MotoGP: Αναβιώνουν μάχες του παρελθόντος μέσω MotoE! Το ηλεκτρικό μέλλον

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

14/11/2018

Στην EICMA, πέρα από τα μοντέλα και τις τάσεις για το 2019, ήταν διάχυτη η επιρροή και ο προσανατολισμός σχεδόν όλων των κατασκευαστών προς το μέλλον των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών. Είδαμε προτάσεις που ήταν αναμενόμενες από εργοστάσια που παραδοσιακά επενδύουν στο ηλεκτρικό μέλλον, αλλά είδαμε και εκπλήξεις και απροσδόκητες εμφανίσεις –όπως για παράδειγμα το ηλεκτρικό superbike της Kymco- που τονίζουν ακόμη πιο εμφατικά το πόσο άμεσο και κοντά μας είναι αυτό το ηλεκτροκίνητο αύριο.
Ένα όμως από τα σημαντικότερα ηλεκτρικά εκθέματα, όχι τόσο γιατί ήταν κάτι καινούργιο (μιας και δεν ήταν, αφού ήταν κάτι για το οποίο έχουν γραφτεί κι έχουν συμβεί πάρα πολλά πράγματα), αλλά γιατί είμαστε μια ανάσα πριν οι αγώνες μοτοσυκλετών σε κορυφαίο επίπεδο αποκτήσουν τη δική τους ηλεκτρική έκφανση, ήταν η αγωνιστική MotoE.
Ο λόγος για την Energica Ego Corsa , την μοτοσυκλέτα με την οποία θα συμμετέχουν οι ομάδες που θα απαρτίζουν το παγκόσμιο κύπελλο MotoE, το οποίο θα διοργανώνεται στα πλαίσια κάποιων αγώνων GP. Στον αγώνα της Jerez το 2019 θα σηκωθεί η αυλαία της καινούργια κατηγορίας, ενώ ήδη έχουν γίνει δοκιμές και γύροι επίδειξης με σημαντικούς αναβάτες στη σέλα της, όπως ο Loris Capirossi, ο Max Biaggi, ο Colin Edwards, ο Sebastian Porto και ο Mick Doohan. Η μοτοσυκλέτα που εκτέθηκε στην EICMA και αποτελεί την τελική αγωνιστική έκδοση που θα διατεθεί στις ομάδες με την μορφή "ενιαίου", διαφέρει σε ορισμένα σημεία από την μοτοσυκλέτα που δοκίμασαν οι παραπάνω αναβάτες, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την σχεδίαση του φαίρινγκ και την πιο αποτελεσματική αεροδυναμική που προσφέρει το μπροστινό τμήμα, ενώ πίσω έχει γίνει πιο λεπτή η ουρά.
Η ισχύς που παράγει ο ηλεκτρικός κινητήρας ανέρχεται στα 120Kw (161 ίπποι), ενώ η ροπή του φτάνει το εκπληκτικό νούμερο των 20,4 χιλιογραμμόμετρων. Το βάρος του ανακοινώνεται στα 260 κιλά, αλλά είναι πολύ πιθανό στις πρώτες δοκιμές πριν τους αγώνες, να χρησιμοποιηθεί μια ελαφρύτερη μπαταρία ιόντων λιθίου που θα κατεβάζει το συνολικό βάρος με απόδοση 20Kwh. Οι επιδόσεις της Energica Ego Corsa κάνουν λόγο για 0-100km/h σε λιγότερα από τρία δευτερόλεπτα, με μέγιστη ταχύτητα τα 270km/h. Τα φρένα προέρχονται από την Brembo, οι τροχοί από την Marchesini και οι αναρτήσεις από την ohlins, με μοναδική ελευθερία στις ομάδες να επιλέγουν διαφορετικά ελατήρια, ανάλογα με το βάρος του αναβάτη. Όλα τα υπόλοιπα μέρη θα είναι κοινά στις μοτοσυκλέτες με εξαίρεση ελάχιστα μέρη και οι μοτοσυκλέτες θα φυλάσσονται όλες μαζί σε ειδικά σχεδιασμένο E-paddock όπου η κάθε ομάδα θα έχει το δικό της box. Μέσα εκεί θα βρίσκεται η ημι-κινητή μονάδα φόρτισης που προσφέρει η Enel X (επίσημος χορηγός της MotoE), ενώ η κινητή μονάδα θα βρίσκεται στη σχάρα της εκκίνησης για να φορτιστούν πλήρως οι μοτοσυκλέτες όσο περιμένουν στην διαδικασία εκκίνησης, αλλά και για να έχουν ρεύμα οι ηλεκτρικές κουβέρτες των ελαστικών. Μάλιστα υπάρχει πρόβλεψη για την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών πάνελ, τα οποία θα παράγουν ηλεκτρική ενέργεια για να τροφοδοτήσουν τις ανάγκες της κατηγορίας MotoE.
Σε ό,τι αφορά τους αγώνες, αυτοί θα έχουν διάρκεια περίπου 10 γύρων (εξαρτάται από το μήκος της εκάστοτε πίστας) και οι πρώτες επίσημες δοκιμές θα γίνουν στις 28-29 Νοεμβρίου στη Jerez με τη συμμετοχή των ομάδων και των αναβατών που θα πάρουν μέρος στο κύπελλο.

Το πρόγραμμα των αγώνων της MotoE

5 Μαΐου Jerez
19 Μαΐου Le Mans
7 Ιουλίου Sachsenring
11 Αυγούστου Red Bull Ring
15 Σεπτεμβρίου Misano

Η FIM και η Dorna έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να υποστηρίξουν και να προβάλλουν όσο περισσότερο μπορούν τη νεοσύστατη MotoE

Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι οι ομάδες και οι αναβάτες που θα δούμε την επόμενη χρονιά να τρέχουν με την ηλεκτρική μοτοσυκλέτα της Enrgica. Το 2019, λοιπόν, θα συμμετέχουν δώδεκα ομάδες εκ των οποίων οι έξι που είναι ανεξάρτητες ιδιωτικές συμμετοχές θα είναι με δύο αναβάτες και οι άλλες μισές που προέρχονται από τις κατηγορίες Moto2 και Moto3 θα συμμετάσχουν με έναν αναβάτη. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν αρκετά ηχηρά ονόματα από το χώρο των αγώνων, όπως ο Randy de Puniet, ο Niccolo Canepa, o Bradley Smith και οι προσφάτως ανακοινωθέντες, Alex de Angelis και Sete Gibernau. Ο τελευταίος μάλιστα, είχε κάνει την τελευταία του εμφάνιση στα MotoGP πριν από μια δεκαετία και αποφάσισε να επιστρέψει με την ομάδα του Sito Pons, όντας μάλιστα και ο μοναδικός αναβάτης του. Ο 45 ετών βετεράνος Ισπανός είχε υπάρξει ξανά αναβάτης της ομάδας του Pons, πίσω στο 1995, όταν έτρεχε στην κατηγορία των 250GP.

Ο Sete, που έχει τερματίσει δύο φορές δεύτερος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP (2003-2004), δήλωσε πως ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα επέστρεφε στους αγώνες μετά από μια δεκαετία αποχής, αλλά η ζωή πάντα σου επιφυλάσσει εκπλήξεις, ενώ κατέστησε σαφές ότι είναι πλέον ταγμένος στην αποστολή του και στο να βοηθήσει στην εξέλιξη του ηλεκτρικού μέλλοντος για τους αγώνες. Από την πλευρά του, ο Sito Pons είπε πως θεωρούσε αυτονόητη την παρουσία της ομάδας σ' αυτό το νέο project της MotoE, καθώς θεωρεί ότι οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες αποτελούν το μέλλον για τους αγώνες. Όπως είπε, ήθελαν να έχουν έναν έμπειρο αναβάτη και η επιλογή του Gibernau ήταν γι' αυτούς μονόδρομος.

Ομάδες και αναβάτες της MotoE

LCR E-Team:
Randy de Puniet
Niccolo Canepa

Angel Nieto Team:
Nico Terol
Maria Herrera

Avintia Esponsorama Racing:
Xavier Simeon
Eric Granado

Alma Pramac Racing:
Josh Hook
Alex de Angelis

Tech3 Racing:
Kenny Foray
Hector Garzo

Trentino Gresini MotoE:
Matteo Ferrari
Lorenzo Savadori

Pons Racing:
Sete Gibernau

One Energy Racing (Sepang):
Bradley Smith

Dynavolt Intact GP:
Jesko Raffin

Ajo Motorsport MotoE:
Niki Tuuli

SIC58 Squadra Corse:
Matteo Casadei

EG 0,0 Marc VDS:
Mike di Meglio

Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται τώρα, είναι για το ποια θα είναι η τύχη αυτής της νέας κατηγορίας. Αν το δούμε καθαρά αγωνιστικά, οι αγώνες τύπου "ενιαίου", όπως είναι για παράδειγμα η Moto2, έχουν τις προϋποθέσεις για θέαμα και έντονο συναγωνισμό. Βέβαια, στην περίπτωση της MotoE δεν θα υπάρχει η ελευθερία στην επιλογή ή κατασκευή διαφορετικών πλαισίων όπως ισχύει στην Moto2 και θα εναπόκειται καθαρά στις οδηγικές ικανότητες των αναβατών.
Από αυτή την άποψη, οι επιλογές είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Από αναβάτες που μέχρι και την περσινή σεζόν αγωνίζονταν σε παγκόσμια πρωταθλήματα, χωρίς όμως να αποτελούν ονόματα "από το πάνω ράφι", μέχρι βετεράνους των MotoGP που έχουν αποσυρθεί καιρό από το πνεύμα του ανταγωνισμού και της πίεσης. Είναι λίγα τα ονόματα των αναβατών που μπαίνουν στην MotoE ως ανερχόμενα ταλέντα και κατά συνέπεια το κίνητρο, που υπάρχει για παράδειγμα στις Moto3 και Moto2 για μετάβαση στην κορυφαία κατηγορία των αγώνων, δεν είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό για να προϊδεάσει για έντονο συναγωνισμό. Δεν υπάρχει επίσης ο ανταγωνισμός μεταξύ των κατασκευαστών, μιας και μιλάμε για ένα κύπελλο "μονομάρκα" όπου η Energica θα είναι ο αποκλειστικός προμηθευτής των μοτοσυκλετών.

Η ισχύς που παράγει ο ηλεκτρικός κινητήρας ανέρχεται στα 120kw (161 ίπποι)

Από την άλλη μεριά, η παγκόσμια τάση που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου, για την στροφή και την εξέλιξη των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών, είναι ένα πρόσφορο έδαφος για επένδυση σε χρήμα και προβολή από την πλευρά της διοργάνωσης, που ήδη βρίσκεται σε αναζήτηση για το μέλλον των αγώνων, το οποίο είναι και απόλυτα συνυφασμένο με το μέλλον της αγοράς. Ας μην ξεχνάμε ότι η Dorna, η οποία είναι πλέον υπεύθυνη και για την διοργάνωση του παγκόσμιου πρωταθλήματος WSBK, είχε πει πως ακόμη και για την κατηγορία των superbikes όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, καθώς θα μπορούσε να αποτελείται ακόμη και από γυμνά χιλιάρια, αρκεί να το ζητούσαν το εργοστάσια. Αν λοιπόν η παγκόσμια αγορά δείχνει προς την κατεύθυνση των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών, η FIM και η Dorna έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να υποστηρίξουν και να προβάλλουν όσο περισσότερο μπορούν τη νεοσύστατη MotoE. Η πλατφόρμα των 10 γύρων σε κάθε αγώνα και των πέντε αγώνων μέσα στη χρονιά, προδιαθέτει για σφιχτούς και γεμάτους ένταση αγώνες και η σύνδεσή τους ως παράλληλο event με αγώνες των MotoGP αποτελεί ένα συν στην φαρέτρα των προωθητικών ενεργειών.
Απομένει πλέον να δούμε στην πράξη και την αποδοχή που θα έχει η MotoE από το κοινό, και αν θα δημιουργηθούν οι μάχες και οι συγκινήσεις που απαιτούνται για να αντισταθμιστεί η έλλειψη των βρυχώμενων εξατμίσεων και του φρενήρη ρυθμού τον πιστονιών που ανεβοκατεβαίνουν μέσα στους κυλίνδρους…

Ετικέτες

motogp

https://bit.ly/MOTO_669

Από τον

Φίλιππο Σταυριδόπουλο

5/8/2025

Το επόμενο Σαββατοκύριακο η κορυφαία κατηγορία των Grand Prix γιορτάζει τον 1000ό αγώνα της στο Red Bull Ring, χίλιοι αγώνες σε 76 χρόνια δράσης, ηρώων, κακών, θριάμβων και τραγωδιών

Τρεισήμισι δεκαετίες γεμάτες από αληθινούς θρύλους όπως οι Duke, Surtees, Hailwood, Agostini, Rainey, Doohan, Rossi και Marquez. Χίλια Grand Prix που ταξίδεψαν τον κόσμο σε θρυλικές πίστες: Assen, Phillip Island, Isle of Man, Sachsenring, Indianapolis, Buriram, Buddh και Losail. Ένα Πρωτάθλημα που έσπρωξε την τεχνολογική καινοτομία στα άκρα και ακόμα παραπέρα.

Από την αρχή…

Ο πρώτος αγώνας της κατηγορίας MotoGP διεξήχθη στον θρυλικό TT Mountain Circuit στο Isle of Man, στις 17 Ιουνίου 1949. Στον επτά γύρων, 425 χλμ. μαραθώνιο κέρδισε ο Harold Daniell με εργοστασιακή Norton.

Χρειάστηκαν 13 χρόνια για να φτάσουμε στον 100ό αγώνα, το 1962 στο Sachsenring, με νικητή τον Mike Hailwood και την MV Agusta. Δέκα χρόνια νωρίτερα, στη Monza, ο Les Graham χάριζε στην MV Agusta την πρώτη της νίκη. Το 1953, ο Fergus Anderson έγινε ο γηραιότερος νικητής στην ιστορία, κερδίζοντας στα 44 του με Moto Guzzi στο Montjuic Park.

Το 1957, ο Bob McIntyre κατέγραψε τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα στα 76 χρόνια του θεσμού: 3 ώρες, 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα για 8 γύρους στην διαδρομή των 60,27 χλμ. του Isle of Man.

Από τα 200 στα 400 Grand Prix

Ο 200ός αγώνας έγινε στο Assen με νικητή τον Giacomo Agostini. Λίγο πριν, ο Jim Redman έφερε τη Honda στην κορυφή για πρώτη φορά στο Hockenheim, ενώ ο Godfrey Nash κατέκτησε την τελευταία νίκη μονοκύλινδρης μοτοσυκλέτας στο Opatija το 1969. Το 1971, ο Jack Findlay χάρισε στη Suzuki την πρώτη νίκη δίχρονου κινητήρα.

Ο Barry Sheene γιόρτασε τον 300ό αγώνα το 1981 στο Anderstorp – τελευταία του νίκη και μοναδική με Yamaha. Το 1973, ο Jarno Saarinen κέρδισε τον πρώτο αγώνα με τετράκυλινδρο δίχρονο, όμως χάθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα στο Monza.

Το 1976, στο Nürburgring, ο Agostini πήρε την τελευταία νίκη του, που ήταν και η τελευταία για τετράχρονη μηχανή στην κατηγορία μέχρι την εποχή MotoGP.

Το 1977, ο Sheene σημείωσε την υψηλότερη μέση ταχύτητα όλων των εποχών: 217,37 χλμ/ώρα στο Spa. Το 1989, στον 400ό αγώνα, ο Eddie Lawson νίκησε στο Le Mans.

Η σύγχρονη εποχή

Η μισή χιλιάδα αγώνων ήρθε με τον Mick Doohan νικητή στο Imola, ενώ το 2002, ο Valentino Rossi κέρδισε στον πρώτο αγώνα όπου οι τετράχρονοι 990 κ.εκ. έτρεξαν μαζί με τους δίχρονους.

Ο 600ός αγώνας πήγε στον Sete Gibernau μετά απο τρομερή μάχη με τον Rossi στο Le Mans, ενώ λίγο αργότερα ο Capirossi έφερε την πρώτη νίκη Ducati στο MotoGP. Το 2004, ο Rossi έγινε ο μόνος που κέρδισε διαδοχικά σε δύο διαφορετικές μάρκες (Honda και Yamaha).

Το 2007 ήρθαν τα 800 κ.εκ., με τον Stoner και την Ducati κυρίαρχους. Το 2008, το Qatar έγινε ο πρώτος νυχτερινός αγώνας στην ιστορία. Ο Jorge Lorenzo πήρε τον 700ό αγώνα στο Motegi (2009), ενώ το 2013 ο Marc Marquez έγινε ο νεότερος νικητής όλων των εποχών.

Από το 800 στο 1000

O Jorge Lorenzo κέρδισε και τον 800ό αγώνα με απόλυτη κυριαρχία. Το 2016 μπήκαν τα ενιαία ECU και τα ελαστικά της Michelin. Ο Cal Crutchlow έγινε ο πρώτος Βρετανός νικητής μετά από 35 χρόνια. Ο Rossi πήρε την τελευταία του νίκη το 2017, ενώ το 2020 η KTM πανηγύρισε τις πρώτες της νίκες με Binder και Oliveira που κέρδισε εντός έδρας για τον Αυστριακό κατασκευαστή στο Red Bull Ring τον 900ό αγώνα, όντας μέχρι σήμερα ο μοναδικός Πορτογάλος με νίκη στην μεγάλη κατηγορία.

Το 2021 στο Qatar, οι Quartararo και Zarco έκαναν το πρώτο γαλλικό 1-2. Το 2022, ο Aleix Espargaró έφερε την πρώτη νίκη Aprilia και ο Rins κέρδισε στον πιο κοντινό τερματισμό στην ιστορία (0,884’’ για 7 αναβάτες).

Το 2024, ο Viñales έγινε ο πρώτος που νίκησε με τρεις διαφορετικές μάρκες στην εποχή MotoGP. Ο Marc Marquez κέρδισε ξανά μετά από 1043 μέρες, αυτή τη φορά με Ducati. Λίγο αργότερα, οι αδελφοί Marquez έγραψαν ιστορία με το πρώτο 1-2 σε αδέρφούς. Στο Le Mans, ο Zarco χάρισε στη Γαλλία την πρώτη της νίκη εντός έδρας μετά από 71 χρόνια.

Και τώρα… το μέλλον

Βαθιά ανάσα και ετοιμαστείτε για τους επόμενους 1000 αγώνες. Ο κόσμος θα αλλάξει δραματικά, αλλά το σίγουρο είναι ένα, ο αγώνας θα είναι πάντα αγώνας.