Honda CBF 500 ABS 2004 - 2007

Από το

Μαύρο Σκύλο

25/8/2010

Η Honda, παράλληλα με την παρουσίαση του CBF 600 με τον τετρακύλινδρο κινητήρα, το 2004, ανανέωσε σημαντικά το προγενέστερο CB 500, δημιουργώντας το πιο μοντέρνο στην όψη, CBF 500. Μια μεσαίου κυβισμού μοτοσυκλέτα γενικής χρήσης [blockquote]Ναι...
Για όσους βάζουν τη χρηστικότητα και τη λειτουργικότητα πάνω από όλα και θέλουν μια μοτοσυκλέτα για πολλά χρόνια
Όχι...
Για αυτούς που απαιτούν την τελευταία τεχνολογία και την προκλητική εμφάνιση
Γιατί...
Είναι μια αξιόπιστη, οικονομική στη χρήση μοτοσυκλέτα για όλες τις δουλειές, και με σύμμαχο το ABS
Τι πρέπει να προσέξετε
Από τις μοτοσυκλέτες που ανεβάζουν τα στάνταρ της αξιοπιστίας για τις άλλες. Πραγματικά άθραυστος κινητήρας, ικανός για αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα. Από τους αγαπημένους των courier στην Αγγλία. Αναζητήστε το μοντέλο με το ABS, και εάν σας ικανοποιεί η αρτιότητα της εξωτερικής του εμφάνισης αγοράστε το, εξασφαλίζοντας “παρέα” για χρόνια. Η σχάρα - βάση για top case στη μοτοσυκλέτα της φωτογραφίας, ανήκει στον προσφερόμενο προαιρετικό εξοπλισμό.[/blockquote]
Από το CBF 600 πήρε τη σύγχρονη και κοινή εμφάνιση με την ίδια ουρά, τελικό εξάτμισης και τις χαρακτηριστικές αλουμινένιες βάσεις των μαρσπιέ. Διατήρησε τον δικύλινδρο κινητήρα του, ενώ “φόρεσε” στην αντίστοιχη έκδοσή του και το ABS τους. Αυτή η έκδοση, το CBF 500 ABS διατηρήθηκε στη παραγωγή μέχρι το 2007, αλλά δεν απέκτησε μετά σύστημα ψεκασμού, μένοντας έξω από τις προδιαγραφές Euro 3 και επομένως σταμάτησε και η διάθεσή του στην Ευρώπη. Δίχως να έχει κάνει έντονη την παρουσία του στους πίνακες των πωλήσεων, η μοτοσυκλέτα αυτή υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στους δρόμους, γιατί… δεν χαλάει ποτέ!
Ο υγρόψυκτος δικύλινδρος κινητήρας είναι αυτό που λέμε “τέρας αξιοπιστίας”, ικανός να διανύσει απροβλημάτιστα πάρα πολλά χιλιόμετρα. Με αραιά διαστήματα αλλαγής λαδιών, κάθε 12.000 χιλιόμετρα, και ανάγκη για ρύθμιση βαλβίδων κάθε 24.000, έχει επιπλέον πλεονέκτημα στο συνολικό κόστος χρήσης του. Από την άλλη, οι σχεδόν 50 ίπποι που φθάνουν στον πίσω τροχό και η “ευστροφία” του, παρέχουν επαρκείς επιδόσεις και για διαδρομές εκτός πόλεων με ένα ή δυο άτομα πάνω του.
Το πλαίσιο με τη μονή ραχοκοκαλιά και τον κινητήρα ενεργό μέρος του, προσφέρει στο δικύλινδρο CBF ιδιαίτερα ελαφριά αίσθηση και ευκολία στις αλλαγές κατεύθυνσης. Στους δρόμους με έντονη κυκλοφορία, το στενό τιμόνι που “κόβει” και ιδιαίτερα πολύ, περνάει πάνω από τους καθρέφτες των περισσότερων αυτοκινήτων. Σε συνδυασμό με το μικρό συνολικά πλάτος του και την ελαφρά σκυφτή θέση οδήγησης, κινείται άνετα σβέλτα και χωρίς προσπάθεια.
Με τα φρένα του να έχουν πολύ καλή αίσθηση και ένα άριστο ABS “για τα δύσκολα”, ο τομέας της ασφάλειας καλύπτεται σε πολύ καλό βαθμό. Λέμε “άριστο” το σύστημα του ABS, εννοώντας ότι είναι όσο πρέπει ευαίσθητο. Δεν μειώνει την ισχύ των φρένων με το παραμικρό, ενώ και όταν λειτουργεί, η επίδρασή του στην αίσθηση της μανέτας και του πεντάλ είναι διακριτική.
Σε ανοιχτούς δρόμους με υψηλότερες ταχύτητες (ο κινητήρας είναι ικανός να δείξει πάνω από την ένδειξη των 180 στο ταχύμετρο), το ελαφρύ σκύψιμο του αναβάτη αποδεικνύεται ξεκούραστο, ενώ μια βοήθεια από μια μικρή ζελατίνα είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Υπάρχει μάλιστα τέτοια στον προαιρετικό εξοπλισμό που κατασκεύασε η Honda, μαζί με κεντρικό σταντ, θερμαινόμενα γκριπ και τη σχάρα με τις χειρολαβές, που φέρει το φωτογραφημένο CBF 500.
Οι δίχως ρυθμίσεις (εκτός από τη προφόρτιση του πίσω ελατηρίου) αναρτήσεις, είναι προσανατολισμένες στην άνεση και τα καταφέρνουν πολύ καλά, σε συνεργασία με τα φαρδιά ελαστικά και ζάντες. Τόσο καλά, που μπορούν να κάνουν και διασκεδαστική την οδήγησή του, όταν ο αναβάτης του το θέλει.
Χωρίς να είναι η “τελευταία λέξη της μόδας”, το CBF 500 με την κλασική και λίγο συντηρητική εμφάνισή του, αποτελεί μια από τις πλέον άρτιες κατασκευές, χωρίς ημερομηνία λήξης, ενώ η έκδοση με το ABS είναι η προτεινόμενη αγορά για μακροχρόνια χρήση. Εάν δεν αφεθεί να καταρρεύσει, κάτι που θα γίνει μόνο εάν δεν αλλάζονται ούτε τα αναλώσιμα όπως τα τακάκια, τα φίλτρα της, η αλυσίδα και τα γρανάζια της, αυτή η μοτοσυκλέτα θα λειτουργεί στα σίγουρα όσο υπάρχει βενζίνη. 


ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ (2007)
Τύπος: Tετράχρονος, δικύλινδρος σε σειρά, υγρόψυκτος με 2 EEK και τέσσερις βαλβίδες
Διάμετρος επί διαδρομή (mm): 73x59,6
Κυβικά (cc): 499
Σχέση συμπίεσης: 10,5:1
Ανάφλεξη: Ψηφιακή
Τροφοδοσία: Kαρμπιρατέρ Keihin VP-L34 Kαρμπιρατέρ Keihin VP-L34
Σύστημα εκκίνησης: Μίζα
Σύστημα εξαγωγής: 2 σε 1
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
Τύπος Συμπλέκτη: Υγρός, πολύδισκος
Σχέσεις ταχυτήτων: 6
Τελική Μετάδοση: Αλυσίδα / 2,733:1
ΠΛΑΙΣΙΟ
Τύπος: Ατσάλινo, μονής ραχοκοκαλιάς, ανοιχτό
Γωνία κάστερ (o): 25
Ίχνος (mm): 110
Μεταξόνιο (mm): 1.480
Ύψος σέλας (mm): 770
Βάρος κενή / γεμάτη (kg): 186/206
Ρεζερβουάρ/ρεζέρβα (l): 19/3,5
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Εμπρός: Tηλεσκοπικό πιρούνι
Διάμετρος (mm): 41
Διαδρομή (mm): 120
Ρυθμίσεις: Καμία
Πίσω: Ένα αμορτισέρ χωρίς μοχλικό
Διαδρομή (mm): 125
Ρυθμίσεις: Προφόρτιση ελατηρίου
ΦΡΕΝΑ
Εμπρός: Δίσκος 296 χιλιοστών, δαγκάνα με τρία παράλληλα έμβολα, ABS
Πίσω: Δίσκος 240mm, δαγκάνα με ένα έμβολο, ABS
ΤΡΟΧΟΙ
Εμπρός
Ελαστικό: 120/70-17
Ζάντα: 3,50x17''
Πίσω
Ελαστικό: 160/60-17
Ζάντα: 5 x17''
ΟΡΓΑΝΑ / ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
Ταχύμετρο, στροφόμετρο, θερμόμετρο, ψηφιακές ενδείξεις ολικού και δύο μερικών χιλιομετρητών, ενδεικτικές λυχνίες για ρεζέρβα / νεκρά / φλας / μεγάλη σκάλα φώτων, λειτουργία ABS, χώρος κάτω από τη σέλα, γαντζάκια για χταπόδια
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
Ισχύς εργοστασίου (HP/rpm): 57,1 / 9.500
Ροπή εργοστασίου (kg.m/rpm): 4,6 / 8.000
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΠΠΟΔΥΝΑΜΗΣ
Ισχύς στον τροχό (ΗΡ/rpm): 47,4 / 9.000
Ροπή στον τροχό (kg.m/rpm): 4,1 / 7.000
#################################
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ (l/100km)
Μέση: 6
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ (km)
Μέση: 316

Yamaha V-Max 1200 1985-2001

Από το

Μαύρο Σκύλο

26/8/2010

Οι αγώνες dragster ξετρέλαιναν τους Αμερικανούς για χρόνια, από τη δεκαετία του '50. Μέχρι που εμφανίστηκε η V-Max, μια πραγματική muscle bike, όπως καμία άλλη μέχρι τότε, το μακρινό 1985. Σχεδιασμένη αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες της αμερικανικής αγοράς, η V-Max όχι μόνο έδειχνε όμορφη, αλλά είχε και τόσο γκάζι, όσο μόνο ένας μυημένος Αμερικανός θα μπορούσε να έχει ονειρευτεί στο δρόμο [blockquote]Ναι
μα γιατί είναι μια V-MAX
για να μην έχετε αντίπαλο στις ευθείες
για το πρεστίζ και μόνο
Όχι
για τη μεγάλη κατανάλωση
για τον ατίθασο χαρακτήρα της στις στροφές
για το μαλακό πλαίσιο
Γιατί
είναι το καταλληλότερο εργαλείο για τους λάτρεις της ευθείας, γιατί είναι μια άριστη βάση για τρελό customizing, γιατί η νέα V-Max σας πέφτει πολύ ακριβή, γιατί μπορείτε να την πουλήσετε ακριβότερα απ' ό,τι την αγοράσατε, γιατί μπορεί σε λίγα ακόμα χρόνια να καταλήξει εξαιρετικά δυσεύρετη
Τι πρέπει να προσέξετε
Όσο πιο πολύπλοκο το μηχάνημα, τόσο μεγαλύτερη και η επιφυλακτικότητα. Και ο κινητήρας του V-Max, είναι μεγάλος, V4 άρα και πολύπλοκος, πολύ δυνατός και αρκετά ακριβός. Εκρηκτικός συνδυασμός για το πορτοφόλι σας! Αν και θα μπορούσατε να στοιχηματίσετε στην αξιοπιστία του κινητήρα της Yamaha, αποφύγετε όπως ο διάολος το λιβάνι, μια καλή μοτοσυκλέτα με βλάβη στον κινητήρα. Γενικότερα δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα τμήματα ιδιαίτερης καταπόνησης καθώς και σε αυτά της μετάδοσης, όπως στον άξονα, στην καμπάνα του συμπλέκτη, στους δίσκους ("πατινάρισμα"), στα ρουλεμάν του λαιμού του πλαισίου, στο πιρούνι και στα φρένα. Ελέγξτε επίσης πόσο καλά δουλεύει το κιβώτιο ταχυτήτων καθώς και τη λειτουργία της μίζας. Και καλές κόντρες![/blockquote]
Και τι υπήρχε πριν τη V-Max; Λίγα πράγματα... Τρελαμένοι Αμερικανοί πετσόκοβαν και μαστόρευαν τις μοτοσυκλέτες τους, για να μοιάζουν όσο περισσότερο γίνεται σε αγωνιστικές -της εποχής βέβαια, και αμερικάνικων προδιαγραφών. Και αυτός ήταν βέβαια και ο λόγος, που σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν -οι τόσο περίεργες για τους περισσότερους- πελώριες γωνίες κάστερ, οι χαμηλές σέλες, τα τεράστια μεταξόνια και τα φαρδιά πίσω λάστιχα. Όλα στον βωμό της ευθείας, του "ενός τετάρτου του μιλίου", της κόντρας και του drag racing. Μια απόδειξη της τάσης εκείνης της εποχής, ήταν και πολλά από τα δημιουργήματα της αμερικάνικης αυτοκινητοβιομηχανίας τότε -όχι όμως και της μοτοβιομηχανίας, που όπως πάντα ακολουθεί τις εξελίξεις αρκετά χρόνια μετά. Τη δεκαετία του '60 έγινε η αρχή, με πρώτα δείγματα μερικές μεταλλαγμένες μοτοσυκλέτες chopper. Τίποτα σπουδαίο! Θα περνούσαν ακόμα πολλά χρόνια, μέχρι το 1983, όποτε και η Honda θα έκανε την πρώτη κίνηση με τη Magna V-65 1100, άλλα δύο χρόνια μέχρι το 1985 και την Kawasaki Eliminator 900, και λίγο ακόμα μέχρι τη μοναδική, φανταστική, και ασύλληπτη Yamaha V-Max 1200.
Τι είναι όμως αυτό που έκανε τη V-Max τόσο ποθητή, τόσο ακαταμάχητη; Απλά πράγματα, που όμως μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί κανένας: Η πληθωρική εμφάνιση, και η πληθωρική ιπποδύναμη! Είχε το μεγαλύτερο πίσω ελαστικό της εποχής (150/90-15), που έμοιαζε βγαλμένο από τους αγώνες dragster. Είχε αστραφτερούς, συμπαγείς αλουμινένιους τροχούς, πιο εντυπωσιακούς από οποιασδήποτε άλλης custom μοτοσυκλέτα της εποχής. Είχε "τσοπεράδικα" φτερά τονισμένα με χρώμιο. Στο τιμόνι υπήρχε μόνο ένα χρωμιωμένο ταχύμετρο και τίποτα άλλο. Εκεί που στις άλλες μοτοσυκλέτες υπήρχε το ρεζερβουάρ, η V-Max είχε το φίλτρο αέρα. Είχε τέσσερα αδηφάγα καρμπιρατέρ, τα οποία εσκεμμένα ήταν σε κοινή θέα, και ανάλογα με τα κέφια του αναβάτη, ρούφαγαν χαλαρά όλο το ρεζερβουάρ ακόμα και σε λιγότερα από 150 χιλιόμετρα. Πάνω στο υποτιθέμενο ρεζερβουάρ, υπήρχε ένα λιλιπούτειο στροφόμετρο, λίγα όμορφα λαμπάκια, και η βελόνα ένδειξης της θερμοκρασίας. Αυτά και άλλα πολλά διακοσμητικά, μινιμαλιστικά, χρωμιωμένα, καλλίγραμμα και πανέμορφα μεταλλικά και μη εξαρτήματα, προς τέρψη του άπληστου οφθαλμού και μόνο.
Όσο για το μυαλό, τη δύσκολη δουλειά είχε αναλάβει ένα και μόνο εξάρτημα... Ο κινητήρας, το απίστευτο εκείνο εργοστάσιο ενέργειας και κατανάλωσης, των 1.198 κυβικών εκατοστών και 145 ίππων. Ανατρέχοντας στην ιστορία, συναντάμε τη V-Max σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις: Την πρώτη, "ανοιχτή", full power αμερικάνικη έκδοση των 145 ίππων, τη δεύτερη, "κλειστή", ευρωπαϊκή έκδοση των 104 ίππων (με παρθενική εμφάνιση στη Γαλλία), και μια μεταγενέστερη ευρωπαϊκή έκδοση 97 ίππων, ακόμα πιο "κλειστή" λόγω αυστηρότερων προδιαγραφών. Ευτυχώς, αργότερα η γρήγορη έφτασε και στην Ευρώπη. Εκτός όμως από τα κολακευτικά σχόλια για την εξωγήινη, τότε, ισχύ της, η V-Max προσέλκυσε αντίστοιχα "κολακευτικά" σχόλια και για τη μέτρια έως κακή οδική συμπεριφορά της.
Λίγο τα αδύναμα φρένα, που στα πρώτα μοντέλα αποτελούνταν από δύο διέμβολες δαγκάνες εμπρός και άλλη μια ίδια πίσω, λίγο το μαλακό πιρούνι (μόλις 40 χιλιοστών τον πρώτο καιρό και αργότερα 43 χιλιοστών), που "έπεφτε" γρήγορα φτάνοντας στο σημείο να τερματίζει ακόμα και σε μικρές λακκούβες με ένα μόνο άτομο, λίγο το πίσω μέρος που με τον μονοκόμματο άξονα - ψαλίδι, τα δύο αμορτισέρ, και το υπερβολικό γκάζι της V-Max, "την άκουγε" άσχημα αδυνατώντας να μείνει στον δρόμο, και βέβαια το σημαντικότερο, το πολύ μαλακό πλαίσιο, για τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα, έκαναν μια γρήγορη βόλτα με τη V-Max, εμπειρία αντίστοιχη με την προσπάθεια ενός καουμπόη να κρατηθεί πάνω σε έναν μαινόμενο ταύρο.
Οι Άγγλοι την παρομοίασαν με την προσπάθεια ξανθιάς μεθυσμένης γραμματέως, να κουβαλήσει ένα βαρύ φωτοτυπικό μηχάνημα, άλλοι με ανεξέλεγκτο ποδήλατο χωρίς φρένα σε κατηφόρα, άλλοι με τρενάκι του τρόμου. Υπερβάλλοντας ή όχι, όλοι οι προηγούμενοι είχαν έναν σκοπό και μόνο: Να περιγράψουν τον τόσο ατίθασο, αλλά και συνάμα μοναδικό χαρακτήρα της V-Max 1200, της πρώτης muscle bike της σύγχρονης ιστορίας των δύο τροχών, με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Και μάλλον τα κατάφεραν.



1985: Παρουσιάζεται στην αμερικάνικη αγορά, εφοδιασμένη με το V-Boost, με απόδοση 145 ίππων (και 0-400 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα)
1986: Παρουσιάζεται στη Γαλλία, για λογαριασμό της ευρωπαϊκής αγοράς, χωρίς V-Boost και με 104 ίππους
1990: Λανσάρεται στην ιαπωνική αγορά. Στην Ευρώπη μειώνεται η ισχύς του στους 97 ίππους, λόγω αυστηρότερων προδιαγραφών
1991: Ο κινητήρας αποκτά νέους εκκεντροφόρους, και μακρύτερη τελική μετάδοση
1993: Αποκτά παχύτερο πιρούνι από τα 40 στα 43 χιλιοστά, και τετραέμβολες δαγκάνες


(στην παρένθεση, τα χαρακτηριστικά της κλειστής έκδοσης του '90)
  
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ 
Τύπος:Τετράχρονος, τετρακύλινδρος V70, υγρόψυκτος, 2 ΕΕΚ, 4 Β/Κ
Διάμετρος επί διαδρομή (mm):76x66
Κυβικά (cc):1.198
Σχέση συμπίεσης:10,5:1
Ανάφλεξη:Ψηφιακή Hitachi
Τροφοδοσία:4 καρμπιρατέρ 35mm (30mm)
Σύστημα εκκίνησης:Μίζα
Σύστημα εξαγωγής:4 σε 2
ΜΕΤΑΔΟΣΗ 
Τύπος Συμπλέκτη:Υγρός, πολύδισκος, υδραυλικός
Τελική Μετάδοση:Άξονας, 2,86
ΠΛΑΙΣΙΟ 
Τύπος:Διπλό, κλειστό, σωληνωτό, από ατσάλι
Γωνία κάστερ (o):29
Ίχνος (mm):119
Μεταξόνιο (mm):1.590
Ύψος σέλας (mm):775
Βάρος κενή / γεμάτη (kg):271/-
Ρεζερβουάρ / ρεζέρβα (l):15
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ 
Εμπρός:Τηλεσκοπικό πιρούνι
Διάμετρος (mm):40
Διαδρομή (mm):140
Ρυθμίσεις:Υποβοήθηση αέρα
Πίσω:Δύο αμορτισέρ
Διαδρομή (mm):100
Ρυθμίσεις:Προφόρτιση ελατηρίου, απόσβεση επαναφοράς
ΦΡΕΝΑ 
Εμπρός:Δύο δίσκοι 298mm με δαγκάνες δύο αντικριστών εμβόλων
Πίσω:Δίσκος 282mm με δαγκάνα δύο εμβόλων
ΤΡΟΧΟΙ 
Εμπρός 
Ελαστικό:110/90-18
Ζάντα:2,15''
Πίσω 
Ελαστικό:150/90-15
Ζάντα:3,5''
ΟΡΓΑΝΑ / ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ 
Αναλογικό στροφόμετρο και κοντέρ, ολικός και μερικός χιλιομετρητής, λυχνίες με ενδείξεις νεκράς / φλας / πίεσης λαδιού / στάθμης καυσίμου / μεγάλης σκάλας φώτων
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ 
Ισχύς εργοστασίου (HP/rpm):145 / 8.500 (97 / 8.500)
Ειδική ισχύς (HP/l):121,03 (81,03)
Ισχύς στον τροχό (ΗΡ):119 / 8.250 (108,3 / 7.250)
Ροπή στον τροχό (kg.m):11,5 / 6.000 (11,5 / 6.250)
Ορίστε γιατί το V-Max έχει γράψει τόσο λαμπρή ιστορία: Παρατηρείστε τη διαφορά μεταξύ των δύο μοντέλων, που γίνεται αισθητή μετά τις 7.000 στροφές, όπου και το μαγικό V-Boost αρχίζει... δουλειά. Παραδόξως, η κλειστή έκδοση των 97 ίππων, αποδίδει 108,3 ίππους σε χίλιες στροφές λιγότερες. Το εργοστάσιο ωστόσο, ανακοινώνει 97 ίππους στις 8.500.