Από τον

Μπάμπη Μέντη

16/3/2020

Μια νέα ολοκληρωμένη νομοθεσία, σχετικά με κάθε μορφής προϊόντα που θα πωλούνται στις χώρες μέλη της, ετοιμάζει να εφαρμόσει η Ε.Ε., η οποία θα αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη βιομηχανία και το εμπόριο. Κυρίως όμως θα αποτελέσει τη βάση για να κλείσουν τα στόματα όσων προωθούν λυσσαλέα τον υπερκαταναλωτικό με το έολο επιχείρημα ότι τα παλιά αντικείμενα είναι ρυπογόνα και πρέπει να τα αντικαταστήσουμε με νέα, “οικολογικής” τεχνολογίας.

Με άλλα λόγια, η Ε.Ε. επιτέλους αλλάζει στρατηγική και από εκεί που επιδοτούσε τον υπερκαταναλωτισμό, από εδώ και στο εξής θα προστατεύει πραγματικά το περιβάλλον από τους εκατομμύρια τόνους “σκουπιδιών” στηρίζοντας την λεγόμενη “κυκλική οικονομία”.  

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο σχεδιασμός των αυτοκινήτων και των μοτοσυκλετών θα αλλάξει ριζικά. Γιατί; Διότι τώρα οι κατασκευαστές ακολουθούν σε παγκόσμιο επίπεδο μία λίγο-πολύ αμερικάνικη κουλτούρα “Αγόρασέ το- Οδήγα το – Πέταξέ το – Πάρε καινούριο”. Στις μοτοσυκλέτες το πρόβλημα δεν ήταν άμεσο και δεν είχαμε υποστεί κάποιας μορφής φορολογικό εκβιασμό για να στείλουμε στη χωματερή δίκυκλα των δέκα ή δεκαπέντε ετών. Έμμεσα όμως, ο φορολογικός εξαναγκασμός από τις κυβερνήσεις για συχνή αντικατάσταση αυτοκινήτων επιβάρυνε με σοβαρά χρηματικά ποσά τον οικογενειακό προϋπολογισμό (στην Ελλάδα που δεν έχει δική της βιομηχανία είχε σοβαρές επιπτώσεις στο εμπορικό ισοζύγιο), δεσμεύοντας κεφάλαια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε άλλες ανάγκες.

Η νομοθεσία αυτή αποτελεί συνέχεια του νόμου για επάρκεια ανταλλακτικών σε βάθος δεκαετίας, έχει περάσει το στάδιο της διαβούλευσης και είναι έτοιμη να περάσει και να οριστούν ημερομηνίες που θα μπει σε ισχύ. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πισω-γύρισμα από αυτό το στάδιο και δεν αναμένεται να συμβεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Μπαίνοντας στην ουσία της νέας νομοθεσίας, αντιτίθεται πρακτικά σε αυτό που συμβαίνει τώρα. Το γεγονός δηλαδή πως ο σχεδιασμός των εξαρτημάτων και τα υλικά των εξαρτημάτων να ακολουθούν την νοοτροπία της “μιας χρήσης”. Πλαστικά γύρω και μέσα στον κινητήρα, τα οποία με την ζέστη καταστρέφονται ή σφραγισμένοι μηχανισμοί (π.χ. κιβώτια ταχυτήτων) που για μια σπασμένη βίδα το πετάς και λόγω υψηλού κόστους αντικατάστασης πετάς ολόκληρο το όχημα, θα σταματήσουν να υπάρχουν στα δίκυκλα και τα αυτοκίνητα.

Από εδώ και στο εξής κάθε μηχανισμός θα πρέπει να επισκευάζεται, ώστε το ωφέλιμο χρονικό όριο χρήσης του να είναι το μέγιστο δυνατό. Η νομοθεσία αυτή θα έχει άμεσα και απτά αποτελέσματα και στην χρήση των υλικών κατασκευής. Όπως θυμάστε, οι ψευτο-οικολόγοι είχαν προωθήσει μια ολόκληρη προπαγάνδα για τα βιοδιασπώμενα πλαστικά, δηλαδή τα πλαστικά που δεν μένουν αναλλοίωτα για πολλά χρόνια, αλλά διασπώνται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως αποδείχτηκε όμως, τα πλαστικά αυτού του είδους όχι μόνο περιόριζαν την αντοχή των μηχανισμών οδηγώντας τους στις χωματερές, αλλά πολύ χειρότερα, μόλυναν το υπέδαφος και τα ύδατα σε τεράστιες εκτάσεις λόγω της διασποράς τους.

Με τη νέα νομοθεσία το είδος των πλαστικών που θα χρησιμοποιούνται στα προϊόντα θα πρέπει ΚΑΙ να αντέχουν ΚΑΙ να ανακυκλώνονται πλήρως. Όμως το σημαντικότερο όλων είναι πως το "Built to Last" θα επιβάλλεται δια νόμου. Έχουμε πει πολλές φορές πως το πιο οικολογικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να κρατάει σε καλή κατάσταση το όχημά του για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται (εννοείται πως αυτό ισχύει με την προϋπόθεση πως τα ΚΤΕΟ κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους και η τροχαία είναι αμείλικτη σε οχήματα-φέρετρα που κυκλοφορούν στους δρόμους).

Οι πραγματικές ανάγκες για προσωπική μετακίνηση επαρκούν μια χαρά για να στηρίξουν την αγορά καινούριων οχημάτων και ο εμπορικός κόσμος θα αντικαταστήσει τα μειωμένα κέρδη από την πώληση καινούριων οχημάτων, μέσω της αύξησης των πωλήσεων ανταλλακτικών και υπηρεσιών after sale service. Επίσης η αγορά του μεταχειρισμένου θα αναβαθμιστεί, κρατώντας τις τιμές των μεταχειρισμένων υψηλότερα (προς όφελος των καινούριων οχημάτων…) ενώ οι βιοτεχνίες επισκευής και κατασκευής ανταλλακτικών θα ανθήσουν.

Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι υπέρ των χωρών σαν την Ελλάδα, που δεν έχει τη δυνατότητα να στηρίξει μεγάλες βιομηχανίες (ούτε την κουλτούρα) σε αντίθεση με τις μικρές βιοτεχνίες, που λόγω ευελιξίας και μικρού μεγέθους επιβιώνουν πιο εύκολα στα ελληνικά δεδομένα και την έλλειψη υποδομών.