Μεταβίβαση μη ολοκληρωμένη!

Από τον

Βασίλη Καραχάλιο

14/7/2017

Την πούλησες, αλλά…

Είναι ακόμα στο όνομά σου; Διάβασε τι πρέπει να κάνεις

Πούλησες την μοτοσυκλέτα σου, αλλά η μεταβίβαση έγινε; Μήπως, αν και πέρασαν χρόνια, είναι ακόμα στο όνομά σου; Αν είναι έτσι, τότε όχι μόνο χρωστάς τα τέλη κυκλοφορίας στην εφορία, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να βρεθείς κατηγορούμενος, αν συμβεί οτιδήποτε που να εμπλέκεται η πρώην μοτοσυκλέτα σου, από ατύχημα έως ληστεία…

Μιλάμε λοιπόν για “οχήματα που δεν τελούν υπό την φυσική κατοχή των ιδιοκτητών τους”.

Ο νόμος ορίζει πως υπεύθυνος για την μεταβίβαση είναι ο αγοραστής, που μέσα σε ένα μήνα από την αγορά θα πρέπει να έχει φροντίσει για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης. Μετά τον μήνα, είναι παράνομος, και προβλέπονται αντίστοιχα πρόστιμα.

Πρόσφατα, με την διασταύρωση των (ελλιπέστατων και ανακριβών) στοιχείων για τα ανασφάλιστα οχήματα, προέκυψε μία ακόμα υποχρέωση για όσους δεν έχουν την μοτοσυκλέτα στην φυσική κατοχή τους, αυτή της ασφάλισης. Δηλαδή όχι μόνο χρωστάς τα τέλη, αλλά τώρα υποχρεούσαι και να ασφαλίσεις την μοτοσυκλέτα που δεν έχεις πια… Και οι ποινές είναι αφαίρεση διπλώματος, πινακίδας και άδειας, μαζί με πρόστιμο… Και πως θα παραδώσεις πινακίδα και άδεια που δεν έχεις; Μπέρδεμα.

Ευτυχώς, μετά από ενέργειες του Συνηγόρου του Πολίτη, το 2014, βρέθηκε μια νόμιμη διαδικασία για αυτές τις περιπτώσεις. Πρέπει να σημειωθεί πως η Διεύθυνση Τελών της Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων και το Υπουργείο Μεταφορών δεν αποδέχθηκαν τις προτάσεις, και μόνο το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης αντελήφθη το μέγεθος του προβλήματος κι έκανε κάτι γι’ αυτό!

Και σε δικές μας ερωτήσεις προς τις αρχές, όταν ψάχναμε το ζήτημα, η στάνταρ απάντηση ήταν “Δηλώστε το κλεμμένο”, δηλαδή η προτροπή προς τον πολίτη ήταν… να παρανομήσει!

Υπάρχει όμως η εγκύκλιος 71468/14/418894/11.03.2014, που επιτρέπει στον πολίτη να κάνει στην Τροχαία δήλωση για “μη ολοκληρωμένη μεταβίβαση”. Η διαδικασία έχει ως εξής:

- Πηγαίνεις στο τμήμα τροχαίας που ανήκει η περιοχή κατοικίας σου.

- Ζητάς να κάνεις μια δήλωση για “μη ολοκληρωμένη μεταβίβαση”, στην οποία αναφέρεις τα στοιχεία της μοτοσυκλέτας, πότε έγινε η πώληση, και τα στοιχεία του αγοραστή.

- Με την δήλωση αυτή η μοτοσυκλέτα με τον συγκεκριμένο αριθμό κυκλοφορίας καταχωρείται στην Εθνική Βάση Δεδομένων και αναζητείται, ακριβώς όπως και μια κλεμμένη. Αν η τροχαία σταματήσει την μοτοσυκλέτα για έλεγχο, θα την κατάσχει, μαζί με την άδεια κυκλοφορίας, μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταβίβαση.

- Παράλληλα, η δήλωση αυτή στην τροχαία έχει και ισχύ μήνυσης, ο αγοραστής αναζητείται για να ειδοποιηθεί, και η υπόθεση πηγαίνει σε πταισματοδικείο.

- Με την βεβαίωση που θα πάρεις από την τροχαία, πηγαίνεις στην εφορία, κάνεις αίτηση, παίρνεις αριθμό πρωτοκόλλου και την καταθέτεις, γεγονός που σε απαλλάσσει από μελλοντικά τέλη κυκλοφορίας και υποχρέωση ασφάλισης.

- Με την κατάθεση της βεβαίωσης στην εφορία, το όχημα θεωρείται πως είναι σε ακινησία, συνεχίζοντας όμως να σου ανήκει, μέχρι να γίνει μεταβίβαση (αν γίνει ποτέ…

Και τι γίνεται με τα τέλη κυκλοφορίας που έχουν βεβαιωθεί στο όνομά σου, αλλά κάποιος άλλος θα έπρεπε τόσα χρόνια να πληρώνει; Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο αγοραστής-αλλά-όχι-ακόμα-ιδιοκτήτης, μόλις διαπίστωνε το γεγονός, θα έτρεχε στην εφορία για να πληρώσει όλες τις οφειλές τελών από την στιγμή που αγόρασε την μοτοσυκλέτα (τα τέλη για κάθε χρονιά εις διπλούν, συν ενδεχόμενες προσαυξήσεις…), στο υπουργείο για μεταβίβαση και μετά κατ’ ευθείαν θα έκανε ασφάλεια, στο όνομά του πια. Αλλά αν δεν έχει ενδιαφερθεί ενδεχομένως για χρόνια, τώρα θα ενδιαφερθεί, για χρέη που έχει άλλος στην εφορία, από δική του όμως παράλειψη;

η στάνταρ απάντηση ήταν “Δηλώστε το κλεμμένο”, δηλαδή η προτροπή προς τον πολίτη ήταν… να παρανομήσει!

Ο ιδιοκτήτης έχει δύο δρόμους μπροστά του: Ο πρώτος είναι να απευθυνθεί μέσω δικηγόρου στο δικαστικό τμήμα της εφορίας, και να διεκδικήσει την μη καταβολή των τελών που έχουν βεβαιωθεί στο όνομά του, αποδεικνύοντας προφανώς το πότε έγινε η πώληση, και από πότε είχε υποχρέωση από τον νόμο ο αγοραστής να ολοκληρώσει την μεταβίβαση. Το Υπουργείο Οικονομικών θεωρεί (με εγκύκλιο του 2013) πως για να δεχτεί πως ο ιδιοκτήτης “δεν υπέχει υποχρέωση καταβολής τελών κυκλοφορίας για το χρονικό διάστημα που το όχημα δεν βρίσκεται στην φυσική κατοχή του, πρέπει να διαπιστώνεται το γεγονός που αποκαλείται δια δικαστικής αποφάσεως”.

Βρήκαμε έγγραφο της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, της 25/6/2015, όπου αναφέρεται και το περί δικαστικής αποφάσεως, αλλά και πως “τα επιβατικά αυτοκίνητα οχήματα που καταχωρούνται στην ως άνω Εθνική Βάση Δεδομένων με «δήλωση μη μεταβίβασης οχήματος» ως «Απολεσθέντα – ανευρεθέντα – κλαπέντα αντικείμενα και αναζητήσεις προσώπων και πραγμάτων» μπορούν να τεθούν σε αναγκαστική ακινησία από τους κατά τα ως άνω ιδιοκτήτες τους, από την ημερομηνία συντέλεσης του συμβάντος όπως αυτή θα προκύπτει από τη σχετική βεβαίωση που θα χορηγείται για το σκοπό αυτό από τις κατά τόπους Αστυνομικές Υπηρεσίες που ασκούν καθήκοντα Τροχαίας, η οποία και θα υποβάλλεται ως υποχρεωτικό δικαιολογητικό στις αρμόδιες φορολογικές αρχές (Δ.Ο.Υ.), από κοινού με την σχετική αίτηση θέσης σε αναγκαστική ακινησία του κατά περίπτωση επιβατικού αυτοκινήτου. Κάθε άλλη αντίθετη με την ως άνω θέση της Διοίκησης, παύει να ισχύει από την έκδοση της παρούσας.”

Στην παραπάνω παράγραφο του εγγράφου οι λέξεις κλειδιά είναι “ από την ημερομηνία συντέλεσης του συμβάντος”. To “συμβάν”, όπως ορίζει ο ΚΟΚ και όπως μας είπαν στην τροχαία, είναι η μη ολοκλήρωση της μεταβίβασης από τον αγοραστή. Αυτή είναι η αξιόποινη πράξη, και ο χρόνος που συντελέστηκε προκύπτει από την δήλωση του ιδιοκτήτη, όπως αποτυπώνεται στην βεβαίωση που σου δίνει η τροχαία, και με την οποία ουσιαστικά θα έπρεπε να θεωρείται το όχημα σε ακινησία “από το συμβάν”, δηλαδή έναν μήνα μετά την πώληση. Αυτό που κάνει η εφορία όμως, είναι να αγνοεί τον ΚΟΚ και τις ευθύνες του αγοραστή όπως ορίζει ο νόμος, και να ακολουθεί την απλή λύση του να εξακολουθεί να ζητάει τα τέλη από τον ιδιοκτήτη, κι όχι από τον αγοραστή που έχει και την ευθύνη.

Ο δεύτερος δρόμος, αν αποτύχει ο πρώτος, είναι η αγωγή του ιδιοκτήτη κατά του αγοραστή. Κι αυτός ο δρόμος έχει έξοδα (περισσότερα) και αμφίβολη κατάληξη. Κι εν τω μεταξύ, ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να έχει εξοφλήσει στην εφορία τα τέλη.

Συμπέρασμα; Ου μπλέξεις. Φροντίζετε πάντα να ολοκληρώνονται οι μεταβιβάσεις, κρατάτε αντίγραφα από τα πάντα. Τουλάχιστον υπάρχει μια νόμιμη διαδικασία, αν και δεν ξεκαθαρίζει πλήρως το ζήτημα, αφού τα εμπλεκόμενα υπουργεία έχουν το καθένα άλλη άποψη, δίνοντας την δική τους ερμηνεία, συνεχίζοντας να ταλαιπωρούν τον πολίτη.

Σχετικά έγγραφα:

Συνημμένα

1133-2015.pdf

synigoros_toy_politi_ohimata.pdf

https://bit.ly/MOTO_666

Από τον

Μπάμπη Μέντη

29/7/2020

Το κείμενο αυτό θα μπορούσε άνετα να έχει μέγεθος εγκυκλοπαίδειας 100 τόμων σε ηλεκτρονική μορφή, όμως θα κάνουμε μια προσπάθεια να περιοριστούμε στα βασικά. Το θέμα μας φυσικά είναι οι μοτοσυκλέτες που έχουν ή πρόκειται να αποκτήσουν συλλεκτική αξία στο μέλλον. Να πούμε δηλαδή για ποιους λόγους κάποια μοντέλα κρατούν ή πολλαπλασιάζουν την εμπορική τους αξία στο πέρασμα του χρόνου, ενώ κάποια άλλα πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί ή για παλιοσίδερα.

Παλιό δεν σημαίνει συλλεκτικό

Όποιος έχει πεταμένη μια παλιά μοτοσυκλέτα στην αποθήκη του ή βρίσκει στο σπίτι του παππού του ένα σκουριασμένο ριμάδι, αυτομάτως νομίζει πως βρήκε ένα μπαούλο με χρυσά νομίσματα. Φυσικά το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να το βάλει αγγελία γράφοντας: Πωλείται συλλεκτική αντίκα, για γνώστες μπλα, μπλα μπλα, τιμή 5 εκατομμύρια ευρώ. Τηλ κ.τ.λ. Καθώς δεν έχει πληρώσει τίποτα για το συγκεκριμένο δίκυκλο ή είχε ξεχάσει πως το είχε, μπορεί να περιμένει για αιώνες μέχρι να βρεθεί το κορόιδο που θα το αγοράσει. Στην πραγματικότητα όμως η συλλεκτική αξία (ξεκαθαρίζουμε πως μιλάμε από οικονομική σκοπιά και όχι από συναισθηματική) καθορίζεται αυστηρά από τους ακόλουθους παράγοντες:

Ιστορία:

Αυτός είναι ο βασικότερος παράγοντας που επηρεάζει την τιμή μιας μοτοσυκλέτας στο μέλλον. Ένα μοντέλο που έχει σημαδέψει μια εποχή ή κουβαλά μαζί της μια ξεχωριστή κουλτούρα και φιλοσοφία σχεδιασμού που δεν ήταν δυνατόν να επαναληφθεί τα επόμενα χρόνια (π.χ. δίχρονα V4), αυτομάτως αποκτά συλλεκτική αξία. Επίσης, υπάρχουν περιπτώσεις που συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες και όχι το συγκεκριμένο μοντέλο, έχουν ιδιαίτερη ιστορία (π.χ. μια Harley του Elvis ή μια αγωνιστική μοτοσυκλέτα ενός παγκόσμιου πρωταθλητή). Σε αυτή την τελευταία περίπτωση όμως, η αξία της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας μεγαλώνει και μικραίνει ανάλογα με τη χρονική στιγμή που την πουλάς και καθορίζεται από την μόδα που επικρατεί.

Σπανιότητα:

Με τον χαρακτηρισμό “σπανιότητα” δεν αναφερόμαστε μόνο στα μοντέλα που παράχθηκαν σε λίγα αντίτυπα. Πολλές φορές, μοντέλα που παράχθηκαν σε χιλιάδες αντίτυπα και ήταν best seller τώρα πια είναι πολύ πιο σπάνια να τα βρεις (π.χ. τετρακύλινδρα supersport 400 από Ιαπωνία των 90ies) διότι κανείς δεν νοιάστηκε να τα συντηρήσει σωστά ή τις περισσότερες φορές, το κόστος συντήρησης ήταν εξωπραγματικό για την αξία που είχε η μοτοσυκλέτα εκείνη τη χρονική περίοδο. Αντιθέτως μια Ducati 916 SPS ή χρησιμοποιώντας το ακόμα πιο ακραίο παράδειγμα της Honda NR 750, οι πλούσιοι ιδιοκτήτες τους τις φρόντιζαν σαν να ήταν μωρά και σχεδόν όλες τους βρίσκονται σε άριστη κατάσταση έως σήμερα.

Εμφάνιση

Ξεχάστε την μπούρδα που λένε πως η εμφάνιση είναι θέμα υποκειμενικό. Τουλάχιστον όχι σε ό,τι αφορά τη συλλεκτική αξία μιας μοτοσυκλέτας. Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζει πρωτίστως η ξεχωριστή εμφάνιση και δευτερευόντως η ομορφιά. Μοτοσυκλέτες που τις αποκαλούσαν άσχημες στην εποχή τους, κάνουν πολλούς σήμερα να τις ονειρεύονται (π.χ. GPz 900R).

Αυθεντικότητα

Αν οποιαδήποτε βίδα ή αυτοκόλλητο που υπάρχει πάνω στη μοτοσυκλέτα δεν είναι αυθεντικό, αναλόγως πέφτει η αξία της μοτοσυκλέτες. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις σε ό,τι αφορά σπάνια after market εξαρτήματα (π.χ. εξαρτήματα του οίκου Magni σε μοτοσυκλέτες της MV Agusta), αλλά αυτό αφορά πολύ συγκεκριμένο και μικρό αριθμό περιπτώσεων

Η γενιά των 50άρηδων

Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο που επηρεάζει το πότε και ποιες μοτοσυκλέτες θα γίνουν συλλεκτικές, είναι εκείνο που μια γενιά μοτοσυκλετιστών γίνεται 50 ή 60 ετών. Σε αυτή την ηλικία οι μοτοσυκλετιστές έχουν την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να αγοράσουν την μοτοσυκλέτα που ονειρεύονταν όταν ήταν 20 χρονών αλλά δεν μπορούσαν τότε ή να ξαναπάρουν την μοτοσυκλέτα που είχαν τότε. Έτσι, οι μοτοσυκλέτες με ηλικία 20-30 ετών αποκτούν ξαφνικά ζήτηση και οι τιμές μεταπώλησης αυξάνονται απότομα (π.χ. τα αεροελαιόψυκτα GSX-R 750-1100 πρώτης γενιάς και τα αντίστοιχα CBR900RR).

Επενδύοντας στις συλλεκτικές μοτοσυκλέτες

Ακούγοντας τις τιμές μεταπώλησης κάποιων συλλεκτικών μοτοσυκλετών είναι εύκολο να πιστέψεις πως πρόκειται για μια πολύ καλή επένδυση χρημάτων. Σήμερα αγοράζεις μια παλιά μοτοσυκλέτα με 1000€ και την πουλάς σε 10 χρόνια για 100.000€. Πρόκειται περί μύθου, ο οποίος συντηρείται με την περιπτωσιολογία. Πράγματι υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που η αξία μια μοτοσυκλέτας εκτοξεύτηκε με το πέρασμα των χρόνων, όμως αν κάτσεις να δεις την συνολική εικόνα, τα πράγματα είναι ακριβώς αντίθετα. Για να πετύχεις υψηλή τιμή μεταπώλησης, η κατάσταση της μοτοσυκλέτας θα πρέπει να είναι άριστη. Για να έχεις σε άριστη κατάσταση μια παλιά μοτοσυκλέτα χρειάζονται ΠΟΛΛΑ λεφτά. Όσα χρήματα φαντάζεσαι πως χρειάζονται για ένα service καρμπυρατέρ, πολλαπλασίασέ τα επί πέντε για να βρεις το πραγματικό κόστος μέχρι να δουλέψει πραγματικά. Τις περισσότερες φορές, μια Brough Superior που πωλείται για 100.000€ έχει κοστίσει στον ιδιοκτήτη της πάνω από 150.000€ σε ανακατασκευές όσα χρόνια την είχε στα χέρια του. Αν δεν είχε ξοδέψει αυτά τα χρήματα, η τιμή μεταπώλησης της μοτοσυκλέτας θα ήταν πολύ χαμηλότερη, ίσως και μικρότερη από εκείνη που την είχε αγοράσει. Εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν, αλλά στην πραγματικότητα οι αριθμοί λένε την σκληρή αλήθεια.

https://bit.ly/MOTO_666