Με την MOTUL στο Sachsenring: Το πιο κρίσιμο αποτέλεσμα του πρωταθλήματος…

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

18/7/2016

Ταλέντο, ομαδικότητα, στρατηγική και συγχρονισμός, ήταν ο μαγικός συνδυασμός που χρειάστηκε για να αλλάξουν οι… μπότες που θα πατούσαν στην πρώτη θέση του βάθρου! Η ομάδα που θα κατάφερνε την υψηλότερη βαθμολογία στους παραπάνω παράγοντες θα κέρδιζε και τον αγώνα και αυτό ακριβώς έγινε. Ωστόσο δεν υπήρχε σίγουρη συνταγή επιτυχίας, γιατί ακόμα κι αν ξανά γινόταν τα πάντα από την αρχή με τον ίδιο τρόπο, υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μην είναι ίδια η κατάταξη, καθώς το ρίσκο που πήρε ο Marquez ήταν τεράστιο. Το γεγονός ότι τα κατάφερε δείχνει για άλλη μία φορά το ταλέντο του, αλλά όπως είπε ο ίδιος σήμερα, υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μην τελείωνε τον αγώνα!

Ο Marquez κέρδισε με μία τεράστια διαφορά είκοσι και βάλε δευτερολέπτων, και η κίνηση που του έδωσε την νίκη, ήταν η αλλαγή σε slick μόλις στον 13 γύρο, παρόλο που για τρεις γύρους γλιστρούσε σε επικίνδυνο βαθμό. Η ομάδα είδε πόσο γρήγορα στέγνωνε η πίστα, μελέτησε και τον Iannone που είχε μπει πρώτος σε μία απροσδόκητη στιγμή, έχοντας γενικότερα ένα από τα πιο περίεργα Σαββατοκύριακα, και αξιολόγησε γρήγορα την εικόνα, αλλάζοντας σε slick και όχι σε ενδιάμεσα ελαστικά! Όπως θα δούμε παρακάτω, δεν σκεφτόντουσαν και άλλη περίπτωση…

Επειδή στις κερκίδες οι οπαδοί που ξεχωρίζουν είναι του Rossi, και καθώς ο ίδιος πάλευε μέχρι εκείνη την στιγμή για την πρώτη θέση, μ’ έναν Marquez που μετρούσε ήδη μία ανώδυνη έξοδο και έχανε θέσεις κι ένα Lorenzo να μην δείχνει κανένα απολύτως σημάδι αγωνιστικής διάθεσης, δεν γίνεται να μην σχολιάσουμε την αλλαγή στην διάθεσή τους. Ένα πέπλο απογοήτευσης είχε απλωθεί πάνω από το Sachsenring, που τιναζόταν προς τα πάνω και ξανά έπεφτε βαρύ στην πίστα, κάθε φορά που ο Rossi προσπερνούσε την είσοδο των pit και συνέχιζε τον αγώνα με τα ίδια ελαστικά… Όταν πλέον μπήκε μαζί με τους υπόλοιπους που διεκδικούσαν τις πρώτες θέσεις, ούτε η αλλαγή, ούτε και η επιλογή του βγήκε σε καλό. Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος. Ο Rossi έχασε από κακές αποφάσεις κι αυτό είναι πάντοτε δυσκολότερο να το χωνέψει κανείς.

Τα θερμά συγχαρητήρια και εκείνο το φιλικό χτύπημα στην πλάτη που σημαίνει «επιτέλους τα κατάφερες» αξίζει ο Cal Crutchlow, ο μόνιμος άτυχος του MotoGP για μεγάλο διάστημα που πέρσι είχε πέσει και στο Sachsenring, και φέτος τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να βρεθεί στην δεύτερη θέση του βάθρου. Ο Dovizioso, ο ευγενικότερος στις δηλώσεις του ανάμεσα στους Ιταλούς αναβάτες, συμπλήρωσε το βάθρο κάνοντας έναν εξαιρετικό αγώνα και μάλιστα από την αρχή, εκεί που η πίστα ήταν τόσο βρεγμένη που έκανε τα πράγματα επικίνδυνα.

Σε αυτή την κατάσταση είναι που εκμηδενίζονται οι διαφορές και βλέπουμε αναβάτες με λιγότερο ανταγωνιστικές μοτοσυκλέτες, ή μικρότερη εμπειρία, να  ζουν το όνειρό τους οδηγώντας τον αγώνα. Και πέρα από εξαιρετικές περιπτώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι για σύντομο χρόνο καθώς η πτώση καραδοκεί. Ο Jack MILLER ήταν η εξαίρεση που είδαμε στο Assen να κερδίζει σε αυτές τις συνθήκες ενώ βρέθηκε εκεί στις αλλαγές να οδηγεί και τον χθεσινό αγώνα για σχεδόν δύο γύρους, και ο Danilo Petrucci ήταν εκείνος που έζησε το όνειρό του για σχεδόν επτά γύρους και μετά επιβεβαίωσε τον κανόνα, με πτώση στον δέκατο γύρο…

Οι αναβάτες που έχουν στόχο το πρωτάθλημα δεν πρόκειται να ριψοκινδυνέψουν ποτέ μία πτώση και μειώνουν ρυθμό όταν η βροχή κάνει την εμφάνισή της, με αποτέλεσμα τότε να έχουμε πάντοτε νέες παρουσίες στις πρώτες θέσεις. Και ακριβώς επειδή γνωρίζουν τον παραπάνω κανόνα, δεν μπαίνουν και στην λογική του κυνηγητού… Συγχαρητήρια όμως στον Petrucci γιατί είχε όλα όσα χρειαζόταν για να γίνει εξαίρεση όπως ο Miller στον προηγούμενο αγώνα, κάνοντας πολύ καλό χρόνο και στα δοκιμαστικά, με άδοξο όμως τέλος…

Ο Marquez κατάφερε μία καθαρή νίκη, χωρίς να μπορείς να του προσάψεις το παραμικρό, ενώ και οι θεωρίες που ακούστηκαν από ιταλικά κυρίως site, πως ίσως πήδηξε σε μοτοσυκλέτα που είχε ήδη ταχύτητα, δεν ευσταθούν. Τα δεδομένα της τηλεμετρίας το αποδεικνύουν αυτό, όπως και αυτό το video!

 

Αν κάτι μπορείς να πεις ότι «έσωσε» τον Marquez από τις πίσω θέσεις της κατάταξης, πέρα από όλα τα παραπάνω, είναι η μηδενική του εμπειρία με τα ενδιάμεσα ελαστικά! Όπως είπε ο ίδιος στην συνέντευξη τύπου, η δική του ομάδα δεν έχει τρίτη επιλογή, είναι είτε βρόχινα, είτε slick ελαστικά. Καλό είναι να υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά οι πολλές επιλογές μερικές φορές γυρνάνε boomerang, όπως ακριβώς έγινε με την περίπτωση του Rossi αλλά και του καημένου Redding. Το «καημένος» ταιριάζει με την όψη που είχε το πρόσωπό του, όταν εξαιτίας των ελαστικών έχασε μία τεράστια ευκαιρία για το βάθρο και τερμάτισε τέταρτος.

Η πολυφωνία των πολλών επιλογών που σαστίζουν και τους καλύτερους ακόμη, καθώς και η απουσία σαφέστατου πλάνου σε πολλές ομάδες, ήταν τα χαρακτηριστικά που ανέδειξε ο καιρός στον χθεσινό αγώνα, που είχαμε πει χαρακτηριστικά ότι θα είναι ο πρωταγωνιστής για άλλη μία φορά.

Ευχαριστούμε την MOTUL για την φιλοξενία της και την ευκαιρία που έδωσε σ’ έναν αναγνώστη μας, (Γεώργιος Πασιόπουλος) να ζήσει από κοντά τον μαγικό κόσμο των MotoGP! Θα ακολουθήσει άρθρο του με την εμπειρία του, όπως την έζησε! 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”