Από τον

Μπάμπη Μέντη

12/6/2019

Με την συνηθισμένη απάτη των “επιστημονικών ερευνών και μοντέλων” η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο στα κράτη μέλη για υπερφορολόγηση του μοτοσυκλετισμού, κυρίως όμως να δώσει το δικαίωμα στις ασφαλιστικές εταιρείες να εκτινάξουν στα ύψη τα ασφάλιστρά τους για τους μοτοσυκλετιστές. Και θα το κάνει πράξη όσο οι πολίτες θεωρούν τις Ευροεκλογές “πανηγυράκι” και στέλνουν στην Ευρωβουλή τον κάθε κλόουν για ευρωβουλευτή, με τη δικαιολογία πως τιμωρούν ή στέλνουν “μήνυμα” στην εθνική τους κυβέρνηση. Πίσω στο θέμα μας όμως, που δεν είναι άλλο από τα “μαγειρεμένα” αποτελέσματα της έρευνας που έφερε στο φως της δημοσιότητας η FEMA (Federation of European Motorcyclists’ Associations) δια στόματος του κυρίου Dolf Willigers. Η έρευνα αυτή έγινε για να καθοριστεί (ποσοστιαία) το κόστος που επιβαρύνει την κοινωνία για κάθε ένα μέσο μετακίνησης ξεχωριστά. Δηλαδή να δούμε πόσο κοστίζει στην κρατική και ιδιωτική οικονομία το κάθε χιλιόμετρο που κάνεις με τα πόδια, με το ποδήλατο, με ταξί, με λεωφορείο, με τρένο κ.τ.λ.

Εδώ δεν μιλάμε μόνο για καύσιμα, service, χώρους στάθμευσης και φθορά δρόμων, αλλά και για “κρυφά” κόστη, όπως για παράδειγμα η ηχορύπανση, τα κόστη των ατυχημάτων (νοσήλια, αναπηρικές συντάξεις) η ρύπανση του περιβάλλοντος κ.α.

Το συμπέρασμα αυτής της έρευνας ήταν “φυσικά” να βγάλει τις μοτοσυκλέτες ως το απολύτως πιο ακριβό μέσο μετακίνησης για την κοινωνία! Καθώς οι μοτοσυκλέτες δεν μολύνουν και δεν καταστρέφουν τους δρόμους και τις υποδομές των κρατών όσο τα αυτοκίνητα, με τη μέθοδο της επιλεκτικής χρήσης και παραποίησης των στοιχείων, επέλεξαν να φουσκώσουν όσο μπορούσαν άλλους τομείς, όπως το κόστος νοσηλείας μετά από ατύχημα και του θορύβου. Η πρώτη κατηγορία ενδιαφέρει άμεσα φυσικά τις ασφαλιστικές εταιρείες (οι περισσότερες στην Ευρώπη ανήκουν σε Τράπεζες ή Funds και έχουν ισχυρό λόμπυ μέσα στην Ε.Ε.). Εδώ το μαγείρεμα της έρευνας έγινε με τον εξής απλό τρόπο. Ενώ στην πλειοψηφία των τροχαίων ατυχημάτων με μοτοσυκλέτα στην Ε.Ε. ο μοτοσυκλετιστής είναι θύμα αυτοκινήτου ή φορτηγού, οι “ερευνητές” χρέωσαν το κόστος του τραυματισμού στον ίδιο τον μοτοσυκλετιστή και όχι στον οδηγό αυτοκινήτου ή φορτηγού που έπεσε πάνω του! Προφανώς αυτό ακούγεται τρελό και άκρως αντιεπιστημονικό. Πως είναι δυνατόν το θύμα να χρεώνεται στην έρευνα αυτή το κόστος της πράξης του θήτη;

Γίνεται αν δεν σκεφτείς ως επιστήμονας, αλλά αν σκεφτείς ως ιδιοκτήτης-μέτοχος ασφαλιστικής εταιρείας ή υπουργός υγείας και κοινωνικής ασφάλισης. Τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους υπουργούς υγείας δεν τους ενδιαφέρει ποιος φταίει. Είτε σε χτυπήσει φορτηγό, είτε πέσεις μόνος σου θα πληρώσουν το νοσοκομείο, τα φάρμακα και πιθανόν μια σύνταξη αναπηρίας. Οπότε το πρόβλημά τους είναι ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Αν εξαφανιστείς, κανένα φορτηγό δεν θα χτυπήσει μοτοσυκλετιστή ποτέ ξανά! Πονάει κεφάλι – Κόψει κεφάλι.

Ότι αυτή η έρευνα είναι στοχευμένη απάτη εναντίον του μοτοσυκλετισμού, φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός, πως για τους ποδηλάτες και για του πεζούς ΔΕΝ λαμβάνεται υπόψη ο τραυματισμός τους από φορτηγά και λεωφορεία ως δικό τους κόστος, αλλά χρεώνεται στα βαρέα οχήματα, που είναι και το λογικό. Αυτό τα λέει όλα.

Κι η αντι-επιστημονική μεθοδολογία αυτής της έρευνας δεν σταματά εδώ. Για να φουσκώσουν το κόστος των δικύκλων (μοτοσυκλετών και μοτοποδηλάτων) στον τομέα της ηχορύπανσης παραθέτουν στοιχεία τα οποία οι ίδιοι λένε κατά γράμμα: ‘based on our own expert guess’. Είναι βασισμένα σε ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ εκτιμήσεις!!!! Απλά ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ! Να πούμε βέβαια εδώ πως έχουν γράψει αυτή την πρόταση, δίχως να γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, που οι πάπιες ακούγονται από χιλιόμετρα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη το πρόβλημα του θορύβου δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν, στην Ελλάδα ναι, είμαστε άλλη περίπτωση. Εδώ ο πιτσιρικάς ή ο ενήλικος με τα δίχως προδιαγραφές μπουριά, δεν σκέφτεται πως περνώντας στις γειτονιές ξυπνάει κάποιο μωρό ή κάποιον σε ανάρρωση κτλ, που βάση στατιστικών ‘based on our own expert guess’ υπάρχει από μία περίπτωση σε κάθε γειτονιά... Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει παραγίνει και έχει πράγματι κόστος στην κοινωνία, κόστος σε εργατώρες που θα μείνεις ξύπνιος, κόστος σε παραγωγικότητα που θα χάσεις γιατί απλά κάποιος θεωρεί δικαίωμά του να περάσει από τον δρόμο με πολλά περισσότερα ντεσιμπέλ, από αυτά που θα έπρεπε. Το πρόβλημα είναι πως εκείνοι που έγραψαν την "έρευνα" δεν μιλάνε μόνο για την Ελλάδα. Κι έξω η κατάσταση στους δρόμους με τίποτα δεν δικαιολογεί τέτοιες εκτιμήσεις για την ηχορύπανση!

Το αποτέλεσμα όμως παραμένει. Αυτή η έρευνα-απάτη της Ε.Ε. που λέει πως μία μοτοσυκλέτα επιβαρύνει οικονομικά την κοινωνία έως και 8,47 φορές περισσότερο από ένα αυτοκίνητο, θα καθορίζει τη φορολογία, τα τέλη κυκλοφορίας, τα διόδια και φυσικά ΤΑ ΑΣΦΑΛΗΣΤΡΑ σου. Και για αυτό ακριβώς το λόγο, πρέπει να υπάρχει αντίδραση...

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες: Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”! — Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει: