MotoGP Aragon: Γερές επιθέσεις στο κάστρο του Marquez, δύσκολη νίκη για Honda

Πάλεψε γερά για να κερδίσει ο Marquez
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/9/2018

Πήρε ένα ρίσκο της τελευταίας στιγμής ο Marquez, αλλάζοντας το πίσω ελαστικό σε μαλακή γόμα, ενώ είχε επιλέξει την σκληρή και ήταν ευχαριστημένος με αυτή σε όλη την διάρκεια των δοκιμών. Απλά η αίσθηση δεν ήταν εκεί στον απόλυτο βαθμό που θα ήθελε, αποδείχτηκε πως πήρε την σωστή απόφαση, όπως πράττει σχεδόν πάντα όταν αποφασίζει υπό πίεση. Δεν θα κέρδιζε όμως έτσι απλά μέσα στο Aragon, στην αγαπημένη του πίστα, χωρίς πρώτα να κερδίσουν οι θεατές μία εξαιρετική μάχη σε δύο δόσεις, μία στην αρχή του αγώνα και μία πολύ πιο εντυπωσιακή, πολύ πιο σκληρή, στους τελευταίους γύρους.

Ήταν όμως η πρώτη στροφή που άρχισε ο αγώνας να παίρνει εκρηκτική τροπή, καθώς Lorenzo έπεσε με ένα τρομακτικό highside που τον άφησε με κάταγμα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Ένας από τους διεκδικητές της πρώτης θέσης, ένας από τους πιο υπολογίσιμους αντιπάλους τόσο για τον Marquez,όσο και τον Dovizioso, ο Lorenzo βρισκόταν εκτός σε μία σκηνή που ήταν καθαρά αγωνιστικό συμβάν, αλλά είχε τον παράγοντα Marquez. Κι αυτό, θα δούμε τις επόμενες ώρες και μέρες, αν θα επηρεάσει την μεταξύ τους σχέση που αυτή την στιγμή είναι η καλύτερη ως μελλοντικά μέλη της ίδιας ομάδας..

Κι αυτό γιατί ο Marquez πίεσε πολύ τα φρένα και φρενάροντας αρκετά αργά, άρχισε να γλιστρά εμπρός, οπότε μπαίνοντας στο ακάθαρτο κομμάτι αποφάσισε να αφήσει τα φρένα και να φύγει εκτός πίστας για να μην ρισκάρει μία πτώση. Στην εξωτερική του όμως πλευρά ήταν ο Lorenzo, κι αυτή η κίνηση δεν του άφηνε χώρο. Καθαρά αγωνιστικό συμβάν, όμως θα πρέπει να δούμε πια θα είναι η αντίδραση του Lorenzo με τον εκρηκτικό χαρακτήρα που διαθέτει. Είναι ωστόσο καθοριστική και η δήλωση του Dovizioso αργότερα, μία δήλωση που αφήνει αιχμές: «Δεν είδα τι συνέβη στον Lorenzo, αυτό που είδα ήταν πολλούς τρελούς αναβάτες να φρενάρουν πολύ αργά. Εγώ φρέναρα εκεί που έπρεπε και δεν είχα κανένα πρόβλημα».

UPDATE:

Λίγες ώρες μετά από αυτό άρθρο, δυστυχώς επαληθευτήκαμε, ξεκινά μία νέα αντιπαράθεση στα MotoGP καθώς ο Lorenzo κατηγορεί τον Marquez. Διαβάστε στο τέλος του άρθρου τι είπε στις κάμερες.

Με τον Lorenzo εκτός, ο Dovizioso φεύγει μπροστά κάνοντας έναν όμορφο αγώνα με τον Marquez πίσω του να μετρά κάθε κίνηση κάνοντας σωστή διαχείριση του ελαστικού και τις δύο Suzuki να παλεύουν μόνες τους και την τρίτη θέση στο βάθρο. Ο Iannone όμως δεν έβλεπε απλά μία πιθανή τρίτη θέση, αλλά μία πιθανή πρώτη θέση και για αυτό δεν ήθελε να καθυστερήσει σε μία μάχη με τον Rins αλλά να φύγει εμπρός και να κυνηγήσει και τους άλλους δύο. Η επιθυμία του αυτή οδήγησε σε μία αμήχανη στιγμή για τους θεατές, και μία άσχημη για εκείνον, όταν πέρασε τον Rins και αμέσως του έκανε νόημα να κάτσει πίσω. Κάτι που πολύ όμορφα διαχειρίστηκε ο Rins, περνώντας τον στην επόμενη στροφή.

Πολλές θεωρίες, μία όμως εξήγηση υπάρχει για την κίνηση αυτή, και τον εκνευρισμό του Iannone και πρέπει να αναζητηθούν νωρίτερα σήμερα, όταν οι τρεις ταχύτεροι στην προθέρμανση, ήταν ο Iannone, ο Dovizioso και ο Marquez. Παρά την πτώση του Lorenzo λοιπόν και πριν από αυτή, ο Iannone είχε μπει από την αρχή του αγώνα με μία ψυχολογία νικητή, θεωρώντας πιθανό το βάθρο και μάλιστα όχι στην τελευταία θέση. Δεν μπορούσε να καταλάβει λοιπόν το «θράσος» του Rins που τολμούσε να τον περάσει… Τελικά οι δύο Suzuki θα άλλαζαν θέσεις και θα έμεναν όμως λίγο πιο πίσω από την Honda και την Ducati, που καθώς μάχονταν στο τρίτο μέρος του αγώνα, έδιναν την ευκαιρία στον Iannone να πλησιάσει.

Οι τελευταίοι γύροι του Aragon ήταν εξαιρετικοί, μία ωδή στο άθλημα και ο λόγος που παρακολουθούμε αγώνες. Ο Marquez κάνει την επίθεση του στον Dovizioso στην 12η στροφή, ο Ιταλός του αντεπιτίθεται με τους δυο τους να ακουμπούν και την Honda να πατά εκτός και ανοίγοντας έτσι την πόρτα στον καρχαρία Iannone που είχε μυριστεί αίμα μπροστά του και απλά όρμησε! Ο Marquez μπαίνει στο κέντρο της πίστας, ο Dovizioso παίρνει αυτομάτως μία κλειστή γραμμή και περνά στα αριστερά του Marquez με μία κίνηση που θυμίζει μπαλέτο, ενώ ο Iannone παίρνει την εξωτερική και προσπαθεί να βρεθεί μπροστά, όμως η Suzuki δεν έχει το απαραίτητο γκάζι ανάμεσα στις άλλες δύο.

Ο Dovisiozo μένει μπροστά και ο Marquez κάνει συνέχεια επιθέσεις, αναγκάζοντάς τον να κρατά πολύ κλειστές, αμυντικές γραμμές. Ήταν εξαιρετικό θέαμα να βλέπεις την 12 στροφή σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, μέχρι που ο Marquez μετέφερε αλλού την μάχη, σε άλλη σημείο. Ο στόχος του ήταν να κερδίσει λίγο χώρο, ώστε στις ευθείες ο Dovizioso να μην καταφέρνει να τον πλησιάζει τόσο που να μπορεί να του επιτεθεί, κι αυτό δύο γύρους πριν το τέλος δούλευε μια χαρά. Τελικά ο Ισπανός κατάφερε να σβήσει το άτυπο σερί των τριών νικών του Dovizioso, απέναντί του κάθε φορά που έχουν βρεθεί να κυνηγιούνται στο τέλος του αγώνα.

Το κάστρο του Marquez άντεξε στο Aragon, δίνοντάς του ένα προβάδισμα 72 πόντων στο πρωτάθλημα, κάνοντας τα πράγματα δύσκολο να αντιστραφούν. Σε δύο εβδομάδες, η νέα πίστα στην Ταϊλάνδη, θα δώσει την ευκαιρία στους υπόλοιπους να ανακόψουν αυτή την πορεία…

UPDATE:

Ο Lorenzo για την πτώση του στο Aragon

Απ’ έξω ξέρω τι φαίνεται. Φαίνεται πως εγώ μπήκα πολύ αργά, πολύ γρήγορα και άνοιξα το γκάζι άγαρμπα. Πως είναι δικό μου λάθος καθαρά. Η αλήθεια που εγώ βίωσα, η πραγματικότητα είναι πως ο Marquez με οδήγησε σε πτώση και ξέρει πως το έκανε. Το γνωρίζει. Εγώ πήρα μία γραμμή κανονική, μία γραμμή που είχα και πέρσι και ξαφνικά είδα στην εσωτερική τον Marquez που είχε μπει πολύ επιθετικά. Μόλις εκείνος με είδε εκεί, άνοιξε την γραμμή του για να μην με αφήσει, να με μπλοκάρει. Τότε εγώ δεν είχα επιλογές, ή θα έβγαινα εκτός ή θα έπρεπε να μείνει εκεί και να ανοίξω το γκάζι γιατί οι υπόλοιποι πίσω μου ερχόντουσαν πολύ επιθετικά. Φυσικά δεν περίμενα πως το πίσω ελαστικό δεν θα έβρισκε πρόσφυση (σημ. προς αποσαφήνιση: το traction control δεν σημαίνει πως δεν λειτούργησε, απλά πως ήταν τόσο έντονες οι δυνάμεις που δεν προλάβαινε να επέμβει, ακόμη και στην εξελιγμένη εκδοχή των MotoGP).

Στο Misano ήταν δικό μου το λάθος, εδώ όχι. Ο Marquez μου κατέστρεψε το πόδι και τον αγώνα, μου κατέστρεψε την μεγάλη πιθανότητα που είχα να κερδίσω αυτό τον αγώνα.

(Σε ερώτηση αν τα κατέθεσε όλα αυτά στην επιτροπή του αγώνα): Όχι δεν πήγα και δεν θα πάω. Διότι απ’ έξω, από τις κάμερες ξέρω τι φαίνεται. Φαίνεται πως είναι δικό μου το λάθος, πως πλάγιασα πολύ και άνοιξα το γκάζι πολύ, και αυτό ακριβώς είναι που με εκνευρίζει περισσότερο. Όμως ο Marquez ξέρει, ξέρει τι έκανε, άνοιξε την γραμμή του και δεν είχα που να πάω, ή θα έπεφτα ή θα έβγαινα εκτός πίστας.

Ο Lorenzo λοιπόν πηγαίνει ένα βήμα πιο κάτω, προσθέτοντας δόλο στην πράξη του Marquez. Ο Marquez από την άλλη είπε αμέσως μετά τον αγώνα πως γλίστρησε με τον εμπρός τροχό και αμόλησε το φρένο για να μην πέσει…

Η αλήθεια είναι πως ο Marquez μπήκε επιθετικά, το αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Dovizioso, η πρόθεση όμως που του αποδίδει ο μελλοντικός του συναθλητής, ο Lorenzo, είναι ταυτόχρονα κάτι το τραβηγμένο αλλά και που δεν γίνεται να αποδειχθεί ποτέ, όσο και αν το σχολιάσει κανείς. Για αυτό και ο Lorenzo δεν θα δώσει συνέχεια, διότι όπως ο ίδιος παραδέχεται, όσα λέει δεν γίνονται να αποδειχθούν…

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”