Ο Chris Birch στην Ελλάδα - Hellas Rally

Το Hellas Rally 2017 συγκεντρώνει τις παγκόσμιες παρουσίες του!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

19/5/2017

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε νωρίτερα με υψηλές γνωριμίες, με πρωινό καφέ παρέα με τον Chris Birch και οικοδεσπότη το KTM Racing Center 500! Το «υψηλές» είναι κυριολεκτικό, καθώς ο Birch είναι πάνω από ένα και ενενήντα…

Τον Νεοζηλανδό τον ξέρετε όλοι από τα video που τον έχουν κάνει διάσημο, ίσως όχι με το όνομά του, αλλά σίγουρα τον αναγνωρίζετε από την μοτοσυκλέτα του, είναι εκείνος ο τύπος που πρώτος συμπεριφέρθηκε σε ένα KTM 1190 Adventure σαν γνήσιο enduro, αυτό είναι από τα πιο διάσημά του video:

 

Ο Chris κατάφερε να γίνει παγκοσμίως γνωστός, αφού πρώτα έκανε την διαφορά σε μία πολύ μακρινή χώρα, τραβώντας τα βλέμματα του κόσμου, φτάνοντας στο τέλος να αλλάξει επάγγελμα..

Βρίσκεται στην Ελλάδα για να πάρει μέρος στο Hellas Rally μ’ ένα 1090 Adventure R που έρχεται απευθείας από την Αυστρία και θα αποτελέσει την μοτοσυκλέτα του για το φετινό Red Bull Romaniacs!

Δείτε τον εδώ να προετοιμάζεται για το ελληνικό Dakar, όπως λέει, το Hellas Rally:

Όπως γράφαμε εδώ, φέτος το Red Bull Romaniacs θα γίνει πεδίο μάχης ανάμεσα σε KTM και BMW, καθώς ο Chris αποφάσισε να αγωνιστεί με το 1090R και η BMW ανακοίνωσε αμέσως μετά πως θα απαντήσει με τον Gerhard Foster που θα οδηγήσει ένα BMW R nineT προετοιμασμένο από την Touratech με την κωδική ονομασία (R9X7)! Ο Chris επιβεβαίωσε επίσης την υπόθεση που είχαμε κάνει, πως θα τρέξουν στην ειδική –τουριστική- κατηγορία που έχει θεσπιστεί τα τελευταία χρόνια και διεξάγεται σε διαφορετική διαδρομή, αποφεύγοντας τον Πρόλογο. Βέβαια επειδή ο Chris είναι… τρελός (με την καλή έννοια) όταν τον ρώτησα συγκεκριμένα μου αποκάλυψε την πρόθεσή του: Το έχει βάλει σκοπό να το δοκιμάσει με το 1090R και για όσους δεν ξέρουν να πούμε ότι είναι άθλος να περνάς τον Πρόλογο με τα πόδια. Πρόκειται για μία ειδική διαδρομή στην εκκίνηση, φτιαγμένη με πέτρες, ξύλα, λάστιχα και κορμούς, αποτελώντας έναν στίβο που μονάχα οι κορυφαίοι καλοί αναβάτες τον περνούν γρήγορα. Θα είναι η πρώτη φορά που μία τέτοια μοτοσυκλέτα θα περάσει από εκεί, αν βέβαια περάσει. Ο Chris θα πάρει την απόφαση το πρωί, όταν δει την διαδρομή που θα έχει φτιάξει η διοργάνωση και θα εκτιμήσει την δυσκολία της. Επίσης, επειδή είναι «κότα» (δικά του λόγια, εννοώντας ότι εγκαταλείπει την μοτοσυκλέτα αν δει ότι πάει να πέσει) το πολύ – πολύ να σύρει το Adventure εκτός διαδρομής χάνοντας λίγο χρόνο και να συνεχίσει να κυνηγά τον Foster που στοιχηματίσαμε και οι δύο ότι δεν θα δοκιμάσει τον Πρόλογο με το ΜπεμβεδοΤούρατεκ, θα το δούμε!

Στην Ελλάδα έρχεται για το Hellas Rally και το αντιμετωπίζει ως μέρος της προπόνησής του για το Red Bull Romaniacs! Το Hellas Rally ήταν από την πρώτη στιγμή ένα από τα καλύτερα οργανωμένα Rally, προσελκύοντας το ενδιαφέρον αναβατών με παγκόσμια υπόσταση, ιδιαίτερα φέτος, όπως διαβάζετε εδώ.

Με διαδρομές που εκτείνονται σαν μία μαργαρίτα γύρω από την Ναύπακτο, το bivouac του Hellas Rally θα είναι το σπίτι του Chris για τις επόμενες μέρες και η ίδια η Ναύπακτος το σπίτι της υπόλοιπης οικογένειας του Νεοζηλανδού, που τον ακολούθησαν για να δουν όσο προλάβουν την Ελλάδα, και όσο προλάβουν και τον ίδιο, καθώς αμέσως μετά αναχωρεί για Καναδά και προπονείται εντατικά μέχρι να επιστρέψει στην Ευρώπη και στο Red Bull Romaniacs! Η Ελλάδα έχει ξεχωριστή θέση για τον Chris και την οικογένειά του, καθώς αγαπούν την χώρα μας και την ιστορία της, και βάφτισαν την κόρη τους «Ζωή» ακριβώς για αυτό το λόγο…

Ο 36χρονος Chris, δεν είχε γρήγορη εξέλιξη στο εικονικό βάθρο των αναβατών με την παγκόσμια φήμη, όπως εξιστορεί ο ίδιος:

«Μου πήρε πολλά χρόνια για να φτάσω στο σημείο να αγωνίζομαι χωρίς να πρέπει να πληρώνω και μία δεκαετία μετά από αυτό, για να βγάζω λεφτά από τους αγώνες! Για να σου απαντήσω και στην άλλη ερώτηση που μου έκανες: Θεωρώ ότι το σημείο που έγινε η αλλαγή πορείας, το breakthrough όπως λέμε, ήταν η πρώτη νίκη στο Red Bull Romaniacs. Γύρισα πίσω στο συνεργείο που δούλευα, το αφεντικό μου έσφιξε το χέρι, μου έδωσε συγχαρητήρια και μου λέει «ΟΚ τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό κι εκείνο κτλ..» όχι όμως σαν να μην τρέχει τίποτα, αισθανόμουν ότι κάτι είχε αλλάξει και άρχισα γρήγορα να το βλέπω καθώς οι προτάσεις ερχόντουσαν με ρυθμό η μία πίσω από την άλλη και στο Red Bull Romaniacs την επόμενη χρονιά θεωρούσα ήδη τον εαυτό μου επαγγελματία αναβάτη. Για δέκα χρόνια οι χορηγοί που είχα, απλά μου εξασφάλιζαν τα έξοδα και πίστευα ότι αυτό ήθελα, εκείνο ήταν το όριο που είχα θέσει. Έκανα την πλάκα μου, το χόμπι μου χωρίς να ξοδεύω το τεράστιο ποσό που απαιτεί ένα τέτοιο χόμπι».

«…. Η καλύτερη στιγμή μου στο Red Bull Romaniacs ήταν όταν έκοψα την κορδέλα, λίγο πριν ανέβω για πρώτη φορά στο βάθρο, από τις 7 φορές συνολικά που το έχω κερδίσει». «…Όχι δεν το λέω για την άνοδο που είχα μετά, αλλά και για την στιγμή εκείνη που την έχω στο μυαλό μου συνέχεια, την στιγμή που έκοβα την κορδέλα με πολλαπλές πρωτιές, του καλύτερα πρωτοεμφανιζόμενου αναβάτη, του ταχύτερου, του μεγάλου νικητή. Βλέπεις εκείνη την στιγμή κατέρρεαν όλα όσα είχα ακούσει πριν τον αγώνα, το δεν έχεις ελπίδες, το έχεις μεγάλη ιδέα για εσένα και ένα σωρό ακόμη που με έκαναν να πεισμώσω και τελικά να κερδίσω τον αγώνα!»

«Από πολύ αρχή είχα σχεδόν πάντα KTM μοτοσυκλέτες, ταίριαξα με αυτές. Σαν παιδί, μιας και έκανα enduro από τεσσάρων χρονών, είχα Kawasaki και έκανα κι ένα διάλειμμα με Husqvarna, το 2003, που κράτησε ένα μόλις χρόνο γιατί δεν με βόλεψε καθόλου η μοτοσυκλέτα, κυριολεκτικά μία μέρα την παράτησα με κλάματα από τα νεύρα μου, γύρισα στα KTM και έμεινα εκεί».

«… Ναι υπήρξε φορά που θα παρατούσα τις μοτοσυκλέτες τελείως. Ήταν εκείνη την περίοδο της ισορροπίας όπως είπες (την δεκαετία που οι χορηγίες κάλυπταν τα έξοδα) και θα το έκανα για να κάνω καριέρα στο mountain bike, που είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το ποδήλατο είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της γυμναστικής μου. Το πρωί μόλις σηκωθώ κάνω γιόγκα για περίπου μισή ώρα, για να δουλέψουν οι κλειδώσεις και μετά, αν είναι αυτή η περίοδος και καλός ο καιρός, ανεβαίνω στο ποδήλατο».

«…Μπορεί να μην έχω υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς, πέρα από τα χτυπήματα στην πλάτη, αλλά χρειάζεται χρόνος το πρωί, το καλό είναι πως από το σπίτι μου η ζούγκλα είναι μόλις πέντε λεπτά!». «…Ζούγκλα το λέμε όλοι γιατί είναι ακριβώς αυτό, στενά μονοπάτια σε απάτητα δάση με βατσινιές και τόσο πυκνή βλάστηση που την κόβεις με το μαχαίρι. Όχι δεν είναι όπως στην Ευρώπη ή τον Καναδά ή την Ν. Αφρική, μπορώ να πάω όπου θέλω με τους φίλους, ακόμα και μέσα στον Εθνικό Δρυμό και κανείς δεν θα μας πει κάτι. Υπάρχουν σερίφηδες, όμως φαντάσου ότι πριν λίγο καιρό για παράδειγμα, ήρθαν να μας μιλήσουν για το αν κάνουμε enduro την στιγμή που καθόμασταν πάνω στα μηχανάκια! Με ένα ύφος του στιλ, κάντε ότι θέλετε, απλά προσέχετε και το δάσος, πράγμα που είναι ακριβώς αυτό που κάνουμε μία ζωή. Υπάρχει κατανόηση λοιπόν.»

«… Το νέο TPI της KTM ανυπομονώ να το δω και εγώ και να το καβαλήσω, δεν έχω καταφέρει ακόμα, με όποιον μίλησα μου λέει ότι είναι εκπληκτικό, μου το επιβεβαιώνεις και εσύ τώρα οπότε ναι περιμένω να το πετύχω στην Ρουμανία. Ανάμεσα σε τετράχρονες και δίχρονες, θα σου πω τις δίχρονες αλλά με τεράστιο αλλά, δηλαδή: Στην καθημερινή μου προπόνηση, και σε ένα πιστάκι είμαι πολύ πιο γρήγορος και πάω καλύτερα με τις τετράχρονες της KTM, στα δύσκολα θέλω δίχρονο EXC. Αν θες να στο βάλω σε νούμερα, με δυσκολότερο το 10 τότε οτιδήποτε μέχρι το 7 είναι με 4T και κάθε κομμάτι με δυσκολία από 7 και πάνω προτιμώ 2T».

«… Στο Hellas Rally έχω μία γλυκιά ανυπομονησία να σου πω την αλήθεια, γιατί έχω δει μόνο video. Τι να περιμένω τι λες;»

«Να περιμένεις μία εκπληκτική οργάνωση από ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία και χώματα με μεγάλη ιστορία σε πανέμορφο τοπίο. Μόνο η ζέση θα σε προβληματίσει, άλλα έχεις κερδίσει 3 φορές το Roof of Africa, οπότε το ξεχνάμε».

Τελειώνοντας με τις φωτογραφίες και την συζήτηση, ο 36χρονος Chris παίρνει στους ώμους την Ζωή και αρχίζει τα “banny hops” συνδυάζοντας ποιοτικό χρόνο με το παιδί του και γυμναστική ταυτόχρονα, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκείνη την στιγμή. Συζητώντας με την σύζυγό του, που είναι μαζί του 15 χρόνια, το μόνο που έχει επηρεάσει την ζωής τους είναι ότι δεν βλέπονται συχνά, καθώς ο Chris είτε θα ταξιδεύει, είτε θα προπονείται. Φυσικά η αμοιβή είναι καλύτερη, όπως και το σπίτι τους πλέον… Τον ακολουθεί σπάνια στα ταξίδια, αλλά την Ελλάδα δεν θα την έχανε, ακόμα κι αν έχουν πολύ λίγο χρόνο για τα αξιοθέατα στην Αθήνα, θα κοιτάξουν να μην χάσουν το κάστρο στην Ναύπακτο όμως..

Αυτός είναι ο Chris Birch που υποστηριζόμενος από την Red Bull και την KTM, πραγματοποιεί τα πιο εντυπωσιακά video με on-off μοτοσυκλέτα! Το KTM 1090 Adventure R με το οποίο θα τρέξει στο Hellas Rally, έρχεται από την Αυστρία και θα είναι το ίδιο με το οποίο θα αγωνιστεί και στο Red Bull Romaniacs. Οι μόνες αλλαγές είναι εσωτερικά στις αναρτήσεις, revalving στο πιρούνι με πιο σκληρή λειτουργία και μεγαλύτερους ανεμιστήρες για το ψυγείο, ώστε να διατηρείται καλύτερα η θερμοκρασία στα πολύ κλειστά κομμάτια. Πέρα από μία μικρή αναβάθμιση με την σειρά Power Parts, το 1090 Adventure R, είναι κατά βάση μία μοτοσυκλέτα παραγωγής! Ο Chris το προτιμά για αυτό το τόσο απαιτητικό enduro συγκριτικά με το 1290, αλλά τα περισσότερα από όσα κάνει, ισχυρίζεται ότι γίνονται με λίγο παραπάνω κόπο και με την υπερβολικά δυνατή, μεγάλη Adventure… Έτοιμος για το ξακουστό πλέον Hellas Rally, o Chris αναχώρησε το μεσημέρι για Ναύπακτο και περιμένουμε να δούμε τις εντυπωσιακές του φωτογραφίες να καταφτάνουν τις επόμενες μέρες!

 

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”