Australian tour 2015: Στο μεγάλο νησί του Νότου. Πιο βόρεια δεν γίνεται!

9/7/2015

Από τον μονολιθικό βράχο Uluru–Ayers Rock ως την πόλη Darwin της βόρειας Αυστραλίας (Top End) με χώριζαν περίπου 1.900 χιλιόμετρα. Πεδίο ταξιδιωτικής δράσης για την μαύρη ΚΤΜ 1050 και τον ταλαίπωρο αναβάτη της η Outback, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το… απόλυτο κενό! Πρόκειται για εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα άνυδρης, επίπεδης απεραντοσύνης που καταλαμβάνουν το εσωτερικό της μικρότερης ηπείρου του πλανήτη μας (ή του μεγαλύτερου νησιού στον κόσμο, αν το προτιμάτε κι έτσι).
Και φυσικά, μιλάμε για τρομακτική μοναξιά. Με έκταση λίγο μικρότερη από την Ευρώπη, η Αυστραλία έχει μόλις 22.000.000 κατοίκους. Από αυτούς, οι 21.850.000 βρίσκονται εγκατεστημένοι στις παράκτιες περιοχές (όπου είναι κτισμένα όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας), ενώ μόνο 150.000 τολμηροί κατοικούν στα αχανή όρια της Outback.

Στην πορεία μου για τον μακρινό βορά της Αυστραλίας είχα για "οδηγό" την αρτηρία Stuart Hwy, ενώ σταθμοί στο μονότονο ταξίδι της κόκκινης ερήμου αποτέλεσαν οι μικρές πόλεις Alice Springs, Tennant Creek, και Katherine. Ποια ήταν τα highlights της διαδρομής; Η υπέρβαση της νοητής γραμμής του Τροπικού του Αιγόκερου (40 χλμ. βόρεια της Alice Springs), τα μοναδικά Devil’s Marbles (πρόκειται για κόκκινους γρανιτένιους ογκόλιθους σε ακανόνιστους σωρούς, που απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, 80 χιλιόμετρα νότια της Tennant Creek) και τα τεράστια Road Trains, οι κλασικές νταλίκες της Outback με τις τρεις συρόμενες ρυμούλκες, που ξεπερνούσαν σε μήκος τα 50 μέτρα -η μοτοσυκλέτα μπροστά τους έμοιαζε με μύγα…

Φτάνοντας στην Alice Springs, δεν μπορούσα να μην υποκύψω στον πειρασμό για μια μικρή περιπλάνηση τριών ημερών σε χωμάτινες διαδρομές μέσα στην αγκαλιά της κόκκινης ερήμου. Νερό, βενζίνη, σκηνή, τρόφιμα και πολύ όρεξη για παιχνίδια, ήταν τα εφόδια που πήρα μαζί για να ζήσω ολομόναχος την δική μου outback-περιπέτεια.
Έξι μέρες αργότερα, αντικρίζοντας τα πρώτα σπίτια της Darwin, το κοντέρ της σκονισμένης ΚΤΜ έγραφε 5.850 χιλιόμετρα, ενώ η ιαχή "Θάλαττα, Θάλαττα" που φώναζα με ενθουσιασμό σηματοδοτούσε την λήξη των δεινών της ερήμου. Στις τροπικές θάλασσες του αυστραλιανού βορρά θα έμενα λίγο, προκειμένου να ξεκουραστώ και ν’ ανασυνταχτώ για την συνέχεια του "Australian tour 2015" στην δυτική πλευρά της Αυστραλίας…
Κωνσταντίνος Μητσάκης

https://bit.ly/MOTO_673

Επικαιρότητα

JETOIL: Οικειοθελής αναστολή λειτουργίας εξαιτίας των κυρώσεων προς τη Ρωσία

Η εταιρεία που κάποτε ίδρυσε η οικογένεια Μαμιδάκη είχε περάσει στον Murtaza Lakhani

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

16/12/2025

Ο πακιστανοκαναδός, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που ελέγχει την JETOIL, δεν είναι κάποιος αχυράνθρωπος, ούτε αυτοφοράκιας, αλλά ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες διακινεί στα ίσια, το πετρέλαιο που δεν μπορεί να διακινηθεί από τους υπόλοιπους. Ο 63χρονος δισεκατομμυριούχος Murtaza Ali Lakhani (κεντρική φωτογραφία) έχει υπηκοότητα Μ. Βρετανίας και Καναδά με τα διαβατήριά του να γίνονται δεκτά σε κάθε χώρα του κόσμου και τον περασμένο Ιούλιο κατονομάστηκε από το Αγγλικό περιοδικό Business Matters, το Ν1 στον κλάδο των επιχειρήσεων, ως ο μεγαλύτερος διακινητής Ρωσικού πετρελαίου.

Αυτό σήμαινε πως κάποιος άναψε ένα προβολέα πάνω του, κάτι που είχε αποφευχθεί όταν ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε το πετρέλαιο του Ιράκ σε καιρό πολέμου με τις ΗΠΑ, έπειτα το Κουρδικό πετρέλαιο επί εποχής πολέμου επίσης και πλέον και το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, επί εποχής που όλοι ελπίζουν να μην καταλήξει σε πόλεμο, όπως υπάρχει η απειλή να γίνει.

Ο επικεφαλής του γκρουπ Mercantile Maritime απέκτησε την JETOIL από την οικογένεια Μαμιδάκη μετά την πτώχευση της μέσα στην πανδημία και την αυτοκτονία που επέφερε η ένταξη το άρθρο 99, ενός εκ των ιδρυτών της. Ξεκινώντας το 1968 ενώ είχαν ήδη την Mamidoil την οποία ένωσαν με την JETOIL, οι οικογένεια Μαμιδάκη δημιούργηε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορίας καυσίμων στα Βαλκάνια.

Παρόλο που κατά την περίοδο της πτώχευσης η εταιρεία έχασε σχεδόν το 80% του δικτύου πρατηρίων ο Lakhani επένδυσε σε αυτή έχοντας ως στόχο τις τεράστιες εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαίου στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης που αγγίζουν τους 300.000 τόνους, ενώ αντίστοιχα υπάρχει εγκατάσταση και στο Κόσσοβο. Παραμένει επίσης δίκτυο χονδρικής πώλησης εκτός της Ελλάδας σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια και Σερβία ώστε ο Βαρόνος αυτός να στρέψει την προσοχή του στην περιοχή.

Για τον ίδιο τον Lakhani, όπως και για τον Etibar Eyyub από το Αζερμπαϊτζάν που μπαινοβγαίνει στις λίστες από πέρσι, αυτή είναι μάλλον μία αναμενόμενη εξέλιξη κι αυτό γιατί είχαν γίνει κινήσεις πριν την ανακοίνωση του κ. Χαραλαμπου Βουρλιώτη, της Αρχής Καταπολέμησης κατά της Νομιμοποίησης Εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες για δέσμευση περιουσιακών στοιχείων συνολικά 5 εταιρειών εμπορίας πετρελαίου στην Ελλάδα, με την JETOIL να είναι αυτή που απασχολεί το κοινό καθώς θα βλέπει από αύριο τα πρατήρια να αλλάζουν όνομα ή να κλείνουν.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνουν οι εγκαταστάσεις στο Καλοχώρι ιδιαίτερα τώρα, δύο μόλις μήνες πριν συμπληρωθούν 30 χρόνια από την μεγάλη πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στις εγκαστάσεις αυτές, επί αυτοκρατορίας Μαμιδάκιδων.

Ήταν μεσημέρι, 24 Φεβρουαρίου 1986 όταν ξέσπασε φωτιά η οποία έκαιγε για επτά μέρες πνίγοντας την Θεσσαλονίκη σε τοξικά αέρια, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της τρίτης ημέρας που συμπληρώθηκε από δεκάδες επόμενες. Από τις 12 δεξαμενές τότε καταστράφηκαν οι 8, ενώ κλιμάκια από την Γιουγκοσλαβία κατέβηκαν να συνδράμουν το έργο της ελληνικής πυροσβεστικής που μετρούσε ήδη 25 τραυματίες. Η Θεσσαλονίκη γλίτωσε τότε γιατί άντεξε η δεξαμενή υγρής αμμωνίας. Αν είχε εκραγεί, τότε η πόλη θα έπρεπε να εκκενωθεί και θα μιλούσαμε για μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ευρώπης, δύο ημέρες και δύο μήνες πριν το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ.