Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο

Για όλο το 2025 θα γίνουν χαριστικά δύο track-day με μοτοσυκλέτες
Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

20/2/2025

Η κλασσική διαδρομή του Nürburgring που ήταν ανοικτό με σύστημα διοδίων και έμπαινε όποιος ήθελε πληρώνοντας τον γύρο, κλείνει για τις μοτοσυκλέτες μετά από μία συζήτηση που κρατά χρόνια αλλά ποτέ δεν είχε οδηγήσει σε αποτέλεσμα.

Οι μοτοσυκλέτες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην βιωσιμότητα του Nürburgring, ειδικά κατά την περίοδο της χρεοκοπίας του έως την εξεύρεση χρηματοδότησης, όπως και στα χρόνια της πανδημίας. Ωστόσο την τελευταία τριετία έχουν αυξηθεί τα supercar και η παραδοσιακή διαδρομή της πίστας έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο όπου πλέον αντί για φτιαγμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, βλέπεις νέα supercar με επίσης νέο κόσμο στο τιμόνι τους. Έχουν αυξηθεί και τα ατυχήματα και έχει ανέβει κατακόρυφα και η επικινδυνότητα, την ίδια στιγμή που οι μοτοσυκλέτες συνεχίζουν να αποτελούν συντριπτική μειοψηφία.

Το MOTO είναι το μόνο ελληνικό μέσο με μεγάλη εμπειρία στην κλασσική, μεγάλη διαδρομή του Nürburgring, καθώς υπάρχει και μία κανονική πίστα στην οποία οι μοτοσυκλέτες θα μπορούν να λάβουν μέρος πιο συχνά. Η πίστα αγώνων θα ανοίξει 38 φορές μέσα στο 2025 και ορισμένες ώρες από αυτές τις ημέρες θα αφοσιωθούν στις μοτοσυκλέτες χωρίς όμως σταθερό και γνωστό πρόγραμμα. Αν συγκεντρώσουν συμμετοχές, τότε θα δημιουργούν ενότητες μοτοσυκλετών, μέσα στην ημέρα.

Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο
Ο μοτοσυκλετιστής είχε πάντα ένα γρήγορο αυτοκίνητο να τον καταδιώκει στην είσοδο των στροφών (φωτό: Από συγκριτικό του ΜΟΤΟ)

Στην παραδοσιακή διαδρομή όμως, εκείνη που κυρίως επισκέπτονται όσοι πηγαίνουν στο Nürburgring και ήταν ανοικτή όλα τα απογεύματα εκτός των ημερών που υπήρχαν track day ή δοκιμές πρωτότυπων και αγωνιστικών αυτοκινήτων, θα μπορούν να μπουν μόνο αυτοκίνητα!

Τα εξαιρετικά δημοφιλή «tourist rides» όπου απλά πήγαινες με το όχημά σου, οποιοδήποτε και αν ήταν αυτό, ακόμη και το βανάκι της εταιρείας που εργάζεσαι φορτωμένο με εργαλεία, κι έμπαινες αγοράζοντας γύρους, τώρα θα συνεχίσουν χωρίς τις μοτοσυκλέτες!

Για αυτές θα δεσμευτούν μόνο δύο ημερομηνίες, 30-31 Ιουλίου και 13-14 Αυγούστου με συγκεκριμένα track-day με πλοηγούς και κατάταξη σε γκρουπ βάση ικανότητας, όπου θα κινούνται μόνο μοτοσυκλέτες!

Καταρχάς να αποσαφηνίσουμε πως το Nürburgring ήταν ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία για μοτοσυκλετιστές και τα τελευταία χρόνια γινόταν ακόμη πιο επικίνδυνο για τους λόγους που αναφέρονται πιο πάνω.

Προσωπικά εγώ, έχω βρεθεί στο Nürburgring πέντε φορές μέσα σε μία δεκαετία και συνολικά το ΜΟΤΟ έχει βρεθεί τις διπλάσιες σε μία περίοδο που ξεπερνά τις δύο δεκαετίες. Τις δύο από τις πέντε φορές βρέθηκα σε πολύ επικίνδυνη αναμέτρηση με supercar, όπως έγινα και μάρτυρας ατυχημάτων μεταξύ αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών. Όπως έχουμε περιγράψει λοιπόν μέσα από την αρθρογραφία στο ΜΟΤΟ για τις δοκιμές και τα συγκριτικά που έχουμε πραγματοποιήσει στο Nürburgring, η συνύπαρξη αυτοκινήτων και μοτοσυκλετιστών με μία τεράστια απόκλιση σε εμπειρία αναβατών και οδηγών, καθώς και η επικινδυνότητα της πίστας που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για λάθος, συνθέτουν ένα εξαιρετικά αφιλόξενο περιβάλλον για τις μοτοσυκλέτες!

Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο
Ο φόβος στα φρένα είναι πάντα πίσω σου στο Nürburgring!

Η λύση όμως που είχαμε προτείνει στους υπεύθυνους ασφαλείας του Nürburgring, όλοι όσοι φτάσαμε να συζητάμε μαζί τους και ιδιαίτερα οι Γερμανοί συνάδελφοι, κρατώντας ένα κοινό μέτωπο, ήταν να μπαίνουν οι μοτοσυκλέτες όλες μαζί με απλώς ένα πεντάλεπτο διακοπής για τα αυτοκίνητα! Έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις δεύτερο γύρο στα “tourist rides” είναι αναγκαστικό να βγεις στο μέσο της μεγάλης ευθείας. Γκρουπάροντας λοιπόν τις μοτοσυκλέτες που πηγαίνουν κάθε φορά εκεί και με ένα κατά ελάχιστο αριθμό συμμετοχής που θα προκύπτει κάθε φορά από το πόσοι θα βρίσκονται εκεί, θα μπορούσαν οι μοτοσυκλέτες να μπαίνουν μόνες τους σε ένα παράθυρο χρόνου με τα αυτοκίνητα αμολημένα πίσω τους, απλά περιμένοντας περισσότερο από το συνηθισμένο.

Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο
Αυτές οι εικόνες θα είναι πλέον συλλεκτικές...

Αυτή η λύση δεν είχε προταθεί για να εξαλείψει τον κίνδυνο αλλά για να τον περιορίσει κρατώντας τους γρήγορους με μοτοσυκλέτες μακριά από τον κίνδυνο των αυτοκινήτων.

Μην ξεχνάτε πως το Nürburgring δεν είναι μία κανονική πίστα αλλά λογίζεται ως ένας ιδιωτικός δρόμος με διόδια όπου την ώρα των “tourist rides” ισχύουν βασικές έννοιες του ΚΟΚ για την προσπέραση και την προτεραιότητα, όχι όμως και το όριο ταχύτητας.

Από τεχνικής πλευράς η διοίκηση του Nürburgring μπορεί να πραγματοποιήσει την λύση αυτή με ευκολία καθώς έχει πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει στην τεράστια διαδρομή που ξεπερνά τα είκοσι χιλιόμετρα (20.832μ) καθώς και σημάνσεις έτοιμες για απαγόρευση ή όχι των μοτοσυκλετών, καθότι ήδη περιόριζε την κίνησή τους μαζί με τα αυτοκίνητα όταν υπήρχε μεγάλη αναμονή και άσχημες καιρικές συνθήκες με ομίχλη, ή/και χιόνι. Δεν είναι δύσκολο να πας στο Nürburgring και στην είσοδο να έχει απλά μουντό καιρό αλλά να χιονίζει στα μισά της διαδρομής!

Απαγόρευση μοτοσυκλετών στο Nürburgring! Χάσαμε άλλο ένα κάστρο
Από τεχνικής πλευράς υπάρχουν ήδη όλα όσα χρειάζονται για να δημιουργηθεί ένα μικρό παράθυρο για τις μοτοσυκλέτες, θέληση δεν υπάρχει

Ωστόσο με την άνοδο των συμμετοχών και την μεγάλη αναμονή στα “tourist rides” η πίστα επέλεξε απλά να ξεμπερδεύει με τον «βραχνά» των μοτοσυκλετών προς μεγάλη χαρά των οδηγών αυτοκινήτων.

Μπορεί τώρα όλο αυτό να μοιάζει μακρινό για εμάς εδώ στην Ελλάδα αλλά δεν μας αφήνει τελείως ανεπηρέαστους ως πολίτες της Ε.Ε. Για αρχή δεν ήταν λίγοι οι Έλληνες που επισκέπτονταν το Nürburgring και άλλοι τόσοι που είχαν όνειρο να το κάνουν αυτό κάποια στιγμή. Ένα όνειρο που δεν έχει σβήσει τελείως αλλά θα πρέπει να γίνει συγκριμένη ημέρα του χρόνου κι αυτό αν βρεθεί διαθεσιμότητα στις ορδές των Γερμανών αναβατών που θα δεσμεύσουν θέση.

Κι έπειτα είναι άλλο ένα κάστρο που χάνεται, άλλο ένα σημείο του χάρτη που οι μοτοσυκλετιστές περνούν σε 2η μοίρα με την πρώτη ευκαιρία. Όταν η πίστα είχε οικονομικά προβλήματα, προσκαλούσε τους αναβάτες να την επισκεφτούν και διαφήμιζε και τις γεμάτες με στροφές διαδρομές γύρω από το Nürburgring, θέλοντας να το δούμε ως μία εκδρομή, συνδυάζοντας την κλασσική διαδρομή με την επίσκεψη στην περιοχή!

Τώρα που γεμίζουν όμως οι ημέρες με supercar, οι μοτοσυκλέτες περνούν σε δεύτερη μοίρα…

Η καλύτερη μοτοσυκλετιστική ιστορία των ημερών: Η μοίρα και το K75!

Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/12/2015

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου 2015 (τ.553), πιστεύουμε όμως ότι αποτελεί μία από τις καλύτερες μοτοσυκλετιστικές ιστορίες και μάλιστα αρμόζει με το πνεύμα των ημερών, οπότε αξίζει να αναδημοσιευτεί και να δοθεί η συνέχεια… Ακολουθεί η ιστορία, όπως δημοσιεύτηκε:

Στης μοίρας το σταυροδρόμι

κείμενο: Γιάννης Σπετσιάρης  
φωτό: του ιδίου
 

 

Ένα μόνιμο άγχος που έχουμε οι ιδιοκτήτες μοτοσυκλέτας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αποφύγουμε είναι η κλοπή, καθώς είναι κάτι σχετικά πολύ πιθανό να συμβεί. Χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό, ακόμα και σε ώρες αιχμής σε πολυσύχναστους δρόμους, πόσο μάλλον τις νυχτερινές ώρες. Την εποχή της κρίσης το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις με αποτέλεσμα να είναι αρκετοί εκείνοι που έχουν απωλέσει τις μοτοσυκλέτες τους και πλέον το μόνο που έχουν για να τις θυμούνται είναι μερικά MB στην μνήμη των φωτογραφικών μηχανών τους

 

 Ένας από αυτούς τους άτυχους πρώην ιδιοκτήτες είμαι και εγώ. Κάτι το οποίο διαπίστωσα με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο βγαίνοντας από το σπίτι ένα πρωινό. Ανυποψίαστος για το τι μου έχει συμβεί είχα ήδη κανονίσει καφέ με φίλους, είχα φορέσει μπουφάν και κράνος, βγήκα από το σπίτι με το κλειδί στο χέρι και συνειδητοποιώ ότι κάτι λείπει! Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, σκεφτόμουν τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, μήπως την είχα αφήσει στο απέναντι πεζοδρόμιο ή σε κάποιο άλλο σημείο κοντά στο σπίτι! Τελικά είχε συμβεί το χειρότερο, η μηχανή μου είχε βγάλει φτερά και είχε πετάξει! Τώρα θα πείτε ότι παρόμοιες ιστορίες έχετε ακούσει πολλές. Το αξιοσημείωτο λοιπόν δεν είναι το θλιβερό αυτό γεγονός, αλλά ό,τι συνέβη λίγους μήνες αργότερα!

Όταν λοιπόν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα το οποίο μου επέτρεψε να αποδεχθώ το γεγονός ότι η μηχανή που είχα αγοράσει με τόσους κόπους και είχα ξοδέψει τόση αγάπη, φροντίδα και ατελείωτες ώρες πάνω της για να μάθω ό,τι μπορούσα περισσότερο και να την κάνω όσο ομορφότερη μπορούσα, απλά χάθηκε σε λίγες ώρες. Όπως επίσης ότι δεν θα απολαύσω ξανά τον απογευματινό μου καφέ καθισμένος στο πεζούλι της αυλής μου χαζεύοντάς την με τις ώρες, κάνοντας τους γείτονες να σχολιάζουν με ένα ύφος κουτσομπολίστικης αδιαφορίας και τη μάνα μου να με παρατηρεί πολλές φορές αμίλητη και μάλλον ανήσυχη, θεωρώντας ότι η μηχανή μου είχε γίνει εμμονή... Αφού λοιπόν όλα αυτά ξεπεράστηκαν, έκανα ένα γρήγορο απολογισμό στα οικονομικά και ψυχολογικά μου αποθέματα, διαπιστώνοντας ότι είναι αρκετά περιορισμένα! Εκείνη την περίοδο συμπωματικά είχε αρχίσει το ΜΟΤΟ τα άρθρα περί customizing. Ήταν μία καλή λύση σκέφτηκα, έτσι ώστε να έχω μηχανή στα δικά μου γούστα με την δικιά μου πινελιά -εν μέρει από το δικό μου χέρι- και με μικρό κόστος. Καθώς είχα εργαλεία, χώρο και διάθεση, άρχισα να ψάχνω για κάτι ανάλογο. Όμως οι σκέψεις αυτές δεν υλοποιήθηκαν ή τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς κι αυτό γιατί τις αμέσως επόμενες ημέρες εμφανίστηκε από το πουθενά (κυριολεκτικά) και μου χαρίσθηκε η μηχανή που έχω, κυκλοφορώ και ταξιδεύω τους τελευταίους εφτά μήνες.

Το timing

Και κάπου εδώ χρονικά ξεκινάει η ιστορία του καινούργιου αποκτήματός μου, της δικιάς μου πλέον BMW K75. Μίας ιστορίας όπου παρόμοιές της συνοδεύονται συνήθως από τη φράση "αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται". Όλα ξεκίνησαν σε μια πρωινή υπηρεσία όπου με αφορμή κάποια μικροβλάβη της μοτοσυκλέτας που χρησιμοποιούσα, πετάχτηκα σε ένα συνεργείο του κέντρου για επισκευή. Λίγη ώρα αργότερα και αφού βγήκα από το συνεργείο με σκοπό να συνεχίσω κανονικά την περιπολία μου, σταματάει ακριβώς μπροστά μου ένας κύριος με τη μηχανή του. Κατάλαβα ότι κάτι θέλει και τον πλησίασα να του μιλήσω. Εκεί ήταν μεγάλη μου έκπληξη, καθώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήθελε να με ρωτήσει για το αν θα μπορούσε να παρκάρει στο συγκεκριμένο σημείο ή αν γνωρίζω κάποια οδό που τυχόν να έψαχνε, όπως υνήθως γίνεται. Αυτό που με ρώτησε ήταν αν ήξερα κάποιο συνάδελφο (αστυνομικό δηλαδή) που να ήθελε τη μηχανή που οδηγούσε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή, δεν κατάλαβα αρχικά τι εννοούσε, τον ξαναρώτησα και μου επιβεβαίωσε τα πρώτα του λόγια, ότι σκεφτόταν δηλαδή να την χαρίσει σε έναν αστυνομικό της ΔΙ.ΑΣ. Κάνοντας μία σύντομη κουβέντα μαζί του, μου είπε εμφανώς συγκινημένος ότι την επόμενη ημέρα θα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο για μία σοβαρή εγχείρηση. Του έδωσα τις θερμότερες ευχές μου για καλή ανάρρωση (ανεξάρτητα από την έκβαση των σκέψεών του για να μας χαρίσει την μηχανή του, μόνο ή πρόθεση του με είχε συνεπάρει και με είχε γεμίσει πολλές ευχάριστες σκέψεις για την κίνηση του αυτή) ανταλλάξαμε τηλέφωνα χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Ενάμιση μήνα περίπου αργότερα μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου ότι πήγαν όλα καλά τελικά και όποτε ήθελα να βρισκόμασταν για την BMW. Έτσι και έγινε, δώσαμε ραντεβού και πήγα από το σπίτι του και την πήρα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι με είχε τουλάχιστον μια ώρα και μου εξηγούσε τα πάντα, από το πως δουλεύει μέχρι και την τελευταία βίδα που άλλαξε, ενώ μου έδωσε επίσης service bοok από το έτος αγοράς της στην Γερμανία μέχρι την ημέρα που μου το παραχώρησε. Γιατί όλα αυτά; Στο κάτω-κάτω, δεν την πουλούσε ώστε να θέλει να κάνει καλή εντύπωση. Σκεφτόμουν ότι το κάνει ίσως, με τον τρόπο του, για να μου δείξει πόσο πολύ την φρόντιζε και να μην την παρατήσω σε κάποια αποθήκη. Ίσως πάλι γιατί δεν μπορούσε να την αποχωριστεί….

Ένα μήνα περίπου μετά από την ημέρα που μου την έδωσε, τηλεφωνηθήκαμε και βρεθήκαμε για να του δείξω την μηχανή του. Μέσα σε αυτόν τον μήνα είχα δουλέψει αρκετά με την BMW και την είχα πλήρως ανανεωμένη, καθαρή, βαμμένη και γυαλισμένη. Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα και την χαρά του όταν την είδε παρκαρισμένη έξω από το καφέ που είχαμε δώσει ραντεβού... Την περιεργαζόταν λεπτομερώς, με ρωτούσε τι έκανα στο κάθε κομμάτι που έβλεπε διαφορετικό ,την φωτογράφιζε και το πρόσωπό του είχε μια ικανοποίηση, μία ανακούφιση και ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να κρύψει, το οποίο το εξέλαβα ως παρηγοριά για τη σωστή -εκ του αποτελέσματος- επιλογή στο πρόσωπό μου και ας ήμουν γι' αυτόν ένας άγνωστος με στολή εκείνο το πρωινό στο κέντρο. Και την ικανοποίησή του ότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης πλέον, σέβεται την κυρία του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο την απέκτησε. Και έτσι ο κύριος Αντώνης έφυγε από το καφέ ήσυχος για την μοίρα της BMW του με την οποία πέρασε 22 χρόνια της ζωής του και τώρα λόγω υγείας η "σχέση" τους αναγκάστηκε να τερματίσει, αλλά κι εγώ γιατί φάνηκα αντάξιος της γενναιόδωρης κίνησής του!

Μαθήματα ζωής

Ο καθένας μπορεί να το δει διαφορετικά, ίσως ως σημάδι από το Θεό ή από το σύμπαν ή κάρμα... Προσωπικά δεν μπήκα στην διαδικασία να το χαρακτηρίσω, απλώς αναλογιζόμενος όλη αυτή την εμπειρία της ζωής μου, από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυο είναι τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα.

Όσον αφορά την μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί στις σελίδες του ΜΟΤΟ, ότι δηλαδή σημασία δεν έχει πόσα κυβικά και αλόγα διαθέτεις αλλά πόση τρέλα και διάθεση γι' αυτό που λέγεται μοτοσυκλέτα. Και αυτό το κατάλαβα από τότε που το κινέζικο παπί, εκτός από εργαλείο, είχε πάρει και την θέση του μεταφορικού μέσου της βόλτας μου. Διαπίστωσα ότι μπορεί να μην έτρεχα και η αδρεναλίνη να μην χτύπαγε κόκκινο κάθε φορά που έβγαινα βόλτα και άνοιγα το γκάζι, μπορεί να πήγαινα πιο αργά, αλλά πλέον θέλοντας και μη χάζευα πράγματα που πριν δεν είχα προσέξει ποτέ. Παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και συνειδητοποιούσα ότι τους δρόμους που πέρναγα συνέχεια, απλά δεν τους ήξερα γιατί ποτέ δεν τους είχα παρατηρήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την καλοκαιρινή ετήσια βόλτα μου, τον γύρο της Εύβοιας , που εκείνη τη χρονιά δεν την έκανα με 1000 κυβικά και βαλίτσες, αλλά με 125 κυβικά με μια τσάντα στην πλάτη και άλλη μια δεμένη στο πίσω μέρος της σέλας. Σαν άλλος μικρός... πολύ μικρός, Μητσάκης! Και όμως, αυτή την φορά είχα να διηγηθώ πολύ περισσότερα πράγματα και ταλαιπωρίες από κάθε άλλη. Αυτό το καλοκαίρι θα θυμάμαι περισσότερο γιατί τότε ήταν αληθινή μοτοσυκλετιστική βόλτα. Γιατί αν πραγματικά θέλεις να νιώσεις περιπέτεια με μηχανή δεν χρειάζεσαι πολλά περισσότερα πράγματα από δυο ρόδες και ένα μοτέρ και ας είναι και 125... Ίσως να αναγκάστηκα να το καταλάβω με το δύσκολο τρόπο, αλλά έστω και έτσι το έκανα. Γι' αυτό δεν με πειράζει ούτε που τώρα με την BMW του κ. Αντώνη φορτωμένη πάω με 120 χιλιόμετρα και στην δεξιά λωρίδα, ούτε που θα φτάσω λίγο αργότερα στον προορισμό μου. Γιατί με μια μοτοσυκλέτα σχεδόν εικοσιπενταετίας που έχω τους τελευταίους εφτά μήνες, έχω διανύσει πολλά περισσότερα ταξιδιωτικά χιλιόμετρα, απ' ότι με την μηχανή των 150 ίππων που κατείχα τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο –και σημαντικότερο- μάθημα που πήρα είναι η καλοσύνη που υπάρχει ακόμα σε μερικούς ανθρώπους και πως τελικά ακόμη και στις μέρες μας γίνονται θαύματα…

 

---------------

Το K75 συνεχίζει την νέα του ζωή με τον Γιάννη, γράφοντας χιλιόμετρα όπως ακριβώς θα ήθελε και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Ο μοτοσυκλετισμός σε αυτή τη χώρα έχει στηθεί σε πολύ γερά θεμέλια και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό...