2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Στη γη των ταράνδων

Η ώρα της επιστροφής
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.


Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…


Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.


Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.


Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery

 

Ταξίδι – "Arabian Tour": Γ' ανταπόκριση

Στη Σαουδική Αραβία
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

28/4/2022

Μέχρι το 2020 η Σαουδική Αραβία ήταν μια χώρα ερμητικά κλειστή στους τουρίστες. Για πάνω από 15 χρόνια προσπαθούσα να βρω μια “κερκόπορτα” -μάταια όμως. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι άρχοντες-βασιλείς της χώρας αποφάσισαν να ανοίξουν διάπλατες τις πύλες, εγώ ήμουν εκεί (στα σύνορα της Σαουδικής Αραβίας) και περίμενα με την μοτοσυκλέτα μου να ορμήσω στα ενδότερα. Εντέλει, αυτή η μακροχρόνια επιμονή και υπομονή μου ανταμείφτηκε με τον καλύτερο τρόπο: ήμουν ο πρώτος Έλληνας μοτοσυκλετιστής που ταξίδευα με την μοτοσυκλέτα μου στους δρόμους της Σαουδικής Αραβίας.

Από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο, κάτω από τις ρόδες της μοτοσυκλέτας άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα μαγικό ασφάλτινο χαλί. Το οδικό δίκτυο (κεντρικές και δευτερεύοντες οδοί) ήταν άψογο και η σήμανση δίγλωσση (αραβικά και αγγλικά). Η τιμή της βενζίνης έφερε χαμόγελο στα χείλη (άγγιζε τα 0,50 Εuro/lt), ενώ αυτό που ήθελε λίγο προσοχή ήταν οι αποστάσεις ανάμεσα στα πρατήρια καυσίμων (σε πολλές περιπτώσεις απείχαν 40-50 χλμ.).

Αρχικός προορισμός μου υπήρξε η κωμόπολη Al Ula (420 χλμ. από τα σύνορα) που στα περίχωρά της απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος των Ναβαταίων. Στην βραχώδη περιοχή της Al Ula, η φυλή των Ναβαταίων κατασκεύασε με θαυμαστό τρόπο ένα πλήθος λαξευμένων τάφων, οι οποίοι αρχιτεκτονικά θυμίζουν τους αντίστοιχους της Πέτρας στην Ιορδανία. Ήταν ένα θέαμα συναρπαστικό, που άξιζε την περιπλάνηση που πραγματοποίησα κάτω από τον καυτό ήλιο των 44,5 °C.

Η Μεδίνα ήταν η επόμενη στάση μου πάνω στο χάρτη της σαουδαραβικής διαδρομής. Μέχρι πρότινος, η επίσκεψη στην δεύτερη ιερότερη πόλη του Ισλάμ ήταν απαγορευτική για τους μη μουσουλμάνους. Στα πλαίσια όμως του εκσυγχρονισμού και της φιλελευθεροποίησης, το μακραίωνο αυτό καθεστώς καταργήθηκε. Έτσι, δίχως άγχος και απαγορεύσεις έφτασα στην Μεδίνα και πήγα κατευθείαν στο -κατάμεστο από προσκυνητές- Τζαμί του Προφήτη (Al-Masjid an Nabawi), όπου βρίσκεται θαμμένος ο προφήτης Μωάμεθ και οι δυο πρώτοι Χαλίφες του Ισλάμ.

Και μετά την γερή δόση ερήμου και άμμου που πήρα τις πρώτες ημέρες μου στην Σαουδική Αραβία, αποφάσισα να βγω στην θάλασσα. Έτσι, οδήγησα την BMW F850 GS νοτιοανατολικά με κατεύθυνση τις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, εκεί που με περίμενε η παράκτια Τζέντα.

Το παλιό κομμάτι της πόλης, με τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα παραδοσιακά σπίτια με τα καφασωτά μπαλκόνια, μου έκλεψε την καρδιά. Έντονη ήταν η εντύπωση πως είχα γυρίσει πίσω στον χρόνο, την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τότε που η Τζέντα αποτελούσε ένα σπουδαίο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.

Και στα απρόοπτα-ευχάριστα του ταξιδιού, ήταν η συνάντηση που είχα στην πόλη Yanbe με τον Ιωάννη Γιαννόπουλο και την γυναίκα του, οι οποίοι ταξίδευαν στην Αραβική χερσόνησο με το αυτοκίνητό τους. Ήταν κυριολεκτικά ένα (διαδικτυακό) ραντεβού στον δρόμο…