Η αποκάλυψή του έγινε σε συνάντηση αντιπροσώπων της Piaggio στο Monte Carlo, όπου κατά τα φαινόμενα κάποιος απείθαρχος δεν άντεξε στον πειρασμό και κυκλοφόρησε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει.
H μοτοσυκλέτα χρησιμοποιεί το modular υβριδικό πλαίσιο με το ατσάλινο χωροδικτύωμα στο εμπρός μέρος του που βιδώνεται στις αλουμινένιες πλάκες στο πίσω μέρος. Το αμορτισέρ είναι τοποθετημένο σε αντίστοιχη θέση με αυτήν του Dorsoduro 1200 και ο κινητήρας είναι ο μεγάλος V2 90ο που φόρεσε επίσης πρώτα το Dorsoduro, με την απόδοσή του να είναι φθάνει τους 130 ίππους. Το φαίρινγκ θυμίζει αυτό της superbike RSV4, ενώ ο προορισμός της δείχνει να είναι κυρίως η άσφαλτος, όπως μαρτυρούν οι χυτές ζάντες των 17 ιντσών και τα ελαστικά που φοράνε. Περισσότερο απέναντι στην Ducati Multistrada δείχνει να θέλει να σταθεί, αφήνοντας την εκτός ασφάλτου χρήση σε άλλες. Υπάρχει μόνο ένα τελικό για την εξάτμιση τοποθετημένο συμβατικά στο δεξιό πλευρό της μοτοσυκλέτας με το ανεστραμμένο πιρούνι και τις ακτινικά βιδωμένες δαγκάνες να τονίζουν ότι η κυρίως χρήση του θα είναι η ασφάλτινη. Δεν θα είναι έκπληξη εάν ακολουθήσει και δεύτερη έκδοση -θα αναβιώσουν άραγε και το όνομα Tuareg; - με τροχό 19 ιντσών εμπρός, ζάντες με ακτίνες και ελαστικά με τακούνια.
Νέο entry-level μοντέλο με δικύλινδρο σε σειρά, βασισμένο στην Aprilia RS457
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
1/8/2025
Η Moto Guzzi ετοιμάζει το μεγαλύτερο τεχνολογικό άλμα εκτός παράδοσης εδώ και δεκαετίες. Αντί για τον κλασικό εγκάρσια τοποθετημένο V2, η νέα της μικρή μοτοσυκλέτα θα χρησιμοποιεί δικύλινδρο σε σειρά 457 κ.εκ., προερχόμενο από την Aprilia, με στόχο την παγκόσμια αγορά και ιδιαίτερα την Ασιατική
Το καλοκαίρι του 2023 η Aprilia παρουσίασε την RS457, εξοπλισμένη με νέο δικύλινδρο εν σειρά κινητήρα. Το μοτέρ αυτό γρήγορα έγινε η βάση για ολόκληρη οικογένεια μοντέλων, την RS457, την Tuono 457 και σύντομα την Tuareg 457. Όλα παράγονται στο εργοστάσιο της Piaggio στην Ινδία, διασφαλίζοντας χαμηλότερο κόστος και άμεση πρόσβαση σε αναδυόμενες αγορές.
Η Moto Guzzi, μέλος του ίδιου ομίλου (Piaggio) από το 2004, αποφάσισε να υιοθετήσει τον κινητήρα, φέρνοντας για πρώτη φορά εδώ και σχεδόν έναν αιώνα έναν δικύλινδρο σε σειρά σε μοντέλο παραγωγής της. Αν και η Guzzi είχε φτιάξει εν σειρά κινητήρες τη δεκαετία του ’30, αυτοί περιορίζονταν σε αγωνιστικές εφαρμογές. Από το 1967 και μετά, η εταιρική ταυτότητα της, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον εγκάρσιο αερόψυκτο V2. Η εισαγωγή της υδρόψυξης με το V100 Mandello ήταν ήδη μεγάλο βήμα αλλά η εγκατάλειψη του V2 αποτελεί πραγματική επανάσταση.
Η νέα naked της Guzzi θα μοιράζεται τον κινητήρα και ορισμένα περιφερειακά με την Tuono 457, αλλά θα έχει ολοκληρωτικά δική της αρχιτεκτονική στηριζόμενη σε σωληνωτό ατσάλινο πλαίσιο αντί για αλουμινίου, με στόχο να προσδώσει διαφορετική γεωμετρία αναβάτη για μια πιο άνετη θέση οδήγησης αλλά και μια μια πιο παραδοσιακή σχεδίαση ρεζερβουάρ και φωτιστικών σωμάτων.
Η κατηγορία 350-500 κ.εκ. αναπτύσσεται ραγδαία, ιδιαίτερα στην Ασία. Για μικρές εταιρείες όπως η Guzzi (15.000 μονάδες ετησίως), η διείσδυση σε αυτές τις αγορές είναι ζήτημα επιβίωσης. Η παραγωγή στην Ινδία, όπως ήδη γίνεται με την Aprilia, ανοίγει τον δρόμο για οικονομικά προσιτά μοντέλα που θα μπορούν να πωλούνται τόσο σε Ασία όσο και σε Ευρώπη.
Παράλληλα, η Moto Guzzi ακολουθεί το παράδειγμα άλλων κατασκευαστών: KTM- Bajaj, Triumph-Bajaj και εργοστάσια στην Ταϊλάνδη, BMW-TVS. Όλοι προσαρμόζουν την παραγωγή τους σε μικρότερες και πιο οικονομικές μοτοσυκλέτες για να κερδίσουν μερίδιο αγοράς σε χώρες με εκρηκτική ζήτηση.
Αν και είχε ακουστεί ότι η Guzzi θα επαναφέρει το όνομα “Eldorado”, αυτό φαίνεται απίθανο, καθώς ιστορικά αφορούσε μεγάλες cruiser. Μια πιο ταιριαστή επιλογή θα ήταν ίσως το “Airone”, το πρώτο μεταπολεμικό Guzzi μαζικής παραγωγής που έφερε την ελευθερία ταξιδιού σε χιλιάδες αναβάτες, ακριβώς όπως στοχεύει να κάνει και η νέα, μικρή Moto Guzzi.
