Στην Βόρεια Ιταλία με SYM VF125 - A' ανταπόκριση!

1/9/2020

Ταξίδι στην εποχή του κορωνοϊού; Και βέβαια ναι! Προορισμός; Η Βόρεια Ιταλία, η φωλιά του κορωνοϊού στην Ευρώπη! Όχημα περιπέτειας; Ένα ολοκαίνουργιο γαλάζιο παπί SYM VF 125, τ’ οποίο στρώθηκε ευλαβικά από μένα τον ίδιο, απόλαυσε κατόπιν το σέρβις των 1.000 χλμ., εξοπλίστηκε με το απαραίτητο travel-kit και αμέσως μετά ξεκίνησε την ταξιδιωτική του αποστολή. Μετά την Καππαδοκία (2013), την Ινδία (2014) και την Ρωσία (2016), η Βόρεια Ιταλία θα αποτελούσε το επόμενο πεδίο ταξιδιωτικής δράσης μ’ ένα ταπεινό παπί.

Τι πρεσβεύει όμως ένα ταξίδι με παπί, ειδικά στο εξωτερικό; Θράσος, καλαμπούρι, "αλητεία" και ανεμελιά. Τι απαιτεί ένα ταξίδι με παπί; Υπομονή, επιμονή και χαλαρή διάθεση. Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία που επιβάλλεται να την βιώσετε κάποια στιγμή στην ζωή σας. Έστω και στην Ελλάδα…

Στο πρώτο σκέλος του ταξιδιού, το πρόγραμμα είχε Αθήνα – Πάτρα οδικώς και στη συνέχεια επιβίβαση στο πλοίο "ASTERION II" της ANEK LINES με προορισμό την ρομαντική Βενετία. Εν πλω, στη διάρκεια του 32ωρου ταξιδιού μου στα νερά της Αδριατικής, απόλαυσα ποιοτική εξυπηρέτηση μέσα σ’ ένα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον.

Απόβαση λοιπόν στην όμορφη Γαληνότατη, που ξεχείλιζε από μυστηριακό ερωτισμό και ήταν αδύνατον να με αφήσει συναισθηματικά ανεπηρέαστο. Για την Βενετία, άλλωστε, ένα είναι σίγουρο. Εύκολα μπορεί κανείς να περιγράψει τα υδάτινα κανάλια, τα παλάτια, τις ιστορικές πλατείες, τις πέτρινες γέφυρες, τις εκκλησίες και τις αναγεννησιακές κατοικίες της πλωτής πολιτείας του ιταλικού Βορρά. Αλλά δεν μπορεί με τίποτα να μεταδώσει την μαγεία, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και τον ρομαντισμό αυτής της μοναδικής πόλης.

Τα θέλγητρα της Βενετίας, αν και ήταν αρκετά ισχυρά, δεν μπόρεσαν να με κρατήσουν στην αγκαλιά της πόλης πάνω από μια μέρα, αφού τα βουνά με καλούσαν! Το ορεινό ανάστημα των Ανατολικών Άλπεων (300 χιλιόμετρα βόρεια της Βενετίας) πρέσβευε –για μένα και το γαλάζιο παπί– την υπέρτατη πρόκληση, η οποία άκουγε στο όνομα Passo dello Stelvio. Μιλάμε για το τρίτο ψηλότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης (2.758 μ.) και το θεαματικότερο όλων. Passo dello Stelvio calls me…

Επειδή τα δίκυκλα κάτω των 150cc απαγορεύονται στην ιταλική Autostrada, χρειάστηκα να οδηγήσω το γαλάζιο SYM VF 125 αποκλειστικά σε επαρχιακούς δρόμους. Ακολουθώντας την διαδρομή Venezia–Trento–Bolzano–Meran, έφτασα μετά από εφτά ώρες στους πρόποδες των Ανατολικών Άλπεων, απ’ όπου ξεκίνησε η ανάβαση στην κορυφή.

Το ακούραστο παπί άρχισε να σκαρφαλώνει αργά και σταθερά, ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα συγκλονιστικό αλπικό τοπίο. Περίπου εννέα χιλιόμετρα πριν την κορυφή, το καταιγιστικό πράσινο με εγκατέλειψε παραχωρώντας την θέση του σ’ ένα βραχώδες τοπίο, ενώ ο φιδίσιος δρόμος που ακροβατούσε στην άκρη της αβύσσου με οδηγούσε όλο και πιο ψηλά –στον ουρανό.

Λίγο αργότερα, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας, φρενάρισα το γαλάζιο παπί μπροστά στην πινακίδα που καλωσόριζε τους ταξιδιώτες στο ψηλότερο σημείο του περάσματος Passo dello Stelvio. Αφού φωτογραφήθηκα μπροστά της, χαμογέλασα με νόημα. Ο (πρώτος) στόχος επετεύχθη…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_670

7/7/2017

Δεκαπέντε μέρες αφότου είχα αποχαιρετήσει τα πάτρια εδάφη, και με καταγεγραμμένα 4.350 χιλιόμετρα στο κοντέρ της λευκής Honda, περνούσα –φανερά αγχωμένος– τα σύνορα του Πακιστάν. Ήταν η δεύτερη φορά μέσα στα τελευταία τρία χρόνια που επισκεπτόμουν με μοτοσυκλέτα την "Χώρα των Αγνών". Η τελευταία φορά που πέρασα τα ίδια ιρανο-πακιστανικά σύνορα (Taftan) ήταν το 2014, όταν οδηγούσα ένα παπί Yamaha Crypton 135, με προορισμό την Ινδία.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, οι Πακιστανοί φρόντισαν να μου παραχωρήσουν ένοπλη στρατιωτική συνοδεία για όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου στην χώρα τους. Ήταν ένα μέτρο προστασίας των ξένων ταξιδιωτών από τυχόν επιθέσεις των Ταλιμπάν ή του ISIS, τ’ οποίο φυσικά αποδέχτηκα με ανακούφιση. Με τίποτα δεν ήθελα να βρεθώ αιχμάλωτος σε καμιά σπηλιά του Νοτίου Αφγανιστάν περιμένοντας πότε θα με ανταλλάξουν ή θα με αποκεφαλίσουν.

Το δρομολόγιο μέσα στο Πακιστάν άγγιζε τα 1.800 χλμ., με το πιο δύσκολο κομμάτι να είναι το πρώτο -από τα σύνορα ως την πόλη Quetta (640 χιλιόμετρα)- λόγω της καυτής παρουσίας της ερήμου Βελουχιστάν. Δυο πτώσεις (ευτυχώς ανώδυνες) σε χωμάτινα κομμάτια της διαδρομής, αμμοθύελλες, βενζίνη από βαρέλια, στρατιωτική συνοδεία και ένα σκασμένο λάστιχο αποτέλεσαν τα στοιχεία της οδικής περιπέτειας των δυο πρώτων ημερών μέχρι την πόλη Quetta, την πρωτεύουσα της επαρχίας Βελουχιστάν….

Στην Quetta, αφού κατέλυσα σ’ ένα κεντρικό ξενοδοχείο (ήταν επιλογή της αστυνομίας), βγήκα κατόπιν στην πόλη με την συνοδεία τριών στρατιωτών για να επισκευάσω το πίσω λάστιχο, που έσκασε μόλις έφτασα στο ξενοδοχείο –ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία. Έτσι, με καινούρια πίσω σαμπρέλα και ήρεμη πλέον διάθεση, μετά από δυο μέρες συνέχισα το ταξίδι μου για την πόλη Sukkur (410 χλμ. ανατολικά), στις όχθες του Ινδού ποταμού…

Στην διάρκεια της υπόλοιπης διαδρομής του “ Trans – Asian 2017” μέσα στο Πακιστάν (Sukkur-Multan-Lahore), οι τροχοί της Africa Twin ταξίδεψαν πάνω στην κορεσμένο εθνική οδό Ν5. Για τρεις μέρες, μέχρι τα σύνορα της Ινδίας, τα είδα όλα. Εκρηκτικό το "κοκτέιλ του δρόμου": επικίνδυνα φορτηγά, τρομερή σκόνη και καυσαέριο, οδήγηση κατά τα βρετανικά πρότυπα, σχιζοφρενείς οδηγοί, δυσβάστακτη υγρασία και μια αφόρητη ζέστη που άγγιζε τους 42 βαθμούς Κελσίου. Ήταν, ωστόσο, μια μικρή πρόγευση για τα οδικά δεινά που με περίμεναν στους δρόμους της γειτονικής Ινδίας, της επόμενης χώρας του “ Trans – Asian 2017”.

Κωνσταντίνος Μητσάκης