Όσοι είχαν την τύχη να οδηγήσουν στο Portimao γούρλωσαν τα μάτια όταν ανακοινώθηκε πως ο τελευταίος αγώνας των MotoGP φέτος θα γίνει στην πίστα της Πορτογαλίας. Οι μεγάλες υψομετρικές διαφορές σε συνδυασμό με την χάραξη που επιτρέπει να οδηγείς με ροή και υψηλές ταχύτητες, αποτελούν εγγύηση για άφθονο θέαμα με τα κτήνη των 250+ ίππων. Κι ακριβώς αυτό είδαμε σήμερα στα ελεύθερα δοκιμαστικά, όπου τα super slow motion video που ανέβαζε η Dorna στο tweeter κόβουν την ανάσα. Ο Nakagami ήταν ο πρώτος που πήρε μια γεύση από την άσφαλτο του Portimao, χάνοντας το μπροστινό, τραυματίζοντας το χέρι του. Τις δερμάτινες φόρμες τους έγδαραν επίσης ο Alex Rins και ο Valentino Rossi, αλλά χωρίς να έχει αναφερθεί κάποιος τραυματισμός τους.
Οι χρόνοι το πρωί στα FP1 ήταν πολύ κοντά, κάτι απόλυτα λογικό, καθώς η πίστα είναι εντελώς άγνωστη για τους αναβάτες και τους μηχανικούς. Ο “τοπικός ήρωας” Miguel Oliveira της KTM-Tech 3 ξεσήκωσε τους συμπατριώτες τους σημειώνοντας τον ταχύτερο χρόνο, αλλά ο Maverik Vinales ήταν μόλις 0,040’ στη δεύτερη θέση πίσω του και τρίτος ήταν ο Aleix Espargaro με την Aprilia του, που συνεχίζει να δείχνει πολύ καλά στοιχεία εξέλιξης μετά τους δύο αγώνες στη Valencia. Βέβαια ήταν ο μόνος που στο τεστ γνωριμίας των αναβατών με την πίστα που είχε διοργανώσει η Dorna πριν ένα μήνα, είχε οδηγήσει στο Portimao της εργοστασιακή μοτοσυκλέτα, ενώ οι υπόλοιποι αναβάτες ήταν με μοτοσυκλέτες δρόμου.
Πάντως επιβεβαίωσε την πρόοδο που έχει κάνει η Aprilia και ήταν πάλι ο τρίτος ταχύτερος στα απογευματινά δοκιμαστικά του FP2. Η απογευματινή μάχη για τον ταχύτερο χρόνο ήταν μεταξύ Vinales και Zarco και διήρκησε μερικά λεπτά στο τέλος, με εναλλαγές στην πρώτη θέση. Τελικά ο Γάλλος έγραψε στο ταμπλό 1:39.417 που είναι μέχρι στιγμής είναι ο ταχύτερο χρόνος που έχει γίνει με μοτοσυκλέτα σε αυτή την πίστα.
MotoGP: Από 2 έως 2184 ημέρες – Είναι όλοι τους ήρωες
Όλοι αγαπάνε ένα comeback - Ο Nick Harris θυμάται τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές στην ιστορία του MotoGP
Από τον
Φίλιππο Σταυριδόπουλο
9/10/2025
Από τον Mike Hailwood ως τον Marc Márquez, η ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας είναι γεμάτη με αναβάτες που αρνήθηκαν να τα παρατήσουν. Άλλοι χρειάστηκαν λίγες μέρες. Άλλοι, όπως ο Márquez, πάνω από έξι χρόνια. Όλοι όμως απέδειξαν πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στο γκάζι, αλλά στο κουράγιο
Μπορεί να διαρκέσει δυο μέρες. Μπορεί να κρατήσει πάνω από μια δεκαετία. Όμως όλοι αγαπάμε ένα ηρωικό comeback, όσο μακρύ κι αν είναι. Από τον Mike Hailwood, τον Barry Sheene και τον Mick Doohan, μέχρι τον Jorge Lorenzo και τον σημερινό “βασιλιά των comeback” Marc Márquez, όλοι τους κέρδισαν επάξια μια θέση στις καρδιές μας.
Mike Hailwood – Η επιστροφή του θρύλου
Όταν η Honda αποχώρησε από τους αγώνες Grand Prix στο τέλος του 1967, πλήρωσε τον Hailwood, τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή, για να μην αγωνιστεί με άλλη εργοστασιακή ομάδα. Εκείνος στράφηκε στη Formula 1, ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο και μάλιστα βραβεύτηκε με το George Medal όταν έσωσε τον Clay Regazzoni από φλεγόμενο μονοθέσιο στο Kyalami.
Όμως το μικρόβιο των δύο τροχών δεν έσβησε ποτέ. Το 1978, στα 38 του χρόνια, επέστρεψε στο Isle of Man TT με Ducati και φυσικά… νίκησε. Το επανέλαβε και το 1979, πριν αποσυρθεί οριστικά. Τραγικά, δύο χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε σε τροχαίο μαζί με την 9χρονη κόρη του Michelle.
Barry Sheene – Ο ήρωας με το τσιγάρο στο χέρι
Ήταν 1975 όταν η κάμερα της Thames Television κατέγραφε τον Barry Sheene να πετάγεται στον αέρα με 250 km/h στη Daytona. Το φρικτό ατύχημα τον έκανε εθνικό ήρωα, σπασμένος μηρός, σπασμένο χέρι, καμένα γόνατα, αλλά ο Barry προσπαθούσε να λύσει το κράνος του μόνος του, ενώ περιέγραφε τις κακώσεις του χαμογελώντας στην κάμερα, ζητώντας ένα τσιγάρο.
Μόλις επτά εβδομάδες αργότερα, επέστρεψε στους αγώνες στο Cadwell Park και σε τέσσερις μήνες κέρδισε το πρώτο του Grand Prix στο Assen. Ακολούθησαν δύο παγκόσμιοι τίτλοι και 18 νίκες. Ακόμα και μετά το τρομακτικό ατύχημα στο Silverstone το 1982, ο Sheene γύρισε πίσω επτά μήνες αργότερα για να συνεχίσει να αγωνίζεται.
Mick Doohan – Από τη διάσωση στο μεγαλείο
Το 1992, ο Mick Doohan βρισκόταν ένα βήμα πριν από τον πρώτο του τίτλο, όταν ένα ατύχημα στο Assen του κόστισε σοβαρό τραυματισμό στο πόδι. Το νοσοκομείο δεν αντέδρασε σωστά, και όταν απειλήθηκε ακρωτηριασμός, ο θρυλικός Dr. Costa τον ”απήγαγε” για να τον μεταφέρει στην κλινική του στην Ιταλία.
Ο Doohan επέστρεψε επτά εβδομάδες αργότερα, σχεδόν ανίκανος να περπατήσει, αλλά αποφασισμένος να μην αφήσει τον Wayne Rainey να του πάρει τον τίτλο. Έχασε εκείνο το πρωτάθλημα για μόλις τέσσερις βαθμούς, αλλά έναν χρόνο μετά ξανακέρδισε, και στη συνέχεια κατέκτησε πέντε συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα.
Jorge Lorenzo – Ο άνθρωπος των δύο ημερών
Το 2013, ο Lorenzo έσπασε την κλείδα του σε πτώση στις ελεύθερες δοκιμές του Assen. Όλοι υπέθεσαν πως η σεζόν του τελείωσε. Όμως δύο μέρες μετά, γύρισε στην πίστα με δέκα βίδες και μια πλάκα τιτανίου και τερμάτισε πέμπτος μέσα σε αφόρητο πόνο. Δύο εβδομάδες αργότερα έπεσε ξανά και ξανατραυματίστηκε, αλλά δεν εγκατέλειψε ποτέ. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, το 2015, έγινε τριπλός παγκόσμιος πρωταθλητής MotoGP.
Marc Márquez – Ο βασιλιάς των comebacks
Κανείς δεν έχει γράψει ιστορία όπως ο Marc Márquez. Μετά τον τραυματισμό του το 2020, πέρασε πέντε μεγάλες επεμβάσεις, 108 πτώσεις, και 2184 μέρες μέχρι να ξανασηκώσει το τρόπαιο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο Motegi το 2025.
Περισσότερα από 1000 μέρες χωρίς νίκη, μια ατελείωτη διαδρομή αποκατάστασης και ψυχικής αντοχής — και τελικά, μια από τις πιο συγκλονιστικές επιστροφές στην ιστορία του αθλητισμού.
Δεν έχει σημασία ο χρόνος, οι τραυματισμοί ή οι συνθήκες.
Όλοι αυτοί οι αναβάτες αλλά και πολλοί ακόμη, απέδειξαν ότι το θάρρος, η επιμονή και η ψυχή είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά ενός πρωταθλητή.
Και για αυτό είναι όλοι τους ήρωες.
