Panamerican Crossing 2014: Kito - Mexico

18/8/2014

Από την πρωτεύουσα Kito, τα σύνορα της Κολομβίας απείχαν μόλις 180 χλμ. βόρεια. Οδηγώντας κάτω από ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο, ευτύχισα να αντικρίσω την συνοριακή μπάρα μετά από περίπου 2,5 ώρες. Διαβατήριο, άδεια κυκλοφορίας και οδήγησης, σφραγίδες, έντυπα και έτοιμος να εισβάλω στην πέμπτη και τελευταία νοτιοαμερικανική χώρα του Panamerican Crossing 2014. Μετά την Κολομβία ο Παναμάς, η Κεντρική Αμερική προ των πυλών…
Η διαδρομή μου στην Κολομβία άγγιζε τα 1.350 χιλιόμετρα, ενώ η κόκκινη γραμμή του χάρτη περνούσε από τις πόλεις Pasto, Cali, Medellin και Cartagena de Indias. Στην παράκτια Cartagena de Indias θα έπαιρνα ένα πλοίο για να αποβιβαστώ στον Παναμά, αφού ο οδικός άξονας "Panamericana Route" στο ύψος της πόλης Medellin, διακόπτεται προσωρινά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οδική σύνδεση Κολομβίας - Παναμά.
Για τις τρεις επόμενες μέρες ανεβοκατέβαινα με την μαύρη ΚΤΜ στις καταπράσινες πλαγιές των Άνδεων, με την ασφάλτινη λωρίδα να μεταμορφώνεται σε μια συνεχόμενη στριφογυριστή κορδέλα. Η τοπική φύση αντίθετα, με αφόπλισε με τις ποικιλόμορφες προτάσεις της, καθώς απόκρημνα φαράγγια, πυκνοφυτεμένα δάση, μικρές κοιλάδες και καταπράσινες βουνοπλαγιές αποτελούσαν τις ψηφίδες ενός ανυπέρβλητου "φυσικού" μωσαϊκού.
Όμως, η κυριότερη έννοια μου δεν ήταν οι ιδιαιτερότητες ή οι δυσκολίες της διαδρομής, αλλά η επικινδυνότητα που έκρυβε ένα οδικό πέρασμα από την Κολομβία λόγω της αυξημένης ναρκο-εγκληματικότητας, αλλά και του εμφυλίου πολέμου που διεξάγεται τα τελευταία 40 χρόνια σε τούτη τη νοτιοαμερικανική χώρα μεταξύ των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) και των κυβερνητικών στρατευμάτων. Έπρεπε να φυλάγομαι δηλαδή από δυο πλευρές. Ευτυχώς, κανένας και τίποτα δεν με πείραξε…
Στην πόλη Medellin, που αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, επισκέφθηκα το σπίτι όπου σκοτώθηκε το 1993 ο διαβόητος βασιλιάς της κοκαΐνης Pablo Escobar, μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα.
Στις ακτές της Καραϊβικής με περίμενε η απαστράπτουσα Cartagena de Indias, η πιο αυθεντική πολιτεία ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή. Εδώ, μετά από 26 ήμερες ταξιδιού και 8.670 χιλιόμετρα, γράφτηκε ο επίλογος του νοτιοαμερικανικού σκέλους του "Panamerican Crossing 2014".

Για να βάλω ρόδα στην Κεντρική Αμερική, και συγκεκριμένα στον Παναμά, θα έπρεπε να πάρω από το λιμάνι της Cartagena ένα από τα πλοία που εκτελούν το δρομολόγιο Κολομβία - Παναμά. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, όλα τα καράβια που πήγαιναν στον Παναμά δεν ήταν επιβατικά, αλλά πλοιάρια που μετέφεραν τουρίστες για μια μικρή κρουαζιέρα στα νερά της Καραϊβικής. Μην έχοντας άλλη επιλογή, δήλωσα λοιπόν συμμετοχή για μια τετραήμερη κρουαζιέρα στα τροπικά νησιά San Blas του Παναμά. Η μοτοσυκλέτα χρειάστηκε όμως να φορτωθεί (αλλά και να ξεφορτωθεί) από το πλοίο με αρκετά παράδοξο τρόπο, λες και επρόκειτο για ένα τσουβάλι με πατάτες.
Επτά μικρά σε έκταση κράτη συνθέτουν τον χάρτη της Κεντρικής Αμερικής. Ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα ήταν οι έξι κεντροαμερικανικές χώρες που καρτερούσαν εμένα και την μαύρη ΚΤΜ να με ξεναγήσουν στους δρόμους τους τις αμέσως επόμενες ημέρες. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού, την πόρτα της Βόρειας Αμερικής, είχα να διανύσω περίπου 2.500 χιλιόμετρα.
Στην Πόλη του Παναμά παρέμεινα για δυο μέρες. Η χλιδάτη πρωτεύουσα του Παναμά με εντυπωσίασε με την μοντέρνα προσωπικότητά της, ενώ με την επίσκεψή μου στην Διώρυγα του Παναμά (απ’ όπου διέρχονται τα πλοία) ολοκληρώθηκε η γνωριμία μου με την πιο κοσμοπολίτικη πόλη της Κεντρικής Αμερικής.
Μετά τον Παναμά, κι αφού οδήγησα για περίπου 490 χιλιόμετρα, με περίμενε ο τροπικός παράδεισος της Κόστα Ρίκα. Όλη η διαδρομή μέσα στην χώρα (550 χλμ.) είχε ένα και μόνο χρώμα: πράσινο! Είναι γνωστό ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό, αφού τουλάχιστον το 30% της χώρας είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.
Τρίτος σταθμός στο κεντροαμερικανικό σκέλος του "Panamerican Crossing 2014" η Νικαράγουα. Περίπου 290 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω μέσα στην χώρα, ενώ για την μια και μοναδική διανυκτέρευσή μου κατέλυσα στην Leon, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νικαράγουα. Καμάρι της Leon αποτελεί ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο μεγαλύτερος της Κεντρικής Αμερικής.
Με την άφιξη μου στην Ονδούρα, είχα φτάσει στην μέση περίπου της κεντροαμερικανικής διαδρομής του "Panamerican Crossing 2014". Εκτός από την Ονδούρα, σειρά είχαν κατόπιν το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα να υποδεχτούν την μαύρη ΚΤΜ. Λίγα τα χιλιόμετρα στο έδαφος της κάθε χώρας, λίγες φυσικά και οι ημέρες που ξόδεψα για να τις διασχίσω.
Στην Ονδούρα, οι ρόδες της μοτοσυκλέτας κύλησαν μόνο για 135 χιλιόμετρα (πάντα πάνω στην τροχιά του οδικού άξονα Panamericana Routa), στο γειτονικό Ελ Σαλβαδόρ βρέθηκα να οδηγώ για 350 χλμ. (εδώ τουλάχιστον διανυκτέρευσα κιόλας), ενώ σαφώς περισσότερα χιλιόμετρα και χρόνο ξόδεψα στην Γουατεμάλα. Στην συγκεκριμένη κεντροαμερικανική χώρα, που αποτέλεσε μαζί με το Νότιο Μεξικό την εστία ανάπτυξης του λαμπρού πολιτισμού των Μάγια, έμεινα για δυο ημέρες στην Antigua, την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα.

Η Antigua, που την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα, ήταν μια καλοδιατηρημένη πολιτεία εποχής που με γοήτευσε αφάνταστα. Αποικιακά σπίτια, λιθόστρωτα σοκάκια, εκκλησίες, αρχοντικά και δημόσια κτίρια με ταξίδεψαν τουλάχιστον τρεις αιώνες πίσω στον χρόνο.
Αντίθετα, στην μεγάλη υπαίθρια αγορά της πόλης, οι πάγκοι με τα πολύχρωμα, εξωτικά φρούτα, το πλήθος των ετερόκλιτων εμπορευμάτων, οι πλανόδιοι μικροπωλητές, οι ζητιάνοι, οι γραφικές γυναικείες φιγούρες και τα υπαίθρια εστιατόρια συνιστούσαν μια καθαρά λατινοαμερικάνικη εμπορική φιέστα που με καθήλωσε με τους ζωντανούς ρυθμούς και τον έντονο δυναμισμό της.
Το Μεξικό ήταν η πύλη εισόδου μου στην Βόρεια Αμερική. Περίπου 1.950 χιλιόμετρα είχα να διατρέξω στην πατρίδα του Emilio Zapata, ενώ κυριότερος σταθμός μου στο Μεξικό ήταν η Πόλη του Μεξικού, μια χαώδη μεγαλούπολη 18.000.000 κατοίκων.
Στην μεξικάνικη megacity έμεινα 4 μέρες, αφού, εκτός από τα πάμπολλα και ενδιαφέροντα αξιοθέατα της πόλης, είχα να κάνω και σέρβις στην μοτοσυκλέτα, η οποία είχε συμπληρώσει από την αρχή του ταξιδιού 13.000 χλμ. Έπρεπε κι αυτή να λάβει το δωράκι της για τον κόπο που είχε κάνει με φέρει ως εδώ…

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

21/7/2025

Το ρεκόρ ταχύτητας της FIM θα προκαλέσει στις 23 Αυγούστου ο 57χρονος Chris Rivas με στόχο να αγγίξει τα 400 μίλια. Είναι το όριο που θεωρητικά θα του επιτρέψει να δει το ρεκόρ του να ζει για πολλά χρόνια, ένα στρογγυλό νούμερο για τους Αμερικανούς, εξωφρενικό για οχήματα σε δύο ρόδες.

Οι Streamliner μοτοσυκλέτες, κανονικοί πύραυλοι εδάφους – εδάφους, έχουν δεκαετίες εξέλιξης στο ίδιο σημείο, την ατελείωτη έκταση της ερήμου Bonneville όπου το προηγούμενο ρεκόρ που γράφτηκε το 2010, σταμάτησε στα 376,156 μίλια ανά ώρα. Αυτό μεταφράζεται σε 605,697 χ.α.ω από την Suzuki Hayabusa 2600 του Rocky Robinson.

Με την σειρά του ο Robinson είχε καταρρίψει το ρεκόρ του 2009 που είχε φτάσει τότε στα 367.382 μίλια ανά ώρα ή αλλιώς στα 591.244 χ.α.ω με μία BUB Seven Streamliner.

Οι ίδιοι θέλουν τώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω καθώς τα ρεκόρ αυτά υποστηρίζονται από τους μηχανικούς και τις εταιρείες βελτιώσεων οπότε ακόμη και η προσπάθεια, μεταφράζεται σε προβολή και εντάσσεται στον στόχο.

Ο Chris Rivas είναι πρώην αγωνιζόμενος Dragster και προπονητής της κόρης του Cayla που αποδεικνύει με μία σειρά από ρεκόρ πως είχε την σωστή καθοδήγηση.

Θα προσπαθήσει να φτάσει στα 400 μίλια με μία BUB Seven Streamliner που κινείται από έναν V-4, 2.997 κυβικών με δύο τούρμπο.

Ο Rivas είναι γνωστός στις ΗΠΑ καθώς κατέχει διάφορα εθνικά ρεκόρ με πιο χαρακτηριστικό της ταχύτερης H-D στα 39,68 χ.α.ω ενώ η σχέση του με την Harley-Davidson κρατά από το μακρινό 1992.

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις Streamliner φυσικά που απαιτούν έναν τελείως διαφορετικό χειρισμό και σχεδιάζονται πάνω στον αναβάτη.

Ο Rivas με το ζόρι θα χωρά στην σέλα – χώρο οδήγησης, όπου αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κανείς ξαπλώνει πίσω με τα πόδια εμπρός. Μία ζώνη επτά σημείων τον κρατά στο κλουβί και μία πυρίμαχη στολή εξασφαλίζει λίγο χρόνο έως την παρέμβαση των διασωστών σε περίπτωση που πάει κάτι λάθος.

Ωστόσο ο Cris Rivas επιμένει πως αυτή η μορφή αγώνων και σε αυτό το επίπεδο, είναι η ασφαλέστερη που μπορεί κανείς να δοκιμάσει.

Εκείνο βέβαια που δεν λέει, είναι πως για να φτάσει να στηρίζεται επάνω του μία προσπάθεια εκατομμυρίων, έχει περάσει από πολλούς πιο επικίνδυνους αγώνες.