H globetrotter Jacqui Furneaux στη χώρα μας!

Από τον

Πάνο Καραβοκύρη

28/11/2019

Η Jacqui Furneaux είναι γυναίκα, νοσηλεύτρια, μητέρα και αναβάτρια που αποφάσισε στην τρυφερή ηλικία των…50 (ποτέ δεν είναι αργά!) να ξεκινήσει ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Η απόφασή της προήλθε από ένα άλλο ταξίδι που έκανε το 1998 (στα 48 της), όπου μ’ ένα σακίδιο φορτωμένο στην πλάτη γύρισε διάφορες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, την Ταϊλάνδη και μέσα σε έξι μήνες είχε φτάσει στο Πακιστάν, για να επιστρέψει γεμάτη ενέργεια και νέες εμπειρίες στην πατρίδα της, τη Μ. Βρετανία. Τότε, συνειδητοποίησε πως δεν είχε χορτάσει τη δίψα της για περιπέτεια.

Μάρτιος του 2000, η Jacqui Furneaux παραλαμβάνει την ολοκαίνουργια Bullet 500, εξοπλισμένη με προστατευτικά κάγκελα, έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες.

Δύο χρόνια αργότερα το 2000 ήταν πλέον έτοιμη για το επόμενο και πιο επικό ταξίδι της, παρέα με το Ολλανδό φίλο της, που της “φύτεψε” την ιδέα να το συνδυάσει με ένα άλλο μεγάλο πάθος της, την οδήγηση μοτοσυκλέτας. Οδηγεί μοτοσυκλέτες απ’ τα 24 και μέχρι σήμερα είχε πολλές ιαπωνικές μοτοσυκλέτες στην κατοχή της, όμως δεν είχε ποτέ της μια Royal Enfield. Γι’ αυτό το λόγο έβαλε την πινέζα στην Chennai της Ινδίας και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αγοράσει μια Bullet 500, να ξεφορτωθεί τους τουριστικούς οδηγούς και να αγοράσει οδικούς χάρτες.

2000, Πακιστανοί στρατιώτες προσφέρουν μια χείρα βοηθείας για να σταματήσουν τη διαρροή λαδιού απ' τη Bullet 500

Η Furneaux ξεκίνησε το ταξίδι της μαζί με τον Ολλανδό φίλο της και το ολοκλήρωσε μετά από επτά ολόκληρα χρόνια και 65.000 χιλιόμετρα, έχοντας διασχίσει 20 χώρες σε ολόκληρη την υφήλιο. Το ταξιδιωτικό της είναι ένα απ’ τα πολλά που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, πως για να γυρίσεις τον κόσμο δεν χρειάζεσαι μια Adventure των 20.000 ευρώ και βάλε.

Ούτε πολλά χρήματα χρειάζονται καθώς τα μηνιαία της έξοδα περιοριζόντουσαν σε κάτω από 400 ευρώ. Αυτό που χρειάζεται είναι θέληση, θάρρος, ενώ βοηθαεί πολύ να έχεις μια μοτοσυκλέτα που να μπορείς να συντηρήσεις και να επισκευάσεις μόνος σου σε οποιαδήποτε άκρη της γης κι αν βρίσκεσαι, όπως το Bullet 500. Το ταξίδι της αποτυπώνεται λεπτομερώς στο βιβλίο που έγραψε με τίτλο “Hit The Road, Jac” και το ελληνικό Royal Enfield Club φρόντισε να έρθει η Jacqui Furneaux στη χώρα μας για την παρουσίασή του, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο ελληνικό μουσείο μοτοσυκλέτας στο Μετς, το Σάββατο (30 Νοεμβρίου) στις 17:00. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο www.reoc.gr.

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

10/7/2025

O Κωνσταντίνος Μητσάκης έφτασε στην Αλάσκα πάνω στην σέλα του SYM ADXTG 400. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Έλληνα αναβάτη, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

“Κάθε φορά που αναφέρομαι στην Αλάσκα, στο νου μου έρχονται ασυναίσθητα εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα είναι ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες…

Η αποστολή του SYM ARCTIC ROUTE 2025 στην Αλάσκα είχε πάντως έναν μόνο σκοπό και προορισμό: να φτάσω με το SYM ADXTG 400 στη βορειότερη οδική εσχατιά της Αλάσκας (αλλά και της αμερικανικής ηπείρου γενικότερα), προσεγγίζοντας την παραθαλάσσια περιοχή Deadhorse / Prudhoe Bay. Εκεί αντλούνται τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν κάτω από την αρκτική τούνδρα της Αλάσκας πριν από 50 χρόνια και καλύπτουν σήμερα το 25% της ετήσιας παραγωγής των Η.Π.Α…

Με ορμητήριο την πόλη Fairbanks και οδηγό τον καλοσυντηρημένο χωματόδρομο Dalton Highway (800 χλμ.), ξεκίνησα λοιπόν την προσέγγιση του Αρκτικού Ωκεανού, κάτω από ιδανικές καιρικές συνθήκες. Υπολόγιζα να φτάσω εκεί σε 2 ημέρες (με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση-κατασκήνωση) στον οικισμό Coldfoot (415 χλμ. βόρεια της Fairbanks) – παρεμπιπτόντως, ένα δωμάτιο στο μοναδικό μοτέλ κόστιζε $250!! Μόλις δυο σημεία ανεφοδιασμού καυσίμων υπήρχαν καθοδόν, ενώ το ατίθασο SYM ADXTG 400 βρέθηκε στο στοιχείο του αφού “κατάπινε” με ευκολία τις μικρές -και μεγάλες- δυσκολίες του χωματόδρομου…

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα ειρηνικά σιωπηλό τοπίο δασοσκέπαστων εκτάσεων, γύρω μου επικρατούσε μια τέλεια ηρεμία, ένα φιλικό αίσθημα μοναξιάς που -παραδόξως- δεν με φόβιζε. Παράλληλα, μόνιμη συντροφιά μου αποτελούσε ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας, ο οποίος μεταφέρει το μαύρο χρυσό του Αρκτικού Ωκεανού στο λιμάνι Valdez της Νότιας Αλάσκας. Και φυσικά, σημείο αναφοράς της πρώτης ημέρας στον Dalton Highway ήταν η άφιξη στο γεωγραφικό σημείο όπου διέρχεται ο Αρκτικός Κύκλος. Ο πρώτος αρκτικός στόχος της Αλάσκας είχε αισίως επιτευχθεί…”