Customizing: Ξεκινώντας από το βασικότερο

Οι καλύτερες μοτοσυκλέτες για φτηνό customizing
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

18/5/2017

Όπως με όλες τις διαδικασίες που μπορείς να εκφράσεις τη δημιουργική φαντασία σου, έτσι και ο χώρος του customizing στις μοτοσυκλέτες χρειάζεται περισσότερο συναίσθημα και ελάχιστο ή καθόλου μυαλό. Ας εξαιρέσουμε για τώρα, τις περιπτώσεις που βρίσκεις μία μοτοσυκλέτα εγκατελειμένη στο χωράφι, ή σου την χαρίζουν ή αποτελούσε ανεκπλήρωτο έρωτα δεκαετίες πριν και κατάφερες να την έχεις δική σου τώρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις κάποιος έχει ή βρίσκει μια μοτοσυκλέτα που κοστίζει στην αγορά μεταχειρισμένου 1.000-3.000 και σιγά - σιγά, φτάνει να προσθέτει πάνω της εξαρτήματα και εργασία αξίας 10.000 ευρώ.

Το τελικό αποτέλεσμα που προκύπτει είναι μια custom μοτοσυκλέτα που… με το ζόρι μπορεί να πουληθεί 5.000, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις κανείς δεν είναι πρόθυμος να την αγοράσει, αφού το προσωπικό γούστο του ιδιοκτήτη δεν ταυτίζεται με εκείνο του ευρύτερου κοινού.

Όπως κι αν έχει, κάποιες μοτοσυκλέτες απαιτούν λιγότερα χρήματα για να τις μετατρέψεις, καθώς έχουν συγκεκριμένα τεχνικά χαρακτηριστικά, που ελαχιστοποιούν την ανάγκη εξειδικευμένων γνώσεων ή εξαρτημάτων. Εμείς κάτσαμε και βρήκαμε ποιες από αυτές είναι οι πιο κατάλληλες για να φτιάξεις την café racer, scrambler, flat track που ονειρεύεσαι χωρίς να σου φύγει μια περιουσία ή να ξεμείνεις  από χρήματα πριν την ολοκληρώσεις.

 

Yamaha Fazer 600 1996

Έχει καρμπιρατέρ με TPS που δυσκολεύει κάπως την αλλαγή της τροφοδοσίας, αλλά γενικά τα ηλεκτρικά της είναι απλά και μπορείς να κόψεις και να ράψεις τα καλώδια που θέλεις για αλλαγή φώτων κ.τ.λ. Το σχήμα του πλαισίου, ο μαύρος κινητήρας και η συνολική κατασκευή της από σίδερο, κάνει εύκολη υπόθεση το “καθάρισμα”, τα κοψίματα και τις ηλεκτροσυγκολλήσεις. Ορίστε μερικά παραδείγματα:

 

Suzuki Savage 400/650

Δύσκολο να βρεις πλέον ένα στην Ελλάδα, όμως υπάρχουν χιλιάδες τέτοια στην Ευρώπη και κυρίως στις ΗΠΑ, όπου συνέχιζε να το πουλάει η Suzuki μέχρι πρόσφατα. Ο κάθετος κύλινδρος είναι μοναδικός στο είδος του και η καλύτερη βάση για μετατροπές που θυμίζουν βρετανικά μονοκύλινδρα αγωνιστικά των 50ies. Εξαιρετικές περιπτώσεις είναι οι παρακάτω:

 

Kawasaki Estrela 250

Είχε εισαχθεί κανονικά από την ελληνική αντιπροσωπεία και κάποιες μοτοσυκλέτες είχαν έρθει μεταχειρισμένες από την Ιαπωνία. Με ένα τιμόνι κλιπ-ον γίνεται café racer και με ένα ψηλό τιμόνι και τρακτερωτά ελαστικά γίνεται Scrambler ή Flat-Track. Πουλήθηκαν ελάχιστα, αλλά αν βρεις ένα είναι πανεύκολο να το μετατρέψεις σε ό,τι γουστάρεις με ελάχιστα χρήματα, όπως αυτά τα παραδείγματα:

Suzuki GSX-R 750/1100 1985-1995

Τα αερο-ελαιόψυκτα GSX-R ήταν πάντα η αγαπημένη βάση των garage-custom. Κυρίως τα μετέτρεπαν σε Streetfighter, όμως χάρη στην απλότητα σχεδιασμού του κινητήρα, του πλαισίου και των ηλεκτρικών, μπορούν να πάρουν εύκολα οποιαδήποτε μορφή. Λόγω της υψηλής ζήτησης οι τιμές τους έχουν εκτοξευτεί παράλογα. Τα τελευταία μοντέλα μεταξύ 1992-1995 είναι η καλύτερη επιλογή, καθώς όσα έχουν ημερομηνία κατασκευής πριν το 1990 και είναι σε καλή κατάσταση θεωρούνται ήδη vintage! Διαλέξαμε μερικές χαρακτηριστικές δουλειές:

Ducati Monster 600

Όσο είναι ακόμα φτηνά στην αγορά του μεταχειρισμένου, αξίζει να πάρετε ένα Τερατάκι για να το μετατρέψετε. Κάνει τον ίδιο ήχο με τα μεγάλα superbike της Ducati, έχει πλαίσιο που μοιάζει με των 851 και 916 και… καθόλου πλαστικά. Το ρεζερβουάρ αφαιρείται χωρίς εργαλεία και τα ηλεκτρικά του είναι με φισέτες που διευκολύνουν αφάνταστα το κόψε-ράψε! Πάρτε μία ιδέα:

 

Οι περιπτώσεις είναι πολλές και τα παραδείγματα ακόμα περισσότερα, αλλά θέτουμε ως δεδομένο την φθηνή απόκτηση και την ακόμα φθηνότερη μετατροπή. Χρησιμοποιήστε τα παραδείγματα αυτά για έναν πιο γενικό κανόνα, αν ψάχνεται την δική σας, προσωπική, ιδανική αρχή για customizing! 

Σαμπρέλες στα ελαστικά: Γιατί είναι ένα κατάλοιπο του παρελθόντος

Όλα τα προβλήματα που τις συνοδεύουν
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

3/9/2019

Έχει γίνει πολύ κουβέντα για τις σαμπρέλες στα ελαστικά των on-off μοτοσυκλετών τα τελευταία χρόνια και η αιτία δεν είναι άλλη από την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί η Honda και η Yamaha για να δικαιολογήσει τη χρήση τους στα Africa Twin και Tenere 700.

Σύμφωνα με τις δύο ιαπωνικές εταιρείες, σε περίπτωση που “πάθεις λάστιχο” απλώς αλλάζεις τη σαμπρέλα και όλα είναι μια χαρά. Μάλιστα ενισχύουν την επιχειρηματολογία τους λέγοντας πως αν είχες tubeless ελαστικό θα το πέταγες, ενώ με τις σαμπρέλες μπορείς να κρατήσεις το τρύπιο ελαστικό σου σαν να μην έχει τρύπα… Και το τερματίζουν λέγοντας πως τα καθαρόαιμα enduro και motocross έχουν σαμπρέλες, αρά οι σαμπρέλες είναι άλλη μια απόδειξη για τις off-road  δυνατότητές τους. Βέβαια οι αγωνιστικές μοτοσυκλέτες enduro έχουν mousse μέσα στα ελαστικά τους και οι αγώνες motocross γίνονται σε πίστα με ένα van γεμάτο εργαλεία και δεν έχουν καμία σχέση με την δική σου εκδρομή στην Αράχοβα, που θα πας στο Σ/Κ δικάβαλος.

Με λίγα λόγια, όλα αυτά τα επιχειρήματα είναι εκτός πραγματικότητας και ο μοναδικός λόγος που το Africa Twin και το Tenere έχουν ελαστικά με σαμπρέλες είναι επειδή οι tubeless ζάντες είναι ακριβότερες από τις συμβατικές.

Αν πάθεις λάστιχο σε μοτοσυκλέτα με σαμπρέλες σε μια εκδρομή ή ένα ταξίδι, τότε θα καταλάβεις γιατί τα tubeless ελαστικά είναι πολύ καλύτερα για εσένα.

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να έχεις μαζί σου δύο σαμπρέλες, μία για τον εμπρός τροχό και μία για τον πίσω, αφού έχουν διαφορετικές διαστάσεις. Επίσης θα πρέπει να ελπίζεις πως θα πάθεις μόνο μία φορά λάστιχο στο ταξίδι που θα πας.

Αντιθέτως, αν είχες tubeless ελαστικά θα χρειαζόσουν ένα μικρό κιτ με κορδόνια (περιέχει τουλάχιστον 10, δηλαδή μπορείς να πάθεις δέκα φορές λάστιχο…) και αμπούλες με πεπιεσμένο αέρα που όλα μαζί χωράνε κάτω από τη σέλα οποιασδήποτε μοτοσυκλέτας.

Αν έχεις μοτοσυκλέτα με σαμπρέλες, θα πρέπει να έχεις μαζί σου λεβιέδες για να ξεζαντάρεις το ελαστικό και εργαλεία για να βγάλεις τον τροχό και φυσικά ένα σταντ για να την στηρίξεις στον αέρα όταν βγάλεις τον τροχό. Κάνει δουλειά το διπλό σταντ, αλλά αν έχεις μόνο πλαϊνό… την πάτησες!

 Επιπλέον είναι και πιο ασφαλές να έχεις tubeless ελαστικά, καθώς τα καινούρια on-off μπορούν να ταξιδεύουν εύκολα με ταχύτητες άνω των 150-160km/h για ώρες και το βάρος τους μαζί με δύο άτομα στη σέλα και αποσκευές ξεπερνά τα 350 κιλά, οπότε δεν θέλεις να έχεις τις σαμπρέλες που δημιουργούν μεγάλες μεταβολές στη θερμοκρασία του αέρα, επηρεάζοντας τις πιέσεις.

Και όλα αυτά είναι το καλό σενάριο, δηλαδή στην περίπτωση που έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για ένα ταξίδι. Διότι αν πάθεις λάστιχο με μοτοσυκλέτα που έχει σαμπρέλες μέσα στην πόλη και πας σε βουλκανιζατέρ για να στο επισκευάσουν, τότε θα βρεθείς σε μια άλλη μεγάλη έκπληξη.

Κορδόνια για tubeless ελαστικά έχουν όλα τα βουλκανιζατέρ αυτοκινήτων, όμως σαμπρέλες στις διαστάσεις της μοτοσυκλέτας σου και σταντ για να βγάλουν τον τροχό έχουν μόνο όσα πουλάνε ελαστικά και για μοτοσυκλέτες (αν φυσικά έχουν σε στοκ εκείνη τη στιγμή τη σαμπρέλα σου…).

Το μοναδικό πλεονέκτημα της σαμπρέλας είναι στις περιπτώσεις που η τρύπα είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να την κλείσει ένα κορδόνι. Όμως και πάλι μπορείς να έχεις δύο-τρία εσωτερικά μπαλώματα για tubeless ελαστικά (έχουν όγκο και μέγεθος Hansaplast…) και να ακολουθήσεις την ίδια διαδικασία με την αλλαγή σαμπρέλας.

Έτσι όλη αυτή η παραφιλολογία για τα πλεονεκτήματα των on-off μοτοσυκλετών με σαμπρέλες την σημερινή εποχή είναι απλώς για να δικαιολογήσουν το επιπλέον κόστος που έχουν οι tubeless ζάντες για τα ίδια τα εργοστάσια και τίποτα περισσότερο.