Θέλει 8.000 ευρώ για ένα 50αρι Honda

Από τον

Μπάμπη Μέντη

10/1/2019

Κάποτε τα μεταχειρισμένα από την Ιαπωνία ήταν η μοναδική επιλογή για να αγοράσεις φτηνά να υψηλής τεχνολογίας τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα, έστω κι αν είχε μόλις 400 κυβικά. Σήμερα όμως φαίνεται πως έχουν αλλάξει τα πράγματα, καθώς για ένα μεταχειρισμένο αεροψυκτό 50άρι ζητάνε 8.000 ευρώ!

Φυσικά όσοι γνωρίζουν κάτι παραπάνω για το συγκεκριμένο 50άρι της Honda, μπορούν να καταλάβουν γιατί η τιμή του είναι τόσο υψηλή. Πρόκειται για το Dream 50 (AC15), που η Honda έβγαλε στην παραγωγή στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με μοναδικό στόχο θα θυμίζει στους οπαδούς της (και όχι μόνο…) την ένδοξη εποχή των Grand Prix της δεκαετίας του ’60.

CR 110 1962

Το Dream 50 ήταν από την αρχή ένα πανάκριβο 50άρι και γι΄αυτό δεν ήρθαν πολλά στην Ευρώπη. Ο λόγος ήταν πως η Honda δεν αρκέστηκε σε μια απλή αισθητική ομοιότητα με τις μοτοσυκλέτες των GP του 1960, αλλά σχεδίασε και κατασκεύασε έναν μοναδικό κινητήρα, αποκλειστικά για αυτό το μοτοσυκλετάκι. Κι όπως όλοι ξέρουμε, όταν ένας κινητήρας σχεδιάζεται και χρησιμοποιείται για ένα μόνο μοντέλο και μάλιστα περιορισμένης παραγωγής, η τιμή πώλησης εκτοξεύεται στα ύψη. Ο συγκεκριμένος αερόψυκτος μονοκύλινδρος, τετράχρονος κινητήρας, έχει δύο επικεφαλείς εκκεντροφόρους και έξι ταχύτητες, όπως ακριβώς και το CR110 Super Cub του 1960, από το οποίο άντλησε η Honda την έμπνευσή της για τον σχεδιασμό του Dream 50. Η ιπποδύναμη ήταν στους 5,6 ίππους στις 10.500 στροφές και το βάρος στα 88 κιλά.

HRC Dream 50R (AR02) 2004

Το HRC έφτιαξε μια αγωνιστική έκδοση Dream 50R (AR02) χωρίς εξοπλισμό δρόμου, με βάρος μόλις 71 κιλά και ιπποδύναμη στους 7 ίππους στις 13.500 στροφές! Με αυτά τα αγωνιστικά μοτοσυκλετάκια διοργάνωναν οι αντιπρόσωποι της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ κύπελλα ενιαίου τύπου. Για όποιον ενδιαφέρεται να αποκτήσει το ακριβότερο 50άρι παραγωγής, το συγκεκριμένο Dream 50 είναι μοντέλο 1991, βρίσκεται στην Ιταλία και πωλείται από την εταιρεία Ruote da Sogno. Δυστυχώς δεν λέει πόσα χιλιόμετρα έχει στην πλάτη του, ενώ οι τεχνικές πληροφορίες που δίνει έχουν λάθη και δεν είναι αξιόπιστες…

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Παύλο Καρατζά

7/7/2025

Ο Maverick Vinales έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη κατηγορία το 2015 με την Suzuki Ecstar, το 2017 μεταπήδησε στην Yamaha μέχρι τα μέσα του 2021, ενώ ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Aprilia που έμεινε μέχρι πέρυσι, πριν πάει στην ομάδα της Red Bull KTM Tech3.

Όπως αποκάλυψε όμως ο Vinales, παραλίγο να ενταχθεί στην ομάδα της Ducati, καθώς ο Ιταλός κατασκευαστής ήθελε να αντικαταστήσει τον Jorge Lorenzo που μετακόμισε στην Honda και θέλησε να τον τοποθετήσει δίπλα στον Andrea Dovizioso για τις σεζόν 2019 και 2020.

Ο ίδιος επτά χρόνια αργότερα δήλωσε πως μετάνιωσε που αρνήθηκε την πρόταση της επίσημης ομάδας της Ducati. Συνέχισε λέγοντας πως ήθελε να πάει στην Ducati, αλλά οι άνθρωποι της τότε ομάδας του τον έπεισαν να μείνει στην Yamaha, το οποίο τελικά αποδείχθηκε μέγα λάθος.

Λίγο καιρό αργότερα, η σχέση του με την Yamaha έφτασε σε αδιέξοδο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να σπάσει το συμβόλαιό του στα μέσα της σεζόν του 2021, για να μετακομίσει στην Aprilia, όπου και έμεινε μέχρι πέρυσι. Αυτό βέβαια του έδωσε την ευκαιρία για ένα ρεκόρ, αφού σημείωσε νίκες με τρεις διαφορετικούς κατασκευαστές.

Όταν ρωτήθηκε για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τελικά πήγαινε στην Ducati, ο ίδιος δήλωσε “Δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι στη ζωή όλα τα πράγματα που συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο. Ίσως αν πήγαινα στην Ducati, να χτυπούσα τον εαυτό μου με ένα κρεμμύδι, να τραυματιζόμουν και να μην αγωνιζόμουν ξανά. Δεν ξέρουμε. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η μοίρα με έφερε εδώ, στην ΚΤΜ, και έκανα μια εξέλιξη που μου αρέσει. Αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου και νιώθω πολύ περήφανος που εκπροσωπώ την οικογένειά μου αυτή τη στιγμή”.

Ο Vinales συνέχισε λέγοντας “Πόσους τίτλους θα είχα; Με τη απόδοση που έχω τώρα και με μια Ducati, τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς αισθάνεσαι και το να είσαι ευτυχισμένος είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουν και νιώθω γαλήνη. Τις προάλλες, στο Mugello, είπα στον εαυτό μου, αν δεν είναι η ώρα τώρα, θα περιμένω να έρθει κάτι καλύτερο. Και τώρα θέλω πραγματικά να κερδίσω.”