Ταξιδιωτικά άρθρα

Ταξίδι με Scrambler Full Throttle

Με το δικύλινδρο της Ducati στην Πελλοπόνησο
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

21/7/2017

Του Μάκη Παπαδημητρίου*

Φωτό: Του ιδίου

 

Χρονομηχανή

 

“Λάζαρε, γεια, Μάκης εδώ, παίζει να βρούμε κανένα μοτόρι για λίγες μέρες; Πούλησα την πάπια και δεν έχω τίποτα για το Πάσχα…”. Μερικές μέρες μετά ένα Scrambler Full Throttle βρισκόταν κάτω από τα πόδια μου κι εγώ ένιωθα μαλάκας που δεν ζήτησα από τον νονό μου -το Λάζαρο- να μου κάνει δώρο ένα τέτοιο για τις γιορτές “…ορίστε και το κλειδί, τα χαρτιά είναι κάτω από τη σέλα, καλό δρόμο” μου είπε ο καλός κύριος στην αντιπροσωπεία. Έβαλα το κλειδί στον διακόπτη, πάτησα τη μίζα κι ο χρόνος γύρισε πίσω δεκαοχτώ χρόνια… ήμουν 24 και δούλευα στο MOTO…

 

Τα χέρια έρχονται σε κανονική θέση -αν και το τιμόνι σε σχέση με το Icon είναι χαμηλότερο- και τα μαρσπιέ οδηγούν τα πόδια σε ξεκούραστη γωνία φέρνοντας το σώμα όρθιο, καμαρωτό, να κάθεται αναπαυτικά στη σέλα σε μια ρετροπολεμική στάση. Ο "L" κινητήρας γουργουρίζει ευχάριστα και ο ήχος της Termignoni σε παρακινεί όχι μόνο να ανοίξεις το γκάζι αλλά και να το κλείσεις κιόλας, εκεί κάπου στις 3.0000-4.000 στροφές, αποζημιώνοντάς σε με υπέροχα μπάσα σκασίματα. Τα κεφάλια γυρνούν και κοιτούν κι εγώ δεν ξέρω για που να τραβήξω… κι αυτό είναι τόσο ωραίο.

Hit the road

Είχα δυο επιλογές. Ή βόρεια ή νότια καθώς το νησί προϋποθέτει καράβι και τα καράβια μου γυρίζουν τ' άντερα. Νότια λοιπόν, με συνοπτικές διαδικασίες. Πελλοπόνησος. Ξεκίνησα Μεγάλη Παρασκευή κατά τις 11:00 και μετά τα διόδια της Ελευσίνας είδα την περισσότερη κίνηση που έχω δει ποτέ, 10 χιλιόμετρα ουρά μετά τα διόδια! Ευτυχώς δεν βρέχει σκέφτηκα και… σε λίγο άρχισε να βρέχει. Φυσικά. Η κίνηση ανάμεσα στα αυτοκίνητα πολύ εύκολη, τινάγματα εμπρός, φρένα και πάλι το ίδιο για χιλιόμετρα. Η "ντουντούκα" ακούραστη κι εγώ ξεκούραστος. Ελαφρύς, “μονοδάχτυλος” ο συμπλέκτης, χωρίς μπουκώματα και φτυσίματα η τροφοδοσία, και το μοτέρ από τις 3.000 μέχρι τις 6.000 στροφές γεμάτο και απολαυστικό. Επιτέλους η ουρά εξαφανίζεται κι εγώ ταξιδεύω πια με 130-140 km/h και στρίβω για Επίδαυρο. Τη διαδρομή αυτή -όπως κάθε μοτοσυκλετιστής που σέβεται τον εαυτό του- την έχω κάνει πολλές φορές και με διαφορετικά μηχανάκια. Δεν θυμάμαι να την έχω ευχαριστηθεί περισσότερο. Τα σχεδόν 190 κιλά -με υγρά- της ντουντούκας δεν φαίνονται πουθενά. Στρίβει με ακρίβεια χωρίς να είναι supersport και πάρα τον 18άρη μπροστινό τροχό κρατάει τη γραμμή της και συνεχίζει ακάθεκτη. Στις εξόδους δεν ξηλώνει την άσφαλτο αλλά έχει αρκετό γκάζι για να σε κάνει να χαμογελάς και να νιώθεις ασφάλεια. Ένας δίσκος -ταψί- μπροστά 330 χιλιοστών με ακτινική τετραέμβολη Brembo και κάπου εδώ τελειώνει η φάση φρενάρισμα. Όλα υπό έλεγχο, το ABS δεν μπήκε παρά μόνο μια φορά και μόνο στον πίσω τροχό, όταν ένας κάγκουρας αμαξάτος αποφάσισε ότι προτιμάει περισσότερο το αγγλικό στυλ και παραλίγο να ανταλλάξουμε οχήματα.

Στρίβει με ακρίβεια χωρίς να είναι supersport και πάρα τον 18άρη μπροστινό τροχό κρατάει τη γραμμή της και συνεχίζει ακάθεκτη

Βρίσκομαι Επίδαυρο έχοντας οδηγήσει περίπου μία-μιάμιση ώρα και σταματάω για καφέ. Για 15 λεπτά μόνο. Και πάλι οδήγηση μέχρι το Ναύπλιο, στους Μύλους. Δεν μπορούσα να πίνω καφέ και να κάθομαι να βλέπω ένα τόσο όμορφο μηχανάκι να με κοιτάει σαν να λέει έλα, πάμε. Αλλά πριν, ας πάμε μια βόλτα από το αρχαίο θέατρο… έχω μια ιδέα! Και πήγα, αλλά τζίφος. Δεν με άφησαν. Πρέπει να πάρεις άδεια από την εφορία αρχαιοτήτων για να μπεις στην ορχήστρα του θεάτρου… με μηχανάκι! Τι ύβρις Θεέ μου. Κρίμα, αυτή θα ήταν μια σπουδαία φωτογραφία. Θα έβαζα το Scrambler στη μέση και θα έστηνα τους τουρίστες γύρω γύρω να το χειροκροτούν για την υπέροχη παράσταση που έδωσε στα στροφιλίκια της περιοχής.

Τηλέφωνο στον Δημήτρη για φαγητό στο Ναύπλιο. "Το μηχανάκι αυτό… τι είναι;" μου λέει, και ξεκινάω μια μίνι διάλεξη περί Scrambler -ό,τι θυμόμουν από αυτά που είχαν γραφτεί- και άλλη μια για το αερόψυκτο μοτέρ των 803cc με το desmo για να του κεντρίσω την περιέργεια. Τι είναι αυτό πάλι, μου λέει. Ένα σύστημα που ανεβοκατεβάζει τις βαλβίδες… αλλά δεν τον είδα να ενδιαφέρεται και πολύ για τα τεχνικά και σταμάτησα. "Και πόσα άλογα βγάζει;" "75" λέω, "πολλά έ;", μου λέει… όχι, απαντώ, δεν είναι πολλά, είναι ακριβώς ό,τι πρέπει. Διακοσαρίζει αλλά δεν υπάρχει λόγος. "Και πόσο καίει;" Από 5 έως 6,5 λίτρα στα 100km κι αν το γυρνάς εκεί που δεν υπάρχει λόγος θα περάσει και τα 8. "Και αυτό το όργανο τι δείχνει;" "Τα πάντα", του λέω και η αλήθεια δεν είναι μακριά. Έχει ό,τι μπορεί να χρειαστεί κανείς και φυσικά απενεργοποιούμενο ABS αν είναι να πάρεις τα βουνά και όχι μόνο. Και μετά από αρκετά μου λέει και του λέω και μου ξαναλέει και του ξαναματαλέω, έφυγα για ξεκούραση γιατί την επόμενη θα επισκεπτόμουν έναν άλλο φίλο στον Κάψια, λίγο έξω από την Τρίπολη, πριν το Λεβίδι. Αλλά θα πήγαινα από μια μοναδική διαδρομή… τον Κολοσούρτη.

 

Η αφορμή

Βουνό. Κολοσούρτης, Αχλαδόκαμπος. Ο παλιός δρόμος που ένωνε Άργος και Τρίπολη. Στο κομμάτι των περίπου 12 χιλιομέτρων της ανάβασης με τις απανωτές στροφές έχει καινούρια άσφαλτο και είναι Μεγάλο Σάββατο 10:00 το πρωί. Κίνηση μηδέν. Κυριολεκτικά μηδέν. Η μία στροφή διαδέχεται την άλλη. Δεξιά, φρένα, δευτέρα, στροφή, ωχ χάλασα το παπούτσι μου… έξοδος, τρίτη-τετάρτη, αριστερή, φρένα, δευτέρα… ωχ… τουλάχιστον χάλασα και το άλλο συμμετρικά, έξοδος τρίτη-τετάρτη…φρένα και δευτέρα… συγχαρητήρια στον μονόδρομο συμπλέκτη, και πάει έτσι για κάνα εικοσάλεπτο. Απόλαυση και ασφάλεια. Δεν το άφηνα να σκάει, δεν πέρναγε τις 4.000 με 5.000 και άλλαζα (τι ωραίος ήχος, ειδικά στα κατεβάσματα). Πρωινή συναυλία από δικύλινδρο L, 800 κυβικών συνοδεία δίκανης Termignoni. Δεν μιλάμε όμως για heavy metal, μιλάμε για Μπαχ!

Το μηχανάκι δεν κούνησε πουθενά δεν γλίστρησε πουθενά, τα MT60 RS είναι για βραβείο Oscar. Οδηγείς σβέλτα και με ασφάλεια με μια μοτοσυκλέτα που έχει 75 άλογα και δεν χρειάζεσαι περισσότερα για να απολαύσεις ένα τέτοιο ορεινό στροφιλίκι. Σίγουρα υπάρχουν ένα κάρο μοτοσυκλέτες που στρίβουν και φρενάρουν καλύτερα, έχουν περισσότερα άλογα και ένα σκασμό ηλεκτρονικά, antispin, antiwheelie, anti, anti, anti… λοιπόν, αντί για όλα αυτά το full throttle έχει ουσία. Είναι μια τόσο ισορροπημένη μοτοσυκλέτα που δεν χρειάζεται να είσαι ο Tadayuki Okada -που τον θυμήθηκα αυτόν…- για να την απολαύσεις. Ο δρόμος είναι καμία σαρανταριά χιλιόμετρα αν και το πολύ ενδιαφέρον κομμάτι έρχεται νωρίς, μόλις αρχίσεις να ανεβαίνεις από τους Μύλους.

Θα έβαζα το Scrambler στη μέση και θα έστηνα τους τουρίστες γύρω γύρω να το χειροκροτούν για την υπέροχη παράσταση που έδωσε στα στροφιλίκια της περιοχής

Φτάνω στον Κάψια τόσο χαρούμενος… ένα γρήγορο πρωινό, καφέ με τον Μάκη και βουρ πάλι πίσω στους Μύλους. Πάλι από τον Κολοσούρτη. Χριστέ μου (μέρες που είναι…). Συνειδητοποίησα ότι μπορώ να είμαι συγκεντρωμένος για 20 λεπτά -χωρίς να κάνω καμιά μα καμία άλλη σκέψη- μόνο όταν οδηγώ σε τέτοιες συνθήκες. Μια μοτοσυκλέτα σε ορεινό στροφιλίκι χωρίς κίνηση ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ποτέ άλλοτε.

Πίσω λοιπόν, φαγητό, χαλαρή βόλτα στο Ναύπλιο και η ώρα περνάει και περνάει και περνάει, κι έχει νυχτώσει και νυχτώνει κι άλλο κι εγώ στέκομαι παραδίπλα στην παρκαρισμένη ντουντούκα και παρατηρώ πώς τραβάει τα βλέμματα. Πλησίασε ένα νεαρό ζευγάρι και η κοπέλα ενθουσιάστηκε με το καλλίγραμμο ρεζερβουάρ κι άρχισε να τραβάει φωτογραφίες. Και μετά ένα άλλο ζευγάρι και μετά ένα άλλο… και βλέπω ένα τύπο να μιλάει στη γκόμενά του και φαντάζομαι να της λέει: "α, ρε μωρό μου, να είχα ένα τέτοιο να σε πήγαινα μια βόλτα", γιατί αυτό είναι το Scrambler, αφορμή για βόλτα.

Μεγάλο Σάββατο βράδυ. Η ώρα είναι 23:51. Οδηγώ παραλιακά. Δεν έχω όρεξη για Ανάσταση και εκκλησία. Κανείς στο δρόμο. Και σε λίγο, από διάφορες μεριές φαίνονται βεγγαλικά στον αέρα. Ανοίγω το γκάζι μέχρι τις 4.000 και κλείνω. Τα σκασίματα της ντουντούκας είναι τα δικά μου βεγγαλικά!

* Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας… κοπής. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την δραματική τέχνη, ο Μάκης φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Φυσικής, αλλά τελικά τον κέρδισε η τέχνη εις βάρος της επιστήμης καθώς αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες και διακρίσεις στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν. Είναι ένας από τους ταχύτερους στην Ελλάδα στο να λύνει τον κύβο του Rubik, ενώ το σημαντικότερο στοιχείο στο βιογραφικό του (για εμάς τουλάχιστον…) είναι το ότι ανήκε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού πριν από 18 χρόνια!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://bit.ly/MOTO_669
Ταξιδιωτικά άρθρα

Ταξίδι με Suzuki SV 650

Μια ταξιδιωτική "παράσταση"
Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

4/10/2019

Του Μάκη Παπαδημητρίου*

 

(S)imple & (V)aliant

 

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί όταν είσαι προετοιμασμένος για κάτι πολύ ωραίο είναι να βρέξει. Η αναπάντεχη βροχή είναι μια παγκόσμια σταθερά όπως και άλλες παγκόσμιες σταθερές, όπως για παράδειγμα η ταχύτητα του φωτός, η μάζα του ηλεκτρονίου, ο αριθμός Avogadro, ο αριθμός 14, η βλακεία, ο σωστός καφές και το σάντουιτς από τη Βούτα. Προφανώς και δεν με ανησύχησε τίποτα από τα παραπάνω παρά μονάχα μια βροχή στα μέσα Ιουλίου, στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης, που είχε χιλιομετρική και ουχί χρονική διάρκεια.

Μερικές φορές η αντίληψη του χρόνου, κάτω από ειδικές συνθήκες, δεν έχει νόημα να απεικονίζεται στο σωστό σύστημα μέτρησης. Οδηγούσα το SV 650 μοντέλο του 2019 και ήμουν τόσο χαρούμενος και ευχαριστημένος με τη μοτοσυκλέτα που προφανώς… έπρεπε να βρέξει. Και έβρεξε για 185 χιλιόμετρα. Ξεκίνησε κάπου πριν τη Θήβα και δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι το νερό είχε φτάσει σε σημεία που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν είτε σεξουαλική παρενόχληση είτε ιατρική επέμβαση.

Την προηγούμενη μέρα είχα παραλάβει το SV από τον Λεωνίδα της Suzuki (έτσι τον λέω πια… ο Λεωνίδας της Suzuki) με τις ευχές για καλό ταξίδι, μιας και θα στερούσα το μηχανάκι από την αντιπροσωπεία για περίπου 15 μέρες και για λίγο λιγότερα από 3.000 χιλιόμετρα. Η θεατρική περιοδεία ξεκινούσε κι εγώ - ο μόνος που ήμουν μόνος, οι υπόλοιποι στο πούλμαν - αποφάσισα όπως και την προηγούμενη χρονιά να ακολουθήσω τον θίασο με μοτοσυκλέτα. Με γυμνή μοτοσυκλέτα. Για κάποια δευτερόλεπτα, όταν ο Λάζαρος από το περιοδικό με πληροφόρησε ότι θα μου παραχωρούσαν ένα SV για την περιοδεία, σάστισα και σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να κάνω τόσα χιλιόμετρα με γυμνό μηχανάκι. Και μόνο με 650 κυβικά. Και μετά, καθώς η απορία στο βλέμμα μου συναντούσε το πρόσωπό μου στον καθρέφτη όσο μιλούσα στον Λάζαρο, σκέφτηκα… μεγάλωσες φίλε. Θέλεις ανέσεις, όχι γιατί είσαι των ανέσεων αλλά επειδή δεν αντέχεις. Και είπα: φυσικά και θα πάρω το SV τι είμαι, κανένας πουρόγερος; Προτρέχω να πω εδώ ότι όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά έχω πολλές απορίες σχετικά με το τι παραπάνω προσφέρουν οι ταξιδιάρικες μοτοσυκλέτες και θα εξηγηθώ παρακάτω πρωτού αρχίσουν οι αντιρρήσεις.

Ο περισσότερος κόσμος που ξέρω και χρησιμοποιεί τη μοτοσυκλέτα ως μέσω αναψυχής και ταξιδιών, προτιμάει -και πολύ σωστά- μια ταξιδιάρα μοτοσυκλέτα. Αν έχεις δεύτερο άτομο μάλλον η επιλογή αυτή είναι μονόδρομος. Αν όμως είσαι μόνος τότε…

Το μακρινό -τώρα πια- 2003, μετά από οικονομίες και μια δύσκολη σχέση πρώτα με ένα παπί και μετά με ένα XT125 (αφού είχα πουλήσει λίγο πριν το XR250… ουφφφ) αγόρασα ένα SV650. Ήταν η πρώτη ανανέωση του μοντέλου από τότε που παρουσιάστηκε (1999) και η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν το πλαίσιο. Το είχα σε μαύρο. Το πλαίσιο αλουμινένιο. Ήταν μάλλον από τα πιο ωραία, διασκεδαστικά, εύκολα και χρηστικά μηχανάκια που είχα. Και έχω αλλάξει 18 μέχρι τώρα. Το SV είναι (μαζί με το DRZ400) το μόνο που κράτησα για δύο χρόνια. Τότε συνέβη και το παράδοξο.

Στο εξωτερικό και ειδικά στην Αγγλία, το SV ευημερούσε (αν δεν κάνω λάθος είχαν και αγώνες ενιαίου με SV). Έδειχνε ότι είχε όλα τα απαραίτητα, για να είναι μια ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα σε μια πολύ καλή τιμή και με ένα υπέροχο μοτέρ. (Όπως ήταν και το 1000 αλλά και το TL εκείνης της εποχής που ατύχησε εμπορικά).

Φαίνεται όμως ότι εδώ είμαστε περισσότερο παραδοσιακοί αγοραστές και δεν κάνουμε εύκολα την κίνηση να αλλάξουμε νοοτροπία, θεωρώντας ότι πηγαίνοντας στα σίγουρα είμαστε πιο εξασφαλισμένοι.

Όπως και να 'χει. Ανέβαινα σε SV μετά από πολλά χρόνια. Η αναβάθμιση του σε Gladius (το 2009) δεν με είχε ψήσει τότε και πολύ. Όταν είδα το καινούριο SV όμως κάτι μέσα μου κλότσησε, όπως μια συνάντηση που γίνεται χρόνια μετά, και η αμηχανία είναι τόσο έκδηλη που δύσκολα κρύβεται. Στην περίπτωση του SV όμως καμία α-μηχανία (!).

Το ωραιότερο μοτέρ της Suzuki και το καλύτερο νομίζω για τους ελληνικούς δρόμους. Τι να τα κάνω τα 150 άλογα; Πάλι με 150 θα πάω. Και με γυμνό και καμαρωτός. Όχι, θα φωνάξουν, πας πιο άνετα με το άλλο. Ναι, θα πω εγώ. Και καις ένα σκασμό βενζίνη και έχεις δώσει μια περιουσία. Και τους έντεκα μήνες που κυκλοφορείς στο κέντρο σου φταίει η κίνηση.

Και θες να πας στο περίπτερο και σκέφτεσαι πώς θα καβαλήσεις. Και το πας για σέρβις και κλαις.

Ταξιδεύω με τσάντα στην πλάτη (αυτή την ίδια κόκκινη Marlboro που είχα πάρει από το ΜΟΤΟ πριν 20 χρόνια). Δεν κουνάει πουθενά. Το SV όχι η τσάντα… Βρέχει αλλά δεν το νοιάζει καθόλου. Πάλι το SV, η τσάντα μούσκεμα. Κρατάει γερά στους πλάγιους ανέμους και ταξιδεύει καμαρωτό κοιτώντας με ειρωνεία και μια δόση περηφάνιας τα διαφόρων τύπου adventure, on-off, touring, sport touring και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Στρίβει υποδειγματικά ακόμα και στο βρεγμένο και το ABS μπήκε μόνο μια φορά. Πίσω. Για να μπει μπροστά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις. Οι αναρτήσεις αρκετά μαλακές και σίγουρα για ταξίδι ιδανικές. Και η σέλα. Την προηγούμενη χρονιά είχα πάρει ένα V-Strom για την ίδια δουλειά. Περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Η σέλα του SV μου άρεσε περισσότερο.

Αυτοί οι γνωστοί “φίλοι” μου λέγαν ότι σε μεγάλα ταξίδια με αυτές τις ταξιδιάρικες μοτοσυκλέτες τους έκαναν μέχρι 300 χιλιόμετρα την ημέρα. Παραπάνω λέει δεν αντέχεις. Συμφωνώ, ειδικά αν πας διακοπές και δεν σε κυνηγάνε, δεν υπάρχει και λόγος να λιώνεις στο δρόμο. Αλλά για 300 χιλιόμετρα την ημέρα το SV είναι… μονόδρομος. Έκανα μέχρι και 500. Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε τέσσερις ώρες με στάσεις για βενζίνη. Και στο πήγαινε και στο έλα. (Στην επιστροφή ευτυχώς δεν έβρεχε).

Μια μοτοσυκλέτα που την οδηγείς και χαμογελάς

Και η κατανάλωση από 4.7lt/100km έως 5.0lt/100km με 150-160 σταθερά. Το μόνο αρνητικό είναι το μικρό ντεπόζιτο. Και έφτασα και ξεκούραστος. Τα χέρια βρίσκονται σε πολύ εργονομική θέση και το τιμόνι αν και στενό δεν κουράζει καθόλου. Αθήνα, Λάρισα, Τρίκαλα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καλαμάτα, Ζάκυνθος, Γιάννενα, Λευκάδα, Κέρκυρα, Ξυλόκαστρο. 10 πόλεις σε 15 μέρες. Ναι, με ένα naked. Αλλαγή νοοτροπίας. Μια μοτοσυκλέτα που χρησιμοποιείς 365 μέρες το χρόνο. Και πας και στο περίπτερο και πας και στην άκρη του κόσμου και δεν κοστίζει μια περιουσία και δεν αναγκάζεσαι να έχεις κι ένα δεύτερο “μικρό” για κάθε μέρα. 

Θυμήθηκα τον εαυτό μου 20 χρόνια πριν. Γιατί αγόρασα το SV όταν στην αγορά τότε κυκλοφορούσαν τετρακύλινδρα των 100 και πλέον ίππων. Καβάλησα το νέο SV μετά από πολλά χρόνια και σκέφτομαι ότι τότε όπως και τώρα χάρισα στον εαυτό μου μια οδηγική εμπειρία, μια εμπειρία “μοτοσυκλετιστικής" λογικής και όχι μιας υστερόβουλης επιλογής “ορθής” μετακίνησης. Μια μοτοσυκλέτα που την οδηγείς και χαμογελάς. Που θα βρέχει και δεν θα σκέφτεσαι ότι θα βραχείς αλλά ότι θα οδηγήσεις στο βρεγμένο. Μια μοτοσυκλέτα που δεν θα σκεφτείς πόσο θα κουραστείς αλλά πόσο θα οδηγήσεις. Η απλότητα. Η δική μου εκδοχή για το SV: Simple & Valiant.

 

* Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς μας. Πριν αποφασίσει να ασχοληθεί με την δραματική τέχνη, ο Μάκης φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα Φυσικής, αλλά τελικά τον κέρδισε η τέχνη εις βάρος της επιστήμης, καθώς αποφοίτησε από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει πολλές επιτυχίες και διακρίσεις στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν.

Είναι ένας από τους ταχύτερους στην Ελλάδα στο να λύνει τον κύβο του Rubik, ενώ το σημαντικότερο στοιχείο στο βιογραφικό του (για εμάς τουλάχιστον…) είναι το ότι ανήκε στην συντακτική ομάδα του περιοδικού πριν από 20 χρόνια! Το ταξίδι του με το SV650 δεν είναι το πρώτο που γράφει για λογαριασμό του motomag.gr, καθώς εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τις προηγούμενες περιπέτειές του πάνω σε ένα Ducati Scrambler αλλά και για το περσινό του ταξίδι πάνω σε ένα Suzuki V-Strom 650!

https://bit.ly/MOTO_669