Eicma 2021 αποκλειστικό: Το επόμενο βήμα της Brembo

Και όλα όσα παρουσίασε στην Eicma
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

27/11/2021

Προσκεκλημένοι της Brembo είχαμε την ευκαιρία μίας συνέντευξης και προσωποποιημένης ξενάγησης στο περίπτερό τους, όπου το σημαντικότερο νέο είναι η κατεύθυνση που θέλουν να ακολουθήσουν στο μέλλον και ο τρόπος που θεωρούν πως πρέπει να αναπτυχθούν, τώρα που ελέγχουν σχεδόν το σύνολο της αγοράς.

Η πορεία της Brembo υπήρξε σταθερά ανοδική από το 1961 που ιδρύθηκε από τον Emilio Bombassei, πατέρα του σημερινού προέδρου, και συνεχίζει αλματώδης τα τελευταία χρόνια έχοντας προχωρήσει σε μία στρατηγική σειρά εξαγορών. Από την εποχή που μία πινακίδα έξω από το Bergamo που ανέγραφε «Freni – Brembo» έδειχνε την βάση του μικρού εργαστηρίου, μέχρι σήμερα που οι εγκαταστάσεις που ελέγχει γεμίζουν με κουκίδες τον παγκόσμιο χάρτη σε πολλά διαφορετικά σημεία, η Brembo έκανε πάντα το ίδιο: Κατασκεύαζε δαγκάνες, δίσκους και άλλα εξαρτήματα για το φρενάρισμα συνεχώς εξελίσσοντας τα προϊόντας της.

Η συνεχής εξέλιξη ήταν ο βασικός στόχος της Brembo και το κύριο χαρακτηριστικό που την έκανε να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό και τελικά να οδηγείται σε καθολική επικράτηση, φτάνοντας να ελέγχει έως και 97% σε ορισμένους τομείς της αγοράς. Μοιραία βέβαια η συνεχής εξέλιξη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, απαιτώντας ολοένα και περισσότερο χρόνο, όσο φτάνεις στο πάνω όριο της τεχνολογίας υλικών και το ανώτατο στάδιο της βελτίωσής τους. Όταν λοιπόν έχεις συνδυάσει τον ρυθμό ανάπτυξης με την διαρκή εξέλιξη που η φυσική τροπή των πραγμάτων επιβραδύνει, κι όταν αρχίζουν να τελειώνουν οι ανταγωνιστές που υπάρχουν για να εξαγοράσεις, αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μία στασιμότητα.

Αυτή είναι και η ανησυχία των ανθρώπων στην Brembo καθώς έχοντας χτίσει έναν μηχανισμό για να εξαντλήσει την εξέλιξη των εξαρτημάτων στο φρενάρισμα, πρέπει να τον ταΐσει με τον επόμενο άθλο ή να τον δει να μπαίνει σε τέλμα. Μία γρήγορη παρένθεση σε αυτό το σημείο καθώς μιλάμε για ένα κομβικό στάδιο από το οποίο έχει περάσει κάθε εταιρεία που κατάφερε να αναπτυχθεί στον μέγιστο βαθμό που θα μπορούσε και έχει γίνει πάρα πολύ καλή στον τομέα της, αφήνοντας πολύ πίσω τον ανταγωνισμό. Η ιστορία μας έχει δείξει πως όποιος κάνει το λάθος να διαλέξει την στασιμότητα και να μείνει στην ευθεία, έχοντας ξεπεράσει το βουνό πίσω του, μετά από χρόνια χάνει ποσοστό και αποκτά νέο ανταγωνισμό εκεί που δεν το περίμενε. Όπως βέβαια μας έχει δώσει παραδείγματα που δοκίμασαν κάτι τελείως νέο και σταδιακά μπήκαν σε έναν νέο δρόμο, εγκαταλείποντας την λεωφόρο που είχαν με κόπο δημιουργήσει.

Ωστόσο η Brembo έχει βάλει ήδη στόχο να κάνει το επόμενο βήμα το οποίο θα είναι να γίνει “solution provider” για τις εταιρείες που προμηθεύει και μάλιστα με ανάγκες που αυτή την στιγμή δεν υπάρχουν. Μάλιστα, αυτό είναι το μεγάλο νέο. Η εξέλιξη του ABS έχει βασιστεί σε ένα σύστημα φρεναρίσματος που κατά βάση είναι ίδιο από την απαρχή της αυτοκίνησης και η εξέλιξή του αρχίζει να φτάνει στο ανώτατο δυνατό πεδίο. Οι διάφορες μονάδες και οι ECU μαζεύουν δεδομένα από διαφορετικούς αισθητήρες και έπειτα ελέγχουν μία ολότελα «αναλογική» δαγκάνα. Τι θα μπορούσε όμως να γίνει αν η δαγκάνα αυτή μπορούσε όχι μόνο να δώσει πολλά περισσότερα στοιχεία αλλά ακόμη και να αποφασίσει εκείνη για την πίεση που πρέπει να ασκήσει; Θα άνοιγε ένας τελείως νέος τρόπος εφαρμογών ξεκινώντας με πρώτο και καλύτερο τις μονάδες ABS.

Θα μπορούσε ακόμη ο αναβάτης να ξέρει την εσωτερική θερμοκρασία του συστήματος, ώστε να διαλέξει εκείνη την στιγμή αν θα κόψει ρυθμό, ώστε να χρησιμοποιεί τα φρένα του λιγότερο μειώνοντας την φθορά τους μέχρι να πέσει η θερμοκρασία τους, ή να συνεχίσει κανονικά αλλά να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή πόσο ακριβώς πιέζει το υλικό. Οι κατευθύνσεις είναι πολλές και ταυτόχρονα είναι και άγνωστες, δεν ξέρουμε αυτή την στιγμή που μπορούν να οδηγήσουν, είναι κάτι νέο που δεν υπήρχε πριν και είναι ο τομέας που θα επενδύσει η Brembo στο μέλλον!

Όλα αυτά αποτυπώνονται στην νέα δαγκάνα “New G SESSANTA” για την οποία πρώτοι διαβάσατε εδώ, ένα concept που δημιουργήθηκε για τον εορτασμό της επετείου 60 ετών. Η εμφάνιση είναι εμπνευσμένη από την πρώτη δαγκάνα για μοτοσυκλέτα που σχεδίασε η εταιρεία, το “G” είναι τιμητικό προς τον τότε σχεδιαστή και το «Sessanta» αναφορά στα εξήντα χρόνια. Η νέα πρωτότυπη δαγκάνα έχει ενσωματωμένα LED ώστε ο αναβάτης να μπορεί να αποδώσει τον χρωματισμό που επιθυμεί. Στην ανακοίνωσή της η Brembo τονίζει την προσωποποίηση της εμφάνισης αλλά αναφέρει σε δεύτερο βαθμό πως μπορεί να γίνει και συλλογή δεδομένων.

Στην από ημέρες πριν, προγραμματισμένη συζήτηση που εμείς είχαμε με στελέχη της εταιρείας, η προσωποποίηση της εμφάνισης είναι το πρώτο στάδιο εφαρμογής για κάτι τέτοιο, όμως στόχος είναι η εξέλιξη στο πλαίσιο του “solution provider” που σημαίνει πως οι κατασκευαστές θα μπορούν να αντλούν δεδομένα από εκεί, και είτε να τα χρησιμοποιούν για να τροφοδοτήσουν ηλεκτρονικά βοηθήματα που ήδη γνωρίζουμε, όπως το ABS, είτε για νέες εφαρμογές που σήμερα αποτελούν ιδέες και δεν τις έχουμε δει να υλοποιούνται. Το γεγονός πως η Brembo θέλει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι νέο, ούτε και μυστικό, το έχει πει αλλά το έχει πει στα ψιλά γράμματα. Εκείνο που είναι νέο και βγήκε μέσα από την συζήτηση, είναι η αγωνία να αποφύγουν την στασιμότητα που φέρνει η καθολική επικράτηση και το γεγονός πως δεν γνωρίζουν ακριβώς που οδηγεί αυτός ο δρόμος. Και ούτε και κάποιος μπορεί να ξέρει αν δεν γίνει έρευνα. Το γεγονός πως το να ανάβουν οι δαγκάνες της μοτοσυκλέτας σου, έτσι απλά χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο με αυτή την νέα ιδιότητα, είναι οριακά χαζό και δίχως πρακτική αξία, φαίνεται από την ανακοίνωση της Brembo που ψάχνοντας να βρει για πιο λόγο να το θέλεις, σου λέει πως μία ιδέα είναι να την ξεχωρίζεις στο πάρκινγκ αφήνοντας τις δαγκάνες να αναβοσβήνουν. Πραγματικά το τελευταίο που θα ήθελες για να πληρώσεις ακριβότερα ένα νευραλγικό εξάρτημα αντί απλά να βάλεις μόνος σου ένα LED, αν πράγματι χρειαζόσουν ένα φωτάκι να αναβοσβήνει όταν την παρκάρεις. Προφανώς λοιπόν και η “New G SESSANTA” αλλού στοχεύει, σε όσα αναλύουμε πιο πάνω.

Από εκεί και πέρα το πλάνο αυτό της Brembo δεν γίνεται να ολοκληρωθεί απλά δίνοντας ψηφιακές επεκτάσεις σε ένα καθαρά αναλογικό έως τώρα εξάρτημα. Για να γίνεις η μοναδική στάση ενός προμηθευτή σε ότι αφορά το φρενάρισμα, απαιτείται να μπορείς να του δώσεις τα πάντα, ιδιαίτερα σε ένα μέλλον που το κάθε τι με οικολογική ατζέντα μπαίνει πρώτο στην λίστα. Η πρόσφατη εξαγορά της SBS (Νοέμβριος 2020) εκτός από την απόκτηση ενός στρατηγικού προμηθευτή σε τακάκια της έδωσε την ικανότητα να καθοδηγεί τις εξελίξεις και σε αυτό τον τομέα. Στόχος με την SBS είναι να αντικαταστήσουν μέχρι το 2024 όλα τα τακάκια όπως τα γνωρίζουμε με νέα που έχουν πράσινο παρονομαστή και χρησιμοποιούν διαφορετικά υλικά με πλήρη απεξάρτηση σε μέταλλα που είναι δύσκολο να βρεθούν και που κάθε χρόνο φέρνουν ανατιμήσεις. Μία από τις λίγες φορές που η πράσινη ατζέντα στην αυτοκίνηση γίνεται με όφελος στην τσέπη του καταναλωτή χωρίς να του ζητάνε να αλλάξει πλήρως τις συνήθειες του. Η παραπάνω τροπή με την SBS εξυπηρετεί παράλληλα και τον πιο μακρινό στόχο για να γίνει η Brembo τελικός σταθμός κάθε κατασκευαστή μοτοσυκλετών σε ότι αφορά το φρενάρισμα.

Για να αποφύγει και έναν από τους κινδύνους που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, μένοντας πιστή στον δρόμο που την έχει οδηγήσει στο σημερινό υψηλό σημείο, η Brembo ανακοινώνει και ένα νέο πρόγραμμα after market εξοπλισμού, ώστε να συνεχίσει να είναι το όνομά της εφάμιλλο με το καλύτερο σύστημα φρεναρίσματος. Προφανώς βέβαια και για να εισπράξει από ακόμη ένα κύκλο προϊόντων! Με το νέο “UPGRADE” πρόγραμμα να επεκτείνεται σε όλες τις γενικές κατηγορίες μοτοσυκλετών, Custon – Road – Off Road – Racing, κάθε αναβάτης μπορεί να αναβαθμίσει το υπάρχον σύστημα φρεναρίσματος με ένα νέο της Brembo. Που διαφέρει αυτό το νέο πρόγραμμα, που με περηφάνια ανακοινώνει η εταιρεία, από τις λύσεις που έδινε μέχρι τώρα; Στην διαθεσιμότητα και την εξειδίκευση των νέων προϊόντων, που είναι απλό να το λέει κανείς, αλλά βασικό και ταυτόχρονα κοστοβόρο να το επιτύχεις:

Στον ίδιο δρόμο είναι και η ανακοίνωση της GP4-MINI, της αγωνιστικής τετραπίστονης δαγκάνας που έρχεται να προστεθεί στην οικογένεια των GP4 και να δώσει μία ακριβή αλλά καλή λύση σε νέους αναβάτες που μπαίνουν στην αγωνιστική οδήγηση με τις μικρές μοτοσυκλέτες, αλλά και όσους τις χρησιμοποιούν για προπόνηση.

Ο σχεδιασμός αντιγράφει τις δαγκάνες των superbike και προσφέρει τον ίδιο βαθμό στρεπτικής ακαμψίας και απόδοσης, ξεκλειδώνοντας δυνατότητες που δεν έβρισκες εύκολα σε αυτή την κατηγορία, μειώνοντας την ποσότητα υγρών που απαιτούνται για μεγαλύτερη αμεσότητα στο φρενάρισμα, ασκώντας ταυτόχρονα περισσότερη δύναμη, αν και θα αργήσουμε να το δούμε στην πράξη καθώς θα φτάσει στην αγορά από το 2023.

Στόχος της Brembo λοιπόν είναι δημιουργήσει το επόμενο πεδίο εφαρμογής και να καθοδηγήσει τις εξελίξεις και σε αυτό.

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”