MotoGP: Πήδηξε για να σωθεί στα 226Km! Όλα όσα έχουν πει ο Vinales και η Yamaha για τα φρένα στην Αυστρία

Ο Maverick δεν είχε την νέα δαγκάνα της Brembo…
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/8/2020

Σύνθετο είναι το ζήτημα που αντιμετωπίζει η Yamaha στα φρένα, καθώς ο Maverick δεν χρησιμοποιούσε στον αγώνα την νέα δαγκάνα που έφερε η Brembo για όλους στα MotoGP, και είχαν τοποθετήσει και οι υπόλοιποι τρεις αναβάτες της Yamaha. Ωστόσο όλοι τους αντιμετώπιζαν πρόβλημα, οπότε δεν γίνεται να κατηγορηθεί κατευθείαν η Brembo… Είναι χαρακτηριστικό πως η ομάδα δεν έχει ακόμη σαφή εικόνα για το τι συνέβη στον Fabio, ενώ μπορεί να κάνει μονάχα μία εικασία για την αιτία της ζημιάς στα φρένα του Vinales.

Γεγονός παραμένει πως από τον πρώτο αγώνα στην Αυστρία υπήρχε ζήτημα με τα φρένα που πρώτος εξέφρασε ο Quartararo. Σήμερα ο Rossi εξήγησε πως είχαν μειωμένη απόδοση από τα φρένα από τον πρώτο κιόλας αγώνα και δούλεψαν με την Brembo για να το βελτιώσουν και τελικά τα κατάφεραν αλλά στο τέλος. Είναι χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο σήμερα, όταν ο έκανε σήμα στον Quartararo πως το εμπρός φρένο είναι «έτσι κι έτσι» την ώρα που έβγαιναν στα pits μετά την κόκκινη σημαία.

Ο διευθυντής ομάδας κ.Meregalli, είπε πως η πιθανότερη εξήγηση για αυτό που συνέβη στον Vinales είναι η πολύ ώρα που οδήγησε πίσω από τον Dovizioso υπερθερμαίνοντας τα φρένα γιατί δεν υπήρχε αρκετός αέρας να τα ψύξει. Αυτή είναι πράγματι μία πιθανή εξήγηση κι ένα πρόβλημα στο slipstreaming που επηρεάζει και το εμπρός ελαστικό και έχει αναλυθεί ως συμπεριφορά από όλες τις ομάδες των MotoGP. Το ζήτημα είναι πως ο Vinales δεν έμεινε τόσο πολύ ώρα κολλημένος πίσω από τον Dovizioso, ενώ έδωσε χρόνο στα φρένα να κρυώσουν κάνοντας γύρους στο 1:26, χάνοντας θέσεις, πριν κατέβει και πάλι στο 1:24 με το πρόβλημα να εμφανίζεται ξανά μετά! Οπότε η μάχη με τον Dovizioso σε κοντινή απόσταση μπορεί μονάχα να έδρασε συμπληρωματικά, στο πρόβλημα που αντιμετώπισε μετά. Είναι άλλωστε, όπως είπαμε, το ίδιο σύστημα φρένων που χρησιμοποιούσαν κάθε φορά και όχι οι νέες δαγκάνες, οπότε έχει δοκιμαστεί η αντοχή του σε μάχες τροχό με τροχό, σε όλους τους αναβάτες και όχι μόνο στον Vinales.

Ο Maverick δεν ήθελε στον αγώνα την νέα δαγκάνα γιατί δεν του έδινε την επιθυμητή αίσθηση, ενώ η εξέταση στην μοτοσυκλέτα είναι λίγο δύσκολο να φανερώσει το πραγματικό πρόβλημα από την στιγμή που έχει υποστεί μεγάλες ζημιές, χτυπώντας με 180 χιλιόμετρα στον τοίχο και πιάνοντας φωτιά.

Μεγαλύτερη ανησυχία του Vinales από εδώ και πέρα, είναι να μάθει σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κινητήρας! Όπως είπε χαρακτηριστικά αυτός ήταν ένας από τους ολοκαίνουριους που του είχαν απομείνει, και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να έχει πτώση με έναν καινούριο κινητήρα!

Ο Vinales μίλησε στο δίκτυο DAZN, το «αθλητικό Netflix» δηλαδή που εξαπλώνεται γρήγορα και που δεν έχει έρθει ακόμη στην Ελλάδα, αλλά πρόσφατα ανέλαβε τα δικαιώματα MotoGP και στην Ιταλία. Μίλησε επίσης σε Ισπανικά μέσα αλλά και στους δημοσιογράφους της Dorna. Ας δούμε από όλες αυτές τις δηλώσεις, ποια είναι τα σημαντικότερα που έχει πει για την στιγμή που χρειάστηκε να πηδήξει από την μοτοσυκλέτα:

«Δόξα το Θεό, δεν ήταν κανείς μπροστά μου όταν έγινε αυτό, γιατί αλλιώς θα μπορούσε να έχει πολύ άσχημη εξέλιξη». – «Η ομάδα είναι το ίδιο έκπληκτη με εμένα τον ίδιο, γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ, τώρα απλά προσευχόμαστε να είναι εντάξει ο κινητήρας γιατί ήταν νέος. Ήταν ολοκαίνουριος!» - «Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μείνεις στην μοτοσυκλέτα, πρέπει να διώξεις τον εαυτό σου μακριά»

Για την στιγμή του ατυχήματος και για όλα όσα έγιναν ως εκείνο το σημείο, είπε:

«Είχα πολύ καλό ρυθμό στους πρώτους γύρους και πίεζα τον Dovizioso αλλά δεν έχουμε την τελική ταχύτητα που χρειάζεται για να τον προσπεράσω. Ήθελα να τον περάσω και να χτίσω διαφορά ώστε να επικεντρωθώ στους υπόλοιπους αναβάτες. Τον προσπέρασα μία φορά και είπα ΟΚ, αυτό είναι, τώρα μπορώ να συνεχίσω αλλά μετά με προσπέρασε στην ευθεία και μάλιστα με ευκολία! Έψαχνα άλλη μία ευκαιρία, όταν άρχισα να χάνω πίεση στην μανέτα του φρένου και βγήκα εκτός πίστας μία φορά. Τότε έκανα τρεις γύρους πολύ σιγά, έχασα θέσεις από τις KTM, τον Quartararo, τον Rossi και τον Petrucci. Ξαφνικά όμως το φρένο ήταν τέλειο, οπότε αμέσως κι εγώ κατέβηκα στο 1:22 και συνέχισα στο 1:24 αρχίζοντας να καλύπτω το χαμένο έδαφος από τους υπόλοιπους. Τότε στα φρένα της πρώτης στροφής το εμπρός φρένο ανατινάχθηκε! Δεν ήταν πως έχασα πίεση, δεν υπήρχε φρένο καθόλου! Ήταν αδύνατο να κάνω το παραμικρό. Δεν το έχω ξανά ζήσει αυτό στην καριέρα μου. Μέχρι εκείνη την στιγμή προσπάθησα να κάνω τα πάντα, ρύθμισα και την πίεση στην μανέτα αλλά έφτασα σε σημείο που ούτε κι αυτό είχε αποτέλεσμα».

«Σωματικά είμαι καλά, έχω χτυπήσει στον ώμο που είναι ο ίδιος που χτύπησα στο Brno και τώρα ξανά. Πρέπει να μην χάσουμε την συγκέντρωσή μας τώρα, γιατί έρχεται το Misano που είναι μία πίστα που μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί, στόχος μου είναι να πάω για την νίκη στο Misano».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, πως η Yamaha είναι ιδιαίτερα δυνατή στα φρένα. Είναι το σημείο που ξεχωρίζει και μετά τις τελευταίες εξελίξεις με τους κινητήρες όπου έχουν προχωρήσει σε αλλαγές χαρτογράφησης περιορίζοντας την τελική ταχύτητα στα περσινά επίπεδα, το φρενάρισμα πιο αργά και πιο δυνατά συγκριτικά με τους υπόλοιπους, έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο ως τρόπος αντιμετώπισης του ανταγωνισμού σε γρήγορες πίστες όπως η Αυστρία. Είναι πολύ πιθανό να έφτασαν στο όριο τα φρένα, ακριβώς γιατί είναι εκείνοι που τους κάνουν την πιο σκληρή χρήση…

 

MotoGP Styria: Δραματική νίκη KTM σε αγώνα με κόκκινη σημαία! Δεύτερος αγώνας στην Αυστρία - δεύτερη κόκκινη σημαία

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”