Στην Βόρεια Ιταλία με SYM VF125 - A' ανταπόκριση!

Ανάβαση στον ουρανό

1/9/2020

Ταξίδι στην εποχή του κορωνοϊού; Και βέβαια ναι! Προορισμός; Η Βόρεια Ιταλία, η φωλιά του κορωνοϊού στην Ευρώπη! Όχημα περιπέτειας; Ένα ολοκαίνουργιο γαλάζιο παπί SYM VF 125, τ’ οποίο στρώθηκε ευλαβικά από μένα τον ίδιο, απόλαυσε κατόπιν το σέρβις των 1.000 χλμ., εξοπλίστηκε με το απαραίτητο travel-kit και αμέσως μετά ξεκίνησε την ταξιδιωτική του αποστολή. Μετά την Καππαδοκία (2013), την Ινδία (2014) και την Ρωσία (2016), η Βόρεια Ιταλία θα αποτελούσε το επόμενο πεδίο ταξιδιωτικής δράσης μ’ ένα ταπεινό παπί.

Τι πρεσβεύει όμως ένα ταξίδι με παπί, ειδικά στο εξωτερικό; Θράσος, καλαμπούρι, "αλητεία" και ανεμελιά. Τι απαιτεί ένα ταξίδι με παπί; Υπομονή, επιμονή και χαλαρή διάθεση. Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία που επιβάλλεται να την βιώσετε κάποια στιγμή στην ζωή σας. Έστω και στην Ελλάδα…

Στο πρώτο σκέλος του ταξιδιού, το πρόγραμμα είχε Αθήνα – Πάτρα οδικώς και στη συνέχεια επιβίβαση στο πλοίο "ASTERION II" της ANEK LINES με προορισμό την ρομαντική Βενετία. Εν πλω, στη διάρκεια του 32ωρου ταξιδιού μου στα νερά της Αδριατικής, απόλαυσα ποιοτική εξυπηρέτηση μέσα σ’ ένα φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον.

Απόβαση λοιπόν στην όμορφη Γαληνότατη, που ξεχείλιζε από μυστηριακό ερωτισμό και ήταν αδύνατον να με αφήσει συναισθηματικά ανεπηρέαστο. Για την Βενετία, άλλωστε, ένα είναι σίγουρο. Εύκολα μπορεί κανείς να περιγράψει τα υδάτινα κανάλια, τα παλάτια, τις ιστορικές πλατείες, τις πέτρινες γέφυρες, τις εκκλησίες και τις αναγεννησιακές κατοικίες της πλωτής πολιτείας του ιταλικού Βορρά. Αλλά δεν μπορεί με τίποτα να μεταδώσει την μαγεία, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και τον ρομαντισμό αυτής της μοναδικής πόλης.

Τα θέλγητρα της Βενετίας, αν και ήταν αρκετά ισχυρά, δεν μπόρεσαν να με κρατήσουν στην αγκαλιά της πόλης πάνω από μια μέρα, αφού τα βουνά με καλούσαν! Το ορεινό ανάστημα των Ανατολικών Άλπεων (300 χιλιόμετρα βόρεια της Βενετίας) πρέσβευε –για μένα και το γαλάζιο παπί– την υπέρτατη πρόκληση, η οποία άκουγε στο όνομα Passo dello Stelvio. Μιλάμε για το τρίτο ψηλότερο ορεινό πέρασμα της Ευρώπης (2.758 μ.) και το θεαματικότερο όλων. Passo dello Stelvio calls me…

Επειδή τα δίκυκλα κάτω των 150cc απαγορεύονται στην ιταλική Autostrada, χρειάστηκα να οδηγήσω το γαλάζιο SYM VF 125 αποκλειστικά σε επαρχιακούς δρόμους. Ακολουθώντας την διαδρομή Venezia–Trento–Bolzano–Meran, έφτασα μετά από εφτά ώρες στους πρόποδες των Ανατολικών Άλπεων, απ’ όπου ξεκίνησε η ανάβαση στην κορυφή.

Το ακούραστο παπί άρχισε να σκαρφαλώνει αργά και σταθερά, ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα συγκλονιστικό αλπικό τοπίο. Περίπου εννέα χιλιόμετρα πριν την κορυφή, το καταιγιστικό πράσινο με εγκατέλειψε παραχωρώντας την θέση του σ’ ένα βραχώδες τοπίο, ενώ ο φιδίσιος δρόμος που ακροβατούσε στην άκρη της αβύσσου με οδηγούσε όλο και πιο ψηλά –στον ουρανό.

Λίγο αργότερα, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας, φρενάρισα το γαλάζιο παπί μπροστά στην πινακίδα που καλωσόριζε τους ταξιδιώτες στο ψηλότερο σημείο του περάσματος Passo dello Stelvio. Αφού φωτογραφήθηκα μπροστά της, χαμογέλασα με νόημα. Ο (πρώτος) στόχος επετεύχθη…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_670

Ταξιδιωτικά άρθρα

Ταξίδι – Iraq

Στα πεδία των μαχών

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

2/5/2017

Μετά την Erbil, το δίτροχο οδοιπορικό στο "λαβωμένο" Ιράκ συνεχίστηκε με προορισμό την πόλη Sulaymaniyah (180 χλμ. νοτιοανατολικά). Οι τροχοί της ΚΤΜ 1050 Adventure κυλούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα πάνω στην ημιορεινή διαδρομή Erbil-Shaqlawa-Dokan-Sulaymaniyah, όμως, η ενέργειά μου να απαθανατίσω φωτογραφικά την λίμνη Dokan στάθηκε η αιτία να συλληφθώ και να οδηγηθώ στην κεντρική στρατιωτική διοίκηση της κοντινής πόλης Dokan. Εκεί, μετά την εξακρίβωση των στοιχείων μου και την διαπίστωση πως δεν είχα φωτογραφίσει το υδροηλεκτρικό φράγμα της λίμνης, αφέθηκα ελεύθερος να συνεχίσω την πορεία μου…

Πριν καταλύσω σε κάποιο ξενοδοχείο, παρκάρισα την μοτοσυκλέτα στο κέντρο της Sulaymaniyah και ξεκίνησα πεζός να τριγυρνώ ανάμεσα στο ετερόκλιτο πλήθος της υπαίθριας αγοράς. Αυτό που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν πως σε κάθε φωτογραφικό κλικ, κέρδιζα όχι μόνο το χαμόγελο, αλλά και την θερμή "αγκαλιά" των ντόπιων. Από τις πάμπολλες προσκλήσεις για φιλοξενία που δέχτηκα, με "κέρδισε" τελικά ο συμπαθέστατος Χασάν.

Για δυο μέρες, ο Ιρακινός οικοδεσπότης μου με ξενάγησε στα πιο δυνατά αξιοθέατα της γενέτειράς του (στο Μεγάλο Τζαμί, στο Μουσείο του Απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων "Amna Suraka", στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Μουσείο "Slemani"), καθώς και στο μνημείο της κοντινής πόλης Halabja (80 χλμ. νότια), το οποίο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των 6.800 θυμάτων που έχασαν την ζωή τους, όταν στις 16/3/1988 ο Σαντάμ Χουσεΐν εξαπέλυσε επίθεση με χημικά εναντίον των Κούρδων της περιοχής.

Έχοντας ανεφοδιαστεί σε καύσιμα (0,60 ευρώ/λίτρο), αποχαιρέτησα νωρίς εκείνο το πρωινό τον Χασάν, την Sulaymaniyah και ξεκίνησα με προορισμό το Kirkuk (110 χλμ. δυτικά). Προσεγγίζοντας απροβλημάτιστα το κέντρο της πόλης, το θέαμα που αντίκρισα ήταν δυστυχώς αποκαρδιωτικό, καθώς παντού υπήρχαν τα σημάδια της πρόσφατης βομβιστικής επίθεσης των τζιχαντιστών, που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Φεβρουαρίου 2017 και προκάλεσε μεγάλες υλικές καταστροφές και δεκάδες θύματα.

Στις δυο μέρες που παρέμεινα στο Kirkuk, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν δύο πράγματα: η έντονη παρουσία της αστυνομίας και του στρατού στους κεντρικούς δρόμους της πόλης (όλοι ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη), όπως και το γεγονός ότι η καθημερινότητα των κατοίκων κυλούσε σε φυσιολογικούς ρυθμούς και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν το ευχάριστο διάλλειμα – μέχρι την επόμενη ίσως επίθεση…

Οι τίτλοι τέλους του δίτροχου οδοιπορικού μου στο Ιράκ έπεσαν τρεις μέρες αργότερα στην ιρακινό-τουρκική μεθόριο, όταν με το διαβατήριο στην τσέπη διέσχιζα την συνοριακή γέφυρα (νεκρή ζώνη) των δυο χωρών. Όμως, στην μέση περίπου της γέφυρας, σταμάτησα για λίγο την μαύρη ΚΤΜ. Κοντοστάθηκα, κοίταξα πίσω μου και αντίκρισα μελαγχολικός –αλλά ταυτόχρονα και αισιόδοξος– το "δικό μου" Ιράκ, που εγκάρδια με αποχαιρετούσε και προσδοκούσε σύντομα να με ξαναδεί...