Οδοιπορικό στον Εύξεινο Πόντο

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

4/7/2016

Αφού κατακάθισε η σκόνη της ερήμου από το πρόσφατο ταξίδι μου στην αραβική χερσόνησο (“ADV 2 Dubai”), οι χάρτες δεν άργησαν ν’ ανοίξουν ξανά και άρχισα να σχεδιάζω εκ νέου κόκκινες γραμμές και συναρπαστικές διαδρομές. Τι αλήθεια σκεφτόμουν; Ένα ταξίδι με παπί, παρόμοιο μ’ αυτό που έκανα το 2012 στην Καππαδοκία και το 2014 στην Ινδία. Λίγα κυβικά, πολύ κέφι, μεγάλη τρέλα…
Κι έτσι, στα τέλη Ιουνίου, κρατώντας το κλειδί ενός ετοιμοπόλεμου Honda Supra-X 125 Helmin, βρέθηκα στην αφετηρία ενός οδοιπορικού μνήμης, αφιερωμένο στον ποντιακό Ελληνισμό. Μια διαδρομή 7.500 χιλιομέτρων σε έξι παρευξείνιες χώρες (Τουρκία, Γεωργία, Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία) αποτελούσε το "Roadbook" ενός ταξιδιού σε τόπους οικείους, που φιλοξένησαν την μακραίωνη ιστορική παρουσία του ποντιακού Ελληνισμού.

Η απόβασή μου στην Τουρκία έγινε ατμοπλοϊκώς (Πειραιάς-Χίος-Cesme), ενώ μετά το γρήγορο συνοριακό "ξεκαθάρισμα", το μαύρο Supra άρχισε να καταπίνει τα 610 χιλιόμετρα που με χώριζαν από την πόλη Polatli, την πρώτη διανυκτέρευσή μου επί τουρκικού εδάφους. Η πρώτη μέρα προσαρμογής και συνεργασίας ανάμεσα στον αναβάτη και στο Honda Supra έληξε με τις καλύτερες εντυπώσεις εκατέρωθεν. Σημαντικό πλεονέκτημα για την ομαλή ροή του ταξιδιού αποτελούσε φυσικά η μεγάλη αυτονομία του παπιού, αφού ρολάροντας με σταθερή ταχύτητα 80-90 χλμ./ώρα είχα μια αυτονομία που άγγιζε περίπου τα 230 χιλιόμετρα.

Την επομένη, η κοντινή Άγκυρα δεν ήταν σταθμός μου -η πόλη Amasya ήταν ο επόμενος προορισμός. Αφού έριξα μια γρήγορη, κρυφή ματιά στην σύγχρονη τουρκική πρωτεύουσα που χανόταν μέσα από τους καθρέπτες του παπιού, συνέχισα ακάθεκτος για την αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου του Πόντου, 370 χιλιόμετρα ανατολικότερα.
Προσεγγίζοντας την συννεφιασμένη Αμάσεια, είχα βάλει ρόδα στο γεωγραφικό διαμέρισμα του Πόντου. Ως τις αρχές του 20ου αιώνα, στην πόλη της Αμάσεια και στην γύρω περιοχή ζούσαν περίπου 155.000 Έλληνες, που εξοντώθηκαν όμως από τα δικαστήρια ανεξαρτησίας του Κεμάλ Ατατούρκ.

Στις δυο μέρες που αφιέρωσα στην γενέτειρα του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα, οι λαξευτοί τάφοι των Μιθριδατών (Βασιλέων του Πόντου), τα οθωμανικά τεμένη, το αρχαιολογικό μουσείο και οι παραδοσιακές κατοικίες κατά μήκος του ποταμού Ίρι, μού διηγήθηκαν την ιστορία της Αμάσεια, η οποία αποδείχθηκε μια από τις πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές πόλεις της Ανατολίας. Επόμενη στάση στην χιλιοτραγουδισμένη Τραπεζούντα…

https://bit.ly/MOTO_EICMA2025

Επικαιρότητα

Η FUELL κήρυξε πτώχευση – Η εταιρεία του Erik Buell πουλήθηκε σε δημοπρασία για μόλις το 2% των χρεών της

Το τέλος μιας ακόμη φιλόδοξης startup ηλεκτρικών δικύκλων

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

9/10/2025

Η FUELL, startup ηλεκτρικών ποδηλάτων και μοτοσυκλετών που ίδρυσε ο ο Erik Buell, έβαλε οριστικά λουκέτο. Τα εναπομείναντα περιουσιακά της στοιχεία δημοπρατήθηκαν για περίπου 170.000 δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί μόλις στο 2% των συνολικών της οφειλών, οι όποιες αγγίζαν τα 7 εκατομμύρια

Η δημοπρασία αυτή σήμανε το τέλος άλλης μιας σύντομης και ταραχώδους πορείας στον κόσμο της μικροκινητικότητας. Η FUELL είχε συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια μέσω πολλών crowdfunding καμπανιών, προβάλλοντας τον εαυτό της ως το τολμηρό εγχείρημα που θα έφερνε επανάσταση στις αστικές μετακινήσεις με μοντέλα όπως τα Flluid και Fllow. Ωστόσο, μετά την πτωχευτική της αίτηση τον Οκτώβριο του 2024, τα μεγαλεπήβολα σχέδια μετατράπηκαν σε εκποίηση περιουσίας.

Η δημοπρασία για ότι απέμεινε

Ανάμεσα στα πωληθέντα στοιχεία περιλαμβάνονταν η πνευματική ιδιοκτησία της εταιρείας, όπως το εμπορικό σήμα FUELL, ο ιστότοπος και πατέντες, τα οποία απέφεραν περίπου 50.000 δολάρια. Μια μικρή παρτίδα από αδιάθετα e-bikes επίσης βγήκε στο σφυρί, με τα Flluid να πωλούνται από 1.150 έως 1.600 δολάρια, ενώ τα σπαστά e-bikes Folld έπιασαν ακόμη χαμηλότερες τιμές, γύρω στα 475 δολάρια.

Οι αγοραστές δεν αποκαλύφθηκαν, οπότε δεν είναι σαφές αν κάποια άλλη εταιρεία σκοπεύει να αναβιώσει τα σχέδια της FUELL ή απλώς αγόρασε τα κομμάτια για ανταλλακτικά. Αν και στο παρελθόν είδαμε αντίστοιχες περιπτώσεις όπου άλλες εταιρείες αγόραζαν ολοκληρωμένα e-bikes από πτωχευμένες μάρκες για μεταπώληση, αυτή τη φορά φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων χάθηκε στα διεκπεραιωτικά έξοδα.

Το δημοπρατήριο κράτησε 38.000 δολάρια ως προμήθεια, ενώ σημαντικό μέρος των εσόδων απορροφήθηκε από ασφάλιστρα και καθαρισμούς. Ελάχιστα ποσά απέμειναν για τους πιστωτές, μια απογοητευτική εξέλιξη, ειδικά για τους υποστηρικτές του crowdfunding, πολλοί εκ των οποίων είχαν προπαραγγείλει τα δίκυκλα και έμειναν με άδεια χέρια.

Ένα γνώριμο τέλος για μια πολλά υποσχόμενη ιδέα

Η FUELL είχε ξεκινήσει με όραμα να “επαναπροσδιορίσει την αστική κινητικότητα”, όμως το τέλος της αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα στο κύμα “εκκαθάρισης” του κλάδου των e-bikes τα τελευταία χρόνια. Μετά την έκρηξη ζήτησης στην πανδημία, πολλές εταιρείες ηλεκτρικών ποδηλάτων δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τη βιωσιμότητά τους και οδηγήθηκαν σε βίαιη επιστροφή στην πραγματικότητα.

Έτσι, για τον Erik Buell, έναν σχεδιαστή που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία των σπορ μοτοσυκλετών, πάρα τις πολλαπλές εμπορικές αποτυχίες, η FUELL γράφει έναν πικρό επίλογο στη πορεία του και στην προσπάθειά του να φέρει την καινοτομία στην ηλεκτροκίνηση, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας.