Στάνταρ Panigale V4R κόντρα σε δύο υπεραυτοκίνητα με εύλογο αποτέλεσμα

Ducati V4R vs BMW M5 vs Nissan GT-R
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

6/10/2020

Οι αγώνες dragster έχουν απήχηση και με 2,5 εκατ. θεάσεις σε πέντε ημέρες, το συγκεκριμένο video δείχνει πως έχουν ακόμη μεγαλύτερη απήχηση οι κόντρες ανάμεσα σε μοτοσυκλέτα και αυτοκίνητο. Ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι άκρως αναμενόμενο…

Από την μία λοιπόν έχουμε την Ducati V4R που να σας θυμίσουμε πως είναι μία έκδοση περιορισμένης παραγωγής με λιγότερα κυβικά αλλά περισσότερα άλογα από την κανονική V4. Βγαίνει σε λίγα κομμάτια κάθε χρόνο γιατί ομολογκάροντας την αγωνιστική έκδοση στο MOTUL WSBK. Μάλιστα όλα τα ηλεκτρονικά που τώρα είδαμε στην πλήρως ανανεωμένη Panigale V4 2020 που οδηγήσαμε στις Σέρρες, προέρχονται από την V4R η οποία έχει και τα Evo2 που στην δική μας έκδοση είναι έξτρα… Αποδίδει 221 ίππους και 11,42Kg.m ροπής ζυγίζοντας 193 κιλά. Μιας και το MOTO ζυγίζει τις μοτοσυκλέτες που παίρνει για δοκιμή, μπορούμε να σας πούμε πως στατιστικά η Ducati λέει την αλήθεια για το βάρος, ιδιαίτερα στις superbike μοτοσυκλέτες της. Υποθέτουμε λοιπόν, χωρίς να έχουμε ζυγίζει την V4R, πως τα κιλά που λέει η Ducati είναι σωστά, μιας και η Panigale V4 που οδηγήσαμε εμείς ζυγίζει 200,5 κιλά - πραγματικά. Ο αναβάτης δηλώνει 70kg, και δεν θα κάνουμε εδώ κάποια υπόθεση για τον Άγγλο αναβάτη, μόνο πως δεν έχει σημασία καθώς η διαφορά είναι έτσι κι αλλιώς υπέρ της Ducati.

Η BMW M5 αποδίδει 800 ίππους με 96,87Kg.m ροπής και το Nissan GT-R 1.600 ίππους και 152,95Kg.m ροπής.

Η Ducati με το launch control και τα πολύ λιγότερα κιλά, μπορεί να κάνει το ίδιο πράγμα όλη ημέρα, αν και είναι φτιαγμένη για να γυρνά στην πίστα και όχι για να κάνει κόντρες στην ευθεία. Ως η μοναδική stock στην υπόθεση όμως, χαρίζει πολύ πιο απλόχερα και εύκολα την χαρά της επιτάχυνσης συγκριτικά με τις ακριβές μετατροπές των αυτοκινήτων…

 

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο - Στον αρκτικό κύκλο του Καναδά [Gallery]

Ασταμάτητη βροχή, λάσπη, 4° βαθμοί Κελσίου και πυκνή ομίχλη στον Dempster Highway
SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο
Από τον

Θοδωρή Ξύδη

24/7/2025

Στον καναδικό βορρά συνεχίζει το SYM Arctic Route με τον Κωνσταντίνο Μητσάκη και το SYM ADXTG 400 να προσεγγίζουν τον Αρκτικό Κύκλο του Καναδά μέσω της απαιτητικής Dempster Highway. 

Παρά τη συνεχή βροχή, την ομίχλη και τις δυσκολίες του χωμάτινου τερέν, το adventure scooter της SYM κατάφερε να φτάσει σε ακόμα ένα ορόσημο του ταξιδιού, χωρίς να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό πρόβλημα.

SYM Arctic Route 2025, Μέρος 8ο

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Μητσάκη:

"Η επόμενη αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 ήταν η προσέγγιση του Αρκτικού κύκλου του Καναδά. Για να επιτευχθεί ο στόχος θα έπρεπε – με αφετηρία την Dawson City – να οδηγήσω περίπου 410 χλμ. πάνω στον χωμάτινο οδικό άξονα Dempster Highway, προκειμένου το απροβλημάτιστο SYM ADXTG 400 να πατήσει τη νοερή γραμμή του καναδέζικου Αρκτικού κύκλου. Πάμε ξανά βορρά…
 Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες καθοδόν κάθε άλλο παρά ευνοϊκές ήταν! Ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο (4°C) και πυκνή ομίχλη επικρατούσαν σε όλη τη διαδρομή προς τον αρκτικό προορισμό, γεγονός που με υποχρέωσε να διακόψω προσωρινά την πορεία μου (μετά από 8 ώρες οδήγησης και μόλις 280 χλμ.) και να κατασκηνώσω στην άκρη του δρόμου. Όμως, το δυσκολότερο πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα η κατάσταση του δρόμου, ο οποίος είχε μετατραπεί σ’ ένα εργοτάξιο λάσπης, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την οδήγηση…
Την επόμενη μέρα, επιστρατεύοντας πολύ κουράγιο και επιμονή, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει τον Αρκτικό κύκλο μετά από 130 βασανιστικά χιλιόμετρα και να πανηγυρίσω (κάτω από εκνευριστικό ψιλόβροχο) την ολοκλήρωση άλλου ενός αρκτικού άθλου. Κι όταν σίγησαν οι μοναχικοί πανηγυρισμοί, έκανα αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκα στον κοντινό οικισμό Eagle Plains, όπου και διανυκτέρευσα ξανά στη σκηνή μου. Πάντα με το σπρέι πιπεριού στο προσκέφαλο, υπό τον φόβο των αρκούδων…
Στην Dawson City όπου επέστρεψα με λιακάδα, ξεκουράστηκα και ανασυγκροτήθηκα για την επικείμενη επιστροφή στο μακρινό Montreal – μόλις 6.500 χλμ. με χώριζαν πλέον από το φινάλε του βορειοαμερικανικού οδοιπορικού μου! Ωστόσο, η πιο δυνατή ανάμνηση που μου χάρισε η πόλη των χρυσοθήρων ήταν αναμφίβολα η συνάντησή μου με τον καλοσυνάτο Αντώνη Ντόβα, τον ιδιοκτήτη του ελληνικού εστιατορίου “The Drunken Goat”. Εγκαταστημένος στην Dawson City τα τελευταία 25 χρόνια, ο Αντώνης με καλωσόρισε με περίσσια χαρά και προχώρησε σε μια αυθόρμητη κατάθεση ψυχής για την ζωή του εδώ στον παγωμένο βορρά του Καναδά, η οποία με συγκίνησε αφάνταστα. Φίλε Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ…”