Η Yamaha διαφυλάσσει τα RD250 και RD350, διατηρώντας τα RZ250 και RZ350

Τα RZ250 και RZ350 επανέρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας θυμίζοντας 80ς και 90ς

Η Yamaha διασφαλίζει τα RD250 και RD350 με το όνομα

Από το

motomag

9/5/2023

Η Yamaha με την αίτηση που κατέθεσε για εκ νέου κατοχύρωση των εμπορικών ονομασιών των RZ250 και RZ350, μας ξαναγυρίζει σε εποχές που τα δίχρονα μεσουρανούσαν.

Τα Yamaha RZ250 και RZ350 ήταν δύο μοντέλα τα οποία άφησαν το στίγμα τους στις αγορές της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας -στις υπόλοιπες αγορές έγιναν γνωστά με τις ονομασίες RD250 και RD350- κατακτώντας τις καρδιές χιλιάδων μοτοσυκλετιστών. Η είδηση πως η Yamaha κατέθεσε αίτηση για τις εμπορικές ονομασίες των RZ250 και RZ350 έφερε χαμόγελα στους απανταχού νοσταλγούς των εποχών εκείνων αλλά και όσων θέλουν να νιώσουν για πρώτη φορά τον απόηχο της μαγείας που δημιούργησαν τα δύο αυτά μοντέλα.

Το πιθανότερο για τους νεότερους βέβαια, είναι να βιώσουν τον απόηχο μίας ανεξήγητης για αυτούς έντονης αποδοκιμασίας κυρίως στην διαδικτυακή πραγματικότητα, από σύσσωμους τους παλαιότερους που στο άκουσμα του ονόματος θα περιμένουν δίχρονους κινητήρες με πολλά άλογα.

Το ιδιαίτερο RD που φιλοξενούσαμε στην Έκθεση Μοτοσυκλέτας 2023: Φτιαγμένο και εξελιγμένο σε κάθε του σημείο, προσωπικά από τον Ντίνο Νικολαΐδη της DNA Filters αλλά πιστό σε εμφάνιση με μία ιδιαίτερη περίοδο για την Yamaha και για όλα τα RD:

Ωστόσο για να συμβεί η εν λόγω αναβίωση θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από μία απλή αίτηση για τα εμπορικά ονόματα. Η εταιρεία των τριών διαπασών θα πρέπει να ξεπεράσει τις δυσκολίες που υπάρχουν στην νομοθεσία όσον αφορά τις εκπομπές ρύπων που όπως καλά γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια αποτελούν βασική τροχοπέδη για τους κατασκευαστές. Όχι τόσο γιατί το κόστος εξέλιξης είναι μεγάλο, αλλά κυρίως επειδή αυτό δεν μοιράζεται στην παγκόσμια αγορά και στα τεράστια μεγέθη της Ασίας και της Λ.Αμερική. Για να πάρουν σάρκα και οστά τα δύο αυτά μοντέλα με δίχρονο κινητήρα, θα πρέπει είτε η Yamaha να επενδύσει ένα σεβαστό ποσό στην εξέλιξη τους είτε να ρίξει νερό στο κρασί της όσον αφορά τις επιδόσεις των κινητήρων ώστε να συμμορφώνονται με τις εκάστοτε νομοθεσίες.

Η Yamaha με την κατάθεση αίτησης εμπορικών ονομασιών κατά πάσα πιθανότητα θέλει να συνεχίσει να τα διατηρεί για λόγους ιστορικότητας και ίσως να διαμορφώσει την μελλοντική της γκάμα μέσα από σημαντικά ονόματα μοντέλων του παρελθόντος. Στις μοτοσυκλέτες το ρετρό πουλά περισσότερο. Για παράδειγμα θα ήταν πολύ πιθανόν να δούμε στο μέλλον μία τετράχρονη έκδοση του RZ, η οποία θα είχε νέα σχεδιαστική φιλοσοφία και θα απευθύνεται τόσο στους νοσταλγούς του παρελθόντος όσο και σε αυτούς που θέλουν να έχουν στη συλλογή τους ένα μοντέλο με εμβληματική ονομασία. Κυρίως όμως η Yamaha με αυτή την αίτηση διασφαλίζει πως οι ονομασίες αυτές δεν θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον από κάποιον άλλον κατασκευαστή και διατηρεί την εμπορική της κληρονομιά. Πολύ πιθανό όμως να την εκμεταλλευτεί κιόλας, σε κάποιο νέο μοντέλο.

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.