"2 Generations’ ride"

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

18/4/2018

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης συνεχίζει το ταξίδι-σταθμό στην πορεία του ως ταξιδευτής, καθώς είναι η πρώτη τέτοιου είδους εμπειρία που μοιράζεται με τον εντεκάχρονο γιο του! Όπως σας είχαμε υποσχεθεί, εδώ θα μπορείτε να διαβάζετε την πορεία του ταξιδιού και τις εμπειρίες που μοιράζονται πατέρας και γιος:
"Ως γονέας και εκπαιδευτικός, υποστηρίζω διακαώς πως πρέπει να περνάμε όσο γίνεται περισσότερη ώρα με τα παιδιά μας. Να τους προσφέρουμε απλόχερα τον πλούτο της ψυχής μας και όχι της τσέπης μας. Να τα παίρνουμε από το χέρι και να τους δείχνουμε τον πραγματικό κόσμο και όχι να τα αφήνουμε παγιδευμένα στην εικονική πραγματικότητα μιας οθόνης.
Αυτό ακριβώς ήθελα να «φωνάξω» εμπράκτως μέσα από το "2 Generations’ ride", ταξιδεύοντας με τον 11χρονο Γιώργο στην ίδια σέλα μιας μοτοσυκλέτας. Να μοιραστώ μαζί του μοναδικές εμπειρίες ζωής, που θα τις θυμάται για πάντα.

Το ταξίδι με τον μικρό Μητσάκη είχε σχεδιαστεί προσεκτικά αρκετούς μήνες πριν. Καθημερινές ώρες οδήγησης, στάσεις καθοδόν, εξοπλισμός, διατροφή… Η Ιταλία, η Γερμανία, η Αυστρία και η Γαλλία είχαν επιλεγεί ως πεδίο δράσης των δυο αναβατών και της λευκής Honda Africa Twin CRF 1000, ενώ οι πασχαλινές διακοπές του σχολείου ήταν το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα ταξιδεύαμε. Μοναδικό ανησυχητικό στοιχείο ήταν το γεγονός ότι εκείνη την εποχή στην Ευρώπη δεν έχει έρθει ακόμα η άνοιξη.

Και πραγματικά, οδηγώντας από την Βενετία -όπου αποβιβαστήκαμε- με προορισμό το Τιρόλο (Venezia-Verona-Brenner-Innsbruck), ο υδράργυρος είχε "παγώσει" κοντά στο 0°C, ενώ τα χιόνια σε πολλά σημεία της διαδρομής μόλις είχαν "εγκαταλείψει" την ασφάλτινη λωρίδα. Η πρώτη διανυκτέρευσή μας έγινε στο χιονισμένο Seefield του Τιρόλο, εκεί όπου παίξαμε χιονοπόλεμο μέχρι τελικής πτώσης.
Επόμενος προορισμός μας τα παραμυθένια κάστρα Neuschwanstein και Hohenschwangau, στους πρόποδες των Βαυαρικών Άλπεων. Μάθημα Ιστορίας για τον Γιώργο, που μαγεύτηκε από το ανυπέρβλητο θέαμα των δυο μνημειακών αξιοθέατων της Νότιας Γερμανίας.
Κι από την Βαυαρία βρεθήκαμε κατόπιν στις όχθες του Δούναβη, στην Βιέννη. Εδώ η Όλγα ήρθε αεροπορικώς και όλοι μαζί ψάλλαμε το “Χριστός Ανέστη” στην ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Αντί όμως για πασχαλινό αρνί, φάγαμε τελικά σνίτσελ…

Αναζητώντας πιο ζεστές αναμνήσεις, αφήσαμε πίσω μας την Αυστρία και στρέψαμε την πυξίδα στο νότο. Η λευκή Honda Africa Twin CRF 1000 θα μας οδηγούσε και πάλι στις ακτές της Μεσογείου, με προορισμό τις κοσμοπολίτικες πόλεις του Μονακό, της Νίκαιας και των Καννών. Φτάνοντας όμως στην Γένοβα, ο Γιώργος έριξε την ιδέα να πάμε Αφρική και συγκεκριμένα στην Τυνησία. Η πρότασή του με βρήκε θετικό και έτσι, αντί για την Κυανή Ακτή, βρεθήκαμε να αποβιβαζόμαστε στις βορειοαφρικανικές ακτές. Σαχάρα, σου ερχόμαστε…"

Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

2/7/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης βρίσκεται ξανά –πού αλλού;- πάνω στη σέλα της μοτοσυκλέτας του (στον προκειμένη παρίπτωση ένα Honda CB500Χ), αναζητώντας προορισμούς άγνωστους και ιδιαίτερους. Αυτή τη φορά περιπλανιέται στην Κεντρική Ασία, ακολουθώντας τα βήματα του Έλληνα εξερευνητή, Παναγιώτη Ποταγού!
"Πάνε πολλά χρόνια από τότε που μου χάρισαν ένα βιβλίο με την βιογραφία του διάσημου Έλληνα εξερευνητή των νεότερων χρόνων Παναγιώτη Ποταγού. Ιατρός από την Βυτίνα (Αρκάς όπως κι εγώ), ο Ποταγός είχε κάνει εκπληκτικές -για την εποχή του- περιηγήσεις στην Ασία και στην Αφρική.
Θέλοντας να αποδώσω έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον Βυτιναίο εξερευνητή, αφιέρωσα σ’ αυτόν τον σύγχρονο Οδυσσέα το ταξίδι μου στην Κεντρική Ασία. Ως αφετηρία μου έθεσα φυσικά την γενέτειρά του, την ελατοσκέπαστη Βυτίνα, ενώ μπροστά στην προτομή του Ποταγού (δεσπόζει στην κεντρική πλατεία της Βυτίνας) με αποχαιρέτησε ο πρόεδρος της κοινότητας Βυτίνας κ. Φώτης Κατσούλιας.

Περίπου 11.000 χλμ. είχε να καλύψει η λευκή Honda CB500X στο κεντροασιατικό οδοιπορικό της. Το χρονικό διάστημα του ταξιδιού θα ήταν 40 ημέρες και η διαδρομή είχε από όλα τα καλά: βουνά, στέπες, ερήμους, ορεινά περάσματα, παραλίες, θάλασσες…
Για ακόμα μια φορά, η Τουρκία αποτέλεσε τον αρχικό "διάδρομό" μου προς την Ανατολή. Στα 1500 χιλιόμετρα επί τουρκικού εδάφους, δυο μνημειακά αξιοθέατα (ένα ιστορικό και ένα θρησκευτικό) δέχτηκαν την επίσκεψή μου. Ο αρχαιολογικός χώρος των Σάρδεων στην Μικρά Ασία και η Μονή της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα του μακρινού Πόντου. Δέος και σεβασμός…

Η παραθαλάσσια πόλη Batumi με καλωσόρισε στην Γεωργία και με χάιδεψε απαλά στο πρόσωπο με την αλμύρα του Εύξεινου Πόντου (Μαύρη Θάλασσα). Πιο βόρεια, η ιστορική πολιτεία Mtskheta με ξενάγησε στις μεσαιωνικές πετρόκτιστες εκκλησίες της, ενώ ένας ορεινός παράδεισος με περίμενε στον καταπράσινο Καύκασο, όταν οδήγησα την μοτοσυκλέτα μου πάνω στην ανηφορική διαδρομή του “Military Road”, τον ορεσίβιο οδικό άξονα που ενώνει την Γεωργία με την Ρωσία.

Ήταν υποχρέωσή απέναντι στην Ιστορία να επισκεφθώ στην Ρωσία τις δυο πολύπαθες πόλεις Grozny και Volgograd (ex-Stalingrad), οι οποίες γνώρισαν την καταστροφή του πολέμου μέσα στον 20ο αιώνα. Στην αναγεννημένη πρωτεύουσα της Τσετσενίας Grozny, τίποτα δεν θύμιζε τις πολύχρονες πολεμικές επιχειρήσεις (1990-2000) που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των Ρώσων και των Τσετσένων αυτονομιστών. Ένα αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας με ακολουθούσε παντού, ενώ το ισλαμικό στοιχείο ήταν κυρίαρχο σε όλες τις εκφάνσεις της τοπικής καθημερινότητας.

Στο Volgograd βρέθηκα στο τεράστιο άγαλμα Kuran Kurgan (Μητέρα Πατρίδα), που βιγλίζει την πόλη του Βόλγα και είναι αφιερωμένο στην μάχη του Στάλινγκραντ και στους ηρωικούς κατοίκους και υπερασπιστές του. Περίπου 1.000.000 Ρώσοι σκοτώθηκαν στην διάρκεια της πολύμηνης πολιορκίας του Στάλινγκραντ κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.
Και μετά την σύντομη παραμονή μου στην Ρωσία του Πούτιν, έστριψα το τιμόνι της μοτοσυκλέτας ανατολικά και εισέβαλα στο γειτονικό Καζακστάν, την πύλη της Κεντρικής Ασίας…"