Ταξίδι Τουρκία – Ιράκ: Α' ανταπόκριση

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2021

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ξεκίνησε άλλο ένα ιδιαίτερο ταξίδι, το "Anatolia Trip 2021" με προορισμό μία από τις πιο "δύσκολες" και απαιτητικές περιοχές της Μέσης Ανατολής: Την ανατολική Τουρκία και το βόρειο κομμάτι του Ιράκ. Θα μπορούσε να είναι το σκηνικό που εξελίσσεται η επόμενη ταινία "Επικίνδυνη Αποστολή", αλλά είναι απλώς ο επόμενο προορισμός του πιο σκληροπυρηνικού Έλληνα μοτοταξιδιώτη. Από εδώ θα ενημερώνεστε μέσω των ανταποκρίσεών του για την εξέλιξη του ταξιδιού, με πλούσιο και μοναδικό φωτογραφικό υλικό.

Είχαν περάσει οκτώ μήνες από την τελευταία απόδρασή μου εκτός συνόρων (είχα πάει μ’ ένα παπί SYM VF 125 στις ιταλικές Άλπεις) και πραγματικά είχα αρχίσει να σαλτάρω! Ευτυχώς, κοντά στο Πάσχα βρήκα μια μικρή “χαραμάδα” απόδρασης και την κοπάνησα μακριά δίχως δεύτερη σκέψη. Προορισμός μου η περιοχή της Ανατολίας (Ανατολική Τουρκία & Βόρειο Ιράκ) και όχημα διαφυγής μια γκρι Yamaha Tracer 700 '21, ευγενική παραχώρηση της YAMAHA - ΜΟΤΟΔΙΚΤΥΟ Α.Ε.

Έχοντας στις αποσκευές μου το PLF (έγγραφο για την έξοδό μου από την χώρα) και ένα αρνητικό covid test PCR (απαραίτητο για την είσοδό μου στην Τουρκία) ξεκίνησα το ταξίδι μου με αρχικό προορισμό την συνοριακή πύλη των Κήπων. Καθοδόν, στα 15 διόδια που πέρασα από την Αθήνα, κανείς ένστολος δεν με ενόχλησε ή δεν ρώτησε τον λόγο μετακίνησης μου εκτός νομών. Ρισκάρισα και τελικά κέρδισα.

Στην Τουρκία είχα να διανύσω περίπου 2.000 χιλιόμετρα ως τα σύνορα του Ιράκ, οδηγώντας την Yamaha Tracer 700 πάνω στην διαδρομή Kesan – Istanbul – Ankara – Adana – Gazientep – Cizre. Το ευτύχημα ήταν ότι η τιμή της βενζίνης είχε κατρακυλήσει στα 0.78 Euro/lt, λόγω της "σφαλιάρας" που έχει δεχτεί το τελευταίο διάστημα η τουρκική λίρα.

Είχα φτάσει στην Άγκυρα όταν ανακοινώθηκε ολικό lockdown στην Τουρκία λόγω της έξαρσης των κρουσμάτων του κορωνοϊού – για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα με υποχρέωναν να εγκαταλείψω άρον άρον την χώρα. Ευτυχώς, οι περιορισμοί μετακίνησης στην χώρα δεν ίσχυαν για τους ξένους τουρίστες – μόνο για τους ντόπιους. Φυσικά, αυξήθηκαν κατακόρυφα τα μπλόκα ελέγχου στους δρόμους της Τουρκίας, γεγονός που με υποχρέωνε σε πολλές στάσεις.

Κάτω λοιπόν από αυτές τις καινούργιες προϋποθέσεις, συνέχισα απρόσκοπτα το ταξίδι μου με προορισμό την πόλη Gaziantep, που θεωρείται μια από τις παλαιότερες, συνεχώς κατοικημένη πόλη στον κόσμο –η Gaziantep "αναπνέει" αδιαλείπτως από το 3650 π.Χ. Σημείο αναφοράς της πόλης ήταν το γεροδεμένο κάστρο της που δέσποζε στο κέντρο της παλαιάς πόλη, ενώ η επίσκεψή μου στο κεντρικό νοσοκομείο αποσκοπούσε στην διεξαγωγή ενός μοριακού covid test που απαιτείτο για την επικείμενη είσοδό μου στο Ιράκ. Αφού λοιπόν βρέθηκα αρνητικός, ήμουν έτοιμος πλέον να εισβάλω στο Βόρειο Ιράκ…

Κωνσταντίνος Μητσάκης

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό gallery

https://bit.ly/MOTO_669

7/1/2022

Μετά από ένα -κάθε άλλο παρά αναπαυτικό- 16ωρο ταξίδι στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου, η μαύρη Daytona Maverick έβαλε ρόδα στη Μέση Ανατολή, και συγκεκριμένα στην Τρίπολη του Λιβάνου. Μετά την αποβίβαση από το πλοίο, ακολούθησε η γνωστή αραβική γραφειοκρατική ταλαιπωρία που διήρκησε περίπου μια ώρα και με έκανε φτωχότερο κατά $200 (λιμενικά – εκτελωνιστικά τέλη, βίζα, ασφάλεια μοτοσυκλέτας).

Την τελευταία φορά που ταξίδεψα με μοτοσυκλέτα στον Λίβανο ήταν πριν από περίπου 20 χρόνια. Τότε δεν είχα επισκεφθεί την Τρίπολη και μοιραία μού είχε μείνει απωθημένο. Να λοιπόν που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να περιηγηθώ στη μεγαλύτερη πόλη του Βορείου Λιβάνου –και την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, που αριθμεί περίπου 530.000 κατοίκους.

Προκειμένου να επισκεφθώ το πετρόκτιστο κάστρο και το παραδοσιακό παζάρι της πόλης, κινήθηκα με την μοτοσυκλέτα στους δρόμους της Τρίπολης και μοιραία πήρα το βάπτισμα του πυρός, σ’ ότι αφορά την οδηγική κουλτούρα των απρόβλεπτων Αράβων. Σκέτη τρέλα η κατάσταση, ήταν θέμα επιβίωσης να φτάσω όρθιος στον προορισμός μου! Αναγκαστικά υιοθέτησα τον δικό τους τρόπο οδήγησης και έτσι κινδύνευα λιγότερο πλέον!

Την πιο συναρπαστική ανάμνηση από την Τρίπολη μού την χάρισε το σκεπαστό παζάρι της, εκεί όπου απλωνόταν ένα μεγάλο δίκτυο από στοές (σουκς) γεμάτες βαρυφορτωμένα μαγαζιά. Κομψοτεχνήματα από ασήμι και χαλκό, αρώματα, ποικιλόχρωμα υφάσματα, είδη λαϊκής τέχνης, είδη υπόδησης και ένδυσης, τρόφιμα, γλυκά, φρούτα, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας, πωλούνταν στην σκεπαστή αγορά του πολύβουου παζαριού Al Khayyateen Caravanserai.

Ένας παραλιακός αυτοκινητόδρομος που "έτρεχε" ανάμεσα στην Μεσόγειο και την οροσειρά του Λιβάνου, ανέλαβε κατόπιν να με οδηγήσει στην πρωτεύουσα Βηρυτό (80 χλμ. νότια). Πριν από 16 μήνες, η λιβανέζικη πρωτεύουσα ήταν για αρκετές μέρες πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου, εξαιτίας της καταστροφικής έκρηξης που σημειώθηκε στο λιμάνι της (Αύγουστος 2020). Ο τραγικός απολογισμός ήταν 200 νεκροί και υλικές ζημιές $1.7 δις. Αξέχαστη μού έμεινε η εικόνα των δεκάδων μισοκατεστρεμμένων κτιρίων που αντίκρισα στην περιοχή του λιμανιού. Ήταν εικόνες σοκαριστικές, που μαρτυρούσαν την καταστροφή που είχε γίνει.

Η εξαθλιωμένη οικονομία, η κρατική διαφθορά και η πανδημία ευθύνονται για τις συχνές ένοπλες κοινωνικές εξεγέρσεις, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την ακρίβεια και την εγκληματικότητα που μαστίζουν πλέον τη Βηρυτό. Στην γνωριμία με την λιβανέζικη πρωτεύουσα, η μαύρη Daytona Maverick 500 σταμάτησε στους θαλάσσιους βράχους Pigeons’ Rock, στην μαρίνα Zaytouna Bay, στο τζαμί Muhammad al-Amin και στην πλατεία Place des Martyrs. Δυστυχώς, με θλίψη διαπίστωσα πως το πάλαι ποτέ "Παρίσι της Μέσης Ανατολής" ήταν μια αλλοτινή ανάμνηση…