ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις 2023 - Οι λεπτομέρειες του αγώνα

Στην Πλατεία Νερού η υπερειδική διαδρομή
Rally Acropolis 2023
Κώστα Γκαζή
Από τον

Κώστα Γκαζή

27/7/2023

Σε απόσταση αναπνοής από το χώρο που θα φιλοξενήσει την υπερειδική διαδρομή του ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις 2023 (Πλατεία Νερού) αποκαλύφθηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες του αγώνα, που διοργανώνεται στις 7-10 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ.

Τους προσκεκλημένους υποδέχθηκε ο Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Γιάννης Οικονόμου, ο οποίος παράλληλα με τα νέα του καθήκοντα ανέλαβε και πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του αγώνα. Σε μια κίνηση συμβολική, ο ίδιος απένειμε τιμητική πλακέτα στον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Λευτέρη Αυγενάκη, έχοντας νωρίτερα αναφερθεί στην πολύτιμη προσφορά του προκατόχου του αναφορικά με την επιστροφή του αγώνα στο WRC και με το επίπεδο διοργάνωσής του τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Ο κ. Οικονόμου, από το εσωτερικό του πλωτού χώρου εκδηλώσεων «Ploes», όπου φιλοξενήθηκε η εκδήλωση, αποκάλυψε πως ο αγώνας στην 70ή του επέτειο θα ξεκινήσει μπροστά από αυτό που χαρακτηρίζει καλύτερα την Ελλάδα, κοινώς τη θάλασσα. Όπως ο ίδιος επεσήμανε σχετικά «Το φετινό EKO Ράλλυ Ακρόπολις θα είναι το επιστέγασμα της 70χρονης ιστορίας του αγώνα. Φέτος, στοχεύουμε να προβάλλουμε ακόμα ένα δυνατό σημείο της Αθήνας, το παραλιακό μέτωπο. Πρόκειται για μια μοναδική τοποθεσία, ανάμεσα σε εμβληματικά σημεία όπως το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το Ελληνικό, το Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, η Μαρίνα Φλοίσβου, με κέντρο πάντα την Ακρόπολη. Η Αθήνα της ιστορίας συναντά την Αθήνα του 21ου αιώνα».

Rally Acropolis 2023

Σε κλίμα συγκίνησης, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Λευτέρης Αυγενάκης, προέβη σε μια ανασκόπηση των όσων «έφεραν» το 2021 το Ράλλυ Ακρόπολις και πάλι στο WRC, επισημαίνοντας κατά την ομιλία του πως «η σημερινή είναι μια δύσκολη μέρα, καθώς ολοκληρώνεται ένας όμορφος κύκλος».

Η υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, από την πλευρά της, τόνισε «Στηρίζουμε διοργανώσεις όπως το Ράλλυ Ακρόπολις, που αποτελεί μια σημαντικότατη ευκαιρία προβολής της Ελλάδας, όπως και κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού».

Ειδικότερα ως προς τις λεπτομέρειες του αγώνα, την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά την πανηγυρική εκκίνηση, που δε θα μπορούσε παρά να δοθεί κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα θα ξεκινήσουν για την πρώτη τους «παράσταση» επί ελληνικού εδάφους, εντός και πέριξ της Πλατείας Νερού.

EKO Rally Acropolis 2023

Η ΕΚΟ Super Special Stage, συνολικού μήκους 1,48 χλμ., θα διεξαχθεί υπό το βλέμμα 6.300 καθήμενων, αλλά και όλων των φίλων του σπορ που θα βρεθούν στους προκαθορισμένους χώρους θεατών, με ελεύθερη είσοδο. Ανάμεσα στα γήπεδα Tae Kwon Do και Beach Volley ή με θέα στη Μαρίνα Φαλήρου και στο Θωρηκτό Αβέρωφ, το ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις θα «ταξιδέψει» για ακόμα μία φορά την εικόνα της Ελλάδας σε περισσότερες από 150 χώρες στον κόσμο. Τα αυτοκίνητα θα αγωνιστούν ανά ένα, ακριβώς όπως και στις 14 ειδικές διαδρομές που θα αποτελέσουν το πεδίο δράσης του αγώνα τις επόμενες τρεις ημέρες.

Από τις ε.δ. «Λουτράκι» και «Πίσια» σε εκείνες της Στερεάς Ελλάδας, με επίκεντρο και πάλι τη Λαμία, η διαδρομή του φετινού αγώνα, όπως αποκαλύφθηκε και μέσω ψηφιακών γραφημάτων, είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική της 70χρονης ιστορίας του. Μια ιστορική αναδρομή, άλλωστε, επιχειρεί συνολικά φέτος η Οργανωτική Επιτροπή, με ενέργειες που φέρνουν στην επιφάνεια την πορεία του αγώνα στο χρόνο.

Η αρχή έγινε με το Acropolis Rally Hall Of Fame powered by Betsson. O διαγωνισμός που «έτρεξε» μέσα από τα κανάλια κοινωνικής δικτύωσης του Ράλλυ Ακρόπολις έδωσε στους φίλους του αγώνα την ευκαιρία να ψηφίσουν τους κορυφαίους στην ιστορία του, αλλά και ανέδειξε 80 τυχερούς που κερδίζουν προσκλήσεις για την EKO Super Special Stage ή συλλεκτικά δώρα. Μεταξύ αυτών, το Λεύκωμα «1953-2023 - 70 Χρόνια Ράλλυ Ακρόπολις», το οποίο στις 274 σελίδες του φιλοξενεί την ιστορική αναδρομή σε κάθε χρονιά του αγώνα. Ανάλογα, με χρονικό ορίζοντα παρουσίασης τον Νοέμβριο, ο αγώνας θα αποκτήσει το δικό του ντοκιμαντέρ αποτελούμενο από τέσσερα ωριαία επεισόδια, με «πρωταγωνιστές» βετεράνους και σύγχρονους αγωνιζόμενους, ανθρώπους της διοργάνωσης, αλλά και θεατές, επιχειρηματίες κ.ά. που έζησαν ή ζουν την πορεία του αγώνα.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σταϊκούρας, η Υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χριστίνα Αλεξοπούλου, ο Υφυπουργός Εργασίας, Βασίλης Σπανάκης, ο γενικός γραμματέας του ΕΟΤ, Δημήτρης Φραγκάκης, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, μεταξύ των οποίων ο Περιφερειάρχης Αττικής, Γιώργος Πατούλης, ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος, Φάνης Σπανός, ο Δήμαρχος Λουτρακίου, Περαχώρας και Αγίων Θεοδώρων, Γιώργος Γκιώνης, καθώς και ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, «παραδοσιακού» πλέον υποστηρικτή του αγώνα, Dr Αντώνης Αυγερινός. Την αποδεδειγμένη στήριξή τους επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά στελέχη των χορηγών. Ανάμεσά τους χαιρετισμό απηύθυνε ο Διευθυντής Εταιρικών Σχέσεων της HELLENiQ ENERGY, Σωτήρης Αναστασιάδης, ο επικεφαλής Marketing και μέλος του ΔΣ της Κωτσόβολος, Κώστας Σταματάκης, o Διευθύνων Σύμβουλος της «Νέα Οδός - Κεντρική Οδός», Ροδιανός Αντωνακόπουλος, και ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Toyota Ελλάς, Hermann Riedl.

Την είσοδο του πλωτού χώρου εκδηλώσεων «Ploes» στόλισαν με την παρουσία τους η μοναδική Lancia Stratos και η επιβλητική Toyota Celica ST205 της Toyota Team Europe, που παραχώρησαν ευγενικά οι κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης -«Jigger» στον κόσμο των ράλλυ- και Μάριος Σταφυλοπάτης, αντίστοιχα.

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”