Ταξίδι – "Arabian Tour": B' ανταπόκριση

Στα σίδερα της φυλακής!
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

26/4/2022

Ποτέ δεν φανταζόμουν πως εξαιτίας μιας φωτογραφίας θα κατέληγα κρατούμενος στην κεντρική στρατιωτική διεύθυνση της Δαμασκού. Κι όμως, η απερισκεψία μου να φωτογραφίσω ένα πορτραίτο του Σύριου προέδρου Άσαντ στις συριακές συνοριακές εγκαταστάσεις, ήταν η αρχή ενός Γολγοθά που έληξε δυο μέρες αργότερα με την καθοριστική παρέμβαση του Έλληνα πρέσβη κ. Ν. Πρωτονοτάριου.

Κατά τ’ άλλα, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που κατάφερα να ξαναεπισκεφθώ την Συρία, μετά από 12 χρόνια καταστροφικού πολέμου. Δυστυχώς, αυτά που άκουσα και είδα στην Δαμασκό, αναφορικά με τα χρόνια του πολέμου, ήταν τραγικά και μοιραία η ψυχολογία μου δεν ήταν στην καλύτερη φάση.

Η περιπλάνηση στα δαιδαλώδη σοκάκια της παλιάς Δαμασκού και η γνωριμία με τα ξεχωριστά μνημεία της αποδείχτηκε μια συναρπαστική συνάντηση με την Ιστορία. Περπάτησα την γεμάτη ιστορικές μνήμες πρωτεύουσα της Συρίας, που μετρά τον χρόνο, όχι σε δεκαετίες ή αιώνες, αλλά σε χιλιετίες! Περιηγήθηκα στους δρόμους μιας θρυλικής πόλης ηλικίας 5.000 χρόνων, που έζησε την άνοδο και την πτώση ξακουστών κοσμοκρατοριών και υπήρξε σημείο συνάντησης ετερόκλιτων πολιτισμών και θρησκειών.

Στα σύνορα Συρίας-Ιορδανίας η ατυχία μου ξανακτύπησε "κόκκινα". Έχοντας ολοκληρώσει τις συνοριακές διαδικασίες ετοιμάστηκα να αναχωρήσω για την Ιορδανία. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδοχείο, αφού τα ιορδανικά σύνορα είχαν κλείσει στις 18:00 και δεν μπορούσα να περάσω την νεκρή ζώνη! Την λύση έδωσαν τελικά οι Σύριοι συνοριοφύλακες, που μου επέτρεψαν να διανυκτερεύσω στις συνοριακές εγκαταστάσεις και να αναχωρήσω το επόμενο πρωί, μόλις θα άνοιγαν και πάλι τα σύνορα. Έτσι και έγινε.

Η Ιορδανία, η τέταρτη χώρα του “Arabian Tour”, με φιλοξένησε αρχικά στο Αμμάν. Εκτός από την καθιερωμένη βόλτα γνωριμίας με την ιορδανική πρωτεύουσα των 3.000.000 κατοίκων, έκανα μια κοντινή εξόρμηση στον αρχαιολογικό χώρο της Jerash (Γέρασα ή Αντιόχεια επί Χρυσορρόη). Πρόκειται για την ελληνιστική πολιτεία Γέρασα που ανοικοδομήθηκε το πρώτο μισό του 2ου π. Χ. αιώνα από τον βασιλιά Αντίοχο Γ' και ήταν μια από τις 30 Αντιόχειες που κτίστηκαν στα εδάφη του βασιλείου των Σελευκιδών.

Κι από το Αμμάν, η BMW F850 GS χάραξε κατόπιν πορεία για την ροδοκόκκινη πόλη της Πέτρας (245 χλμ. νότια). Η πρωτεύουσα των αρχαίων Ναβαταίων δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού πρόκειται για ένα αριστούργημα γλυπτικής που σμιλεύτηκε πριν 2.300 χρόνια από τους αρχαίους Ναβαταίους πάνω στα πορφυρά βράχια της νότιας Ιορδανίας. Η UNESCO συμπεριέλαβε τη Πέτρα στον κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς το 1985, όμως ο σημαντικότερος αρχαιολογικός χώρος της Ιορδανίας έγινε ευρέως γνωστός τέσσερα χρόνια αργότερα, χάρη στην κινηματογραφική υπερπαραγωγή "Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η τελευταία Σταυροφορία", με πρωταγωνιστή τον Harrison Ford. Το 2007, η Πέτρα εξελέγη ως ένα από "Τα 7 νέα θαύματα του κόσμου".

Κι αφού έκλεισα μέσα στα εσώψυχά μου το ροδοκόκκινο όνειρο της Πέτρας, ξεκίνησα νωρίς τα ξημερώματα για τα κοντινά σύνορα της Σαουδικής Αραβίας…

Ταξίδι "DAYTONA DAKAR": Μαρόκο-Μαυριτανία (Β' Ανταπόκριση)

Με αμμοθύελλες, στους 43 βαθμούς Κελσίου
Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

4/7/2022
Με την πρωτεύουσα Rabat να χάνεται από τους καθρέπτες της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500, είχε ουσιαστικά ξεκινήσει το ταξίδι προς τον μακρινό νότο του Μαρόκου, με προορισμό τα σύνορα της Μαυριτανίας (2.000 χλμ.). 
Παραπέμποντας για την επιστροφή την γνωριμία με την Casablanca και το Marrakech, οι πόλεις που επιλέχθηκαν να φιλοξενήσουν την μαροκινή διαδρομή μου ήταν η Agadir και η Laayoune, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των χιλιομέτρων θα ακολουθούσαν την ακτογραμμή του Ατλαντικού Ωκεανού.
Για τις τέσσερεις επόμενες μέρες, τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το καθημερινό ταξίδι των αισθήσεων ήταν η μοναξιά του δρόμου, οι ελάχιστοι οικισμοί καθοδόν και η ερημοποίηση του τοπίου, ενώ ειδυλλιακή ήταν η εικόνα του γαλάζιου ωκεανού που πρωταγωνιστούσε στα δεξιά του οδικού άξονα.
 
Η πόλη Laayoune θεωρείται η άτυπη πρωτεύουσα της Δυτικής Σαχάρας, μια τεράστια σε έκταση περιοχή που διεκδικεί από το 1976 –μέσω των ανταρτών του μετώπου Πολισάριο– την αυτονομία της από το Μαρόκο. Μέχρι τότε ήταν ισπανική αποικία, την οποία όμως εγκατέλειψαν οι Ισπανοί.
Ταξιδεύοντας από την Laayoune ως τα σύνορα της Μαυριτανίας (850 χλμ.), το πέρασμά μου από την νοητή γραμμή του Τροπικού του Καρκίνου ήταν το σημαντικότερο γεγονός της διαδρομής. 
 
Όμως, η έρημος που είχε τις δικές της αντιρρήσεις για την επέλαση του Έλληνα αναβάτη, προσπάθησε για δυο μέρες με αμμοθύελλες και ισχυρούς πλευρικούς ανέμους να διακόψει την πορεία μου. Αρκετά δυναμική η προσπάθεια της τοπικής φύσης, αλλά το πείσμα μου αποδείχθηκε ισχυρότερο. Τελικά κατάφερα να μείνω όρθιος και να συνεχίσω!
 
Στα σύνορα Μαρόκου–Μαυριτανίας δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ –μόλις 2 ώρες παρέμεινα στις τελωνειακές εγκαταστάσεις. Μετά πάτησα την μίζα της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500 και ξεκίνησα. 
Η διαδρομή από τα σύνορα της Μαυριτανίας ως την πρωτεύουσα Nouakchott (420 χλμ.) ήταν ένα περιπετειώδη ταξίδι στην αμμώδη γη της Μαυριτανίας, με καυτές καιρικές συνθήκες (43C), καλοδιατηρημένο οδικό άξονα, αφόρητη μοναξιά και με απέραντους σαγηνευτικούς αμμόλοφους.
Χρειάστηκαν 7 ώρες επίπονης οδήγησης για να αντικρίσω τα πρώτα σπίτια της Nouakchott, όπου παρέμεινα για τις δυο επόμενες μέρες. Πρωτίστως για να ξεκουραστώ και κατά δεύτερο να γνωρίσω την μαυριτανική πρωτεύουσα, η οποία ωστόσο δεν με ξετρέλανε! Λίγα τα αξιοθέατά της (Τζαμί Mosque Saudi Arabia, Πάρκο Parc de la leberte), ενώ σκόνη, άμμο και σκουπίδια υπήρχαν σ’ όλη την έκταση της πόλης.
 
Ωστόσο, με την παρουσία μου στην Nouakchott είχα πλέον φτάσει σε απόσταση αναπνοής από το Dakar – μόλις 560 χλμ. με χώριζαν από τον θρυλικό προορισμό μου. Σύντομα θα ξεκινούσα το τελευταίο ετάπ στο δικό μου ταξιδιωτικό rally Dakar…