Η πανίδα της Αυστραλίας και ειδικά τα ζώα που ζουν στο νησί του Phillip Island προσπαθούν με αυτοθυσία να τερματίσουν την αγωνιστική καριέρα του Andrea Iannone. Το 2015, όταν βρισκόταν στην Ducati και έδινε τον “καλύτερο εαυτό του” για να επικρατήσει έναντι του συνονόματου Andrea Dovisiozo, ένας γλάρος του είχε στήσει ενέδρα στην πίστα και του “επιτέθηκε” στο πρόσωπο την ώρα που ήταν πρώτος στον αγώνα.
Τα γρήγορα αντανακλαστικά του Ιταλού, τον βοήθησαν να σκήψει το κεφάλι και με μια κουτουλιά με το κράνος να γεμίζει πούπουλα την πίστα και να στείλει στον άλλο κόσμο τον – παραλίγο – “δολοφόνο” του. Τέσσερα χρόνια μετά, άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα “δολοφονίας” του Iannone από το ζωικό βασίλειο του αυστραλέζικου νησιού έγινε κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμαστικών της Παρασκευής. Αυτή τη φορά ένα μικρό καγκουρό διέσχισε την πίστα, ελπίζοντας πως θα αιφνιδιάσει τον Iannone και… θα φανεί ως ατύχημα.
Πέρα από την πλάκα όμως, το θέμα με το καγκουρό είναι πολύ πιο σοβαρό σε σχέση με τον γλάρο του 2015. Διότι με τα πουλιά που πετάνε πάνω από την πίστα δεν μπορεί η οργάνωση να κάνει κάτι. Ούτε δίχτυ που θα καλύπτει όλη την έκταση της πίστας μπορεί να βάλει, ούτε κανόνια αεράμυνας. Όμως το καγκουρό είναι πολύ μεγάλο ζώο (έστω κι αν αυτό εδώ είναι μωρό) και οποιαδήποτε σύγκρουση μαζί του είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στον αναβάτη. Επίσης εδώ μιλάμε για μια απλή και ασφαλή περίφραξη της πίστας, σε μια ανεπτυγμένη οικονομικά χώρα και όχι για κάποια ασιατική πίστα ή της Νοτίου Αφρικής, όπου μπαίνουν μέσα φίδια, σαύρες και ποντίκια.
Νομίζουμε πως σε αυτή την περίπτωση, η Dorna θα πρέπει να τραβήξει μερικά αυτιά και κυρίως τα δικά της. Ευτυχώς το γεγονός αυτό προκάλεσε στον Iannone μόνο μια μικρή ταχυκαρδία και τίποτα περισσότερο.
MotoGP: Οι αναβάτες ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους λιγότερο - Μέγιστος χρόνος κάθε 9 λεπτά!
Τα αποτελέσματα της έρευνας αφήνουν τον απλό κόσμο με "γουρλωμένα" μάτια
Από τον
Παύλο Καρατζά
25/8/2025
Η LCR Honda και η SIFI συμπλήρωσαν σχεδόν μία δεκαετία ερευνώντας τις επιπτώσεις του αγώνα στην όραση και έπειτα τις οπτικές ικανότητες και συνήθειες των αναβατών των MotoGP που τους βοηθούν να ανταπεξέλθουν. Οι αναβάτες των MotoGP εκτός από εξαιρετικοί οδηγοί, πρέπει να είναι παράλληλα και σε καταπληκτική φυσική κατάσταση, καθώς πρόκειται για ένα απίστευτα απαιτητικό άθλημα.
Η έρευνα αυτή δεν ξεκίνησε τυχαία, είναι στην πράξη μία συγκεκαλυμμένη προωθητική ενέργεια ή καλύτερα ένας τρόπος να δικαιολογήσει η SIFI τα μεγάλα ποσά της χορηγίας της. Επειδή όμως η έρευνα αυτή έχει πραγματικό επιστημονικό υπόβαθρο, τα αποτελεσματά της είναι σημείο αναφοράς και βοηθούν και στο έργο της εταιρείας. Η SIFI είναι ένας διεθνής όμιλος εταιρειών που επικεντρώνεται στην ανάπτυξη, την παραγωγή και την πώληση θεραπευτικών λύσεων για ασθενείς με οφθαλμικές διαταραχές.
Η έρευνα επικεντρώθηκε στο τι συμβαίνει σε όλο το οπτικό σύστημα των αναβατών κατά την διάρκεια ενός αγώνα, την ώρα δηλαδή που οι αναβάτες υπόκεινται σε σωματικό και οπτικό στρες και η οπτική τους απόδοση πρέπει να είναι μέγιστη, την στιγμή που είναι εκτιθέμενοι σε εξωτερικό περιβάλλον και κινούνται με ταχύτητες άνω των 300 χλμ/ώρα.
Ένας μέσος άνθρωπος ανοιγοκλείνει τα μάτια του περίπου 10 με 15 φορές το λεπτό. Η έρευνα έδειξε ότι ένας αναβάτης MotoGP ανοιγοκλείνει τα μάτια του μία φορά στα 3 λεπτά και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις κάτω από εξαιρετικές συνθήκες που ορισμένοι αναβάτες δεν ανοιγκόκλεισαν τα μάτια τους παρά μία φορά στα 9 λεπτά. Αυτό χονδρικά σημαίνει στην περίπτωση του αγώνα της Ουγγαρίας που μόλις πέρασε, ένας από αυτούς τους αναβάτες θα ανοιγόκλεινε τα μάτια του μία φορά ανά έξι γύρους στο Balaton Park, την απαιτητική πίστα που διεξήχθη ο τελευταίος γύρος του MotoGP!
Πέρα από αυτή την εξαιρετική περίπτωση, το συνηθισμένο για μία πίστα όπως το Muggelo, είναι οι αναβάτες να βλεφαρίζουν μία φορά κάθε δεύτερο γύρο!
Η έρευνα έδειξε τα όρια στα οποία ο οργανισμός μπορεί να επέμβει σε συνθήκες στρες στον μηχανισμό που ελέγχει τα δάκρυα που είναι ο παράγοντας που χρησιμοποιεί το σώμα μας για να διατηρείται η υγρασία στα μάτια. Σε συνθήκες έντασης όπως όταν αντιμετωπίζουμε κίνδυνο, τα μάτια πάντα μένουν περισσότερο ανοικτά και ενεργοποιείται ένας μηχανισμός που βοηθά να αποφευχθεί η ξηρότητα. Μέχρι στιγμής όμως δεν είχε γίνει μία μέτρηση για τα όρια απόδοσης αυτού του μηχανισμού αλλά και τον τρόπο που επηρεάζει την οδήγηση μοτοσυκλέτας, που περισσότερο από άλλα οχήματα, εμπλέκει την κίνηση του σώματος στον μέγιστο βαθμό.
Ένα στιγμιαίο βλεφάρισμα σημαίνει μερικά μέτρα απόστασης σε ορισμένα σημεία και έτσι το σώμα μπαίνει στην διαδικασία να το κάνει όσο γίνεται λιγότερο. Κομμάτι της έρευνας και ο λόγος που αυτή κράτησε σε βάθος χρόνου, ήταν για να δει αν αυτό έχει επιπτώσεις στην ηλικία του οπτικού μηχανισμού ή την επιβαρύνει και την γερνά γρηγορότερα από την ώρα της.
Η έρευνα έγινε σε δύο φάσεις, μία που έτρεξε σε έξι σεζόν από το 2015 έως το 2021 και την δεύτερη φάση της που το HRC συνέχισε την διαδικασία μετρήσεων και είναι αυτή για την οποία μιλάμε τώρα.
το πρώτο στάδιο της έρευνας έτρεξε 6 σεζόν από το 2015 έως το 2021
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της πρώτης φάσης που επιβεβαιώθηκαν από πολλούς διαφορετικούς αναβάτες εξετάζοντάς τους πριν τον αγώνα και αμέσως μετά, είχαν δείξει πως ο οπτικός μηχανισμός παραμένει σε εγρήγορση και συνθήκες αγώνα ακόμη και μετά από 30 λεπτά ξεκινώντας έπειτα να εμφανίζει σημάδια κόπωσης.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα πρόδιδαν λοιπόν έναν αναβάτη αν συνέχιζε να αγωνίζεται, είναι τα μάτια του καθώς η κούραση συσσωρεύεται και απαιτείται αποκατάσταση. Μετρήθηκε έτσι και ο χρόνος κατά τον οποίο μπορούν να γίνουν διαφορετικές ενότητες στην διαδικασία ενός αγώνα, όπως είναι η προσθήκη του Sprint μετά τις δοκιμές κατάταξης!
Στόχος της επόμενης φάσης, καθώς η πρώτη έδωσε σαφή αποτελέσματα που επιβεβαιώθηκαν πολλές φορές, είναι τώρα να μελετηθούν τεχνικές για την αντιμετώπιση της χρόνιας κόπωσης, νέα διαλύματα για εκείνους που πάσχουν από ξηροφθαλμία καθώς η έρευνα έδειξε πως δεν δακρύζουν περισσότερο οι αναβάτες, ούτε αλλάζει η σύσταση και έτσι οι τεχνικές αντιμετώπισης που είχαν έως τώρα οι γιατροί για τους ασθενείς αυτούς, μπορούν να πάρουν μία νέα κατεύθυνση!
Για το HRC που συνεχίζει να υποστηρίζει την έρευνα, υπάρχει μία σειρά αντισταθμίσεων όπως η διαρκής ιατρική παρακολούθηση των αναβατών και η πρόληψη που αυτή έχει ως αποτέλεσμα!
Δικαίως λοιπόν πιστεύουμε ότι οι αναβάτες MotoGP είναι “υπεράνθρωποι”, καθώς μπορούν και δαμάζουν τις ακραίες μοτοσυκλέτες που ζυγίζουν περίπου 160 κιλά και αποδίδουν 260 ίππους, αλλά και πως το σώμα τους ανταποκρίνεται εντελώς διαφορετικά από των “κοινών θνητών” και επιπρόσθετα εξελίσσονται σωματικά όταν ανεβαίνουν κατηγορία καθώς το αρχικό κομμάτι της έρευνα του 2015-2021 έδειξε πως στις κατηγορίες Moto2 και Moto3 οι ίδιοι αναβάτες ανοιγόκλειναν τα βλέφαρα πολύ περισσότερο από ότι όταν ανέβηκαν στα MotoGP.
