Αφιέρωμα Ομάδα ΔΙ.ΑΣ.

Ένας κοινός μοτοσυκλετιστικός κώδικας
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

7/12/2017

Στο τεύχος του ΜΟΤΟ που κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα, φιλοξενείται ένα εκτενές αφιέρωμα στην Ομάδα ΔΙ.ΑΣ., την Ομάδα Δίκυκλης Αστυνόμευσης της Άμεσης Επέμβασης, που ουσιαστικά αποτελεί την πιο… άμεση επέμβαση από οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Η ιδέα να εισχωρήσουμε στα ενδότερα της Ομάδας και να αποτυπώσουμε από πρώτο χέρι τον τρόπο που λειτουργεί και αποδίδει, είναι κάτι που υπέβοσκε ως project εδώ και πολύ καιρό. Η ΔΙ.ΑΣ. είναι ίσως ό,τι πιο κοντά σε εμάς που οδηγούμε και ζούμε με τις μοτοσυκλέτες, και η διαφορετική διάσταση του ρόλου που παίζει η μοτοσυκλέτα στην συγκεκριμένη υπηρεσία, είναι κάτι που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αντίστοιχο με αυτό που υπάρχει στον διπλό ρόλο των αστυνομικών-μοτοσυκλετιστών.

Θέλαμε να μάθουμε κατά πόσο είναι διαποτισμένη αυτή η υπηρεσία με την μοτοσυκλετιστική κουλτούρα ή αν αντιμετωπίζονται οι μοτοσυκλέτες ως ένα οποιοδήποτε άλλο υπηρεσιακό όχημα. Μας γοήτευε η ιδέα να επικεντρωθούμε στο ανθρώπινο στοιχείο και στους προσωπικούς προβληματισμούς των αστυνομικών που ανήκουν στην ΔΙ.ΑΣ., γιατί στο κάτω-κάτω είναι άνθρωποι που όχι απλώς καβαλάνε μηχανάκια καθημερινά στη δουλειά τους, αλλά ρισκάρουν τη ζωή τους πάνω σ’ αυτά. Θέλαμε επίσης να καταρρίψουμε ή να επιβεβαιώσουμε στερεότυπα γύρω από το ευαίσθητο αυτό θέμα, το οποίο έχει δημιουργήσει τόσους αστικούς μύθους, που είναι δυσανάλογα πολλοί σε σχέση με την επταετή διάρκεια –μέχρι σήμερα- ζωής της Ομάδας.


Η μέχρι τώρα εμπειρία μας από προσπάθειες να κάνουμε κάτι ανάλογο που απαιτούσε την συνεννόηση με τις υπηρεσίες του δημοσίου και δη των σωμάτων ασφαλείας ή του στρατού, μας προϊδέαζε για έναν γολγοθά συνεννοήσεων με αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Παρόλα αυτά αποφασίσουμε να το επιχειρήσουμε και όπως απέδειξε η ιστορία, πράξαμε σοφά. Διότι η Ομάδα ΔΙ.ΑΣ., από τη διοίκησή της μέχρι και τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, έχει μια εντελώς διαφορετική, ανοιχτή και σύγχρονη νοοτροπία, που μας εξέπληξε ευχάριστα. Η αμέριστη υποστήριξη του project από τη μεριά τους, ήταν η πρώτη ένδειξη ότι πράγματι δεν είναι τυχαίο γεγονός το ότι είχαμε να κάνουμε με πραγματικούς μοτοσυκλετιστές.

Σε κάθε στάδιο υλοποίησης της ιδέας, επιβεβαιωνόταν το παραπάνω παντοιοτρόπως με λύσεις και προτάσεις που βρισκόντουσαν πριν καν δημιουργηθούν τα προβλήματα. Η γραφειοκρατία νικήθηκε γιατί είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που λειτουργούν με το προφανές και το αποτελεσματικό και όχι μόνο με ευθυνόφοβους τυπολάτρες. Αυτή είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της σύγχρονης αστυνομίας, με ανθρώπους που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι και πώς πρέπει να γίνει για να είναι αποτελεσματικοί.


Αυτό το τελευταίο το είδαμε και οι ίδιοι στην πράξη. Περνώντας μια ολόκληρη μέρα με ανθρώπους της ΔΙ.ΑΣ. ζήσαμε από όσο πιο κοντά γινόταν καταστάσεις και μιλήσαμε με τους αστυνομικούς που βρίσκονται καθημερινά στο δρόμο. Βιώσαμε το εντυπωσιακά υψηλό επίπεδο της εκπαίδευσής τους (με ένα πολύ μικρό μέρος να αποτυπώνεται στις φωτογραφίες που εικονογραφούν το άρθρο) και τον ρόλο που καλείται να παίξει η μοτοσυκλέτα σε ένα σύνθετο και επικίνδυνο περιβάλλον. Όσοι διαβάσετε το συγκεκριμένο αφιέρωμα θα γίνετε –όπως κι εμείς- αποδέκτες των προβληματισμών αλλά και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων που αποτελούν την Ομάδα σε κάθε βαθμίδα της ιεραρχίας, αλλά και τους δεσμούς που προκύπτουν με τις μοτοσυκλέτες τους. Θα διαπιστώσετε ότι η μοτοσυκλέτα παίζει έναν τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση της φιλοσοφίας τους και τέλος, θα επιβεβαιώσετε ακόμη μια φορά ότι ο κοινός μοτοσυκλετιστικός κώδικας είναι πάνω από μορφές εξουσίας, από ρόλους και προκαταλήψεις.


 

Marco Simoncelli: 8 πράγματα για τον φοβερό 58!

8 χρόνια από τον τραγικό θάνατό του
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2019

Σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου, πριν από οκτώ χρόνια, έφυγε από την ζωή ο Marco Simoncelli ένας από τους πιο ταλαντούχους αναβάτες, κουβαλώντας στην πλάτη την προφητεία πως θα είναι ο επόμενος εκλεκτός, εκείνος που δεν θα μπορεί κανείς να παλέψει μαζί του και να νικήσει. Μία προφητεία που δεν καταφέραμε να την δούμε να επαληθεύεται. Τουλάχιστον εγώ σε αυτή την προφητεία πίστευα και του το είχα πει όταν τον συνάντησα, αφού πρώτα μαλώσαμε βέβαια.

Και μαλώσαμε γιατί «οκ», μας περνούσε όλους στην πίστα, δεν χρειαζόταν όμως να το κάνει τόσο εύκολα, έτσι του είχα πει και γέλασε λέγοντας πως είναι αδύνατο να αντισταθεί. Κι ένας από τους λόγους που δεν οδηγούσε πλέον στον δρόμο ήταν αυτός, η επικινδυνότητα. Όχι τόσο του αστάθμητου παράγοντα που φέρνουν οι υπόλοιποι οδηγοί, αλλά της αστάθειας που είχαν τα επίπεδα της αδρεναλίνης του, όπως σχολιάσαμε τότε. Άδειαζε πολύ γρήγορα και ήθελε εξίσου γρήγορα να την αναπληρώσει, οπότε δεν θα κρατιόταν σε καμία περίπτωση, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τα ποδήλατα όταν έβγαινε σε δημόσιο δρόμο. Πήγαινε πιο γρήγορα με το ποδήλατο από τα υπόλοιπα οχήματα κάνοντας προπόνηση, προσπερνούσε και μοτοσυκλέτες…

Τα έλεγε όλα αυτά χαριτολογώντας αλλά όχι με καμάρι, ή με συγκεκαλλυμένη μαγκιά που εύκολα ξεχωρίζει και ξενίζει τον συνομιλητή σου. Όχι, ο Marco δεν θα ξεχώριζε τόσο πολύ, δεν θα ήταν τόσο αγαπητός στον κόσμο πριν ακόμη καταφέρει να ανέβει στο βάθρο σε έναν αγώνα στα MotoGP, αν δεν είχε χαρισματική προσωπικότητα και ευγενική ψυχή.

Τον συνάντησα ενώ είχε ήδη γίνει πρωταθλητής στα δυόμιση, και είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του αγώνα για την σεζόν 2009, έχοντας ήδη μία εγκατάλειψη. Εκείνη την χρονιά θα είχε άλλες τρεις και παρόλο αυτά θα ήταν τρίτος στο πρωτάθλημα, ενώ αργότερα θα έκανε και έναν αγώνα στο WSBK στην Imola. Ένα αγώνα και ήδη είχε βαλθεί να αποτρελάνει τον Max Biaggi με μία παράτολμη προσπέραση και ας ήταν ομόσταυλοι και ας έτρεχε ο Simoncelli ως “wildcart” χωρίς να τον νοιάζει το πρωτάθλημα. Τον ένοιαζαν όμως οι νίκες. Μιλώντας με τον πατέρα του που ήταν πάντα κοντά του, επίσης με την ίδια ποιότητα χαρακτήρα, χωρίς να επεμβαίνει, χωρίς να εμποδίζει τον νεαρό Marco να εκφραστεί, η μετάβαση στα MotoGP ήταν σίγουρη από τότε, αρχές του 2009, αλλά όχι ακόμη ανακοινώσιμη. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούλιο, θα ανακοίνωνε πως είχε συμφωνία για να ανέβει στα MotoGP.

Η πρώτη του χρονιά δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο γιατί στις δοκιμές είχε σημειώσει σφοδρές πτώσεις, με μία από αυτές να διαλύει το κράνος και να τον στέλνει για εξετάσεις.

Σπασμένο κράνος βλέπεις σπάνια στα MotoGP, την επόμενη φορά που θα συνέβαινε, δυστυχώς θα ήταν και μοιραία για τον Simoncelli. Παρά την άσχημη αρχή της πρώτης σεζόν στα GP, είχε μαζέψει 125 πόντους στο πρωτάθλημα και βρισκόταν εντός δεκάδας, μόνο άσχημα δεν το λες, ενώ κανονικά θα είχε ανέβει και στο βάθρο, όταν παλεύοντας με τον Dovizioso τους χώρισαν μονάχα έξι δέκατα…

Dovizioso και Simoncelli, αυτοί οι δύο δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά, κουβαλώντας παιδική έχθρα και κόντρα.

 

Την μοιραία σεζόν, το 2011, ο Marco θα έτρεχε τελικά με εργοστασιακή Honda και την βεβαιότητα σχεδόν όλων, πως θα ανακάτευε την τράπουλα στην βαθμολογία του πρωταθλήματος. Εξακολουθούσε όμως να έχει ατυχίες όλη την χρονιά και όταν έφτασε τελικά στην Μαλαισία, στην πίστα της Sepang που την προηγούμενη χρονιά είχε σπάσει εκεί το κράνος του, θα έχανε την ζωή του με αρχαιοελληνικού μεγέθους τραγωδία, τρεις αναβάτες, τρεις φίλοι και εκτός πίστας, με τον νεότερο να χάνει την ζωή του… 20.000 κόσμου θα πήγαινε στην κηδεία του να τον αποχαιρετήσει, και το νούμερο 58 θα αποσυρόταν από τους αγώνες για να είναι για πάντα δικό του.

Από όλα τα, πολλά, επιτεύγματά του καθώς κέρδιζε αγώνες με minimoto από επτά ετών, ας δούμε 8 πράγματα που είπε τότε, στην συζήτησή μας το 2009, περιμένοντας να κάνει το μεγάλο βήμα στα MotoGP, έχοντας το ήδη βέβαιο, 8 πράγματα για τα 8 χρόνια που δεν είναι μαζί μας.

  • Με τον εμπρός με πιάνει λύσσα, ακόμη κι αν του έχουν βγάλει μπλε σημαία. Είναι αδύνατο να συγκρατηθώ και θέλω να προσπεράσω, ακόμη κι αν σε αυτό οφείλονται πολλά από τα λάθη μου
  • Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου εκτός από το να τρέχω αγώνες με μοτοσυκλέτα. Έχω βρει την ισορροπία στην ζωή μου με αυτό που κάνω
  • Ούτε μία φορά δεν μου είπε η κοπέλα μου (μετέπειτα αρραβωνιαστικιά – και χήρα) να της κάνω βόλτα, έχω σταματήσει να οδηγώ εκτός πίστας, με πιάνει μία ανάγκη να πάω γρήγορα, δεν πας ποτέ αρκετά γρήγορα στο δρόμο και τζάμπα το ρίσκο
  • Το μόνο πράγμα που με φοβίζει είναι ένας τραυματισμός που θα με κρατάει στο box να βλέπω τον αγώνα από την οθόνη
  • Φυσικά και μαθαίνω κάθε φορά που μπαίνω να οδηγήσω, ακόμη και σήμερα που οδηγούσα μαζί σας και ήσασταν πολύ πιο αργοί από εμένα (γελάει πειραχτικά)
  • Αν βρεθώ στην ίδια πίστα με τον Valentino σίγουρα θα προσπαθήσω να τον περάσω, κι αν το κάνω θα τον αγκαλιάσω μετά και θα του ζητήσω συγνώμη. Με είχε βοηθήσει πολύ στην αρχή (στα 250) είμαστε φίλοι, καλοί φίλοι
  • Μου αρέσει να προσπερνάω από την εξωτερική, δείχνει πως είσαι καλύτερος, είναι η πιο δύσκολη προσπέραση, είναι μία κατάκτηση
  • Στο μέλλον ναι θέλω να βρεθώ στα MotoGP, ονειρεύομαι τον τίτλο από την πρώτη στιγμή…

Ετικέτες