Το Σάββατο 20 Ιανουαρίου είναι η στιγμή που θα δούμε τον 8 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή MotoGP, Marc Marquez, στην πρώτη του εμφάνιση με τα χρώματα της νέας του ομάδας, της Gresini, μία μεταγραφή που του δίνει την δυνατότητα να ισοφαρίσει ή ακόμα και να ξεπεράσει σημαντικά ρεκόρ, που έχουν σημειώσει ελάχιστοι αναβάτες στα 75 χρόνια ιστορίας του θεσμού.
Αναμφίβολα ο Marc Marquez είναι ένα από τους καλύτερους αναβάτες που έχουν περάσει ποτέ από τα MotoGP, φέρνοντας ένα διαφορετικό στυλ οδήγησης που τον οδήγησε στην κορυφή. Το στίγμα του έχει ήδη μείνει ανεξίτηλο στην ιστορία των GP, πλάι σε άλλων μεγάλων αναβατών όπως των Valentino Rossi, Giacomo Agostini, Kenny Roberts κ.α., κάτι που φαίνεται και από τον ντόρο που δημιουργεί κάθε του απόφαση, όπως το να αλλάξει μετά από μία δεκαετία ομάδα, αλλά και κατασκευαστή. Η σεζόν του 2024 φέρνει νέες προκλήσεις στον Ισπανό πολυπρωταθλητή, καθώς μια πιθανή κατάκτηση του τίτλου, φέρνει μαζί και τη δυνατότητα να ξεπεράσει ιδιαίτερα σημαντικά ορόσημα του αθλήματος.
Αρχικά, στην περίπτωση που ο Ισπανός καταφέρει να πάρει τον τίτλο του MotoGP το 2024, τότε θα μπει ταυτόχρονα και σε μία κλειστή ομάδα αναβατών που έχουν στεφθεί Πρωταθλητές με δύο διαφορετικούς κατασκευαστές. Η ιδιαίτερα μικρή λίστα περιλαμβάνει μέχρι στιγμής μόλις πέντε ονόματα, των Geoff Duke (Norton και Gilera), Giacomo Agostini (MV Agusta και Yamaha), Eddie Lawson (Yamaha και Honda), Valentino Rossi (Honda και Yamaha) και Casey Stoner (Ducati και Honda).
Το 2023 είδαμε τους Jorge Martin (Prima Pramac Racing) και Marco Bezzecchi (Mooney VR46 Racing Team) να πλησιάζουν αρκετά την κατάκτηση του τίτλου, χωρίς στο τέλος να τα καταφέρνουν. Έτσι, κανένας από τους δύο δεν κατάφερε να χριστεί ως ο πρώτος μη εργοστασιακός αναβάτης που πήρε τίτλο στην τετράχρονη εποχή των MotoGP. Το 2024 ο Marc Marquez έχει πολλές πιθανότητες να είναι αυτός που θα καταφέρει κάτι που έχουμε δει ελάχιστες φορές να συμβαίνει στην ιστορία του θεσμού.
Ο πρώτος που το έκανε ήταν ο Kenny Roberts, το 1978, γράφοντας ιστορία ως rookie με την Yamaha USA, που στην αρχή είχε σημαντικά λιγότερους πόρους από την εργοστασιακή ομάδα. Δύο χρόνια αργότερα, το 1981, ο Marco Lucchinelli ήταν αυτός που θα έγραφε το όνομά του στην λίστα με τους μη εργοστασιακούς αναβάτες που πήραν τον τίτλο, καβάλα σε μία Suzuki της ομάδας του Roberto Gallina. Η ίδια ομάδα την επόμενη χρονιά, το 1982, θα συνέχιζε τον θρίαμβο με τον Franco Uncini.
Το 1989, ο Eddie Lawson, έχοντας ήδη τρεις τίτλους στα 500 κυβικά με την Yamaha, μεταπήδησε στη Honda για να δουλέψει με τον Erv Kanemoto. Η εργοστασιακή ομάδα είχε ήδη τότε δύο μεγάλα ονόματα στο ρόστερ της, με τους Wayne Gardner και Mick Doohan να αγωνίζονται με τα χρώματά της. Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα ο Lawson να μεταφερθεί στη Rothmans Honda. Ο σοβαρός όμως τραυματισμός του Gardner κατά τη διάρκεια της σεζόν, οδήγησε το HRC να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στον Αμερικανό, ο οποίος τελικά θα στεφόταν εκείνη την χρονιά Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Έκτοτε, χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια μέχρι και το 2001, όταν ο Valentino Rossi πήρε τον τίτλο με την ομάδα Nastro Azzurro. Αυτός ήταν και ο τελευταίος τίτλος της δίχρονης εποχής των 500 κυβικών στα MotoGP, με τον Ιταλό να μεταπηδά στην εργοστασιακή Repsol Honda για το 2002.
Ο “Γιατρός” είναι ένας από τους αναβάτες που χρειάστηκε να επιδείξουν μεγάλη υπομονή, καθώς από το 2005 που κέρδισε τον τελευταίο του τίτλο, πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να καταφέρει το 2008 να βρεθεί ξανά στην κορυφή. Αντίστοιχο χρονικό διάστημα χρειάστηκε και ο Jorge Lorenzo -επίσης με Yamaha- περιμένοντας από το 2012 μέχρι και το 2015. Ο Casey Stoner έπρεπε να είναι ακόμα περισσότερο υπομονετικός, πιο συγκεκριμένα τέσσερα χρόνια. Το 2007 κατέκτησε τον τίτλο με την Ducati, ενώ για να καταφέρει το ίδιο με τη Honda χρειάστηκε να έρθει το 2011. Βέβαια, ο Marquez στην περίπτωση που καταφέρει να κατακτήσει τον φετινό τίτλο, θα τους έχει ξεπεράσει όλους σε στωικότητα. Τελευταία φορά που γεύτηκε την γλυκιά γεύση του τίτλου ήταν το 2019, ενώ αν το 2024 βρεθεί ξανά Πρωταθλητής, τότε θα έχουν περάσει πέντε χρόνια "ξηρασίας" μέχρι να τα καταφέρει ο Ισπανός.
Ως επακόλουθο της πιθανής κατάκτησης του τίτλου, το 2024 μπορεί να φέρει τον Marquez ισοπαλία με τον μεγάλο του αντίπαλο, Valentino Rossi, μαζί με τους Mike Hailwood και Carlo Ubbiali, καθώς θα μπει στον κύκλο των κατόχων 9 Πρωταθλημάτων.
Μέχρι στιγμής, ο Marquez δεν έχει σημειώσει κάποια νίκη σε Portimao, Red Bull Ring, Ινδονησία, Ινδία και Καζακστάν, έχοντας ωστόσο νίκες σε 20 συνολικά πίστες. Με τη βοήθεια της Gresini -και της απόδοσης της Ducati- ο αριθμός αυτός μπορεί να ανέβει, ξεπερνώντας έτσι τους Stoner (21 πίστες), Rossi (23 πίστες) και Doohan (24).
Τέλος, στην περίπτωση που τελικά ο Marquez αποδειχθεί ανταγωνιστικός με τη νέα του μοτοσυκλέτα, βρισκόμενος τακτικά στο βάθρο και επιστρέφοντας στις νίκες, τότε θα μπορούσε να ισοφαρίσει ή και να ξεπεράσει το ρεκόρ άλλων θρύλων των MotoGP. Χρειάζεται 5 ακόμα νίκες για να φτάσει τον Angel Nieto, με 90 σε όλες τις κατηγορίες, και 9 για να ισοφαρίσει τον Giacomo Agostini, ο οποίος έχει 68 στην μεγάλη κατηγορία. Όσον αφορά τα βάθρα, με 11 ακόμα ο Marquez έρχεται αντιμέτωπος με το ρεκόρ του Dani Pedrosa με 112 στην μεγάλη κατηγορία, ενώ με 12 θα μπορέσει να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Lorenzo, ο οποίος έχει 152 σε όλες τις κατηγορίες.
Τα αποτελέσματα στα πρώτα δοκιμαστικά της Valencia, μετά το τέλος της σεζόν του 2023 έδειξαν ότι ο Marc παραμένει γρήγορος, θέτοντας μάλιστα τον ταχύτερο χρόνο μέχρι και το μεσημέρι της ημέρας των δοκιμών. Η επίδοσή του αυτή δίνει ελπίδες ότι το 2024, το “μυρμήγκι” θα καταφέρει να γίνει ξανά ανταγωνιστικός, ενώ όπως φαίνεται η δίψα του για διάκριση παραμένει άσβεστη. Καθόλου απίθανο λοιπόν, η σεζόν που μας έρχεται να είναι και αυτή που ο Marc Marquez θα γράψει ξανά ιστορία.
![motomag Τερμάτισε το Rally Dakar 2024 o Βασίλης Μπούδρος “’Ένα παιδί από την Ραφήνα βρέθηκε στον τερματισμό του δυσκολότερου αγώνα του κόσμου” [VIDEO]](/sites/default/files/styles/teaser_medium_webp/public/2024-01/Boudros%201.jpg.webp?itok=Xf0tliHR)