι Merak, στην δυτική άκρη του νησιού Ιάβα –από εδώ, η Τζακάρτα απείχε μόλις 110 χλμ.

Μπορεί η υπολειπόμενη απόσταση να μην ήταν σχετικά μεγάλη, όμως, η κατάσταση που αντιμετώπισα στους δρόμους της Σουμάτρα ήταν τέτοια, που χρειάστηκα πέντε ολόκληρες μέρες εξοντωτικής οδήγησης μέχρι να διαβώ τις πύλες της ινδονησιακής πρωτεύουσας. Μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, αμέτρητα λεωφορεία και φορτηγά, προσπεράσεις κυριολεκτικά στον πόντο και απίστευτη ρύπανση από τα καυσαέρια των οχημάτων. Σκέτη κόλαση…

Και τελικά, μετά από 57 μέρες ταξιδιού στους απρόβλεπτους δρόμους της πολυπολιτισμικής Ασίας, ευτύχισα να ξεδιπλώσω την ελληνική σημαία στην Τζακάρτα, σηματοδοτώντας έτσι την ολοκλήρωση ενός ακόμα δίτροχου εγχειρήματος. Άλλος ένας μακρινός ταξιδιωτικός στόχος είχε επιτευχθεί…

Χρέη οικοδεσπότη και ξεναγού μου στην Τζακάρτα έκανε ο Παναγιώτης Πεντεφράγκος, ένας συνάδελφος μοτοσυκλετιστής και νυν μετανάστης της πρόσφατης ελληνικής οικονομικής κρίσης, που τα τελευταία 6 χρόνια δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Ινδονησία. Έχοντας ιδρύσει μια βιοτεχνία παραδοσιακών γαλακτοκομικών προϊόντων στην Τζακάρτα, ο Παναγιώτης παρασκευάζει το ελληνικό γιαούρτι “KALIMERA, με τ’ οποίο έχει μπει δυναμικά στην αγορά της Ινδονησίας.

Στις μέρες που βρέθηκα στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, έτρεχα να τακτοποιήσω τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου. Γνωριμία με τα κυριότερα αξιοθέατα της Τζακάρτα, δείπνο με τους ανθρώπους της Honda Ινδονησίας, παράδοση της Africa Twin για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα, συναντήσεις με στελέχη της Ινδονησιακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλέτας…

Ο επίλογος του "Trans – Asian 2017" γράφτηκε σ’ ένα γουστόζικο μπαράκι στο κέντρο της Τζακάρτας, παρέα με τον Παναγιώτη. Τελευταίες ώρες στην ινδονησιακή πρωτεύουσα, με δυνατή μουσική, μπύρες και ευχάριστη διάθεση. Και όταν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το μαγαζί κατέβασε ρολά, αποχαιρέτησα τον Παναγιώτη και έφυγα κατευθείαν για το αεροδρόμιο – επιστροφή στην μίζερη ελληνική πραγματικότητα…

Κων/νος Μητσάκης