MotoGP Jerez: Αγώνας που καθορίζει την κατάταξη - Οι εξελίξεις της επόμενης μέρας

Καθοριστικός αγώνας με λάθος τρόπο
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

7/5/2018

Η Jerez ξεκίνησε όπως μας το υποσχέθηκαν οι δοκιμές του Σαββάτου, με μία δυναμιτισμένη εκκίνηση και έντονους πρώτους γύρους. Αμέσως μετά όμως θα γινόταν από τους πιο καθοριστικούς αγώνες για την συνολική κατάταξη του φετινού πρωταθλήματος, για όλους τους λάθους λόγους…

Η εκτόξευση του Lorenzo εμπρός δεν κράτησε πολύ, με τον Marquez να έρχεται ολοταχώς με πολύ συγκεκριμένο σκοπό: να βρεθεί εμπρός και μάλιστα με διαφορά. Δεν υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός απέναντί του, καθώς ο Dovizioso στην αρχή κόλλησε πίσω μαζί με τις εργοστασιακές Yamaha, ο Zarco είχε προβλήματα πρόσφυσης και ριψοκινδύνευε κάθε προσπάθεια για το παραπάνω και η μόνη πίεση θα ερχόταν από τον Crutchlow που κι αυτός δεν κατάφερε να του αντισταθεί ιδιαίτερα πριν τον περάσει. Αυτές οι πρώτες μάχες, με καμία θέση να μην είναι απόλυτα καθορισμένη, άφηναν τους θεατές να επιζητούν κάποιος να κρατήσει πίσω τον Marquez πριν φύγει μπροστά και στερήσει το θέαμα κάνοντας την διαφορά. Ήταν βέβαιο πως θα βρεθεί στην πρώτη θέση, έχοντας έναν σταθερό ρυθμό με τους υπόλοιπους να μοιράζονται ριψοκίνδυνες στιγμές και τις πρώτες πτώσεις από απώλεια πρόσφυσης να αρχίσουν να εμφανίζονται.

Οι Karel Abraham και Tom Luthi με τον Cal Crutchlow και Alex Rins να ακολουθούν έδειξαν πόσο κοντά στο όριο της πρόσφυσης βρίσκονταν όλοι με το εμπρός ελαστικό. Μεγάλη η ατυχία του Crutchlow, που είχε την δυναμική να βρίσκεται στο βάθρο, ακόμα μεγαλύτερη του Rins όμως γιατί αυτή τη σεζόν έχει πέσει τρεις φορές σε τέσσερις αγώνες. Πέφτοντας όμως ο Rins, στο παχύ χαλίκι της Jerez που μειώνει αποτελεσματικά την ταχύτητα αλλά επίσης αποτελεσματικά φυλακίζει τις μοτοσυκλέτες, η Suzuki έγραψε μερικούς κύκλους στο όριο της ασφάλτου, γεμίζοντας την πίστα με χαλίκι προετοιμάζοντας έτσι το επόμενο εντυπωσιακό σκηνικό: Ο Marquez πέρασε πάνω από τα χαλίκια, γλίστρησε όπως ήταν φυσικό και μετά συνέχισε με τρόπο αφύσικο, σώζοντας ένα βέβαιο πέσιμο και διατηρώντας την πρωτοπορία του στον αγώνα.

Ωστόσο αν και ήταν με διαφορά ο ταχύτερος αναβάτης στην πίστα, δεν ξεχώρισε αμέσως από τους υπόλοιπους, από την στιγμή που πέρασε τον Lorenzo και μετά. Μία προσπέραση στην ομώνυμη στροφή που έγινε καθαρά και απλά, χωρίς κόπο ή υπερπροσπάθεια, δείχνοντας την κυριαρχία του με τρόπο που θα μετρούσε ακόμα περισσότερο με βάση την εξέλιξη που θα υπήρχε σε λίγο στον αγώνα…

Ο Marquez ήταν ένα δέκατο ταχύτερος από τον Lorenzo, αυξάνοντας αυτό το προβάδισμα με μικρό αλλά σταθερό ρυθμό καθιστώντας βέβαιο πως η Ducati δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει ξανά την πρώτη θέση του βάθρου, μέχρι που ο Dovizioso έκανε την επίθεσή του με την LCR Honda του Cruthlow εκτός συναγωνισμού πλέον μετά την πτώση του, που ο ίδιος απέδωσε στις περιορισμένες δυνατότητες της δορυφορικής Honda, που πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρυθμό του.

Νωρίτερα ο Zarco είχε γλιτώσει μία πτώση που τον έκανε να κατασταλάξει σε χαμηλότερο ρυθμό κι έτσι πίσω από τον Marquez που σταδιακά ξεμάκραινε ερχόταν πλέον μονάχα ο Lorenzo, ο Doviozioso και ο Pedrosa. Ο Ιταλός είχε προσπεράσει τον Ισπανό της Honda χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εκεί που θα δυσκολευόταν, ήταν στην περίπτωση του Lorenzo…

Ο Dovizioso μπορούσε να κάνει ταχύτερο γύρο από τον Lorenzo, όχι τόσο που να πιάσει τον Marquez, κυρίως από την στιγμή που ξεμάκραινε όσο οι δύο Ducati πάλευαν μεταξύ τους, αλλά να εξασφαλίσει σίγουρα την δεύτερη θέση. Αυτή θα ήταν μία εξαιρετική εξέλιξη για την βαθμολογία του πρωταθλήματος. Κάθε πόντος ήταν για εκείνον σημαντικός κι έτσι το συμφέρον του να βρεθεί μπροστά από τον Lorenzo είχε ιδιαίτερη σημασία. Με τον Marquez μπροστά να μην λογαριάζει τίποτα, οι υπόλοιποι τρεις οδηγούσαν στο όριο: Είναι χαρακτηριστικό πως ο χρόνος του Pedrosa ήταν σταθερά κάτω από τον καλύτερό του χρόνο στον περσινό αγώνα. Στο 1.40 που πέρσι κυμαινόταν ο αγώνας στην Jerez, βρίσκονταν και όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί εκτός από τον Zarco - που όχι τυχαία, μόλις είδε την πεσμένη μοτοσυκλέτα του Pedrosa, ανέβηκε κι εκείνος στο 1.40 έχοντας εξασφαλίσει το βάθρο.

Ο Marquez λοιπόν μπροστά αρχίζει να ξεφεύγει, και πίσω του τρεις αναβάτες βρίσκονται ξεκάθαρα και αποδεδειγμένα στο όριο. Ο Dovizioso στο κέντρο να καίγεται για κάθε πόντο που μπορεί να εξασφαλίσει, προσπαθεί να περάσει τον Lorenzo που νιώθει πως τον καθυστερεί ενώ έχει κολλημένο πίσω του τον Pedrosa να περιμένει να εκμεταλλευτεί το πρώτο τους λάθος. Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει, ο Dovizioso προσπαθεί να περάσει, δεν τα καταφέρνει κι ο Pedrosa εκμεταλλεύεται το γεγονός, αλλά αμέσως ξανά επιστρέφουν στην θέση τους σε μία επικίνδυνη ισορροπία, διαρκώς στο όριο: «Έχανα χρόνο πίσω από τον Jorge, ήταν εξαιρετικά γρήγορος και ταυτόχρονα αργός μέσα στην στροφή. Έκανε καλή έξοδο παρόλο που πάλευε με την πρόσφυση μπροστά, και τελικά έχανε χρόνο μονάχα μέσα στην στροφή, για αυτό και άργησα να επιχειρήσω κάποια προσπάθεια έχοντας τον κίνδυνο να γίνει το λάθος. Θεωρώ πως προσπαθούσε επίσης να μη με αφήσει να περάσω, μειώνοντας ταχύτητα στο κέντρο της στροφής, για αυτό και ο Marquez άρχισε να ξεμακραίνει μπροστά μας…. Όλοι ήταν στο όριο του εμπρός ελαστικού που αποδεικνύεται και από τις πολλές πτώσεις»!

Στον 18 γύρο ο Dovizioso έκανε άλλη μία προσπάθεια να προσπεράσει τον Lorenzo, που λίγο πριν είχε δει στην οθόνη επικοινωνίας το μήνυμα “Suggested mapping:2”. Στην 5η στροφή της πίστας ο Dovizioso τοποθετήθηκε κατάλληλα, ώστε να καταφέρει να έχει ένα μικρό πλεονέκτημα στην πίσω μεγάλη ευθεία, με την ολόιδια με εκείνον, μοτοσυκλέτα του Lorenzo. Ήταν μία ξεκάθαρη δήλωση εκείνη την στιγμή πως: «έρχομαι να σε περάσω». Αυτό θα γινόταν στην έκτη στροφή, μία αρκετά δύσκολη περίπτωση με έντονα φρένα και για αυτό ακριβώς την διάλεξε ο Dovizioso, διότι ο Lorenzo ήταν σε κάθε στροφή πιο αργός στο κέντρο, κι έτσι περίμενε εδώ το μεγαλύτερο προβάδισμα. Ο βαθμός δυσκολίας όμως παραήταν μεγάλος.. ο Dovizioso ανοίγει την γραμμή και μαζί συμπαρασύρει και τον Lorenzo, που έχοντας πράγματι πιο μικρή ταχύτητα στο κέντρο, επιχειρεί να διαγράψει μία τεθλασμένη γραμμή και να βρεθεί έτσι στην ιδανική τοποθέτηση για την 7η – αντίθετη στροφή.

Η αρχαιοελληνική τραγωδία έχει αρχίσει ήδη να εκτυλίσσεται: Διότι εκεί ο Lorenzo συναντά τον Pedrosa που βλέποντας τις δύο Ducati να ανοίγουν, έκανε επίσης την προσπάθεια και κάλυψε την εσωτερική γρήγορα, βρίσκοντας την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί ένα λάθος που το περίμενε σε κάθε στροφή και μάλιστα το είχε εκμεταλλευτεί λίγο πριν! Lorenzo και Pedrosa συγκρούστηκαν με δύναμη, απλώθηκαν στην πίστα και μαζί τους πήραν και τον Dovizioso. Οι στιγμές δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δραματικές: Εξαιρετικά εκνευρισμένος ο Dovizioso χειρονομεί και φωνάζει στον Lorenzo, ενώ μέσα στον εκνευρισμό του και την τρομακτική έκλυση αδρεναλίνης προσπαθεί να σηκώσει την λάθος Ducati! Ο Pedrosa παραπατά και προσπαθεί να βγει στην άκρη, φανερά υποφέροντας από πόνο, και με την σκέψη –όπως αμέσως μετά παραδέχτηκε- πως μπορεί να έχει κάνει κακό στον πρόσφατα χειρουργημένο καρπό του, κάτι που ευτυχώς δεν ίσχυε.

Από τον πιο πολυσυζητημένο αγώνα της χρονιάς, μόλις δύο αγώνες πριν, είχαμε μπροστά μας μία ακόμη περίπτωση που σήκωνε συζήτηση, παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά ξεκάθαρα. Διότι τώρα κανείς δεν καταλόγιζε δόλο – με την έννοια που έγινε την προηγούμενη φορά- τώρα τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα παρόλο που ξεκίνησε μία σειρά απόρριψης ευθυνών.

Η αρχή έγινε από την οργανωτική επιτροπή που ανακοίνωσε πως ερευνά το περιστατικό, βλέποντάς το από κάθε πλευρά. Καθώς εκείνη την στιγμή ήταν η κύρια μάχη του αγώνα, τόσο το ελικόπτερο, όσο και κάθε κάμερα στην ακτίνα της πίστας, ήταν επικεντρωμένη στις τρεις μοτοσυκλέτες, δίχως να χάνεται η παραμικρή γωνία. Ταυτόχρονα οι αναβάτες τοποθετούνταν για το περιστατικό, αρκετά ήπια –ακόμα και ο Dovizioso που σπάνια για αυτόν έδειξε έντονα τον θυμό του, χωρίς φυσικά κανείς να μπορεί να τον κατακρίνει..

Ένα είναι το κοινό σημείο που ειπώθηκε από όλους, σε διαφορετικές τοποθετήσεις που γινόντουσαν είτε παράλληλα, είτε με μικρή διαφορά χρόνου και δείχνει πως οι τρεις τους αυθόρμητα συμφωνούν: Ήταν κάτι που συνέβη στους τρεις πιο «καθαρούς» αναβάτες, με την έννοια των πάντα προσεκτικών και με ασφάλεια προσπεράσεων. Σε γενικές γραμμές, ο Dovizioso έριξε ευθύνη και στους δύο, με λίγο περισσότερο στον Lorenzo ενώ ο Pedrosa επιρρίπτει την ευθύνη στον Lorenzo, οπότε κατά μία έννοια και ποσοστό, συμφωνεί με τον Pedrosa.

Η οργανωτική επιτροπή, δια στόματος Mike Webb ήταν ξεκάθαρη, ο Dovizioso είχε κάνει μέχρι στιγμής πολύ σεμνές προσπάθειες προσπέρασης. Πέρασε τον Pedrosa απόλυτα καθαρά ενώ μπορεί να υπέρβαλλε στην περίπτωση του Lorenzo αλλά όχι σε επικίνδυνο βαθμό. Ο Lorenzo «τραβήχτηκε έξω» από το άνοιγμα γραμμής του Dovizioso και το φυσικό επακόλουθο είναι να μετακινήσει το σημείο καμπής πιο κάτω, και να τοποθετηθεί εκ νέου στην στροφή. Ο Pedrosa είδε μπροστά του ένα κενό και πήγε να το καλύψει, με επίσης μία λογική εναλλακτική γραμμή για την περίσταση αυτή. Η οργανωτική επιτροπή έδωσε την παραπάνω εξήγηση, κατοχυρώνοντας έτσι την σύγκρουση αυτή ως αγωνιστικό συμβάν αποφασίζοντας να το λήξει.

Δεν σημαίνει βέβαια αυτό πως πρέπει να συμφωνήσουν όλοι και φυσικά οι εμπλεκόμενοι αναβάτες, όμως με δεδομένο όλα όσα είδαμε αυτή τη σεζόν, πρόκειται για τις πιο ήπιες αποδώσεις ευθυνών έχουν γίνει, και πάντα με όμορφο τρόπο δίχως να δυναμιτίζουν ή να δημιουργούν πιο έντονο παρασκήνιο, από αυτό που ήδη υπάρχει.. διότι φυσικά κανείς δεν υποθέτει πως είναι όλα ρόδινα στο box της Ducati…

Η τοποθέτηση του Lorenzo ήταν στο πνεύμα «να το αφήσουμε πίσω μας: "Μιλά μόνη της η εικόνα, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να αρχίσω τις δηλώσεις λέγοντας φταίει ο ένας κι ο άλλος, γιατί είμαστε οι τρεις πιο καθαροί αναβάτες του πρωταθλήματος! Ήταν μία πάρα πολύ άτυχη στιγμή, που όλοι μας καταλήξαμε στο έδαφος. Και δεν είμαστε από εκείνους που εμπλέκονται συχνά σε τέτοιες σκηνές. Δεν είδα τον Pedrosa να έρχεται, έγιναν όλα απίστευτα γρήγορα, εγώ πήγα να κάνω το αυτονόητο όταν ανοίγεις την γραμμή σου, που είναι να ξανά μπεις στο εσωτερικό για να μπορέσεις μετά να επιταχύνεις στην έξοδο, αλλά ξαφνικά ο Dani ήταν εκεί και μετά πέσαμε σαν ντόμινο. Ειδικά σήμερα δεν ήξερα για τρίτο αναβάτη, είχα πει στον Juanito που με ενημερώνει σε κάθε διέλευση, να μου λέει μόνο για τον αναβάτη πίσω μου. Όμως ακόμα και να μην το είχα κάνει αυτό, δεν σημαίνει κάτι. Αν δω το G3 που λέει πως σε ακολουθεί τρίτος πάλι το ίδιο θα έκανα γιατί δεν ξέρεις από εκεί αν είναι γρήγορος, ή αν είναι κολλητά πίσω. Αντίθετα όμως ο τρίτος αναβάτης έχει τα πάντα να εκτυλίσσονται μπροστά του. Για να το δεις εσύ που είσαι μπροστά θα πρέπει να έχεις τέσσερα μάτια, θα ήθελα να έχω τέσσερα μάτια, αλλά δεν έχω. Είναι ευθύνη του πίσω να ελέγχει, όμως σε αυτή την περίπτωση ο πίσω ήταν ο Dani και ούτε ο Dani, ούτε εγώ ούτε και ο Dovi, είμαστε αναβάτες που κάνουμε τέτοια πράγματα επίτηδες, οπότε δεν θέλω να πω φταις εσύ, δεν έχει κανένα νόημα".

Ο Pedrosa από την άλλη έχει αντίθετη άποψη: «Οι δύο Ducati εκείνη την στιγμή είχαν κάνει λάθος, είχαν βγει εκτός γραμμής και οι δύο ενώ εγώ δεν μπήκα πιο γρήγορα όπως είπε ο Dovi! Αν είχα μπει πιο γρήγορα, θα είχα χάσει και εγώ την γραμμή μου! Εγώ πήγαινα κανονικά, εκείνοι έκοψαν γιατί πήγαν ανοικτά από την εσωτερική! Ο Lorenzo τότε πήρε μία λάθος απόφαση να κόψει απότομα. Μπορεί να μην με περίμενε εκεί για τον οποιοδήποτε λόγο που μπορεί να συνέβη αυτό. Εγώ τους είδα να βγαίνουν εκτός γραμμής, μετά βγήκαν και από το οπτικό μου πεδίο γιατί ξεκίνησα να στρίβω. Έστριβα δεξιά και ήταν από την αριστερή πλευρά, δεν γινόταν να έχω τον έλεγχο από εκεί.

Η οργανωτική επιτροπή έχει εδώ ένα σχόλιο να κάνει, μέσω του Webb, καθώς πράγματι από ένα σημείο και μετά, που το έχουν καθορίσει, ο αναβάτης βλέπει μονάχα εμπρός και τίποτα άλλο εξαιτίας της κλίσης. Κι αυτό έχει χρειαστεί να το μετρήσουν, όταν γινόντουσαν ατυχήματα έχοντας αγνοήσει οι αναβάτες τις κίτρινες σημαίες γιατί δεν μπορούσαν να τις εντοπίσουν. Χρόνια τώρα λοιπόν, εξαιτίας των έντονων κλίσεων, οι κίτρινες σημαίες βγαίνουν από δυο πλευρές τις πίστας σε αρκετές περιπτώσεις.

Σε όλους τους αγώνες υπάρχει πάντα ο κανόνας του ανθρώπου που ακολουθεί, εκείνος ελέγχει την πίστα εμπρός και είναι κανόνας πως ο αναβάτης μπροστά καθορίζει την γραμμή. Με βάση εκείνον αποφασίζεις για ασφαλές προσπέρασμα. Ο Dovizioso αναφέρεται σε αυτόν τον απαράβατο κανόνα που ισχύει για κάθε αγώνα, από εθνικό μικρό πρωτάθλημα στα superbike, μέχρι τα MotoGP, κι έτσι επιρρίπτει την ευθύνη στον Pedrosa. Ταυτόχρονα ενισχύει την ευθύνη αυτή, λέγοντας πως επιτάχυνε και πήγε γρηγορότερα σε εκείνο το σημείο για να πάρει την εσωτερική, συγκριτικά με τους προγενέστερους γύρους. Καταλήγοντας πως: "μπορείτε να βάλετε το ποσοστό ευθύνης όπου σας ικανοποιεί ανάμεσα στον Lorenzo και τον Pedrosa, όμως είναι μονάχα ανάμεσα σε εκείνους τους δύο και περισσότερο προς τον Pedrosa"... 

Είναι αλήθεια πως πράγματι δεν γίνεται να επιρρίψει κανείς ευθύνες στον ίδιο τον Dovizioso, και είτε θα δεχτεί την εξήγηση της οργανωτικής επιτροπής, είτε θα αποδώσει την ευθύνη ανάμεσα σε Lorenzo και Pedrosa με ένα ποσοστό που επίσης ποικίλλει.

Ο Rossi είναι ξεκάθαρος: Φταίνε ακριβώς το ίδιο! Ο Lorenzo δεν μπορεί να ελέγξει από εκείνο το σημείο αν έρχεται ο Pedrosa. Ο Pedrosa νόμιζε ότι έχει τον χώρο και το δικαίωμα να είναι εκεί, αλλά δεν είχε κανένα από τα δύο. Ερωτηθείς για αυτή την τοποθέτηση ο Mike Webb πρόσθεσε πως όταν η οργανωτική επιτροπή ανακοινώνει ένα συμβάν ως καθαρά αγωνιστικό είναι ακριβώς για αυτό τον λόγο, επειδή μοιράζεται ισόποσα η ευθύνη.

Ο Iannone είπε πως κανείς δεν φταίει, απλά πρέπει να μάθουμε από αυτό το περιστατικό και να προχωρήσουμε πιο κάτω…

Φυσικά αυτό αφήνει τον Pedrosa ακόμα πιο προβληματισμένο, ζητώντας συνάντηση με την οργανωτική επιτροπή, καθώς «δεν τους καταλαβαίνω» όπως είπε χαρακτηριστικά: ‘Όταν συμβαίνει με εμένα και τον Zarco (Αργεντινή), είναι περιστατικό του αγώνα, όταν συμβαίνει ανάμεσα στον Marc και τον Valle, δεν είναι και πέφτουν ποινές. Θέλω μία απάντηση για το πώς σκέφτονται και πως αντιμετωπίζουν τον καθένα, γιατί για εμένα αρχίζει το πράγμα και γίνεται περίπλοκο! Ήμουν στην εσωτερική; Ναι; Άρα ήμουν στο σωστό σημείο! Ήταν από την εξωτερική διορθώνοντας ένα λάθος; Άρα ποιος έχει δίκιο; Αυτός που είναι στην σωστή γραμμή, ή εκείνος που μπαίνει απότομα διορθώνοντας; Και τι μου λένε με αυτό: Πήραμε την απόφασή μας, αν δεν σου αρέσει κάνε έφεση! Ξέρετε τι μου λένε δηλαδή, να ρίξω εγώ την ευθύνη στον Lorenzo ή να ζητήσω την τιμωρία του. Χάνουν το νόημα! Το νόημα είναι να ξέρουν τι συμβαίνει στην πίστα και πιο είναι το σωστό, διότι δεν το ξέρουν!

Η οπτική του Pedrosa έχει λοιπόν αλλάξει, και ο θυμός του έχει μεγαλώσει, καθώς θεωρεί πως υπάρχουν σοβαρά κενά στην εποπτεία του MotoGP. Μετά από το περιστατικό της Αργεντινής, αυτή είναι η πλέον δημοφιλής άποψη και ανάμεσα στους θεατές φυσικά!

Ο Pedrosa εκνευρίστηκε ακόμα περισσότερο που δεν συναντήθηκε με τον ίδιο τον Webb αλλά με κριτές της FIM με τον ίδιο τον Webb να εξηγείται αμέσως μετά πως το έκανε αυτό για να ακουστεί αμέσως η γνώμη του καθώς εκείνος έβλεπε τον αγώνα των Rookies!

Με λίγα λόγια το ζήτημα ξέφυγε από την απόρριψη ευθυνών, λίγες ώρες μετά από το ίδιο το περιστατικό, ωστόσο η «λαϊκή» γνώμη θεωρεί τον Lorenzo ως τον κύριο αυτουργό… Και βασίζεται σε αυτό πάνω σε κάτι τελείως διαφορετικό, στο γεγονός πως θα έπρεπε να αφήσει τον Dovizioso να περάσει διότι θα κέρδιζε πολύτιμους πόντους..

Την υποστηρίζω αυτή την άποψη, αλλά υπάρχει ένα σοβαρό κενό που πρέπει να τονιστεί: Ο Lorenzo είναι ένας πρωταθλητής που δεν γίνεται και δεν πρέπει να έχει τέτοια νοοτροπία. Επίσης είναι νωρίς στο πρωτάθλημα και μπορεί να πιστεύει πως θα βρει αυτό που δεν έχει βρει καιρό τώρα, την ισορροπία του πάνω στην Ducati. Επίσης, και είναι κάτι αρκετά σοβαρό: αν αρχίσουμε να βλέπουμε τέτοιες κινήσεις, πόσο απέχουμε από την κατάντια της F1; Και ξανά ο αντίλογος εδώ, είναι πως δεν γίνεται να είσαι σε μία ομάδα που της έχει κοστίσει τόσα χρήματα, που ξεκάθαρα δεν αποδίδεις, και να μην την βοηθάς ακόμα και με αυτό τον τρόπο. Και φαίνεται πως αυτό το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Lorenzo καθώς τόνισε πως η μεγάλη ατυχία είναι για την Ducati και τον Dovizioso τον ίδιο…

Είναι λοιπόν το γενικό συναίσθημα που μεγαλώνει τις ευθύνες του Lorenzo και απαλλάσσει τον Pedrosa, που ναι είναι ο πιο άκακος αναβάτης που υπάρχει, η πιο ευγενική φυσιογνωμία. Κι έτσι ο θυμός του γίνεται ακόμα πιο χτυπητός στον κόσμο, τροφοδοτώντας το κοινό αίσθημα, όπως κι εμείς το ζήσαμε, παρακολουθώντας τον αγώνα στην πίστα των Μεγάρων με αναγνώστες του MOTO, κάνοντας το πιο «γλυκό» διάλειμμα που υπάρχει..

Το κοινό αίσθημα λοιπόν βλέπει την ευθύνη στον Lorenzo, που αν είχε αφήσει τον Dovizioso να περάσει, όπως οφείλει απέναντι στην Ducati, τότε τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί και τώρα δεν θα ξεχώριζε τόσο μπροστά ο Marquez που για άλλη μία χρονιά, έχει την καλύτερη μοτοσυκλέτα και είναι στην καλύτερη φόρμα από τους υπόλοιπους.

Μικρή ανάπαυλα ρίχνει σε αυτά ο Rossi, που μιλώντας για την Yamaha τραβά τα βλέμματα: «Δεν γίνεται να είμαστε ευχαριστημένοι με την θέση αυτή που έχουμε. Σίγουρα έχουμε μικρότερο πρόβλημα σε κάποιες πίστες έναντι άλλων, αλλά η κατάσταση είναι αυτή: Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει στην μοτοσυκλέτα και για να γίνει χρειαζόμαστε χρόνο και χρόνο δεν έχουμε. Εκτός και αν λέμε για την επόμενη σεζόν! Οπότε η Yamaha θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να δώσει περισσότερους πόρους αυτή την στιγμή, περιορίζοντας τους χρόνους! Δίνω ποσοστό 25/75 ευθύνης στα μηχανικά και στα ηλεκτρονικά της μοτοσυκλέτας, άρα το μεγάλο στοίχημα είναι τα ηλεκτρονικά και εμείς πασχίζουμε μονάχα για το 25% που είναι το μικρό κομμάτι! Είναι ντροπή, αυτό είναι το εύκολο στο σημείο που είμαστε, η μοτοσυκλέτα μπορεί να κερδίσει, πρέπει η Yamaha να δώσει το 100% και ακόμα παραπάνω και να φτιάξει τα ηλεκτρονικά!

Υπάρχει εδώ ένα τεράστιο πρόβλημα: Δεν μπορείς απλά να βάλεις μια αγγελία ζητώντας περισσότερο κόσμο, δεν γίνεται να στελεχώσεις έτσι ένα τμήμα, οπότε για πρώτη φορά η Yamaha κοιτά τις εξωτερικές συνεργασίες…» Ο Rossi λοιπόν ήταν κατατοπιστικός για το τι συμβαίνει εκθέτοντας πλήρως την κατάσταση στη Yamaha κι αυτό δεν ήταν φυσικά όμορφο… Πρέπει όμως να του κλείσουμε το μάτι εδώ, διότι πραγματικά πιστεύω πως αυτό έγινε για να πιέσει λίγο περισσότερο την κατάσταση! Δεν είναι μία κίνηση εκφοβισμού, ή «βγάζω τα άπλυτα στη φόρα» αλλά μία προσπάθεια να ρίξει ένα καρότο και να επιταχύνει τις διαδικασίες…

Όλα αυτά την στιγμή που ο Marquez είναι μπροστά στην βαθμολογία, και βρίσκετα σε εκπληκτική φόρμα με μία επίσης ικανότατη μοτοσυκλέτα…

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”