MotoGP Κατάρ τεστ: Καμία αλήθεια στα νούμερα!

Χωρίς ταχύτερο χρόνο, εκείνος με την καλύτερη εμφάνιση στις δοκιμές…
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

4/3/2018

Οι πόλεμοι στην αρχαιότητα είχαν κάτι το ξεχωριστό, είχαν μία μακρά προετοιμασία, κάτι που μάλιστα συνέβαινε μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα σε μικρότερη κλίμακα, όπως μαθαίνουμε από τους ιστορικούς όταν «κλέφτες κι αμαρτωλοί» επί μέρες αντάλλασσαν λόγια πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά. Οι στρατοί στην αρχαιότητα παρατάσσονταν επί μερόνυχτα πριν την μάχη, που η έναρξή της ήταν λίγο έως πολύ προκαθορισμένη και δεν γίνεται κανείς να μην αναγνωρίσει ακριβώς το ίδιο και στο πρώτο στάδιο των MotoGP, ιδιαίτερα σε μία τόσο «πολεμική» σεζόν, όπως αυτή που ετοιμάζεται να ξεκινήσει! Οι ομάδες παρατάσσονται, ετοιμάζονται και μετρούν τον «εχθρό», μελετούν τα νέα του εφόδια, αναδιοργανώνονται κι ανασυντάσσονται αναλόγως, σε μία πυρετώδη διαδικασία που κατά διαστήματα είναι η πιο έντονη που θα υπάρχει σε όλη τη σεζόν. Μία παραδοσιακή λοιπόν, πολεμική πρακτική…

Τώρα στο Qatar η τελευταία πράξη της οριστικής παράταξης πριν την έναρξη της μάχης έχει μόλις δοθεί, και σε δεκαπέντε μέρες θα ξεσπάσει πιο έντονη από ποτέ, χωρίς κανένας να έχει αναδειχθεί ως απόλυτος διεκδικητής, αν και ξεχωρίζουν ο Marquez και κυρίως ο Dovizioso. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις για το τεστ του Qatar, και ταυτόχρονα το πιο συνηθισμένο των ημερών, είναι να βλέπεις ποιος έχει τον ταχύτερο χρόνο. Ίσχυε το ίδιο και στην Ταϊλάνδη που οι ομάδες έψαχναν και την πίστα ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, και ισχύει εξίσου και στο Qatar, που οι ταχύτεροι χρόνοι έγιναν από αναβάτες που δεν είχαν καμία απολύτως σταθερότητα. Πρώτη μέρα Maverick Vinales, δεύτερη Andrea Iannone, τρίτη Johann Zarco, και οι τρείς τους ταυτόχρονα γρήγοροι και εξίσου αργοί όμως, με σκαμπανεβάσματα απόδοσης. Και είναι κάτι ακόμα που δεν μπορούν να δείξουν οι χρόνοι, ποιος είναι εκείνος ο αναβάτης που ολοκληρώνει καλύτερα το πρόγραμμα της ομάδας για κάθε συγκεκριμένη ημέρα. Και μάλιστα αυτό είναι κάτι έτσι κι αλλιώς θολό, αφού φυσικά κανείς δεν γνωρίζει πάνω σε τι ακριβώς εργάζεται κάθε ομάδα, και το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να διεξαχθεί, είναι από το ρεπορτάζ των pit, παρατηρώντας τις αντιδράσεις τους, βλέποντας τον τρόπο εργασίας, συλλέγοντας μία σειρά από διαφορετικές λεπτομέρειες.. Με βάση μία τέτοια παρατήρηση, είναι ο Marquez που τόσο από πλευράς σταθερότητας ρυθμού, όσο κι από την παρουσία της ομάδας, έδειξε πως η δοκιμή στο Qatar εξελίχθηκε πολύ καλύτερα για τον ίδιο, απ’ ότι για οποιονδήποτε από τους παραπάνω, κι ας ήταν έβδομος στους συνδυασμένους χρόνους!

Στην κορυφή όμως του τριημέρου, κι ένα από τα φαβορί της σεζόν που χαρακτηρίζεται από αυτή ακριβώς την έλλειψη των φαβορί, πρέπει να τοποθετηθεί ο Dovizioso. Για όσους μιλούν στις δοκιμές μονάχα για χρόνους, ο Dovizioso ήταν δεύτερος την Πέμπτη και την Παρασκευή και τρίτος το Σάββατο, πράγμα που φανερώνει μία σταθερότητα και μάλιστα τον κάνει να ξεχωρίσει έτσι κι αλλιώς, την στιγμή που ο Vinales για παράδειγμα που είχε τον ταχύτερο χρόνο της πρώτης ημέρας, έχασε σε ρυθμό την επόμενη και για το σύνολο σχεδόν και της τελευταίας που επανήλθε. Ο Dovizioso όμως εκτός από καλό ρυθμό, είχε κάτι πιο σημαντικό που παραβλέπεται γιατί δεν αποτιμάται με νούμερα, έδειχνε ήρεμος και συγκεντρωμένος, δουλεύοντας στο πρόγραμμα της ομάδας του.. Κι αν θέλει κανείς να βγάλει έτσι έναν «νικητή» για την τελευταία δοκιμή των MotoGP, τότε αυτός θα πρέπει να είναι ο τρίτος αναβάτης των συνδυασμένων χρόνων του τριημέρου, ο Dovizioso! Με τον Marquez να ακολουθεί σε αυτή την άτυπη ανάδειξη των δοκιμών, που δεν πρέπει ωστόσο να δημιουργεί καμία προσδοκία ούτε για τον πρώτο αγώνα, ούτε και για το πρωτάθλημα. Μην πάμε μακριά, θυμηθείτε το περσινό, ένα από τα πιο απρόβλεπτα στην σύγχρονη ιστορία των MotoGP, την στιγμή που φέτος ξεκινάμε με ένα από τα πιο ανταγωνιστικά.

Όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν δείξει πως έχουν την δυνατότητα να είναι στην κορυφή της βαθμολογίας, και ταυτόχρονα έχουμε γεμίσει μία σειρά από αναβάτες δορυφορικών που είτε ονειρεύονται το ίδιο (και μπορούν) όπως ο Zarco, είτε είναι παραπάνω από βέβαιο πως τουλάχιστον σε κάποιους αγώνες θα ανακατέψουν την τράπουλα με τρόπο απρόσμενο.

Στην ίδια βάση με τα παραπάνω λοιπόν, τι να πει κανείς για τον Crutchlow; Που ήταν τέταρτος στους συνδυασμένους χρόνους αλλά έχοντας αναλάβει εδώ και χρόνια –άτυπα στην αρχή και με παράπονο από τον ίδιο, ωστόσο επίσημα πλέον- την εκρηκτική θέση του αναβάτη εξέλιξης του HRC, ολοκλήρωσε ένα τριήμερο προσφέροντας σημαντική βοήθεια. Ο Crutchlow είχε πολύ γρήγορο ρυθμό για μία σειρά που προσομοιάζει το πρώτο μισό του αγώνα, και βοήθησε να κατανοήσει καλύτερα η Honda το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και ο Marquez με μειωμένη πρόσφυση εμπρός. Τελείωσαν τις δοκιμές έχοντας μία πιο σαφή ιδέα για το τι χρειάζεται να γίνει μπροστά, τώρα που ακόμα ένας αναβάτης ήταν σε αυτό τον ρυθμό…

Όλα αυτά δείχνουν πως το συμπέρασμα από τις δοκιμές πρώτα βγαίνει δύσκολα, κι έπειτα δεν γίνεται να αποτελέσει μπούσουλα για την σεζόν. Ο εκπληκτικός Zarco ήταν πέρσι εδώ, σε αυτή την πίστα, που έκανε την καλύτερη δυνατή εμφάνιση που θα μπορούσε, οδηγώντας τον αγώνα μέχρι και με ένα δευτερόλεπτο διαφορά, δείχνοντας πως όχι μόνο του ταιριάζει η πίστα, αλλά και η μοτοσυκλέτα και μία θέση στο βάθρο. Λίγο αργότερα θα έπεφτε, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν γινόταν να αναιρεθεί. Έτσι και τώρα, με μία σύντομη πολύ προσπάθεια, έδειξε ότι μπορεί να είναι ο ταχύτερος όλων, όχι όμως σε διάρκεια. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την πίστα, με βάση το τριήμερο και το γεγονός πώς ούτε πέρσι ολοκλήρωσε έναν αγώνα.

Γενικότερα η Yamaha πλέει σε φουρτουνιασμένο πέλαγος που την φέρνει μία πάνω, μία κάτω. Rossi και Vinales καβαλάνε ψηλά κύματα που τους μεταφέρουν στην κορυφή, αλλά αμέσως μετά ξανά κυλούν το ίδιο χαμηλά με πριν. Τόνισε το ίδιο σε αντίστοιχο τόνο ο Rossi, λέγοντας πως η αρχή αυτής της σεζόν είχε –έχει- υπερβολικά σκαμπανεβάσματα.. Ο Vinales ολοκλήρωσε τις δοκιμές στο Qatar με την ίδια μοτοσυκλέτα που ξεκίνησε την πρώτη ημέρα που είχε την καλύτερη επίδοση, λέγοντας πώς: «χάσαμε μιάμιση ημέρα δοκιμάζοντας άλλα πράγματα, όταν θα έπρεπε να συγκεντρωθούμε σε εκείνα που είχαμε, τώρα πετάξαμε όλη αυτή την δουλειά και τελικά γυρίσαμε πίσω, είχαμε χάσει το δρόμο».. Σε κάνει να απορείς πώς γίνονται καμιά φορά τέτοιες παρεκτροπές, πώς γίνεται δηλαδή να χαθεί ο δρόμος, όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ο Vinales, όμως τα MotoGP δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως είναι ταυτόχρονα πεδίο έρευνας κι εξέλιξης.

Βέβαια κάθε ομάδα ακολουθεί την δική της μεθοδολογία για αυτή την έρευνα κι εξέλιξη, και σίγουρα κάποιος τρόπος δουλειάς είναι αποδοτικότερους από τους υπόλοιπους, για παράδειγμα μετά την Ταϊλάνδη, το Κατάρ ήταν το δεύτερο μέρος που ο Marquez προτίμησε να δουλέψει περισσότερο στο ρυθμό του αγώνα και λιγότερο στο κυνήγι του απόλυτου χρόνου: «εργαστήκαμε πολύ στον ρυθμό, ένα σημείο που έπασχα στην συγκεκριμένη πίστα, χάνοντας έτσι ευκαιρίες να κάνουμε μία επίθεση στον ταχύτερο χρόνο. Είμαι όμως πολύ ικανοποιημένος γιατί πετύχαμε τον στόχο, βελτιώνοντας τον αγωνιστικό μας ρυθμό».

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω βέβαια, οι αναβάτες είχαν την ευκαιρία μίας δοκιμής σε βρεγμένη πίστα, καθώς η διοργάνωση ήθελε να δει αν μπορούσε να γίνει βρόχινος νυκτερινός αγώνας. Το σπρέι δημιουργεί μία κουρτίνα που με τα φώτα των προβολέων μπορεί να φτάσει στο σημείο μέχρι και να προβάλλει αντανακλάσεις, καθιστώντας τα πράγματα επικίνδυνα. Αν αναρωτηθεί κανείς για πιο λόγο να περιμένει κανείς βροχή, στην έρημο που περικυκλώνει την πίστα, θα πρέπει να του θυμίσουμε και πάλι τον περσινό αγώνα, όταν η βροχή σταμάτησε την τελευταία στιγμή! Τότε ο Capirossi δοκίμαζε την πίστα με το χέρι, για να δει την υγρασία και στο τέλος αποφασίστηκαν δύο γύροι προθέρμανσης, ώστε οι ίδιες οι μοτοσυκλέτες να στεγνώσουν καλύτερα την αγωνιστική γραμμή. Άλλο ένα σημείο που μαρτυρούσε πόσο απρόβλεπτη θα γινόταν η σεζόν… 

Η δοκιμή στο βρεγμένο δεν ενθουσίασε κανέναν, με τους μισούς να λένε πως δεν θέλουν, αλλά δεν θα εναντιωθούν και στο ενδεχόμενο να τρέξουν υπό βροχή, όπως ο Zarco και ο Marquez και τους άλλους μισούς, να προτιμούν να μην υποστούν το μαρτύριο καθώς πολλά σημεία είναι εκείνα που δεν βλέπεις και γλιστράς αρκετά.. 

Όπως και πέρσι, έτσι και τώρη η σεζόν ξεκινά χωρίς καμία δυνατή πρόβλεψη: Υψηλός ανταγωνισμός, πολλά σκαμπανευάσματα απόδοσης, θα μας δώσουν έναν πολύ έντονο πρώτο αγώνα, και το πιθανότερο όπως λέμε από την Valencia ακόμα, ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα…

 

 

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”