The Slider: Η Ελληνική Yardbuilt στο Wheels&Waves!

Πολυφωτογραφημένη-πολυσυζητημένη!!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

17/6/2017

Γράφαμε στους social media λογαριασμούς, πως φέρνοντας την μοτοσυκλέτα την Πέμπτη στο χωριό του Wheels and Waves, για να στηθεί στην τέντα της Yamaha, ήταν δύσκολο να κάνουμε δέκα μέτρα χωρίς να μας σταματήσουν για να βγάλουν το “The Slider” φωτογραφία! Τελικά θα ήταν ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό μέχρι και σήμερα την ημέρα που οι επισκέπτες στο «Χωριό» του Wheels and Waves θα γιγαντωθούν σαν πλήθος, και δεν μπορούμε πλέον να υπολογίσουμε τι ακριβώς θα πρέπει να περιμένουμε!

Όπως διαβάζετε στο yamahayardbuilt.motomag.gr, το microsite που περιγράφει την αρχή  της ζωής του, το The Slider ξεκίνησε ως ένα ολοκαίνουριο, με μηδέν χιλιόμετρα Yamaha XSR700. Έχει εντυπωσιάσει έτσι τον κόσμο στο Wheels and Waves με το μέγεθος της αλλαγής του και το γεγονός ότι μέσα σε λίγο καιρό είναι μία ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα με ξεκάθαρο χαρακτήρα και προσανατολισμό, χωρίς να χρειάζεται αλλαγές ή βελτιώσεις! Το ήταν όμορφη το ξέραμε, με την έννοια ότι κάθε μέρα βρισκόμαστε ανάμεσα σε καινούριες μοτοσυκλέτες, βλέπουμε τις αλλαγές τους και αντιλαμβανόμαστε αν ένα σχέδιο θα είναι ευχάριστο, στην ματιά του κόσμου. Φυσικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην ομορφιά, και ούτε καθολική αποδοχή, όμως κάποια σχέδια έχουν ένα μικρό προβάδισμα για μία υψηλή απήχηση. Θεωρούσαμε ότι το The Slider είναι μία τέτοια μοτοσυκλέτα και περιμέναμε με ανάμεικτα συναισθήματα, ενθουσιασμού, περιέργειας και ανυπομονησίας πασπαλισμένα με άγχος, για να δούμε αν θα αρέσει τελικά στον κόσμο. Οι εκπλήξεις τελικά ήταν απανωτές και ερχόντουσαν με δυνατά χτυπήματα!

Ξεκινήσαμε από τα συγχαρητήρια των υπόλοιπων συμμετεχόντων, που έφτασαν μέχρι το «μην το πεις στον συνάδελφό μου, αλλά η δική σας είναι καλύτερη από αυτή που φτιάξαμε εμείς!». Ο διαγωνισμός Yardbuilt της Yamaha είναι διεθνής με κορυφαίες συμμετοχές, χωρίς να υπάρχει περιορισμός στο κόστος κατασκευής. Ήταν άλλη μία έκπληξη να δέχεσαι συγχαρητήρια από ανθρώπους που έχουν ξοδέψει πολλά σε χρήμα, φτιάχνοντας μέχρι και carbon τροχούς, ρωτώντας για το The Slider! Πάνω όμως που λέγαμε ότι είχαμε ζήσει το αποκορύφωμα συγχαρητηρίων, κάτι καινούριο συνέβαινε..  

Το Wheels and Waves επισκέπτονται τρανταχτά ονόματα κατασκευαστών custom μοτοσυκλετών και μέσα στην λαοθάλασσα δεν είναι σίγουρο ότι θα τους συναντήσεις όλους, εκτός κι αν υπάρχει μία μοτοσυκλέτα που θέλουν και οι ίδιοι να δουν από κοντά και έρχονται να την βγάλουν φωτογραφία… το The Slider ήταν τελικά το καλύτερο σημείο για να τους συναντήσεις! Ο Πέτρος Χατζηροδέλης, ο άνθρωπος της Jigsaw Customs, έμενε με το στόμα ανοικτό όταν άνθρωποι όπως o “Brat Style” του έδιναν συγχαρητήρια για το The Slider και το φωτογράφιζαν!

Μετά το βάλαμε μπροστά. Ο crossplane κινητήρας της Yamaha εκπέμπει ανεμπόδιστα τον ήχο από τις custom εξατμίσεις τραβώντας από το αυτί, όσους το μάτι τους ξέφυγε από την παγίδα του πορτοκαλόμαυρου «The Slider». Έχοντας γράψει μονάχα τα χιλιόμετρα για τις δοκιμές της, η μοτοσυκλέτα μας ξεκίνησε για τον πρώτο της αγώνα στο μοναδικό από πλευράς σκηνικού και στιλ: Punks Peak!

Πρόκειται για 400 μέτρα στην κορυφή ενός βουνού, που αποτελεί το «σβήσιμο» των Πυρηναίων στον ωκεανό, μέσα στην χώρα των Βάσκων, όπως αρκετά πανό και graffiti σε ενημερώνουν για να μην λες ότι βγήκες από την Γαλλία και μπήκες στην Ισπανία… Κάτι λιγότερο από σαράντα χιλιόμετρα μακριά από το θέρετρο της Γαλλίας που διοργανώνεται το Wheels and Waves, δηλαδή στην μέση της αυτονομίας του μικρού ρεζερβουάρ της μοτοσυκλέτας μας, ο αγώνας αυτός γίνεται κοντά σε άλλες δράσεις που συνδέονται με το φεστιβάλ και μέσα στο έδαφος της Ισπανίας που έχει καλύτερη νομοθεσία για τέτοιες εκδηλώσεις, και δεν απαιτεί μία τεράστια γραφειοκρατία, όπως στην Γαλλία.

Το όνομα του αγώνα αυτού, ή καλύτερα της οργανωμένης κόντρας, έχει φτάσει να δικαιολογείται μονάχα από την πρώτη κατηγορία που είναι μέχρι πενήντα κυβικά και τρέχουν όλοι τους ντυμένοι με στολές! Μετά βλέπεις ακριβές μοτοσυκλέτες, τις καλύτερες του Wheels and Waves να κοντράρονται μεταξύ τους..

Οι συμμετέχοντες στο Yardbuilt κάναμε τον δικό μας αγώνα. Οκτώ μοτοσυκλέτες, τρεις αγώνες, για να προκύψει η ταχύτερη των custom Yamaha, σε έναν άτυπο αγώνα, καθαρά για ψυχαγωγικούς λόγους. Η εκκίνηση δινόταν με το αριστερό χέρι στο κράνος για την αποφυγή άκυρης εκκίνησης, και το The Slider έφτασε με τεράστια ευκολία στον τρίτο αγώνα με βλέψεις για την πρώτη θέση… Μόνο που δίπλα του στην εκκίνηση είχε στηθεί η μοτοσυκλέτα των Γάλλων και κάτω από το κράνος, χωρίς να το ξέρουμε εκείνη την στιγμή, ήταν ο Alaxander K. διευθυντής όλου του αγωνιστικού τμήματος της Yamaha Europe. Ο Πέτρος δεν έπιασε γρήγορα τον συμπλέκτη, χάθηκε ένα δευτερόλεπτο και μία σούζα εξαιτίας της κοντύτερης σχέσης έδωσε στον πολύ γρήγορο διευθυντή της Yamaha την ευκαιρία… και δεν την χάρισε φυσικά.

πανω από 2.000 άτομα μαζεύονται στον στενό δρόμο δημιουργώντας ουρές χιλιομέτρων για την κόντρα του Wheels and Waves

Μέχρι εκεί στον σημείο του αγώνα, το The Slider είχε φτάσει χωρίς πρόβλημα με την Γαλλική αστυνομία, που δεν χαρίζεται ούτε σε «ξεκράνωτη» μύγα στην θέση του συνεπιβάτη.. πόσο μάλλον σε μια μοτοσυκλέτα με κρυμμένη πινακίδα, χωρίς καμία προδιαγραφή ήχου. Μέσα στις 150-200 μοτοσυκλέτες που εκείνη την στιγμή όλοι μαζί, ανέβαιναν μέχρι το Ισπανικό βουνό, οι Γάλλοι έκαναν τα στραβά μάτια, όπως και στην επιστροφή. Μόνο που το The Slider έμεινε μέχρι αργά στο βουνό για τις ανάγκες φωτογράφισης και στην επιστροφή, έσβηνε μπροστά από τους αστυνομικούς και τσουλούσε σαν ηλεκτρικό προσπαθώντας να μην τραβήξει το βλέμμα τους. Σταματώντας σε κάθε βενζινάδικο της επιστροφής, σαν διψασμένη σαύρα στις λακκούβες που γέμισαν από την αραιή βροχή, έφτασε πίσω στο χωριό όπου στήθηκε απέναντι από την σκηνή της Yamaha με τον κόσμο να συνεχίζει να βγαίνει φωτογραφίες μαζί του! Μέχρι στιγμής ο Πέτρος ζει, για δεύτερη φορά, το όνειρο του custom builder της διεθνής σκηνής και οι επόμενες ώρες θα δείξουν πόσο γρήγορα θα έρθει και η υλοποίηση…  

 

 

Δείτε τις πρώτες φωτογραφίες από το Wheels and Waves - είναι δύσκολο να κάνεις διάλειμμα από το οφθαλμόλουτρο και θα ακολουθήσει δεύτερο καλύτερο gallery, όμως αυτή είναι μία καλή αρχική ιδέα του τι βλέπει κανείς στο μεγάλο αυτό χωριό- μαζί οι υπόλοιπες Yardbuilt της Yamaha και το Punks Peak:

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”