MotoGP: Διαζύγιο για Dorna και Clinica Mobile και στο βάθος Marquez

Παραμένει όμως στα Motul WSBK
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

17/10/2022

Για πρώτη φορά από τη δημιουργία της Clinica Mobile από τον Dr. Claudio Costa, πριν από 45 χρόνια, η κινητή ιατρική ομάδα των αγώνων δε θα βρίσκεται πλέον στα MotoGP. Τελείως ξαφνικά για τους ίδιους, η Dorna δεν ανανέωσε το συμβόλαιό τους και έτσι σταματούν από τα MotoGP στο τέλος αυτής της σεζόν. Ωστόσο η Clinica Mobile θα παραμείνει στα Motul WSBK.

Η απόφαση της Dorna, επαφίεται στην σύναψη συνεργασίας με έναν νέο όμιλο, με έδρα την Ισπανία, την Quironsalud. Η ισπανική εταιρεία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους οργανισμούς υγείας της Ισπανίας, με περισσότερα από 150 κέντρα σε όλη την Ισπανία και πάνω από 60 χρόνια εμπειρίας στο χώρο. Ταυτόχρονα, από το 2019 μέχρι σήμερα, αποτελούσε το βασικό χορηγό της Clinica Mobile.

Η απόφαση έπιασε εξ απήνης την Clinica Mobile και το Dr. Michele Zasa, τον υπεύθυνο της κλινικής μετά την αποχώρηση του Dr. Costa, o οποίος επιβεβαίωσε την είδηση: «Δυστυχώς από την επόμενη χρονιά, δε θα είμαστε παρόντες στη νέα δομή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του MotoGP. Φυσικά, αυτό με εκπλήσσει, αλλά την ίδια στιγμή μου δίνει την ευκαιρία να επιμείνω σε ό,τι θετικό έχουμε καταφέρει τα τελευταία χρόνια, όταν ανέλαβα την Clinica Mobile μετά τη συνταξιοδότηση του Dr. Costa».

Η κλινική του Dr. Costa, αποτέλεσε μία από τις βασικότερες αιτίες βελτίωσης των δεδομένων ασφαλείας των αγώνων μοτοσυκλέτας. Οι 9 ιατροί και 24 φυσιοθεραπευτές που αποτελούν σήμερα την ομάδα της, είναι αυτοί που δίνουν τις πρώτες βοήθειες μέσα στην πίστα, τόσο στα MotoGP (μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν) όσο και στα Motul WSBK, ενώ διατηρούν την ευθύνη για τον αναβάτη κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Είναι επίσης η ομάδα είναι που θα κρίνει αν μπορεί ένας αναβάτης να επιστρέψει στους αγώνες μετά τον τραυματισμό του.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει εδώ, σε ένα εκτενές άρθρο που πρέπει να έχετε διαβάσει, το περιστατικό που υπήρξε καθοριστικό για την πορεία της Clinica Mobile και την καθιέρωση του Dr.  Claudio Costa, ως του γιατρού των MotoGP, ήταν η περίπτωση του Mick Doohan. O σοβαρός τραυματισμός του το 1992 στο Assen, λίγο έλλειψε να του στοιχίσει εκτός από την καριέρα του, το πόδι του. Το ατύχημά του, αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να αλλάξει η νομοθεσία των χωρών διεξαγωγής των αγώνων, ώστε ο πρώτος λόγος να ανήκει στον συνοδό θεράποντα ιατρό και όχι στον εκάστοτε ιατρό που θα αναλάβει την οποιαδήποτε περεταίρω θεραπεία σε οποιοδήποτε νοσοκομείο.

Ο λόγος του αθλίατρου μέχρι τότε, δεν είχε τη δέουσα αποδοχή από τους νοσοκομειακούς ιατρούς. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, ο Dr.  Claudio Costa ακολούθησε διαφορετική διαδικασία από την ενδεδειγμένη στην περίπτωση του Doohan και πήρε από το νοσοκομείο και τον Schwantz.

Με 15 χρόνια εμπειρίας, εκείνη την εποχή, ήταν αυτός που κατάφερε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε όχι μόνο ο Doohan να συνεχίσει να έχει και τα δύο του πόδια, αλλά να καταφέρει να διεκδικήσει και πέντε Παγκόσμιους Τίτλους σε πέντε συνεχόμενα έτη, μετά το ατύχημά του! Το αποτέλεσμα του αυτό οδήγησε τον Dr. Costa να αποκτήσει τη φήμη του από μηχανής Θεού, καθώς και να εδραιώσει νέα δεδομένα για τους αθλίατρους και τη δυναμική της γνώμης τους στο εκάστοτε νοσοκομείο που μεταφέρονται οι αναβάτες μετά από ατύχημα.

Αυτός είναι και ο λόγος που μέχρι πρότινος βλέπαμε τον Dr. Xavier Mir, τον αντικαταστάτη ορθοπεδικό ιατρό του Dr. Costa, να είναι ο επιβλέπον ιατρός για κάθε αναβάτη, παρατηρώντας τη διαδικασία απομακρυσμένα απ’ όπου κι αν βρίσκεται, δίνοντας συμβουλές και φέροντας την τελική ευθύνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Bradley Smith, ο οποίος έστειλε τις αξονικές του στον Dr. Mir, περιμένοντας τη δική του γνώμη προτού προχωρήσει σε κάποια απόφαση.

Ωστόσο, από τις αρχές της σεζόν του 2022, υπεύθυνος για τους σοβαρούς και οξείς τραυματισμούς τέθηκε ο Dr. Angel Charte ο οποίος ήδη υπαγόταν στον ισπανικό όμιλο υγείας Quironsalud, αντικαθιστώντας το Dr. Mir.

Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα για την Dorna, καθώς σε μία πρώτη ανάγνωση θα συμπέρανε κανείς πως απλά θέλει να υποστηρίξει τον ισπανικό όμιλο. Η αλήθεια είναι πως είχε 45 χρόνια να κάνει κάτι τέτοιο. Στην πράξη έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις που η Dorna αισθάνεται πως τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα έπρεπε με μία από αυτές να είναι η περίπτωση του Marquez.

Η ομάδα του Dr. Mir είχε κάνει το δεύτερο χειρουργείο στον Marquez που αντικατέστησε την πλάκα. Ο Dr.  Claudio Costa είχε τότε κάνει παρέμβαση με αρθρογραφία εξηγώντας πως η τακτική αυτή ήταν λάθος και δηλώνοντας απογοητευμένος που δεν ζητήθηκε η άποψή του! Όχι γενικά, ως συνταξιοδοτημένου γιατρού, αλλά ειδικά για τον Marquez για τον οποίο έχει γράψει βιβλίο!

Ναι ο Dr.  Claudio Costa έχει γράψει βιβλίο αθλητικής ιατρικής με εξώφυλλο τον Marquez. Η αποκατάσταση του Marquez και το τελικό χειρουργείο, το τέταρτο κατά σειρά, έγινε στις ΗΠΑ και αυτή ήταν μία μεγάλη ρήξη μεταξύ Dorna και Clinica Mobile, ρωγμές όμως υπήρχαν κι άλλες.

Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αλλάξει την τεράστια τεχνογνωσία που έχει αποκτηθεί, ούτε και τον τρόπο που θα γίνονται από εδώ και πέρα τα πράγματα. Εκείνο που θα αλλάξει θα είναι ο πάροχος. Η Clinica Mobile αποτέλεσε για σχεδόν μισό αιώνα, μία καινοτομία για τα MotoGP. Ξεκινώντας, επίσημα, από το 1977 την εμπλοκή της με τους αγώνες και τη σωτηρία του Uncini, έναν αναβάτη που το 1983 έμελλε να του σώσει τη ζωή για δεύτερη φορά ο Dr. Claudio Marcelo Costa, ενώ είχε ήδη ανακηρυχθεί νεκρός από τα μεγάφωνα!  Ήταν το σημείο καμπής των αγώνων μοτοσυκλέτας – τόσο για τα MotoGP όσο και για τα Motul WSBK – καθώς πρόσφερε τη δυνατότητα απεξάρτησης των αγωνιζόμενων από το σύστημα υγείας κάθε χώρας που φιλοξενούσε αγώνα, θέτοντας νέα δεδομένα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους αγωνιζόμενους με συνεχή και αδιάκοπη εξέλιξη.

Από τότε μέχρι σήμερα, η Clinica Mobile, αποτελεί ένα μεγάλο και αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των MotoGP, η οποία οδήγησε να έχουν αυτή τη στιγμή τα υψηλότερα στάνταρ ασφαλείας. Η διακοπή της συνεργασίας, αφαιρεί ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία αναφοράς του κορυφαίου επιπέδου αγώνων. Η αρχική πληροφορία είναι πως ο νέος πάροχος θα αναλάβει αυτούσιο τον ειδικό εξοπλισμό, ας μην ξεχνάμε πως τα MotoGP είναι αερομεταφερόμενα, κι έτσι από πλευράς διαδικασιών τα πάντα θα μείνουν ίδια και από το 2023.

Ετικέτες

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ
Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Θάνο Αμβρ. Φελούκα
Από τον

Θάνο Αμβρ. Φελούκα

23/10/2025

Στις 23 Οκτωβρίου 2011 ο κόσμος του MotoGP πάγωσε. Ο Marco Simoncelli το όνομα που όλοι μας πιστεύαμε πως θα είναι ο επόμενος απόλυτος διεκδικητής των MotoGP, ο νεαρός αναβάτης που ο Rossi έβλεπε ως συνεχιστή του, έχοντας προλάβει να γίνει ήδη ένας από του πιο αναγνωρίσιμους αναβάτες της σύγχρονης εποχής, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Grand Prix της Μαλαισίας, αφήνοντας πίσω του ένα κενό που παραμένει αισθητό ακόμη και σήμερα. Ο “Super Sic”, όπως τον γνώριζε όλος ο κόσμος, δεν υπήρξε απλώς ένας εξαιρετικός αναβάτης ήταν μια προσωπικότητα που οι αγώνες μοτοσυκλέτας χρειαζόντουσαν και μάλιστα χρειάζονται ακόμη. Είχε τεράστιο πάθος και ανεπιτήδευτη αγάπη για τους αγώνες, με μία πρέζα χιούμορ που έλκυε ακόμη και τους οπαδούς άλλων αναβατών!

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μνήμη του συνεχίζει να ζει δυνατά χωρίς να έχει προλάβει να γεμίσει με ρεκόρ ή να φορτώσει τα στατιστικά, τέτοια ήταν η αγάπη του κόσμου και η καθολική του αποδοχή από όλους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο όχι μόνο στα MotoGP αλλά και γενικά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό!

Ο Simoncelli ήταν φτιαγμένος από υλικό που δεν μετριέται σε τίτλους και στατιστικά. Το ανέμελο μαλί κάτω από το κράνος, το σπινθηροβόλο βλέμμα και εκείνο το απίστευτο πάθος για μάχη, που έκανε κάθε γύρο του MotoGP να θυμίζει κάτι από άλλες εποχές. Ήταν αγνός αγωνιστής, με μια ιταλική τρέλα που δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να κρύψει.

Super Sic 58 – The Legacy
Ονοματεπώνυμο: Marco Simoncelli
Ημερομηνία γέννησης: 20 Ιανουαρίου 1987, Cattolica, Ιταλία
Θάνατος: 23 Οκτωβρίου 2011, Sepang, Μαλαισία
Αριθμός αγώνων GP: 151 (125cc, 250cc, MotoGP)
Νίκες: 14 (12 στο 250cc, 2 στο 125cc)
Παγκόσμιοι τίτλοι: 1 (250
cc, 2008 – Gilera)
Ομάδες:
Matteoni Racing, Metis Gilera, San Carlo Honda Gresini}
Νούμερο: 58 (αποσυρμένο επίσημα από το MotoGP το 2016)

Κληρονομιά:
• Το Misano World Circuit Marco Simoncelli φέρει το όνομά του από το 2012.
• Το Fondazione Marco Simoncelli στηρίζει νέους και οικογένειες σε ανάγκη, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.
• Κάθε χρόνο, οι φίλοι του διοργανώνουν στο Misano το “Sic Day”, ένα φεστιβάλ χαράς και μοτοσυκλέτας, όπως το ήθελε εκείνος.
• Το #58 παραμένει σύμβολο πάθους και αυθεντικότητας, ένα νούμερο που θα θυμίζει για πάντα τι σημαίνει να ζεις ως αγωνιζόμενος στην κορυφή της μοτοσυκλέτας

Η καριέρα του εκτοξεύθηκε το 2008, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250cc με τη Gilera, χαρίζοντας στην παραπαίουσα τότε Ιταλική μάρκα το τελευταίο της σπουδαίο τρόπαιο. Από τότε, το όνομα “Simoncelli” έγινε συνώνυμο με τον επιθετικό και θεαματικό τρόπο οδήγησης. Ήταν ένα ιδιαίτερο επιθετικό στιλ, από εκείνα που ακόμη και οι αντίπαλοί του δεν χρησιμοποιούσαν αργότερα εναντίον του, ήταν όμως μοιραία και εκείνο που έδωσε το άδοξο τέλος. Όταν ανέβηκε στο MotoGP με τη Honda της ομάδας Gresini, όλοι ήξεραν πως μπροστά τους είχαν έναν από εκείνους τους αναβάτες που ή θα έγραφαν ιστορία ή θα την πλήρωναν ακριβά.

Γνώρισα προσωπικά τον Simoncelli με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Είχε μόλις κερδίσει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και βρισκόμασταν στην πίστα δοκιμών της Goodyear-Dunlop, μία μαγευτική τοποθεσία με μία εκπληκτική πίστα όπου φυσικά δεν υπάρχουν κερκίδες, ούτε μπορεί να μπει κανείς άλλος πέρα από τους αναβάτες δοκιμών και τους δημοσιογράφους, στις λίγες φορές που έχει φιλοξενήσει παρουσιάσεις ελαστικών.

Ήμουν για ακόμη μία φορά ο μόνος Έλληνας προσκεκλημένος και είχα μπει να οδηγήσω μαζί με τους Άγγλους δημοσιογράφους που τότε ήταν μία πολυπληθή ομάδα χωρίς Youtubers και Influencers, όλοι τους εξαιρετικά έμπειροι και επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, με αγωνιστικές περγαμηνές που έφταναν για δύο από αυτούς μέχρι και το BSB! Μπήκαμε με superbike στο session εκείνο και ο Simoncelli με ένα Dorsoduro 750. Αυτό που περισσότερο το έχετε δει να κυκλοφορεί με την ομάδα ΔΙΑΣ, σπάνια δικάβαλο παρότι η ομάδα αυτή έτσι έχει στηθεί και αν θυμάστε από την δοκιμή στο MOTO, δεν ήταν και μία μοτοσυκλέτα που μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει.

Ο Simoncelli ξεκίνησε τελευταίος, πίσω μας και σε λίγους γύρους μας είχε μαζέψει. Εγώ βρισκόμουν τότε σχετικά μπροστά στο γκρουπ, τρίτος κατά σειρά όταν με πέτυχε στο πιο αργό κομμάτι της πίστας, αργό για εμάς. Ανηφορικό εσάκι με θετική κλίση στην μεσαία του στροφή. Ήξερα ότι ήταν πίσω μου και είχα υπολογίσει να κρατηθώ στην έξοδο για να μην τον κόψω και να ανοίξω το γκάζι του GSXR1000R μόλις με περάσει. Μόνος μου στόχος να μείνω πίσω του για λίγο καθώς αμέσως μετά είχαμε άλλες δύο στροφές που μας οδηγούσαν στην ευθεία, οπότε θα προλάβαινα να οδηγήσω τουλάχιστον μισό γύρο πίσω του. Ότι και να έκανε δεν θα μπορούσε να ξεφύγει στην ευθεία με το Dorsoduro 750 από το GSXR1000R!

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ!

Την ώρα που έστριβα την δεύτερη στροφή από το εσάκι, εκείνη την αριστερή με την θετική κλίση, είδα ένα Dorsoduro να πετάγεται πλαγιασμένο μέσα από κερμπ πέρνοντας μαζί του χώματα, πετραδάκια και χόρτα και να προσγειώνεται μπροστά μου με το γόνατο. Πίστεψα ότι απλά έπεφτε μπροστά μου, άφησα το γκάζι και προσευχήθηκα στην Dunlop να κρατήσει το εμπρός ελαστικό που εκείνη την στιγμή του ζητούσες να κάνει κάτι δύσκολο. Μόνο που ο Simoncelli δεν είχε πέσει, ντριφτάρισε στην προσγείωση μέχρι το εξωτερικό κερμπ, εκτός δηλαδή αγωνιστικής γραμμής και πάνω του ακριβώς άνοιξε το γκάζι και με τρόπο που δεν πίστευα πως μπορούσε να γίνει το Dorsoduro 750 σηκώθηκε με το γκάζι, πλάγιασε στην επόμενη δεξιά ξύνοντας τα πάντα και εξαφανίστηκε στα 150 μέτρα της ευθείας πριν τα φρένα της επόμενης αριστερής. Όταν βγήκα στην ευθεία ήταν ήδη περίπου στην μέση και δεν τον έφτασα ποτέ στα φρένα της σπαστής δεξιάς, μίας πολύ ύπουλης στροφής που όταν μάθαινες την πίστα μπορούσες να την πουλήσεις πηγαίνοντας διαγώνια προς την κατηφορική ευθεία πριν από μία απότομη δεξιά όπου είχαν σημειωθεί και αρκετές πτώσεις.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
Έχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήμουν τότε ένας νέος συντάκτης, συνομιλώντας με τον επόμενο Valentino Rossi (όπως τον λέγαμε με τον πατέρα του)

Δεν οδηγήσαμε ποτέ μαζί για μισή πίστα, ενώ αμέσως μετά ήμασταν μόνοι μας για τους λίγους γύρους που έμεναν για το υπόλοιπο session. ΌΛΟΙ οι Άγγλοι συνάδελφοι είχαν βγει έξω νωρίτερα ζητώντας από την Dunlop να βγάλει τον Simoncelli γιατί δεν ήθελαν να σκοτωθούν δοκιμάζοντας λάστιχα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν το είχα δει ως απερισκεψία, ήμουν ακόμη εντυπωσιασμένος από το πώς κατάφερε να προσγειωθεί πλαγιασμένος και κυρίως με την λογική ακολουθία της σκέψης του. Πώς δηλαδή πήρε την απόφαση να βγει εκτός πίστας, μέσα από τα κέρμπ! Στο πλαίσιο της συνέντευξης που είχαμε μετά, ξεκίνησα από εκεί: «Πώς το σκέφτηκες αυτό και κυρίως γιατί; Ποιος ο λόγος;» - «Δεν το σκέφτηκα, μου είπε ο Simoncelli, δεν ήταν δηλαδή μία μελετημένη από πριν απόφαση, είχατε πολύ πιο γρήγορες μοτοσυκλέτες οπότε έπρεπε να μην φρενάρω πουθενά για να σας περάσω, ότι ήρθαν οι στροφές και είδα ότι θα έπρεπε να κόψω πολύ για να μείνω πίσω από το GSXR και μετά στην ευθεία να μην μπορώ να προσπεράσω, σκέφτηκα την προσπέραση στην επόμενη στροφή και μου ήρθε πολύ μακριά. Οπότε εκεί που έστριβα την πρώτη δεξιά, το σήκωσα και έκανα την αριστερή εκτός πίστας.

Στην συνέχεια εκείνης της συνέντευξης τον ρώτησα αν οδηγεί στον δρόμο και μου είπε πως όχι γιατί είναι επικίνδυνο και γελάσαμε έπειτα μαζί.

Μπορούσες να το δεις όπως οι Άγγλοι, ως επιθετικό και απερίσκεπτο ή να τον θαυμάσεις ως κάτι εξωπραγματικό και μοναδικό. Διότι αυτό ήταν. Απίστευτα πράος και μαζεμένος όλες τις στιγμές, εκτός από εκείνες που οδηγούσε. Ήμουν τυχερός που τον γνώρισα και μου για λίγο, πολύ λίγο, οδηγήσαμε και μαζί.

Το 2011, με τον αριθμό 58 πάνω στο λευκό fairing, ο Marco έδειχνε πως το μεγάλο του ξέσπασμα ήταν θέμα χρόνου. Πάλευε με τους καλύτερους τότε, με Lorenzo, Stoner, Pedrosa, Rossi κι αν κάποιες φορές οι κινήσεις του ήταν υπερβολικά τολμηρές, είχαν εκείνο το στοιχείο του “πραγματικού αγώνα” που σήμερα θα ξεσήκωνε αντιδράσεις. Δεν υπολόγιζε τίποτα. Οδήγησε πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο, και ίσως τελικά γι’ αυτό να έγινε αθάνατος.

Marco Simoncelli 1987-2011: Σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια - Αιώνια ζωντανός “Super Sic”!
στιγμιότυπο από την ίδια εκείνη ημέρα

Η μοίρα στάθηκε άδικη στη Sepang. Μια πτώση στην πρώτη κιόλας στροφή, ένα ατυχές σημείο επαφής και το όνειρο σταμάτησε απότομα. Ο θάνατός του σε ζωντανή μετάδοση καθώς όλοι οι θεατές κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί βλέποντας το κράνος του να φεύγει, έμεινε για πάντα χαραγμένος στην ιστορία και κανείς, δεν θέλει να το αναπαράγει. Είχε έντονα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας μάλιστα από την στιγμή που πάνω του έπεσαν οι καλύτεροί του φίλοι εκτός πίστας και ταυτόχρονα ανταγωνιστές την ώρα του αγώνα. Ένας από τους καλύτερους θα σβήσει άδοξα. Όμως εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι άλλο, ένας θρύλος που κανένας χρόνος δεν μπορεί να σβήσει. Από τότε, το νούμερο 58 έγινε σύμβολο: όχι μόνο του Simoncelli, αλλά κάθε αναβάτη που τρέχει με την καρδιά του.

Η Honda Gresini διατήρησε τη μνήμη του, το Misano World Circuit φέρει πλέον το όνομά του, και κάθε φορά που βλέπεις εκείνη τη λευκοκόκκινη σημαία με τον αριθμό 58, νιώθεις ότι ο “Super Sic” δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Ζει σε κάθε νέο αναβάτη που ανεβαίνει με πάθος πάνω στη μοτοσυκλέτα, σε κάθε θεατή που ανατριχιάζει όταν ακούει τον κινητήρα να ανεβάζει στροφές.

Ο Simoncelli ήταν ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που δεν χρειάζονται χρόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Αρκούσαν λίγες σεζόν για να αλλάξει την ψυχή των GP, για να θυμίσει σε όλους μας πως οι αγώνες δεν είναι μόνο νίκες, είναι άνθρωποι, πάθος, είναι συναίσθημα.

Και αν σήμερα κοιτάξεις τον ουρανό πάνω από το Misano, κάπου ανάμεσα στις στροφές της ιστορίας θα δεις τον Marco να γελά, με εκείνο το ανέμελο βλέμμα που λέει:

“Corri forte, ma divertiti – τρέξε δυνατά, αλλά απόλαυσέ το.”