Australian tour 2015: Στο μεγάλο νησί του Νότου

19/8/2015

Στο νότο της Αυστραλίας

Στην πόλη Perth παρέμεινα τρεις ολόκληρες μέρες. Εκτός από μια σύντομη γνωριμία με την πρωτεύουσα της πολιτείας Western Australia, ήθελα να αποτινάξω μακριά την κούραση των χιλιομέτρων της δυτικής ακτογραμμής και να ετοιμαστώ για το επόμενο σκέλος του "Australian tour 2015", την οριζόντια διάσχιση της Αυστραλίας – από την Perth που ήμουν, είχα να οδηγήσω 3.000 χιλιόμετρα ως την Adelaide.
Παράλληλα, ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στην μαύρη ΚΤΜ, διαπίστωσα πως δεν χρειαζόταν κάποια "φροντίδα" μετά από 11.150 χλμ. ταξιδιού. Έτσι, με ξεκούραστο κορμί, ανεβασμένη ψυχολογία και ετοιμοπόλεμη μοτοσυκλέτα, ξεκίνησα να ενώσω οδικά την δυτική με την ανατολική Αυστραλία, οδηγώντας πάνω στην διαδρομή που είχε ακολουθήσει πρώτος το 1841 ο τολμηρός Άγγλος εξερευνητής Edward John Eyre. Όπως καταλαβαίνετε, στον συγκεκριμένο οδικό άξονα δόθηκε τιμητικά το όνομα του πρωτοπόρου εξερευνητή (Eyre Hwy).

Πέντε υπήρξαν τα δυνατά περιστατικά που κατέγραψα στο "ημερολόγιο καταστρώματος" του Eyre Hwy. Το απρόσμενο κύμα ψύχους που έφτασε στα νότια παράλια της Αυστραλίας από την Ανταρκτική –για μια ολόκληρη μέρα οδηγούσα με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Η διάσχιση της μεγαλύτερης ασφαλτοστρωμένης ευθείας της αυστραλιανής ηπείρου: είχε μήκος 146,6 χιλιόμετρα και βρισκόταν στη διαδρομή Balladonia – Caiguna. Η κωμόπολη Kimba, που ήταν ακριβώς στα μέσα της οριζόντιας διάσχισης της Αυστραλίας – δεν παρέλειψα να φωτογραφηθώ μπροστά στην σχετική ενημερωτική πινακίδα. Τα πανύψηλα βράχια Bunda Cliffs, που γκρεμίζονταν απότομα από ύψος 90 μέτρα μέσα στα νερά του Νότιου Παγωμένου Ωκεανού. Και φυσικά, η διάσχιση της άνυδρης περιοχής Nullarbor Plan – η λέξη "nulla arbor" σημαίνει στα λατινικά "κανένα δέντρο" και δικαιολογημένα δόθηκε στην περιοχή, αφού δέντρο δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα…

Με την άφιξή μου στην πόλη Port Augusta (300 χλμ. βόρεια της Adelaide), η τρομερή αυστραλιανή έρημος αποτελούσε πια παρελθόν. Ναι, τα δύσκολα χιλιόμετρα στο μεγάλο νησί του Νότου είχαν περάσει. Από εδώ και πέρα, όλα θα ήταν αρκετά πιο εύκολα και ξεκούραστα…

Ο μεγάλος του ωκεανού δρόμος

Προσεγγίζοντας την Adelaide, την πρωτεύουσα της πολιτείας South Australia, τα ατελείωτα χιλιόμετρα της περιπλάνησής μου στην καρδιά της Αυστραλίας είχαν τελειώσει. Τρία μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Adelaide, Μελβούρνη, Καμπέρα) ήταν οι επόμενοι -και καθοριστικότεροι- σταθμοί στο "Australian tour 2015", που μετρούσε πλέον τα τελευταία του χιλιόμετρα.

Η Adelaide, που ιδρύθηκε το 1836 με σκοπό να αποτελέσει το διοικητικό κέντρο όλης της νότιας Αυστραλίας, χαρακτηριζόταν από ένα αρκετά σύγχρονο αστικό προφίλ, ενώ η φίλη Ελένη Βάσσου έμελλε να μου χαρίσει τις καλύτερες αναμνήσεις από την πόλη της.
Ταξιδεύοντας από την Adelaide στην Μελβούρνη, την σκυτάλη του ταξιδιού πήρε κατόπιν ο παραθαλάσσιος οδικός άξονας "Great Ocean Road" (G.O.R.). Μετά την εμπειρία της αυστραλιανής ερήμου, σειρά είχε ο Νότιος Ωκεανός να καλωσορίσει τον δίτροχο ταξιδιώτη του κόκκινου νησιού. Απολύτως σίγουρη για την ομορφιά και τη γοητεία της, η μεγάλη θάλασσα του νότου βάλθηκε εδώ να με αποπλανήσει με δαντελωτές ακτογραμμές, κλειστούς απάνεμους κόλπους, βατές και άγριες παραλίες, βραχώδεις σχηματισμούς (Loch Ard Gorge, London Bridge, Twelve Apostles) και έναν καταπράσινο μανδύα που κυλούσε μέχρι τα κύματα.

Με σήμα κατατεθέν τους φημισμένους βραχώδεις σχηματισμούς Twelve Apostles, ο G.O.R. αντιπροσώπευε έναν περίτεχνο πίνακα ζωγραφικής με έντονες πινελιές πρασίνου, αρμονικά συνδυασμένες με το απέραντο γαλάζιο του ωκεανού. Δικαίως χαρακτηρίζεται ως η θεαματικότερη παραθαλάσσια διαδρομή της Αυστραλίας.
Στην Μελβούρνη, τα πάντα "μύριζαν" Ελλάδα. Και όχι άδικα, αφού στην δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη της Αυστραλίας βρίσκεται η μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα της χώρας, με περισσότερους από 350.000 ομογενείς, σε σύνολο περίπου 700.000 Ελλήνων που υπάρχουν σ’ όλη την Αυστραλία.

Θερμή όσο και αξέχαστη υπήρξε η υποδοχή που έτυχα από τον Παναρκαδικό Σύλλογο της Μελβούρνης "Κολοκοτρώνης", αλλά και απ’ όλη γενικά την τοπική ομογενειακή κοινότητα. Ζεστές αγκαλιές, λουκούλλεια τραπεζώματα στην ελληνική συνοικία Oakleigh, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, δημοσιεύματα σε εφημερίδες και συνάντηση με την Ελληνίδα Πρόξενο της Μελβούρνης ήταν τα γεγονότα που γέμισαν τις τέσσερεις μέρες που παρέμεινα στην "Marvelous Melboune", μια πόλη που δικαίως καυχιέται για την υψηλή ποιότητα ζωής που προσφέρει στους 4.500.000 κατοίκους της…

Συνέχεια στην Νέα Ζηλανδία

Κτισμένη 580 χιλιόμετρα μακριά από την Μελβούρνη –και μόλις 280 χλμ. νοτιοδυτικά του Σύδνεϋ– η Καμπέρα, η πρωτεύουσα της Αυστραλίας, ήταν το τελευταίο αστικό κέντρο που έμελλε να επισκεφθώ πριν ολοκληρώσω το "Australian tour 2015". Αποχαιρετώντας την Μελβούρνη, το κοντέρ της ΚΤΜ 1050 είχε καταγράψει περισσότερα από 17.200 χιλιόμετρα, ενώ το ημερολόγιο του ταξιδιού πλησίαζε στην 40η σελίδα του.

Ο ευθυτενής οδικός άξονας Hume Hwy που ανέλαβε να με μεταφέρει στην διοικητική καρδιά της χώρας, κυριολεκτικά με κοίμισε. Σωτήριες στάθηκαν ευτυχώς οι φιλότιμες προσπάθειες της τοπικής φύσης, που με τα απεριόριστα χρώματα της παλέτας της, κατάφερε να ομορφύνει λίγο το σκηνικό της διαδρομής και να μετριάσει -εν μέρει- την ανία της οδήγησης.

Όπως στα άλλα αστικά κέντρα της Αυστραλίας, έτσι και στην Καμπέρα, ο τοπικός ομογενειακός πληθυσμός με αγκάλιασε με θέρμη και φρόντισε να μου χαρίσει όμορφες αναμνήσεις από παρουσία μου στην πόλη. Με ξεναγό τον αντιπρόεδρο της τοπικής ελληνικής κοινότητας κ. Πωλ Λεβεντή, έμαθα και γνώρισα ενδιαφέροντα πράγματα και καταστάσεις από την πολύχρονη παρουσία των Ελλήνων της αυστραλιανής πρωτεύουσας.

Ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου και η λέσχη "HELLENIC CLUB", εκτός από ύψιστα σημεία αναφοράς της τοπικής ελληνικής κοινότητας, αποτελούν παράλληλα κι έναν ισχυρό συνδετικό κρίκο μεταξύ των 8.000 Ελλήνων της Καμπέρα.
Και φυσικά, η μαύρη ΚΤΜ δεν παρέλειψε να με οδηγήσει στο Παλαιό Κοινοβούλιο, στο μνημείο "Australian Memorial War", στη Νέα Βουλή και στην Εθνική Βιβλιοθήκη, στα πιο φημισμένα αξιοθέατα της αυστραλιανής μητρόπολης…

Μπορεί η τελευταία μέρα του ταξιδιού να μην είχε πολλά χιλιόμετρα, μου επιφύλασσε όμως δυνατά συναισθήματα, όμορφες εικόνες και ανεξίτηλες αναμνήσεις. Με την επιστροφή μου στο Σύδνεϋ, έπεφταν οι τίτλοι της ταξιδιωτικής ταινίας δρόμου "Australian tour 2015", αυτό όμως δεν σήμαινε ότι η παρουσία μου στην ήπειρο της Ωκεανίας είχε τελειώσει.
Το αεροπορικό εισιτήριο Σύδνεϋ-Auckland που κρατούσα στα χέρια, σε λίγες μέρες θα με μετέφερε στους δρόμους της Νέας Ζηλανδίας. Εκεί, στην σέλα μιας απαστράπτουσας Harley Davidson, θα ξεκινήσω το "New Zealand Tour". Και το ταξίδι στους μακρινούς αντίποδες της γης συνεχίζεται…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_665

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

2/5/2025

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Triumph προσφέρει το Trident 660 Triple Tribute τη μοτοσυκλέτα που αποτίνει φόρο τιμής στην αγωνιστική ιστορία της, με αλλαγές σε σχέση με την περσινή τρικύλινδρη μοτοσυκλέτα και πλουσιότερο εξοπλισμό.

Όπως είχε υποσχεθεί η Triumph πέρσι κατά την κυκλοφορία της πρώτης ειδικής έκδοσης Trident 660, η μοτοσυκλέτα θα ήταν διαθέσιμη μόνο για ένα έτος. Έτσι και έγινε, με την εμπορική επιτυχία ωστόσο της πρώτης έκδοσης να δίνει στους Βρετανούς το πράσινο φως για την δημιουργία μιας δεύτερης.

Τα γραφικά είναι τα ίδια όμως το λευκό χρώμα που είχε χρησιμοποιηθεί ως "φόντο" έδωσε τη θέση του στο μαύρο στην Trident 660 Triple Tribute, ενώ οι ζάντες από μαύρες έγιναν κόκκινες και την κάνουν έτσι να δείχενι ακόμη πιο σπορ.

Το quickshifter παραμένει μέρος του στάνταρ εξοπλισμού και σε αυτόν προστίθεται και η συνδεσιμότητα με την Triumph 660 Triple Tribute να διατηρεί επίσης τη μικρή μάσκα/ζελατίνα που καλύπτει τα όργανα αλλά και την καρίνα, με τα εν λόγω στοιχεία να τη διαχωρίζουν από την απλή έκδοση.

Διασκεδαστική είναι η ιστορία πίσω από το παρατσούκλι "Slippery Sam", που αφορά στην τρικύλινδρη αγωνιστική Trident των Βρετανών, η οποία κέρδισε 5 συνεχόμενες χρονιές την κατηγορία των 750 κ.εκ. στο Isle of Man TT μεταξύ 1971 και 1975. Μια ιστορία που η Triumph παραλείπει να αναφέρει στο δελτίο τύπου και αυτής της έκδοσης της Trident 660.

Βλέπετε, παρότι η αγωνιστική Triumph 750 που έφερε τρικύλινδρο κινητήρα από την Trident της εποχής της κατάφερε να πάρει 5 νίκες στο ΤΤ χάρη όχι μόνο στις επιδόσεις της αλλά και στην παροιμιώδη αξιοπιστία της, εντούτοις ήταν ένα ατυχές και μεμονωμένο συμβάν στον 24ωρο αγώνα αντοχής του Bol d’Or του 1970 για το οποίο έλαβε το προσωνύμιο "Slippery Sam".

Εκεί, μια από τις τρεις αγωνιστικές Trident, με αναβάτες τους Steve Jolly και Percy Tait -με τον τελευταίο να είναι γνωστός και ως "Sam"-, αντιμετώπισε μηχανικά προβλήματα χάνοντας λάδια από τον κινητήρα, με αποτέλεσμα να γεμίσει τον αναβάτη της. Εξού και το παρατσούκλι "ο γλιστερός Sam"! Εν τέλει η μοτοσυκλέτα των Jolly και Tait τερμάτισε στην πέμπτη θέση, ενώ μια από τις Trident στα χέρια των Paul Smart και Tom Dickie κέρδισε τον αγώνα. Στους σύγχρονους πολιτικώς ορθούς καιρούς που ζούμε η παραπάνω ιστορία αποσιωπήθηκε και έμεινε το παρατσούκλι. Όμως αν δεν γνωρίζει κανείς την ιστορία η αξία της έκδοσης χάνεται.

Όσον αφορά τη σύγχρονη "Slippery Sam" Trident, δεν υπάρχουν αλλαγές σε μηχανικά μέρη ή στο design, με μόνες προσθήκες τις προαναφερθείσες δύο στον εξοπλισμό της, πέρα από την καλαίσθητη μοναδική βαφή.

Ίδια παραμένει η απόδοση των 79,8 hp / 10.250 rpm και των 6,5 kgm / 6.250 rpm με τον κινητήρα να συμμορφώνεται στα Euro 5+ πρότυπα, για ένα βάρος 189 κιλών με υγρά. Ίδιες παραμένουν και οι αναρτήσεις της Showa, με διαδρομές 120 και 133,5 mm εμπρός και πίσω αντίστοιχα, ίδιο και το χαμηλό ύψος σέλας στα 805 mm. Στα φρένα βρίσκουμε δυο δίσκους 310 mm μπροστά με διπίστονες δαγκάνες Nissin και μονό δίσκο 255 mm πίσω με μονοπίστονη δαγκάνα, επίσης από την Nissin. Στον εξοπλισμό περιλαμβάνονται full-LED φώτα, δικάναλο Cornering ABS για το 2025, με 3 Riding Modes για το φετινό μοντέλο (Sport, Road & Rain), και προσθήκη Cruise Control, Traction Control που μπορεί να απενεργοποιηθεί, TFT οθόνη οργάνων, immobiliser, κ.α. ενώ στον πρόσθετο επίσημο εξοπλισμό θα βρείτε αρκετά ακόμα αξεσουάρ.