Οδοιπορικό στον Εύξεινο Πόντο

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

4/7/2016

Αφού κατακάθισε η σκόνη της ερήμου από το πρόσφατο ταξίδι μου στην αραβική χερσόνησο (“ADV 2 Dubai”), οι χάρτες δεν άργησαν ν’ ανοίξουν ξανά και άρχισα να σχεδιάζω εκ νέου κόκκινες γραμμές και συναρπαστικές διαδρομές. Τι αλήθεια σκεφτόμουν; Ένα ταξίδι με παπί, παρόμοιο μ’ αυτό που έκανα το 2012 στην Καππαδοκία και το 2014 στην Ινδία. Λίγα κυβικά, πολύ κέφι, μεγάλη τρέλα…
Κι έτσι, στα τέλη Ιουνίου, κρατώντας το κλειδί ενός ετοιμοπόλεμου Honda Supra-X 125 Helmin, βρέθηκα στην αφετηρία ενός οδοιπορικού μνήμης, αφιερωμένο στον ποντιακό Ελληνισμό. Μια διαδρομή 7.500 χιλιομέτρων σε έξι παρευξείνιες χώρες (Τουρκία, Γεωργία, Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία) αποτελούσε το "Roadbook" ενός ταξιδιού σε τόπους οικείους, που φιλοξένησαν την μακραίωνη ιστορική παρουσία του ποντιακού Ελληνισμού.

Η απόβασή μου στην Τουρκία έγινε ατμοπλοϊκώς (Πειραιάς-Χίος-Cesme), ενώ μετά το γρήγορο συνοριακό "ξεκαθάρισμα", το μαύρο Supra άρχισε να καταπίνει τα 610 χιλιόμετρα που με χώριζαν από την πόλη Polatli, την πρώτη διανυκτέρευσή μου επί τουρκικού εδάφους. Η πρώτη μέρα προσαρμογής και συνεργασίας ανάμεσα στον αναβάτη και στο Honda Supra έληξε με τις καλύτερες εντυπώσεις εκατέρωθεν. Σημαντικό πλεονέκτημα για την ομαλή ροή του ταξιδιού αποτελούσε φυσικά η μεγάλη αυτονομία του παπιού, αφού ρολάροντας με σταθερή ταχύτητα 80-90 χλμ./ώρα είχα μια αυτονομία που άγγιζε περίπου τα 230 χιλιόμετρα.

Την επομένη, η κοντινή Άγκυρα δεν ήταν σταθμός μου -η πόλη Amasya ήταν ο επόμενος προορισμός. Αφού έριξα μια γρήγορη, κρυφή ματιά στην σύγχρονη τουρκική πρωτεύουσα που χανόταν μέσα από τους καθρέπτες του παπιού, συνέχισα ακάθεκτος για την αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου του Πόντου, 370 χιλιόμετρα ανατολικότερα.
Προσεγγίζοντας την συννεφιασμένη Αμάσεια, είχα βάλει ρόδα στο γεωγραφικό διαμέρισμα του Πόντου. Ως τις αρχές του 20ου αιώνα, στην πόλη της Αμάσεια και στην γύρω περιοχή ζούσαν περίπου 155.000 Έλληνες, που εξοντώθηκαν όμως από τα δικαστήρια ανεξαρτησίας του Κεμάλ Ατατούρκ.

Στις δυο μέρες που αφιέρωσα στην γενέτειρα του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα, οι λαξευτοί τάφοι των Μιθριδατών (Βασιλέων του Πόντου), τα οθωμανικά τεμένη, το αρχαιολογικό μουσείο και οι παραδοσιακές κατοικίες κατά μήκος του ποταμού Ίρι, μού διηγήθηκαν την ιστορία της Αμάσεια, η οποία αποδείχθηκε μια από τις πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές πόλεις της Ανατολίας. Επόμενη στάση στην χιλιοτραγουδισμένη Τραπεζούντα…

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

23/10/2025

Η γερμανική εταιρεία Continental ανατρέπει τα δεδομένα στην κατασκευή ελαστικών, παρουσιάζοντας την τεχνολογία TractionSkin, μια καινοτομία που καθιστά τα premium radial ελαστικά της όχι μόνο ασφαλέστερα στο στρώσιμο, αλλά και “vegan-friendly”

Κάθε φορά που αλλάζουμε ελαστικά στη μοτοσυκλέτα μας, η ίδια κουβέντα επαναλαμβάνεται, χρειάζεται προσοχή στα πρώτα χιλιόμετρα, μέχρι να φύγει το γλιστερό στρώμα της επιφάνειας. Είναι η φάση που όλοι οι αναβάτες θέλουν να αποφύγουν και που η Continental προσπαθεί να εξαλείψει με το σύστημα TractionSkin.

Αντί για την κλασική λεία επιφάνεια μεταξύ των αυλακώσεων, τα ελαστικά Continental βγαίνουν από το καλούπι με μια χαρακτηριστικά “τραχιά” επιφάνεια, η οποία προκύπτει φυσικά από το καλούπι χωρίς τη χρήση λιπαντικού. Μέχρι πρότινος, η καλύτερη λύση για την αποκόλληση ενός ελαστικού από τη μήτρα ήταν η χρήση λιπαντικού με βάση ζωικό λίπος. Η Continental όμως το απέφυγε πλήρως, δημιουργώντας έτσι και μια “vegan-friendly” διαδικασία παραγωγής.

Ο Graham Matcham, στέλεχος της Continental, εξηγεί, “Αν ένα ελαστικό κολλήσει στο καλούπι, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Παραδοσιακά χρησιμοποιούσαμε λιπαντικά για να αποφύγουμε αυτό το φαινόμενο, αλλά αυτή είναι και η αιτία που τα ελαστικά χρειάζονται στρώσιμο. Με το TractionSkin, το στάδιο αυτό είναι πολύ πιο σύντομο”.

Η επιφάνεια των ελαστικών έχει μια τραχιά υφή, σαν “τριμμένη” όψη, η οποία προκύπτει από το ίδιο το καλούπι. Οι μήτρες αποτελούνται από εννέα τμήματα που ανοίγουν, υποδέχονται το ελαστικό και στη συνέχεια το “αγκαλιάζουν” ξανά, ψήνοντάς το για 40 λεπτά στους 400°C. Έτσι ολοκληρώνεται η διαδικασία του βουλκανισμού και διαμορφώνεται τόσο το πέλμα όσο και η χαρακτηριστική επιφάνεια που επιτρέπει την αφαίρεσή του χωρίς την χρήση λιπαντικού.

Η Continental αποκαλεί το φινίρισμα αυτό “microrough”, και όπως λέει ο Matcham, “είναι σαν αντικολλητικό τηγάνι, η υφή είναι ελαφρώς πιο τραχιά από ότι θα περίμενε κανείς, αλλά το αποτέλεσμα είναι αποδοτικό”.

Κάθε καλούπι κοστίζει περίπου 30.000 έως 40.000 λίρες και εφαρμόζεται μόνο στα premium μοντέλα της εταιρείας, καθώς το κόστος δεν δικαιολογείται για μικρότερες εφαρμογές ή παραδοσιακότερες σταυρωτές πλέξεις ελαστικών.

Στην πράξη, το TractionSkin μειώνει σημαντικά την ανάγκη για προσεκτικό “στρώσιμο” και ταυτόχρονα εξαλείφει τη χρήση ζωικών παραγώγων, καθιστώντας τα ελαστικά Continental πιο ασφαλή, πιο φιλικά προς το περιβάλλον, με το πρόσθετο πως είναι και ηθικά συμβατά για τους Vegan φίλους.