Επιχείρηση Σκούπα στην Γαλλία για Motocross που επιδίδονται σε "urban rodeo" μετά από σοβαρό τραυματισμού δεκάχρονου παιδιού

Τραυματίστηκαν σοβαρά δύο παιδιά, κρίσιμη η κατάσταση δεκάχρονου κοριτσιού
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

8/8/2022

Αυξημένα έκτακτα μέτρα αναλαμβάνουν οι αρχές στα βόρεια του Παρισιού και ιδιαίτερα στον δήμο Ποντουάζ, για να πατάξουν το φαινόμενο του “urban rodeo” μετά το σοβαρό τροχαίο που συνέβη την Παρασκευή στις 21:00 το βράδυ.

Δύο παιδιά, ένα δεκάχρονο κορίτσι και ένα ενδεκάχρονο αγόρι έπαιζαν κυνηγητό σε πεζόδρομο έξω από τα σπίτια τους και σε συνοικία που υπάρχουν μονάχα πολυκατοικίες με διαμερίσματα όταν μία motocross μοτοσυκλέτα έπεσε επάνω τους.

Ο αναβάτης της μοτοσυκλέτας εξαφανίστηκε από το σημείο και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Γαλλία, ενώ από την πρώτη στιγμή συνδέθηκε το τροχαίο αυτό με παρακείμενο “meet-up” από ομάδες με Motocross που επιδίδονταν σε “urban rodeo”.

Την Κυριακή ένας 18χρονος παραδόθηκε τελικά στην αστυνομία συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του και δήλωσε αναβάτης της μοτοσυκλέτας που προκάλεσε το ατύχημα χωρίς να εξηγήσει τον λόγο που κινούταν στον πεζόδρομο ή να το συνδέσει με τις υπόλοιπες ομάδες "urban rodeo".

Το ενδεκάχρονο αγόρι είναι πολυτραυματίας με διάφορα κατάγματα και το δεκάχρονο κορίτσι φέρει σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και σύμφωνα με τον εισαγγελέα η κατάστασή του είναι σοβαρή και αν ξεφύγει τον κίνδυνο, θα χρειαστεί πιθανότατα να αντιμετωπίζει για καιρό τις συνέπειες του ατυχήματος αυτού.

Η Γαλλία έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια μία «παράδοση» στην χρήση Motocross μοτοσυκλετών για urban rodeo”, αντίστοιχη εκείνης που υπάρχει στην Βαλτιμόρη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στην Βαλτιμόρη και πλέον και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ ξεκίνησαν πριν αρκετά χρόνια κυνηγημένοι από την αστυνομία και η έξαρση των κοινωνικών δικτύων τους βοήθησε να γίνουν πρότυπα, να βρουν διάφορους χορηγούς και να οργανωθούν σε εκδηλώσεις και μαζί έφερε και την κατακραυγή όμως ώστε σιγά-σιγά αυτές οι εκδηλώσεις να γίνουν λιγότερο επιζήμιες για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, ορισμένες από αυτές με την συνδρομή της αστυνομίας, ενώ πλέον η έξαρση του φαινομένου εκεί έχει ομαλοποιηθεί.

φωτογραφία από τις ΗΠΑ από όπου έχει αντιγραφεί το φαινόμενο, όπως το χαρακτηρίζουν στην Γαλλία:

Στην Γαλλία αντιθέτως βρίσκεται σε άνοδο και τον περασμένο Ιούνιο ένας 19χρονος έχασε την ζωή του στην πόλη Ρεν, χτυπημένος από motocross μοτοσυκλέτα που εκείνη την στιγμή συμμετείχε σε “urban rodeo”.

Η έξαρση του φαινομένου στην Γαλλία είναι τέτοια που τον Μάιο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών η γαλλική ταινία “Rodeo” (κεντρική φωτογραφία άρθρου από τα γυρίσματα) με θέμα τις motocross που κάνουν κόντρες στους δρόμους του Παρισιού, με την σκηνοθέτη της ταινίας Lola Quivoron να κάνει λόγο για «κοινωνικό φαινόμενο» αυτή την στιγμή στην Γαλλία.

Δεν οδηγηθήκαμε λοιπόν τυχαία σε δυστυχήματα, όπως του 19χρονου τον Ιούνιο αλλά είναι κάτι που συμβαίνει καιρό και που οι αρχές του Παρισιού και η Γαλλική παιδεία που θεωρείται ανώτερη της δικής μας, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, δεν κατάφεραν να προλάβουν. Ήδη το 2018 η κα Natalia Pouzyreff, μέλος της παράταξης του Μακρόν, και της Συντακτικής Συνέλευσης της Γαλλίας, πέρασε νόμο με τον οποίο όποιος επιδίδεται σε “urban rodeo” με motocross αντιμετωπίζει φυλάκιση πέντε ετών!

 

Η ίδια μιλώντας εχθές σε γαλλικό ραδιόφωνο εθνικής εμβέλειας στον απόηχο του τραγικού ατυχήματος, δήλωσε πως μονάχα η αυστηροποίηση του νόμου δεν γίνεται να αποτελεί λύση και χαιρέτησε την επιχείρηση σκούπα, υποστηρίζοντας πως μόνο με συστηματικές κατασχέσεις μοτοσυκλέτων που θα συνοδεύονται από φυλάκιση θα υπάρχει άμεσος αντίκτυπος στο φαινόμενο αυτό.

 

Σε ορισμένες περιοχές της Γαλλίας το “urban rodeo” έχει πολλούς περισσότερους υποστηρικτές και συμβαίνουν αρκετά ατυχήματα, ενίοτε και πιο σοβαρά πυροδοτώντας την εκ των υστέρων αντίδραση των αρχών.

Στην Βαλ ντ’ Ουαζί βόρεια του Παρισιού, έχουν ανοίξει 534 υποθέσεις για “urban rodeo” από τον φετινό Απρίλιο που οδήγησαν στην σύλληψη 37 ατόμων και στην κατάσχεση 34 μοτοσυκλετών.

Έχοντας ζήσει προσωπικά το σκηνικό αυτό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε μία περίοδο πριν τα κοινωνικά δίκτυα και προτού εξαπλωθεί η εικόνα αυτή στον υπόλοιπο κόσμο, μία ειδοποιός διαφορά -υπάρχουν πολλές, αλλά ας μείνουμε σε αυτή την μία- που πρέπει να λάβουν όλοι υπόψη τους, είναι η ρυμοτομία των αμερικανικών πόλεων, η αμιγώς οικιστική χρήση ορισμένων περιοχών, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια που βοήθησαν να υπάρχουν λιγότερα ατυχήματα συγκριτικά με το μέγεθος δράσης αυτών των ομάδων, προτού αυτή αρχίσει να μπαίνει σε καλούπια, να περιορίζεται και να οργανώνεται. Στην ελληνική επικράτεια συμβαίνουν τα ίδια και κατά περίπτωση τα πράγματα είναι και χειρότερα καθώς δεν χρειάζεται να οργανωθεί “meet-up”, συμβαίνουν παντού και πάντα, ενώ μονάχα το φαινόμενο της ηχορύπανσης από νομίμως αγορασμένες, παρανόμως όμως χρησιμοποιούμενες εξατμίσεις θα έπρεπε να είναι αρκετό για να επιφέρει επιχείρηση-σκούπα. Το κοινωνικό πρόβλημα ενός παπιού, ή ενός δικύλινδρου street με όρθια θέση οδήγησης που μετρά ήδη είκοσι χρόνια σχεδιασμού(!) καθώς και πληθώρας άλλων παραδειγμάτων με εξατμίσεις που παραβαίνουν τα όρια, είναι δύσκολο να αναγνωριστεί στον πραγματικό του βαθμό, από τον δίχως κράνος αναβάτη τους. Το ζει όμως έντονα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας από βρέφη και μικρά παιδιά που χάνουν τον ύπνο τους ενώ δεν θα έπρεπε, μέχρι ηλικιωμένους. Στην ελληνική επικράτεια λοιπόν υπάρχει βαθύτερο ζήτημα.

Η εξύψωση κάθε ξενόφερτης πρακτικής, όπως έγινε στην Γαλλία, χωρίς να δουν τον τρόπο που αυτή εξελίχθηκε, τα λάθη και τις λύσεις που είχαν ήδη δοθεί, δεν βοηθά το κοινωνικά σύνολο να κάνει βήματα προς τα εμπρός, αλλά κύκλους.

Με πληροφορίες από τον Guardian και Γάλλους μοτοσυκλετιστές της περιοχής

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”