Ταξίδι – "Arabian Tour": Γ' ανταπόκριση

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

28/4/2022

Μέχρι το 2020 η Σαουδική Αραβία ήταν μια χώρα ερμητικά κλειστή στους τουρίστες. Για πάνω από 15 χρόνια προσπαθούσα να βρω μια “κερκόπορτα” -μάταια όμως. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι άρχοντες-βασιλείς της χώρας αποφάσισαν να ανοίξουν διάπλατες τις πύλες, εγώ ήμουν εκεί (στα σύνορα της Σαουδικής Αραβίας) και περίμενα με την μοτοσυκλέτα μου να ορμήσω στα ενδότερα. Εντέλει, αυτή η μακροχρόνια επιμονή και υπομονή μου ανταμείφτηκε με τον καλύτερο τρόπο: ήμουν ο πρώτος Έλληνας μοτοσυκλετιστής που ταξίδευα με την μοτοσυκλέτα μου στους δρόμους της Σαουδικής Αραβίας.

Από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο, κάτω από τις ρόδες της μοτοσυκλέτας άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα μαγικό ασφάλτινο χαλί. Το οδικό δίκτυο (κεντρικές και δευτερεύοντες οδοί) ήταν άψογο και η σήμανση δίγλωσση (αραβικά και αγγλικά). Η τιμή της βενζίνης έφερε χαμόγελο στα χείλη (άγγιζε τα 0,50 Εuro/lt), ενώ αυτό που ήθελε λίγο προσοχή ήταν οι αποστάσεις ανάμεσα στα πρατήρια καυσίμων (σε πολλές περιπτώσεις απείχαν 40-50 χλμ.).

Αρχικός προορισμός μου υπήρξε η κωμόπολη Al Ula (420 χλμ. από τα σύνορα) που στα περίχωρά της απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος των Ναβαταίων. Στην βραχώδη περιοχή της Al Ula, η φυλή των Ναβαταίων κατασκεύασε με θαυμαστό τρόπο ένα πλήθος λαξευμένων τάφων, οι οποίοι αρχιτεκτονικά θυμίζουν τους αντίστοιχους της Πέτρας στην Ιορδανία. Ήταν ένα θέαμα συναρπαστικό, που άξιζε την περιπλάνηση που πραγματοποίησα κάτω από τον καυτό ήλιο των 44,5 °C.

Η Μεδίνα ήταν η επόμενη στάση μου πάνω στο χάρτη της σαουδαραβικής διαδρομής. Μέχρι πρότινος, η επίσκεψη στην δεύτερη ιερότερη πόλη του Ισλάμ ήταν απαγορευτική για τους μη μουσουλμάνους. Στα πλαίσια όμως του εκσυγχρονισμού και της φιλελευθεροποίησης, το μακραίωνο αυτό καθεστώς καταργήθηκε. Έτσι, δίχως άγχος και απαγορεύσεις έφτασα στην Μεδίνα και πήγα κατευθείαν στο -κατάμεστο από προσκυνητές- Τζαμί του Προφήτη (Al-Masjid an Nabawi), όπου βρίσκεται θαμμένος ο προφήτης Μωάμεθ και οι δυο πρώτοι Χαλίφες του Ισλάμ.

Και μετά την γερή δόση ερήμου και άμμου που πήρα τις πρώτες ημέρες μου στην Σαουδική Αραβία, αποφάσισα να βγω στην θάλασσα. Έτσι, οδήγησα την BMW F850 GS νοτιοανατολικά με κατεύθυνση τις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, εκεί που με περίμενε η παράκτια Τζέντα.

Το παλιό κομμάτι της πόλης, με τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα παραδοσιακά σπίτια με τα καφασωτά μπαλκόνια, μου έκλεψε την καρδιά. Έντονη ήταν η εντύπωση πως είχα γυρίσει πίσω στον χρόνο, την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τότε που η Τζέντα αποτελούσε ένα σπουδαίο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.

Και στα απρόοπτα-ευχάριστα του ταξιδιού, ήταν η συνάντηση που είχα στην πόλη Yanbe με τον Ιωάννη Γιαννόπουλο και την γυναίκα του, οι οποίοι ταξίδευαν στην Αραβική χερσόνησο με το αυτοκίνητό τους. Ήταν κυριολεκτικά ένα (διαδικτυακό) ραντεβού στον δρόμο…

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

13/7/2022

Εντάξει λοιπόν, ευτύχησα να τερματίσω στο Dakar! Τώρα όμως είχα την επιστροφή για Ελλάδα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν φυσικά τα πρώτα 1100 χλμ., ως τα σύνορα του Μαρόκου. Τα μπρος πίσω και πάμε!

Η διαδρομή μέσα στην Σενεγάλη κύλησε δίχως απρόοπτα ή προβλήματα. Σε αντίθεση με την Μαυριτανία που -από το πρώτο ως το τελευταίο χιλιόμετρο- έβριζα θεούς και δαιμόνους. Στα σύνορα ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα από τους τελωνιακούς, οι οποίοι μου απόσπασαν εκβιαστικά 150 Ευρώ για να μου ολοκληρώσουν τις γραφειοκρατικές διατυπώσεις εισόδου.

Στην πρωτεύουσα Nouakchott, παραλίγο να παίξω ξύλο με τους ντόπιους στο μοναδικό πρατήριο της πρωτεύουσας που διέθετε βενζίνη -καμία διάθεση εξυπηρέτησης ή διευκόλυνσης απέναντι στον ξένο οδοιπόρο. Αναγκάστηκα τελικά να απευθυνθώ στη μαύρη αγορά, γεμίζοντας το ντεπόζιτο της μαύρης DAYTONA ROCKSTAR 500 σε διπλάσια τιμή (2,6 Ευρώ/λτ).

Τέλος, στα σύνορα Μαυριτανίας–Μαρόκου, ο φρουρός στην συνοριακή μπάρα μού πήρε το διαβατήριο και το έδωσε αυθαίρετα σ’ έναν δικό του διεκπεραιωτή. Άλλος μεγάλος καυγάς και εκνευρισμός για να πάρω πίσω το διαβατήριο και να κάνω μόνος μου τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εξόδου από την χώρα. Αι σιχτίρ…

Και τώρα Μαρόκο, χαλαρά! Στα πρώτα 1.450 χλμ., από τα σύνορα ως την πόλη Agadir, η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η ίδια που είχα κάνει (δίπλα στο απέραντο γαλάζιο του Ατλαντικού). Από την Agadir συνέχισα την παράκτια πορεία μου μέχρι την κοντινή πόλη Essaouira (169 χλμ.), ενώ στη συνέχεια στράφηκα νοτιοανατολικά, στην ενδοχώρα του Μαρόκου. Εδώ με καρτερούσε η έρημο Σαχάρα.

Η πρώτη στάση έγινε στη κοκκινωπή Marrakech, μια πόλη με πλούσια, μακραίωνη πολιτιστική παράδοση και ιστορία, που εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια μοναδική και απαράμιλλη εμπειρία ζωής για τον επισκέπτη που θα την τιμήσει με την παρουσία του. Η κεντρική πλατεία Djemma el Fna, το τζαμί Koutoubia, το παλάτια el–Badi και οι ανθοστόλιστοι κήποι Menara δέχτηκαν την επίσκεψή μου, ενώ στους παρακείμενους σκεπαστούς δρομίσκους βόρεια της Djemma el Fna, απλώνονταν τα δαιδαλώδη όρια της αραβικής αγοράς (σουκς), που συνιστούσε μια διαδρομή στο χρόνο και μια εικαστική αναζήτηση με χρώμα και όνειρο αφρο–αραβικό.

Για να ταξιδέψω κατόπιν στην τοποθεσία Ait Ben Haddou (190 χλμ. νότια της Marrakech), διέσχισα την οροσειρά του Άτλαντα. Μια υπέροχη ορεινή διαδρομή «ανέβασε» στα ύψη την αδρεναλίνη μου και την μαύρη μοτοσυκλέτα στο ορεινό πέρασμα Col du Tichka (2.260).

Ο λόγος που ήθελα να βρεθώ στην Ait Ben Haddou ήταν η επιθυμία μου να δω το ομώνυμο κασμπάχ (κάστρο), το πιο φημισμένο και αντιπροσωπευτικό του Μαρόκου. Και πραγματικά, η μετάβασή μου στα όρια του συγκεκριμένου κασμπάχ, μού αποκάλυψε έναν ιδιότυπο παραμυθένιο οικισμό της ερήμου που παρέπεμπε σε κάστρο βιβλικών χρόνων. Ήταν μια εντυπωσιακή αρχιτεκτονική μαρτυρία μέσα στην αγκαλιά της ερήμου, που έχει αποτελέσει το κινηματογραφικό σκηνικό για πολλές ταινίες.

Τον επίλογο της περιπλάνησης μου στην μαροκινό νότο «έγραψε» η φιδίσια διαδρομή του φαραγγιού Dades (150 χλμ. ανατολικά της πόλης Ouarzazate), που κατά γενική ομολογία είναι ένας από τους θεαματικούς δρόμους της χώρας.