Ταξίδι στην Κεντρική Ασία: Β' ανταπόκριση

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

8/7/2019

Η διάσχιση του Καζακστάν με την λευκή Honda CB500X στην διαδρομή Oral – Aktobe – Aral – Shymkent (2.150 χλμ) αποδείχθηκε η πιο ανιαρή και μονότονη αποστολή του ταξιδιού. Στέπες, καμήλες, άμμος, ευθεία και μοναξιά, πρωταγωνίστησαν για τρεις μέρες στην ζωή μου…
Το Ουζμπεκιστάν ήταν η δεύτερη κεντροασιατική χώρα που με υποδέχθηκε. Η πρωτεύουσα Τασκένδη, μόλις 20 χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Καζακστάν, με κοίμισε στην αστική της αγκαλιά για δυο μέρες, μου πρόσφερε μια ευχάριστη περιπλάνηση σε ενδιαφέροντα μουσεία (Μουσείο Ταμερλάνου), βαθύσκιωτα πάρκα και μεγάλες πλατείες, ενώ οι καλοσυνάτοι κάτοικοί της με καλωσόρισαν στην πόλη τους μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο.

Μόλις 280 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Τασκένδης, κυκλωμένη από καταπράσινα χωράφια με βαμβάκι, αντίκρισα την Σαμαρκάνδη, το "Γαλάζιο Μαργαριτάρι της Κεντρικής Ασίας", που υπήρξε μια από τις σημαντικότερες πόλεις στην διαδρομή του μεταξένιου δρόμου, από την μακρινή Κίνα στην Δύση.
Στο διάβα των αιώνων, τις πύλες της κεντροασιατικής πολιτείας πέρασαν αμέτρητα εμπορικά καραβάνια, σκονισμένοι ταξιδιώτες και αδίστακτοι εισβολείς. Η απόφαση του Ταμερλάνου να επιλέξει την Σαμαρκάνδη για πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, μοιραία της χάρισε μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των πιο ένδοξων πόλεων του κόσμου.

Με σημείο αναφοράς την διάσημη πλατεία Regastan, η παλαιά πόλη της Σαμαρκάνδης ήταν γεμάτη με πανύψηλα μνημεία, που με εντυπωσίασαν κυρίως με τους γαλάζιους τρούλους τους. Μαυσωλεία και τζαμιά τα περισσότερα, αποτελούσαν την μακροσκελή λίστα των μοναδικών κτισμάτων της μαγευτικής Σαμαρκάνδης.
Δεν χρειάστηκε να οδηγήσω περισσότερα από 270 χιλιόμετρα για να φτάσω κατόπιν στην Μπουχάρα, που καμαρώνει σήμερα για τα διάσημα χαλιά της, όπως φυσικά και για τα 140 διατηρημένα μεσαιωνικά κτίσματα που υπάρχουν στα όρια της παλαιάς πόλης.
Η Μπουχάρα, το "δεύτερο ανατολίτικο θαύμα", όπως περιγραφόταν από τους ποιητές της Ανατολής, έφτασε στο απόγειο της δόξας της κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους (12ο–16ο αιώνα), όταν εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους εμπορικούς σταθμούς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού.

Η Μπουχάρα, διαθέτοντας ένα μοναδικό σκηνικό εποχής, μού πρόσφερε στο ακέραιο την αίσθηση μιας αυθεντικής ανατολίτικης πολιτείας της μεσαιωνικής περιόδου. Αλλά και οι κάτοικοί της, απλοί και καλοσυνάτοι, σε αρκετές περιπτώσεις με κάλεσαν σπίτι τους για να πιούμε μαζί ένα φλιτζάνι τσάι και να μου διηγηθούν μια ιστορία για ένα τζαμί ή ένα κάστρο, για ένα μύθο ή έναν τρομερό πολεμιστή της μυθικής Μπουχάρα… Γιατί να αρνηθώ άλλωστε; Επειδή δεν μιλούσα ουζμπέκικα;

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

27/1/2023

Στα ιρακινά σύνορα Trebil έμελλε να μείνω δυο ολόκληρα 24ωρα! Έπρεπε αρχικά να ολοκληρώσω τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες της χορήγησης ιρακινής βίζας στο διαβατήριό μου, καθώς και της έκδοσης των απαραίτητων εγγράφων για την είσοδό του SYM JOYRIDE 300 στο Ιράκ (έκδοση προσωρινής άδειας κυκλοφορίας & ασφαλιστική κάλυψη). Κι επειδή ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς μου δεν τελείωσε την ίδια μέρα, υποχρεώθηκα να διανυκτερεύσω εντός των συνοριακών εγκαταστάσεων -μού προσφέρθηκε από τον συνοριακό διοικητή κρεβάτι και φαγητό!

Το επόμενο πρωινό ήμουν γραφειοκρατικά έτοιμος, αλλά οι άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην ευρύτερη περιοχή ήταν η αιτία που ο συμπαθέστατος Ιρακινός διοικητής μού συνέστησε να μείνω άλλη μια μέρα στις συνοριακές εγκαταστάσεις, μέχρι να καλυτερέψει ο καιρός. Δίχως δεύτερη σκέψη, αποδέχτηκα την πρότασή του και δεν ανέβηκα στη σέλα του SYM JOYRIDE 300.

Νωρίς το επόμενο πρωινό, η συνοριακή μπάρα υψώθηκε στον ουρανό και το Ιράκ με καλωσόρισε! Με προορισμό την πρωτεύουσα Βαγδάτη (547 χλμ. ανατολικά), βρέθηκα να ταξιδεύω μέσα σ’ ένα επίπεδο τοπίο ερήμου με δεκάδες στρατιωτικά φυλάκια ελέγχου καθ’ οδόν. Όλοι οι στρατιώτες ήταν με το δάκτυλο στην σκανδάλη, αφού όλη η περιοχή που διέσχιζα ήταν μια άτυπη εμπόλεμη ζώνη. Εξαιτίας των συχνών επιθέσεων που πραγματοποιούσαν οι μαχητές του ISIS στα διερχόμενα οχήματα, για περίπου 60 χλμ. είχα την συνοδεία–προστασία ενός πάνοπλου στρατιωτικού οχήματος.

Μετά από 10 ώρες οδήγησης (κι ένα σκασμένο πίσω λάστιχο), ευτύχησα να αντικρίσω τα δυτικά προάστια της Βαγδάτης – στο ξενοδοχείο μου έφτασα τελικά με την συνοδεία ενός περιπολικού, για λόγους ασφαλείας. Όλα καλά!

Στις τρεις μέρες που έμεινα στη Βαγδάτη επισκέφθηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο, την κεντρική αγορά της Βαγδάτης και το Μνημείο των Μαρτύρων, ενώ πραγματοποίησα και μια ημερήσια εκδρομή με το SYM JOYRIDE 300 στον αρχαιολογικό χώρο της Βαβυλώνας (115 χλμ. νότια).

Ήταν όνειρο ζωής να περπατήσω στους δρόμους της μυθικής Βαβυλώνα. Η «Πύλη του Θεού» υπήρξε το σπουδαιότερο πολιτισμικό και οικονομικό κέντρο της αρχαίας Μεσοποταμίας και ήταν μια πόλη που «λάμπρυνε» όσο λίγες άλλες την αρχαία παγκόσμια Ιστορία.

Κτισμένη στις ανατολικές όχθες του Τίγρη, η Βαγδάτη, η σύγχρονη πρωτεύουσα της Μεσοποταμίας, είχε εμφανή τα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης εξαιτίας των πολεμικών καταστροφών που υπέστη τα τελευταία 25 χρόνια.

Κι όσο αναφορά την δίτροχη μετακίνησή μου στην Βαγδάτη –αλλά και στο Ιράκ γενικότερα– ίσχυαν 3 απαγορευτικοί κανόνες: α) η κυκλοφορία των δίκυκλων μετά την δύση του ηλίου απαγορευόταν (εξαιρούνταν οι διανομείς), β) απαγορευόταν ο συνεπιβάτης (λόγω ληστειών),

γ) απαγορευόταν ο ανεφοδιασμός των δίκυκλων σε πρατήρια καυσίμων (βενζίνη μόνο από μπιτόνι ή μπουκάλι)! Και μια ευχάριστη λεπτομέρεια: η τιμή της βενζίνης στο Ιράκ ήταν 0,25 ευρώ/λίτρο.

Μετά την Βαγδάτη των αραβικών παραμυθιών, το ταξίδι “SYM MIDDLE EAST” θα συνέχιζε την ρότα του με επόμενο αστικό προορισμό την πολύπαθη Μοσούλη (405 χλμ. βόρεια της Βαγδάτης).