Malcolm Smith - Απεβίωσε στα 83 του ο “διασημότερος μοτοσυκλετιστής των ΗΠΑ”

Συμπρωταγωνιστής του Steve McQueen στο ντοκιμαντέρ "On Any Sunday"

Από τον

Θοδωρή Ξύδη

29/11/2024

Μια εξέχουσα προσωπικότητα των δύο τροχών, ειδικά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο Malcolm Smith άφησε ποικιλοτρόπως το σημάδι του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας.

Επιτυχημένος αγωνιζόμενος, ιδιοκτήτης συνεργείου και έκθεσης μοτοσυκλέτας, έμπορος ανταλλακτικών, χορηγός, φιλάνθρωπος, ηθοποιός και πολλά ακόμη, ο Malcolm Smith ήταν πάνω από όλα ένας χαμογελαστός άνθρωπος που χαιρόταν κάθε λεπτό της ζωής του και ήθελε να προσφέρει, σύμφωνα με τα όσα λένε εκείνοι που τον γνώριζαν και αυτό είναι που κάνει την "προσφορά" του στον κόσμο της μοτοσυκλέτας ακόμη πιο σημαντική.

Ο "πιο αγαπημένος μοτοσυκλειστής της Αμερικής" απεβίωσε στα 83 του χρόνια χτυπημένος από Parkinson, τη νόσο που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του.

Για τα κατορθώματά του στους αγώνες ο Smith έχει μπει στo ΑΜΑ Motorcycle Hall of Fame, στο Off-Road Motorsports Hall of Fame και στο Motorsports Hall of Fame America, ενώ έχει κερδίσει το βραβείο επιτευγμάτων "Spirit of the Entrepreneur".

Ο Καναδοαμερικανός γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1941 και από μικρή ηλικία τον κέντριζε ο μηχανοκίνητος αθλητισμός και ιδιαίτερα οι δύο τροχοί. Σε ηλικία 14 ετών, το 1956, ο Smith έκανε την είσοδό του στα αγωνιστικά δρώμενα στις ΗΠΑ με μια δικύλινδrη 500άρα Matchless.

Μετά από 10 χρόνια ήρθαν και οι πρώτες σημαντικές διακρίσεις, όπου από το 1966 και μέχρι το 1976 ο Smith κατέκτησε 8 χρυσά μετάλλια στο International Six Days Enduro, ενώ κέρδισε 3 φορές με αυτοκίνητο και 2 φορές με μοτοσυκλέτα τον αγώνα Baja 1000.

Η επιτυχημένη πορεία του Smith συνέχισε και στον αγώνα Baja 500, τον οποία κέρδισε μία φορά με μοτοσυκλέτα και τρεις με αυτοκίνητο.

Οι νίκες για τον Καναδοαμερικανό δεν σταμάτησαν εκεί αφού κέρδισε και τον αγώνα Mint 400 στη Νεβάδα το 1970 και το ράλι Roof of Africa το 1975. Τερμάτισε τέταρτος στο Paris-Dakar με αυτοκίνητο το 1988, ενώ έχει κερδίσει το Atlas Rallye στο Μαρόκο το 1987.

Εκτός από τους αγώνες ο Smith ασχολήθηκε και με τις επιχειρήσεις και σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1961 διατέλεσε διευθυντής service στην Αντιπροσωπεία K&N Motorcycles στο Riverside, την οποία και αγόρασε μετά από 6 χρόνια.

Το 1967, ίδρυσε την Malcolm Smith Motorsports, ενώ το 1972 ήρθε η ίδρυση της Malcolm Smith Racing Products (MSR), η οποία δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή εξοπλισμού αναβατών και διάφορων ανταλλακτικών και αξεσουάρ.

Από τις αρχές της δεκαετίας '80, ο Malcolm άρχισε να ασχολείται περισσότερο με την εταιρεία του και δεν έπαιρνε πλέον τόσο συχνά μέρος σε αγώνες.

Ο Malcolm Smith παντρεύτηκε το 1983 με την συνεργάτιδα του Joyce, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, τους Alexander, Ashley, Louise και Joel. Το 2009, η αντιπροσωπεία του βραβεύτηκε από το περιοδικό Dealernews ως η κορυφαία στην Αμερική. To 2014 ο Smith και η γυναίκα του αποφασίσανε να βγούνε στη σύνταξη, δίνοντας τα ηνία στα παιδιά τους.

Ο Smith είχε και φιλανθρωπικό έργο ιδρύοντας το 1998 το Malcom Smith Motosports Foundation, έναν οργανισμό βασισμένο στην αγωνιστική κοινότητα με στόχο να προσφέρει βοήθεια στο παιδικό χωριό El Oasis της Baja, τoν τόπο με τον οποίο σύνδεσε το όνομά του μέσω των αγωνιστικών του επιτυχιών.

Αυτό που έκανε τον Smith γνωστό έξω από τον κόσμο της μοτοσυκλέτας ήταν η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ του 1971 "On Any Sunday" του Bruce Brown, στο πλευρό του αστέρα της μεγάλης οθόνης Steve McQueen και του Αμερικανού πρωταθλητή flat track Mert Lawwill. Το ντοκιμαντέρ πήρε και το Όσκαρ στην κατηγορία του το 1972, ενώ αυτή δεν ήταν η μοναδική εμφάνιση του Smith στη μεγάλη οθόνη με μετέπειτα συμμετοχές σε ταινίες αλλά και ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων το "Dirt" (1979) και το "On Any Sunday II" (1981).

Πηγή έμπνευσης για χιλιάδες μοτοσυκλετιστές και αγωνιζόμενους ως προς τον τρόπο ζωής του, ο Smith πέθανε στο σπίτι του στο Riverside της Καλιφόρνια, στις 26 Νοεμβρίου, περιτριγυρισμένος από την ευρύτερη οικογένεια του (όπως ήλπιζε ότι θα γίνει όταν έφτανε εκείνη η ώρα), η οποία ζήτησε αντί για λουλούδια να γίνουν δωρεές στο ίδρυμα του Καναδοαμερικανού.

Ετικέτες

Malcolm Smith

On Any Sunday

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

Stark Varg EX: Παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου από τα Temu - Λέει ότι το έκανε, αλλά υπάρχει μεγαλύτερο [Video]

Η ανωτερότητα των ηλεκτρικών κινητήρων που ευαγγελίζεται η εταιρεία σηκώνει συζήτηση - Όπως και το ρεκόρ που ισχυρίζεται

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

10/12/2025

Η Stark Future πραγματοποίησε ανάβαση στο υψηλότερο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο, Los Ojos del Salado, φτάνοντας σε υψόμετρο 6.721 μέτρων με τον Ελβετό αναβάτη Jiri Zak επάνω στην ηλεκτρική Varg EX και διατυμπανίζει ότι έσπασε το ρεκόρ για την υψηλότερη ανάβαση με μοτοσυκλέτα που ανήκει στη Yamaha και τον Pol Tarres. Τα δεδομένα την διαψεύδουν.

Εν συντομία: Υπάρχει ένα κωνικό ηφαίστειο που προσφέρεται για αναβάσεις οχημάτων εξαιτίας της ομαλότητάς του και τις εύκολης προσέγγισης με αυτοκίνητο μέχρι περίπου τα 5.000 μέτρα. Εδώ και μία εικοσαετία, 9 στους 10 που θέλουν να σπάσουν το συγκεκριμένο ρεκόρ, επιλέγουν το συγκεκριμένο βουνό και σε ότι αφορά τις μοτοσυκλέτες κολλάνε σε ένα σημείο της σάρας που βυθίζει την μοτοσυκλέτα και έτσι κανείς δεν έχει σπάσει το όριο των 7.000 μέτρων, ενώ είναι αρκετά εύκολο (συγκριτικά και μόνο η λέξη "εύκολο") να φτάσουν στα 6.500 μέτρα.

Ο Tarres επιχείρησε με Tenere και έκανε ρεκόρ δικύλινδρων αλλά επιχείρησε και με YZ450 και έφτασε ψηλότερα από όλους. Εκείνο το ρεκόρ ΔΕΝ έχει σπάσει ακόμη. Η Yamaha το έχει επικοινωνήσει και διάφοροι οργανισμοί καταγραφής ρεκόρ περιμένουν ακόμη να το πιστοποιήσουν. Διασημότερος όλων είναι τα Guiness φυσικά που δεν τα βρήκαν με την Yamaha στην δήλωση του ρεκόρ και δεν έχουν συμπεριλάβει στην λίστα τους την προσπάθεια του Tarres. Η Stark Varg ποντάρει ότι θα μπει στην λίστα αυτή, όμως αυτό δεν σημαίνει πως το YZ450 της Yamaha δεν έχει φτάσει ψηλότερα. Αν η Stark Varg έκανε λόγο για ρεκόρ ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας, δεν θα ήταν πρόβλημα. Δηλώνοντας πως έχει πάει ψηλότερα από όλους και μάλιστα πως αυτό συνέβη γιατί δεν έχει τα "προβλήματα των κινητήρων εσωτερικής καύσης σε μεγάλα υψόμετρα" είναι ένα σημαντικό ατόπημα.

Ακόμη και αν οι Ισπανοί δεν θέλουν να υπολογίσουν το ρεκόρ του YZ450, υπάρχει άλλο ρεκόρ μόλις 40 μέτρων που αναγνωρίζεται και από τα Guiness με μόλις διψήφια διαφορά, οπότε ο τονισμός της προσπάθειας ως κάτι που μόνο μία ηλεκτρική μπορεί να κάνει είναι διπλά άτοπος.

Πιο αναλυτικά:

Το μόνο σίγουρο πως ανεβαίνοντας αναπνέει ένας κινητήρας δυσκολότερα. Έχουμε φτάσει εντός Ελλάδας τα 2.810 με τέσσερις μοτοσυκλέτες, ΤΕΥΧΟΣ #625 Δεκέμβριος 2021, και τα 1.301 κυβικά δεν είχαν κανένα θέμα, τα μικρότερα είχαν χάσει λίγη από την δύναμη τους.

Στο Νεπάλ οδηγώντας στα 5.200 μέτρα το πρόβλημα των 400 κυβικών ήταν ακριβώς το ίδιο με πριν, δεν υπήρχε σημαντική διαφορά. Δεν έχουμε οδηγήσει πάνω από τα 6.000 μέτρα εδώ στο MOTO, αλλά το μόνο σίγουρο, μιλώντας και με τον Tarres, είναι πως κάθε 100 μέτρα είναι και σημαντική η διαφορά ιδιαίτερα αν μιλάμε για ταχεία άνοδο, όπως συμβαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση που απαιτεί δηλαδή μπόλικο γκάζι.

Τα ψηλά βουνά είναι απαιτητικά με τα μέλη των αποστολών να χρειάζονται εβδομάδες σταδιακής προσαρμογής για να εγκλιματιστούν στην οροσειρά των Άνδεων. Ακόμη και με την απίστευτη φυσική κατάσταση των κορυφαίων αθλητών τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Το μεγάλα υψόμετρα μπορούν να λυγίσουν τους περισσότερους ανθρώπους με την “ασθένεια του υψομέτρου” να είναι μόνιμος σύντροφος για τις ομάδες που επιχειρούν σε αυτά. Χιονοπτώσεις, κατολισθήσεις, ισχυροί άνεμοι, χαμηλές θερμοκρασίες, απότομές κόψεις, παγωμένα τμήματα και σάρες περιπλέκουν την αναζήτηση και τελική επιλογή βέλτιστης διαδρομής. Ξεκινώντας από το Καταφύγιο Murray στα 4.522 μέτρα, οι δυσκολίες των εγχειρημάτων αυτών είναι δυσκολότερες από όσο οι περισσότεροι φανταζόμαστε.

Το πνεύμα της δημοσίευσης δεν είναι να μειωθεί καμία από τις απόπειρες που καταβάλλουν κατασκευαστές και εταιρείες, επιτυχημένες ή όχι, αλλά μια διευκρίνηση στο τι έχει έως τώρα επιτευχθεί, το οποίο είναι και αντίθετο με τους ισχυρισμούς της Stark Varg για νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

Το απόλυτο ρεκόρ υψομέτρου διατηρεί ο Pol Tarres από το 2024 όταν στο πλαίσιο της αποστολής της Yamaha, ανέβηκε έως τα 6.756 μέτρα με ένα cross country YZ450FX, ξεπερνώντας το ρεκόρ των 6.546 μέτρων που είχε κάνει ο Jiri Zak με ένα ΚΤΜ 450 τo 2020.

Στην ίδια αποστολή ο Ισπανός αναβάτης επέκτεινε το ήδη δικό του ρεκόρ ανάβασης σε υψόμετρο για πολυκύλινδρη μοτοσυκλέτα από τα 6.157,5 μετρά (Yamaha Tenere 700 - 2022), στα 6.677 μέτρα, ξανά με ένα Yamaha Tenere 700.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως ένα ρεκόρ δεν καταγράφεται μονάχα από τα Guiness Records καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία και οι διαδικασίες της δεν είναι ο μοναδικός "θεματοφύλακας" ρεκόρ στον κόσμο.

Σύμφωνα με αυτήν πάντως, το υψηλότερο υψόμετρο που επιτεύχθηκε ποτέ με μοτοσικλέτα είναι τα 6.639 μέτρα και καταγράφηκε από τους Francisco Rencoret, Max Rencoret και Tomás Rencoret, στις 25 Νοεμβρίου 2025, με την ομάδα (πατέρας και δύο γιοι) να σημειώνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου οδηγώντας τις μοτοσυκλέτες τους έως τα 6.639,976 μέτρα, πάλι στο Ojos del Salado, το ψηλότερο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο, χωρίς να γίνεται αναφορά στις μοτοσυκλέτες.

Η προσπάθεια κεφαλαιοποίησης του εγχειρήματος από το τμήμα marketing της Stark Future είναι τουλάχιστον προβληματική, παρουσιάζοντας την ανωτερότητα των ηλεκτροκινητήρων έναντι των συμβατικών, εσωτερικής καύσης, λόγω της μη εξάρτησης τους από την περιεκτικότητα του ατμοσφαιρικού αέρα σε οξυγόνο που χρειάζεται ο θερμικός κινητήρας για να λειτουργήσει σωστά κατά την καύση του μίγματος. Τι κάνει δηλαδή νιάου νιάου στα κεραμίδια.

Την ίδια στιγμή η Starl Varg φυσικά και “ξεχνάει” να αναφερθεί στα ζητήματα αυτονομίας και ανεφοδιασμού της μοτοσυκλέτας της, το ντύσιμο των μπαταριών με αλουμινοκουβέρτες (φαίνεται στις φωτογραφίες) για την διατήρηση της θερμότητας που απαιτείται ώστε λειτουργούν οι μπαταρίες και κυρίως το γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα απόλυτο ρεκόρ υψομέτρου, αλλά για την καλύτερη επίδοση ηλεκτρικής μοτοσυκλέτας, έως τώρα. Χώρια που για να φτάσει εκεί η ηλεκτρική της μοτοσυκλέτα χρειάστηκαν άλλα οχήματα με θερμικούς κινητήρες για να τη μεταφέρουν εκεί πάνω, αλλά και για να την φέρουν ξανά κάτω... Άρα για ποια ακριβώς "νίκη" των ηλεκτρικών έναντι των συμβατικών μοτοσυκλετών υπερηφανεύεται;

Ακόμα και άγοντας όμως την ανάβαση του Tarres με το YZ450FX -το ρεκόρ περιμένει επικαιροποίηση- είναι όντως τόσο μεγάλη επιτυχία για ένα αγωνιστικό enduro, ακόμα και εάν αυτό είναι ηλεκτρικό, το να ξεπεράσει ένα μεσαίο on-off για μόλις 44 μέτρα;