Κάμερες ταχύτητας - Οι πέντε χώρες της Ευρώπης με τις περισσότερες στους δρόμους τους

Μην ανησυχείτε, η Ελλάδα δεν είναι μέσα σε αυτές
motomagΚάμερες ταχύτητας – Οι πέντε χώρες της Ευρώπης με τις περισσότερες στους δρόμους τους
Από τον

Αλέξανδρο Λαμπράκη

19/4/2024

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του “SCDB.info”, μίας ιστοσελίδας που εξειδικεύεται στην καταμέτρηση των ραντάρ ταχύτητας σε παγκόσμιο επίπεδο, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Γαλλία και το Βέλγιο είναι οι 5 χώρες με τα περισσότερα ραντάρ στο οδικό τους δίκτυο, με τη γείτονα χώρα να βρίσκεται με ξεκάθαρο προβάδισμα στην πρώτη θέση.

Τα τελευταία χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση δουλεύει όλο και περισσότερο πάνω στη ασφάλεια των μεταφορών, με στόχο μέχρι και το 2050 να μην υπάρχει κανένας θάνατος στην άσφαλτο. Αν και μιλάμε για κάτι που ακούγεται ουτοπικό, η Ε.Ε. δεν παύει να λαμβάνει συνεχώς αυστηρότερα μέτρα, γύρω από τις παραβάσεις του Κ.Ο.Κ., τα οποία επηρεάζουν όλα τα κράτη μέλη της, τα οποία έχουν εγκαταστήσει πλήθος ραντάρ κατά μήκος του οδικού τους δικτύου, καθώς η υπερβολική ταχύτητα είναι ένα από τους παράγοντες που βρίσκονται ψηλά στην λίστα με τις αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων και θανάτων.

Κάμερες ταχύτητας – Οι πέντε χώρες της Ευρώπης με τις περισσότερες στους δρόμους τους

Η Ιταλία βρίσκεται στην πρώτη θέση, με διαφορά από όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, έχοντας συνολικά 11.238 (!) συσκευές ελέγχου ταχύτητας. Ο αριθμός αυτός αποτελεί το 17% του συνόλου τέτοιου είδους συστημάτων που έχουν εγκατασταθεί σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων σταθερών ραντάρ, καμερών και τμηματικών ραντάρ (καταμετρούν τον χρόνο που χρειάστηκε για να διανύσεις ένα συγκεκριμένο αριθμό χιλιομέτρων). Το συνολικό μήκος του οδικού δικτύου της γείτονος χώρας υπολογίζεται περίπου στα 487.700 χιλιόμετρα, που σημαίνει ότι για κάθε 100 χιλιόμετρα απόστασης ο εκάστοτε χρήστης του δρόμου θα διαβεί κατά μέσο όρο από 2,3 σημεία ελέγχου.

Στη δεύτερη θέση με 7.799 ραντάρ βρίσκουμε το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου περιλαμβάνονται η Αγγλία, η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία. Το σύστημα παρακολούθησης του Η.Β. δεν περιορίζεται μόνο στην καταμέτρηση της ταχύτητας που κινείται το εκάστοτε όχημα, αλλά χρησιμεύει και για άλλες παραβάσεις, όπως η παραβίαση ερυθρού σηματοδότη και η χρήση κινητού τηλεφώνου. Συνολικά το Η.Β. υπολογίζεται ότι έχει περίπου 422.100 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων δρόμων, με τα 396.700 χιλιόμετρα αυτών να ανήκουν στην Μεγάλη Βρετανία. Αυτό συνεπάγεται ότι για κάθε 100 χιλιόμετρα υπάρχουν κατά μέσο όρο 1,84 σημεία ελέγχου.

Κάμερες ταχύτητας – Οι πέντε χώρες της Ευρώπης με τις περισσότερες στους δρόμους τους

Γνωστή για τους αυτοκινητόδρομούς της, που σε πολλά σημεία δεν έχουν κανένα όριο κυκλοφορίας, η Γερμανία έχει συνολικά 4.690 κάμερες ταχύτητας, κυρίως εντός αστικού ιστού, επαρχιακούς δρόμους και τα σημεία των αυτοκινητόδρομων που έχουν όρια. Είναι επίσης η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τα τμηματικά ραντάρ, δηλαδή αυτά που χρονομετρούν πόση ώρα έκανες από το ένα σημείο στο άλλο. Στην συνέχεια υπολογίζουν την μέση ωριαία ταχύτητα του οχήματος και αν υπερβαίνει το ανώτατο επιτρεπτό όριο, τότε σου έρχεται η κλήση στο σπίτι. Η Γερμανία έχει ένα από τα πιο εκτενή οδικά δίκτυα, το οποίο υπολογίζεται στα 830.000 χιλιόμετρα, με μόλις 13.192 χιλιόμετρα να ανήκουν στους αυτοκινητόδρομους. Επομένως, ο μέσος όρος είναι μόλις 0,5 σημεία ελέγχου για κάθε 100 χιλιόμετρα.

Με 3.745 ραντάρ στο σύνολο του οδικού της δικτύου η Γαλλία βρίσκεται στην τέταρτη θέση. Η χώρα των αρωμάτων και των τυριών έχει εντείνει την χρήση τέτοιου είδους συστημάτων καταμέτρησης, έπειτα από μία αύξηση των θανάτων στους δρόμους της, που παρατηρήθηκε στις αρχές του 2000. Τα σταθερά σημεία συμπληρώνουν κινητές μονάδες, οι οποίες βρίσκονται σε διάφορα σημεία, κάνοντας πιο δύσκολη την πρόβλεψη για τους επίδοξους παραβάτες. Η Γαλλία είναι ακόμη μία χώρα με τεράστιο αριθμό δρόμων, οι οποίοι υπολογίζεται ότι πλησιάζουν τα 1,09 εκατομμύρια χιλιόμετρα, με τον μέσο όρο των σημείων ελέγχου να είναι αρκετά χαμηλός στα 0,3 ανά 100 χιλιόμετρα απόστασης.

Κάμερες ταχύτητας – Οι πέντε χώρες της Ευρώπης με τις περισσότερες στους δρόμους τους

Η πρώτη πεντάδα κλείνει με το Βέλγιο με 3.179 ραντάρ, σε μία προσπάθεια να καταπολεμήσει την παράβαση των ορίων ταχύτητας. Τα συστήματα αυτά αποτελούν μέρος μίας ευρύτερης πολιτικής για την οδική ασφάλεια, που περιλαμβάνει εκπαιδευτικές και νομοθετικές μεταρρυθμίσεις. Με 118.414 χιλιόμετρα οδικού δικτύου, το Βέλγιο έχει μεγαλύτερο μέσο όρο ακόμα και από την Ιταλία, υπολογίζοντας ότι ο χρήστης των δρόμων του θα διαβεί από 2,68 σημεία ελέγχου για κάθε 100 χιλιόμετρα διαδρομής.

Με ένα σύνολο 370 ραντάρ σε όλη της την επικράτεια η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πίσω στον τομέα των ελέγχων, ενώ ταυτόχρονα η θέση της σε τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα είναι σταθερά μεταξύ των πρώτων. Έχοντας ένα σύνολο 117.000 χιλιομέτρων σε δρόμους, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών, ο μέσος όρος μας βρίσκεται κοντά σε αυτόν της Γαλλίας, με 0,3 σημεία ελέγχου για κάθε 100 χιλιόμετρα.

Αν και η χρήση ραντάρ είναι ένα αποτελεσματικό μέτρο απέναντι στις παραβάσεις του Κ.Ο.Κ., δεν μπορεί από μόνο του να αυξήσει την ασφάλεια του οδικού δικτύου, καθώς δεν προλαμβάνει κάποιο ατύχημα, απλώς τιμωρεί τον παραβάτη. Οι έλεγχοι μπορούν να λειτουργήσουν μόνο συνδυαστικά με την αυξημένη ευαισθητοποίηση των πολιτών και την εκπαίδευσή τους γύρω από την συμπεριφορά στον δρόμο και τον σεβασμό στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τομείς που σαν χώρα είμαστε αρκετά πίσω, μαζί φυσικά με την επιβολή των νόμων με ελέγχους τόσο από ηλεκτρονικά μέσα όσο και από την αστυνομία.

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”