Ταξίδι "DAYTONA DAKAR": Σενεγάλη-Μαυριτανία-Μαρόκο (Δ' Ανταπόκριση)

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

13/7/2022
Εντάξει λοιπόν, ευτύχησα να τερματίσω στο Dakar! Τώρα όμως είχα την επιστροφή για Ελλάδα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν φυσικά τα πρώτα 1100 χλμ., ως τα σύνορα του Μαρόκου. Τα μπρος πίσω και πάμε!
 
Η διαδρομή μέσα στην Σενεγάλη κύλησε δίχως απρόοπτα ή προβλήματα. Σε αντίθεση με την Μαυριτανία που -από το πρώτο ως το τελευταίο χιλιόμετρο- έβριζα θεούς και δαιμόνους. Στα σύνορα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από τους τελωνιακούς, οι οποίοι μου απόσπασαν εκβιαστικά 150 Ευρώ για να μου ολοκληρώσουν τις γραφειοκρατικές διατυπώσεις εισόδου. 
Στην πρωτεύουσα Nouakchott, παραλίγο να παίξω ξύλο με τους ντόπιους στο μοναδικό πρατήριο της πρωτεύουσας που διέθετε βενζίνη -καμία διάθεση εξυπηρέτησης ή διευκόλυνσης απέναντι στον ξένο οδοιπόρο. Αναγκάστηκα τελικά να απευθυνθώ στη μαύρη αγορά, γεμίζοντας το ντεπόζιτο της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500 σε διπλάσια τιμή (2,6 Ευρώ/λτ).  
Τέλος, στα σύνορα Μαυριτανίας–Μαρόκου, ο φρουρός στην συνοριακή μπάρα μού πήρε το διαβατήριο και το έδωσε αυθαίρετα σ’ έναν δικό του διεκπεραιωτή. Άλλος μεγάλος καυγάς και εκνευρισμός για να πάρω πίσω το διαβατήριο και να κάνω μόνος μου τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εξόδου από την χώρα. Αι σιχτίρ… 
Και τώρα Μαρόκο, χαλαρά! Στα πρώτα 1.450 χλμ., από τα σύνορα ως την πόλη Agadir, η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η ίδια που είχα κάνει (δίπλα στο απέραντο γαλάζιο του Ατλαντικού). Από την Agadir συνέχισα την παράκτια πορεία μου μέχρι την κοντινή πόλη Essaouira (169 χλμ.), ενώ στη συνέχεια στράφηκα νοτιοανατολικά, στην ενδοχώρα του Μαρόκου. Εδώ με καρτερούσε η έρημο Σαχάρα.
Η πρώτη στάση έγινε στη κοκκινωπή Marrakech, μια πόλη με πλούσια, μακραίωνη πολιτιστική παράδοση και ιστορία, που εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια μοναδική και απαράμιλλη εμπειρία ζωής για τον επισκέπτη που θα την τιμήσει με την παρουσία του. Η κεντρική πλατεία Djemma el Fna, το τζαμί Koutoubia, το παλάτια el–Badi και οι ανθοστόλιστοι κήποι Menara δέχτηκαν την επίσκεψή μου, ενώ στους παρακείμενους σκεπαστούς δρομίσκους βόρεια της Djemma el Fna, απλώνονταν τα δαιδαλώδη όρια της αραβικής αγοράς (σουκς), που συνιστούσε μια διαδρομή στο χρόνο και μια εικαστική αναζήτηση με χρώμα και όνειρο αφρο–αραβικό.
Για να ταξιδέψω κατόπιν στην τοποθεσία Ait Ben Haddou (190 χλμ. νότια της Marrakech), διέσχισα την οροσειρά του Άτλαντα. Μια υπέροχη ορεινή διαδρομή «ανέβασε» στα ύψη την αδρεναλίνη μου και την μαύρη μοτοσυκλέτα στο ορεινό πέρασμα Col du Tichka (2.260). 
Ο λόγος που ήθελα να βρεθώ στην Ait Ben Haddou ήταν η επιθυμία μου να δω το ομώνυμο κασμπάχ (κάστρο), το πιο φημισμένο και αντιπροσωπευτικό του Μαρόκου. Και πραγματικά, η μετάβασή μου στα όρια του συγκεκριμένου κασμπάχ, μού αποκάλυψε έναν ιδιότυπο παραμυθένιο οικισμό της ερήμου που παρέπεμπε σε κάστρο βιβλικών χρόνων. Ήταν μια εντυπωσιακή αρχιτεκτονική μαρτυρία μέσα στην αγκαλιά της ερήμου, που έχει αποτελέσει το κινηματογραφικό σκηνικό για πολλές ταινίες.  
Τον επίλογο της περιπλάνησης μου στην μαροκινό νότο «έγραψε» η φιδίσια διαδρομή του φαραγγιού Dades (150 χλμ. ανατολικά της πόλης Ouarzazate), που κατά γενική ομολογία είναι ένας από τους θεαματικούς δρόμους της χώρας.

“Δρόμος ειρήνης 2018”: Κορέα

Με άρωμα Ελλάδας!
3/8/2018

Η αλήθεια είναι πως η Νότια Κορέα δεν συμπεριλαμβανόταν στον αρχικό σχεδιασμό του “Δρόμος ειρήνης 2018”. Ίσως γιατί δεν είχα αντιληφθεί την δυνατότητα που υπήρχε να αποβιβαστώ στη Νότια Κορέα και μετά από μια βδομάδα να συνεχίσω με το επόμενο πλοίο για Ιαπωνία. Όταν όμως έπεσε στην αντίληψή μου αυτή η εναλλακτική πρόταση για την Κορεατική χερσόνησο, μεμιάς αναφώνησα: “τώρα θα γίνει της Κορέας”. Και πραγματικά, έγινε…


Το επιτελικό σχέδιο απόβασης της μαύρης Honda CRF 250 Rally στη Νότια Κορέα προέβλεπε μια κυκλική διαδρομή περίπου 1.200 χλμ. (με αφετηρία και τερματισμό το λιμάνι Donghae) και περιήγηση στις δυο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, την πρωτεύουσα Seoul και την Busan.
Εξαιτίας του γεγονότος πως στη Νότια Κορέα απαγορεύεται η κυκλοφορία όλων των μοτοσυκλετών στους αυτοκινητοδρόμους (Expressway), υποχρεώθηκα να οδηγώ στο πολυσύχναστο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο, μ’ ότι αυτό συνεπάγεται σε χρόνο και ταλαιπωρία. Με μέση ωριαία ταχύτητα 50km/h, καθημερινά βρισκόμουν για πολλές ώρες στην σέλα της μοτοσυκλέτας. Δεν πειράζει…


Αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν η μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη και αποδοχή που έτυχα από τους ντόπιους δικυκλιστές. Η γνωριμία μου με τον Kim (κάτοχος μιας Suzuki V-Strom 650) και τον Paul (κάτοχος μιας BMW F800) ήταν οι πιο δυνατές και αξέχαστες αναμνήσεις που είχα από τους Νοτιοκορεάτες bikers…
Στα μάτια μου, η πρωτεύουσα Seoul δικαιολόγησε απόλυτα τον τίτλο μιας λαμπερής ασιατικής μεγαλούπολης. Κι αυτό, χάρη στα επιβλητικά αυτοκρατορικά παλάτια, τους πάμπολλους βουδιστικούς ναούς, την έντονη νυχτερινή ζωή, την καθαριότητα, την οργάνωση και τον κοσμοπολιτισμός της.


Καθοδόν για την Busan (450 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Seoul) αντάμωσα τον Paul, έναν διαδικτυακό φίλο που με περίμενε στην πόλη του. Παρέα με τον ευδιάθετο Paul συνταξιδέψαμε για 150 χιλιόμετρα μέχρι την Busan. Το φαγητό, ο καφές και η βενζίνη, όλα κερασμένα από τον συνάδελφο Paul!
Άρωμα Ελλάδας στην Busan… Περιπλανήθηκα στα στενά σοκάκια της ποικιλόχρωμης συνοικίας Gamcheon Village, την οποία οι ντόπιοι ονομάζουν χαρακτηριστικά “Σαντορίνη της Κορέας”. Επίσης, δεν παρέλειψα να επισκεφθώ ένα δημόσιο πάρκο της κωμόπολης Okpo Dong (62 χλμ. νοτιοδυτικά της Busan), όπου υπάρχει μια μεταλλική στήλη με γραμμένο τον ελληνικό εθνικό ύμνο.


Το απόγευμα της έκτης μέρας στην Νότια Κορέα επέστρεφα και πάλι στην Donghae. Ο χρόνος μου στην Κορεατική χερσόνησος είχε σχεδόν τελειώσει, αφού το επόμενο μεσημέρι μπαρκάριζα για Ιαπωνία. Εκεί, στην απέναντι ακτή θα ξεκινούσε το τελευταίο etap του “ Δρόμος ειρήνης 2018”…

Κωνσταντίνος Μητσάκης