MotoGP Αυστρίας – Κορυφαία μάχη!

Dovizioso - δεν αφήνει ευκαιρίες χαμένες!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

13/8/2017

Η Αυστρία μας χάρισε έναν εξαιρετικό αγώνα, καθώς μάχες υπήρχαν πριν ακόμα κλείσει ο πρώτος γύρος! Στο Red Bull Ring ο Lorenzo έφυγε μπροστά αμέσως όμως ήταν ο Rossi που τράβηξε τα βλέμματα καθώς ανέβαινε θέσεις σε μία εκκίνηση που είχε συμβάντα, αλλά ευτυχώς όχι το χάος της Moto2 που στην πρώτη στροφή και σε ταυτόχρονα περιστατικά βγήκαν εκτός σχεδόν δέκα αναβάτες. Όσο ο Petrucci που είχε κάνει άσχημη εκκίνηση σουζάροντας, ο Folger και η KTM του Pol Espargaro εγκατέλειπαν, με τον Espargaro να είναι ο πιο άτυχος γιατί του έφαγε το πίσω φρένο μία από τις Avintia. O Petrucci εγκατέλειψε από μηχανική βλάβη αμέσως μετά, όσο οι μάχες μπροστά συνέχιζαν αμείωτες.

Ο Lorenzo οδηγούσε μπροστά φτάνοντας να δημιουργήσει μία πολύ μικρή διαφορά, με τον Marquez και τον Doviziso να παλεύουν πίσω του, έχοντας η δεύτερη Ducati αμυδρή απειλή σε εκείνο σημείο από τον Rossi. Ήταν μερικοί αρχικοί γύροι γεμάτοι ένταση, ο Vinales που έδειχνε να θέλει να είναι μέρος του πρώτου γκρουπ, έκανε το λάθος στα δυνατά φρένα που απαιτεί η απαιτητική πρώτη στροφή, και στο δεύτερο μισό του αγώνα ο Rossi θα έπραττε το ίδιο, σε μία πλήρη αντιγραφή. Προς το παρόν όμως κανένα όνομα δεν είχε σκαλιστεί στην βάση του βάθρου με τις Ducati που είχαν το μαλακό πίσω ελαστικό να δημιουργούν τα περισσότερα ερωτήματα. Θα κατάφερναν να φτάσουν μέχρι το τέλος σε αγωνιστικό ρυθμό; Είχαν αποκωδικοποιήσει σωστά την αντοχή των ελαστικών με βάση την εξωτερική θερμοκρασία και τους 28 γύρους που θα ακολουθούσαν; Ήταν καλό που ο καιρός δεν διέφερε από τις χρονομετρημένες δοκιμές, ιδιαίτερα από την στιγμή που αν έβρεχε, όπως υπήρχε μία πολύ μικρή πιθανότητα, θα υπήρχαν αναβάτες που δεν θα αγωνίζονταν με πρώτο και καλύτερο τον Crutchlow που δήλωσε ξεκάθαρα πως πρόκειται για επικίνδυνη πίστα...  και ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται στην βροχή. Ήταν ένα ζήτημα που απασχόλησε μέχρι και την Παρασκευή τις συζητήσεις, αλλά αφέθηκε να σβήσει όταν οι προγνώσεις έδιναν καιρό χωρίς βροχή με μεγάλη πιθανότητα. Αιτία ανησυχίας είναι οι μπαριέρες και η μικρή διαφυγή, σε μία πίστα που έχει πολύ δυνατά φρένα και στο βρεγμένο πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες να αγκαλιαστείς με κάποια από αυτές…

Ο Marquez που το Σάββατο ήταν καλύτερος του Dovizioso, δοκίμασε κάθε πιθανό συνδυασμό ελαστικών και κατέληξε να χρησιμοποιεί την σκληρή γόμα πίσω, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία. Μεσαίο εμπρός και μαλακό πίσω, είχαν μονάχα τρεις αναβάτες, εκτός των δύο Ducati. Ο Folger που εγκατέλειψε γρήγορα, ο Jack Miller που ήταν η μοναδική πτώση στην μεγάλη κατηγορία, και ο Alvaro Bautista που έκανε τον καλύτερο αγώνα της ζωής του και βρέθηκε πίσω από το Rossi, στην όγδοη θέση… Με λίγα λόγια η επιλογή ελαστικών της Ducati δεν σε άφηνε να σκεφτείς το καλύτερο για εκείνη σενάριο ως το απόλυτα επικρατέστερο. Ο Zarco είχε επίσης μαλακή γόμα τόσο εμπρός όσο και πίσω, με τον Barbera να τον αντιγράφει και να μην τα καταφέρνει τόσο καλά όσο εκείνος, ενώ ο Loris Baz τα ανακάτεψε, με μαλακό εμπρός και μεσαίο πίσω και τελικά τα πήγε περίφημα κάνοντας καλό αγώνα πίσω από τον Bautista.

Ήταν βέβαιο πως η επιλογή ελαστικών έπαιζε ρόλο σε αυτή την πίστα που μπορείς εύκολα να χάσεις πρόσφυση και ανακηρύχθηκε επικίνδυνη από μία σειρά αναβατών στην συνέλευση της επιτροπής ασφαλείας. Όμως αυτό που μάλλον εύκολα παραλείπεται, είναι  πως η Ducati έχει κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, κι αυτό είναι η απόδοση του traction control που μπορεί όταν το θελήσει η ομάδα, να προστατέψει το πίσω ελαστικό από την καταιγιστική επιτάχυνση που είναι το άλλο χαρακτηριστικό της Ducati. Ταυτόχρονα έχουν τον Dovizioso, έναν από τους πιο ικανούς αναβάτες στην οδήγηση με ροή, αποφεύγοντας απότομες αντιδράσεις. Προς το παρόν όμως ήταν ο Lorenzo που μόλις στον δεύτερο γύρο είχε καταφέρει να έχει ένα δευτερόλεπτο διαφορά!

Για τους πρώτους δέκα γύρους είχες τον Lorenzo εμπρός και τον Marquez με τον Doviziso να παλεύουν πίσω του κλείνοντας την διαφορά, τον Rossi στην τέταρτη με τον Zarco κολλημένο πίσω του και να μην ξέρεις πότε θα γίνει η προσπέραση με την αγωνία να κορυφώνεται. Τότε ήρθε ένα ακόμα από τα μαγικά στιγμιότυπα του αγώνα, στην τρίτη στροφή, την υπεύθυνη για τόσα και τόσα περιστατικά αυτές τις μέρες, εκεί που ο Marquez έπεσε και το Σάββατο. Ο Lorenzo άνοιξε την γραμμή του, ο Marquez πάλεψε να περάσει μπροστά και έφτασαν σε απόσταση αναπνοής πράγμα που τους στέρησε ένα δέκατο, ώστε να έρθει ο Dovizioso και να περάσει πρώτος από την τρίτη θέση, όταν για μία στιγμή στην μικρή ευθεία είχες παράλληλα τρεις μοτοσυκλέτες!

Ο Marquez δεν χάρισε λεπτό περνώντας μπροστά και με τον Lorenzo στην τρίτη θέση, θα ξεκινούσε μία μάχη του Dovizioso με τον Marquez μέχρι την τελευταία ακριβώς στροφή, σε μία επικίνδυνη και παρατραβηγμένη κίνηση του Marquez που απλώς κέρδισε την χειρονομία του Dovizioso, όχι όμως και την νίκη!

Από την στιγμή που ο Lorenzo βρέθηκε άξαφνα από την πρώτη στην τρίτη θέση, και σύμφωνα με την εικόνα που έχει δείξει πρόσφατα, θα περίμενε κανείς να πέφτει συνέχεια θέσεις. Έχει συμβεί ξανά να βρίσκεται μπροστά και μόλις χάνει το προβάδισμα να χάνει και σε μαχητικότητα, όμως τώρα θα κρατούσε την άμυνά του. Μονάχα με τον Pedrosa βέβαια αναμετρήθηκε, γιατί ο Rossi θα έκανε το ίδιο λάθος με τον Vinales και θα άφηνε Pedrosa και Zarco να περάσουν και λίγο αργότερα και τον Vinales, κρατώντας την έβδομη θέση μέχρι το τέλος.

Ο Dovizioso με τον Marquez όμως δεν είχαν σκοπό να αφήσουν τις κερκίδες χωρίς θέαμα, με τον Marquez να έχει σημεία, όπως το εσάκι της 7ης και 8ης στροφής που ήταν ταχύτερος από τον Ιταλό, περνώντας τον συνολικά τρεις φορές στον αγώνα στο ίδιο σημείο! Η μάχη αυτή επέτρεψε τον Pedrosa να τους φτάσει, με τις δύο Honda και την Ducati να ξεχωρίζουν μπροστά!

Λίγο πριν το τέλος θα ήταν μία μάχη ανάμεσα στον Dovizioso και τον Marquez που έκανε μικρά λάθη πίσω από την Ducati δοκιμάζοντας κάθε σπιθαμή της πίστας για να τον περάσει, μέχρι το αποκορύφωμα των δύο τελευταίων στροφών. Είναι βέβαιο πως θα δοκίμαζε ο Ισπανός να περάσει εμπρός, είναι αυτή η δίψα του για την νίκη, που όταν δεν την εφάρμοσε το ’15 κανείς δεν τον αναγνώριζε… Επιτέθηκε στον Dovizioso όπως περίμεναν όλοι στις κερκίδες, όπως περίμενε και ο ίδιος ο Dovizioso, σύμφωνα με την δήλωσή του μετά τον αγώνα. Είχε δει την επίθεση του Marquez στην προτελευταία στροφή, και περίμενε να μπει από την εσωτερική για αυτό και άργησε να φρενάρει. Αυτό που δεν περίμενε, είναι να καταφέρει ο Marquez να σηκώσει την μοτοσυκλέτα σε ένα εντυπωσιακό ντριφτάρισμα πάνω στο κερμπ, παλεύοντας για τα τελευταία μέτρα πριν τον τερματισμό. Όμως κι αυτό δεν ήταν αρκετό, ο Dovizioso είχε κρατήσει μεγαλύτερη ταχύτητα στην στροφή και με το γκάζι της Ducati τερμάτιζε την ώρα που έκανε και μία χειρονομία στον Marquez για την κίνησή του αυτή που θα μπορούσε να τους προσγειώσει και τους δύο μερικά μέτρα πριν την καρό σημαία… Κανείς όμως δεν θα παραπονεθεί για αυτή την θεαματική κορύφωση ενός αγώνα που είχε αγωνία μέχρι το τέλος!

Ο Dovizioso μείωσε έτσι την διαφορά του στους 16 βαθμούς πίσω από τον Marquez, με Vinales και Rossi να ακολουθούν σε μία απόσταση που δεν γίνεται να αποκληρώσεις κανένα από την κορυφή του πρωταθλήματος.

Για όποιον πάντως εκδηλώνει αμφιβολίες για το μέλλον του θεάματος στην κορυφαία κατηγορία, οι σημερινοί αγώνες σε Moto2 και Moto3 έδειξαν ότι θα υπάρχουν ονόματα που θα μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ο Joan Mir, ο σχεδόν βέβαιος πρωταθλητής για φέτος, κατάφερε να σκαρφαλώσει θέσεις από την αρχή και τελικά να επικρατήσει σε έναν αγώνα γεμάτο πτώσεις, με σεμιναριακή οδήγηση. Αντίστοιχα ο Morbidelli κατάφερε να κερδίσει παρόλο που δεν ήταν ταχύτερος, και να επικρατήσει του Alex Marquez και του Luthi που τον κυνηγά στο πρωτάθλημα. Για λίγο φάνηκε πως ο Alex Marquez προστάτευε τον Morbidelli μην αφήνοντας τον Luthi να περάσει μπροστά, πράγμα καταστροφικό για αυτό το επίθετο, όμως τελικά όχι μόνο προσπάθησε για την πρώτη θέση, αλλά και ο ίδιος ο Luthi όταν είχε την ευκαιρία έκανε μικρά αλλά καίρια λάθη, με τον Morbidelli να κερδίζει με σταθερή οδήγηση.

Μεγάλη ατυχία για την KTM μέσα στο σπίτι της, ιδιαίτερα στην Moto2 που από τις μάχες των πρώτων τριών, άρχιζε να κερδίζει έδαφος ο Miguel Oliveira κάνοντας τον έναν ταχύτερο γύρο πίσω από τον άλλο, πηγαίνοντας για βάθρο. Εκεί είναι που σημείωσε μία τρομακτική πτώση, με την μοτοσυκλέτα να βρίσκεται επάνω του και τον ίδιο φανερά απογοητευμένο αλλά και χτυπημένο να μην σηκώνεται από το έδαφος. Έφυγε περπατώντας για το ασθενοφόρο, σοκαρισμένος από την σφοδρότητα της πτώσης και την ατυχία ταυτόχρονα. Κατά μία δόση ειρωνείας, είχε πέσει μόλις ο σκηνοθέτης μετέδιδε πλάνα από πορτοκαλί κερκίδα να πανηγυρίζει… Αντίστοιχα ο Bo BENDSNEYDER στην Moto3 είχε μία άτυχη πτώση από την κορυφή σχεδόν του αγώνα. Ο Mika Kallio όμως, παλιό αστέρι της Moto2 μαζί με τον Marquez και αναβάτης εξέλιξης της KTM, κατάφερε να είναι μέσα στην δεκάδα, παρόλο που το Σάββατο είχε δύο εξόδους, κερδίζοντας τον σεβασμό της ομάδας.

Επόμενο ραντεβού των MotoGP, σε δύο εβδομάδες από τώρα

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”