Honda: Έφτασε τις 800 νίκες στα GP

… και χωρίς τα 8 χρόνια της Moto2
Μπάμπη Μέντη
Από τον

Μπάμπη Μέντη

27/10/2020

Από την αρχή της ιστορίας της η Honda ήξερε πως οι αγώνες είναι το καλύτερο πεδίο εξέλιξης και δοκιμής κάθε νέας τεχνολογίας και ιδέας στις μοτοσυκλέτες. Μέσα σε αυτό το σκεπτικό συμμετείχε σε κάθε είδους αγώνες, είτε ήταν πάνω σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους είτε πολύ έξω από αυτούς. Όμως εκεί που έχει την πιο λαμπρή ιστορία είναι στα Grand Prix και οι 800 νίκες που συμπλήρωσε την Κυριακή στην Moto3 με την NSF250RW  στα χέρια του Jaume Masia είναι μια επιβεβαίωση. Ήταν το πίσω στο 1954 όταν ο Soichiro Honda πήρε την απόφαση να μπει στο στίβο των Gran Prix, που έως σήμερα αποτελεί την παγκόσμια βιτρίνα των αγώνων ταχύτητας, όπου οι κορυφαίοι κατασκευαστές του κόσμου μάχονται σκληρά. Χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια στην Honda για να σημειώσει την πρώτη της διεθνή νίκη το 1959 στο TT του Isle Of Man.

Ένα χρόνο μετά εμφανίζεται στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της FIM με δύο τρομερά τετράχρονα μοτοσυκλετάκια στις κατηγορίες των 125 και 250 κυβικών με τετρακύλινδρους εν σειρά κινητήρες. Ήταν απλώς θέμα χρόνου μέχρι ο  Tom Phillis και η RC143 να πάρουν την πρώτη νίκη το 1961 στον πρώτο αγώνα της χρονιάς στην Ισπανία. Τα επόμενα χρόνια η κυρίαρχη παρουσία των μοτοσυκλετών της Honda στα GP σε όλες τις κατηγορίες ήταν δεδομένη. Έχοντας από δικύλινδρο 50cc έως τετρακύλινδρα  350cc και 500cc, η Honda κατέκτησε τα πρωταθλήματα σε όλες τις κατηγορίες το 1966.

Έως το τέλος του 1967 όπου αποφάσισε να αποσύρει την εργοστασιακή ομάδα από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας, είχε καταφέρει να μαζέψει 138 νίκες! Παρά την απουσία 11 ετών και παρά το γεγονός πως η FIM δεν μετρά τις νίκες που σημειώθηκαν στην Moto2 μεταξύ 2010-2018 λόγω της χρήσης κινητήρων Honda από όλες τις ομάδες, έφτασε στις 800 νίκες, με τις 662 να σημειώνονται από το 1982 και μετά.

Τα πράγματα δεν είχαν ξεκινήσει πολύ καλά το 1979, όπου η Honda επέστρεψε στα GP, αλλά με την εμμονή να κερδίσει τα δίχρονα 500 με μια αντίστοιχου κυβισμού τετράχρονη μοτοσυκλέτα. Η NR 500 με τα τέσσερα οβάλ έμβολα ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα τεχνολογίας, αλλά με πολλά προβλήματα στα πρώτα στάδια εξέλιξή της. Τα πράγματα άλλαξαν εντελώς χάρη στον ακαταμάχητο συνδυασμό της τρικύλινδρης NS 500 και του Freddie Spencer στο πρωτάθλημα του 1982.

Μαζεύοντας ταυτόχρονα νίκες στις μικρότερες κατηγορίες των 125 και 250 κυβικών, όπου μπήκε από το 1985, φτάσαμε στον αγώνα της Ιαπωνίας στο Motegi το 2001, όπου ο Valentino Rossi με την NSR 500 θα χαρίσουν στη Honda μισή χιλιάδα νίκες, γράφοντας τον μαγικό αριθμό “500” στα αρχεία της FIM. Ο επόμενος μεγάλος σταθμός στην ιστορία ήταν το 2005, όπου ο Dani Pedrosa στο Philip Island θα κερδίσει τον αγώνα  στα 250 και το κοντέρ θα γράψει “600”.

Η επόμενη εκατοντάδα θα αργήσει λίγο παραπάνω, καθώς χρειάστηκε να περάσουν 10 χρόνια μέχρι τη στιγμή που ο Marc Marquez να βάλει στα αρχεία της FIM τον αριθμό “700” στον αγώνα της Αμερικής το 2015. Όμως δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε χρόνια για να προστεθούν άλλες 100 νίκες στον δεύτερο αγώνα της πίστας του Aragon.     

MotoGP Μαλαισία: Pole Position Bagnaia – Παρατρίχα Quartararo

Τρίτη φορά στην σειρά!
MotoGP Μαλαισία: Pole Position Bagnaia – Παρατρίχα Quartararo
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

25/10/2025

Όταν ήρθε η ώρα για τα δοκιμαστικά της κορυφαίας κατηγορίας, ο ήλιος έκανε επιτέλους την εμφάνισή του πάνω από την Sepang σταματώντας τις απειλές για βροχή και μαζί του, φάνηκε να ξαναβρίσκει τη λάμψη του και ο Pecco Bagnaia. Όχι αμέσως, για λίγο δεν υπήρχε καμία Ducati εμπρός, μέχρι τελικά να κυριαρχήσουν στην πρώτη σειρά.

Ούτε και η Q1 ξεκίνησε πολύ καλά για τον Bagnaia, τελικά όμως σημείωσε τον δεύτερο καλύτερο χρόνο, πριν τελικά ο Ιταλός να βγει για μία και μοναδική προσπάθεια στην Q2, και αυτή αρκούσε για να του χαρίσει την τρίτη pole position της χρονιάς, ενώ το ρολόι έδειχνε ακόμη τέσσερα λεπτά πριν το τέλος.

Μόλις ένα εκατοστό του δευτερολέπτου πιο αργός, ο Alex Marquez ανέκαμψε θεαματικά ύστερα από ένα δύσκολο χθεσινό ξεκίνημα, εξασφαλίζοντας τη δεύτερη θέση. Την πρώτη σειρά της Ducati ολοκλήρωσε ο Franco Morbidelli, επιστρέφοντας καθώς τουλάχιστον δύο δεν κατάφεραν να τον κόψουν.

Ο Fabio Quartararo θα έδιωχνε τον Morbidelli αλλά από την επάνω μεριά γιατί πήγαινε σε ρυθμό που θα τον έφερνε πιο κοντά στο ρεκόρ πίστας που έχει ο Bagnaia από πέρσι. Ο Quartararo θα ήταν ο μόνος που θα κατέβαινε κάτω από το 1:57 που τελείως οριακά πέτυχε ο Bagnaia, όταν ένα λάθος στο τέλος ακύρωσε άλλη μία pole position για φέτος.

Στις στροφές 13 και 15 ο εξαιρετικός γύρος του χάλασε και έτσι ο Γάλλος περιορίστηκε στην 4η θέση. Ο Pedro Acosta είχε τη δική του ατυχία, καθώς έπεσε στην πρώτη στροφή λίγο πριν ξεκινήσει τη δεύτερη του προσπάθεια. Αν και ξαναμπήκε γρήγορα στη μάχη, δεν κατάφερε να βελτιώσει τον χρόνο του και έμεινε στην 5η θέση. Ο Fermin Aldeguer, που είχε πάρει το πρώτο εισιτήριο της Q1, είχε ένα χαοτικό Q2: έπεσε στη στροφή 4 αμέσως μετά τον καλύτερό του γύρο, ενώ στη συνέχεια είχε ακόμη ένα απρόσμενο περιστατικό καθώς επέστρεφε με τη μηχανή στο paddock. Με τη δεύτερη μοτοσυκλέτα του δεν βρήκε ξανά ρυθμό και έκλεισε την εξάδα στην 6η θέση.

Ο Joan Mir έχασε τη δεύτερη σειρά για μόλις ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, ξεκινώντας 7ος, μπροστά από τους Fabio Di Giannantonio και Johann Zarco, με τον τελευταίο περίπου μισό δευτερόλεπτο πίσω από την pole. Με μεγαλύτερη διαφορά ακολούθησε η τέταρτη σειρά, με τους Alex Rins, Jack Miller και Pol Espargaro, οι οποίοι κινήθηκαν γύρω στο +1 δευτερόλεπτο από τον Bagnaia.

Η μέρα ξεκίνησε με υποσχέσεις για τον Luca Marini, που έδειχνε ανταγωνιστικός τόσο στα FP2 όσο και στο Q1, όμως οι κίτρινες σημαίες από την πτώση του Aldeguer τον καθυστέρησαν και δεν μπόρεσε να βελτιώσει, μένοντας 13ος. Στο ίδιο Q1, ο Marco Bezzecchi αντιμετώπισε δυσκολίες και περιορίστηκε στη 14η θέση, ενώ ο Raul Fernandez, νικητής του προηγούμενου αγώνα, συμπλήρωσε την πέμπτη σειρά εκκίνησης.

 

Ετικέτες