2 Generations’ Ride–Cape 2 Cape: Στη γη των ταράνδων

Από τον

Λάζαρο Μαυράκη

6/5/2019

Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης ολοκλήρωσε παρέα με τον γιο του Γιώργο το πρώτο μισό του ταξιδιού τους φτάνοντας στο Βόρειο Ακρωτήρι, και πλέον ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη:

"Το Ελσίνκι όπου αποβιβαστήκαμε ήταν η αφετηρία του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού μας “Cape 2 Cape”. Μόλις 1.500 χλμ. μας χώριζαν πλέον από το βορειότερο χερσαίο ακρωτήρι της Ευρώπης. Πατέρας και γιος βλέπαμε μπροστά μας μόνο Nordkapp, τ’ οποίο φάνταζε στο μυαλό μας ως το πολυπόθητο ταξιδιωτικό "λάφυρο" που θέλαμε διακαώς να κουρσέψουμε.

Σε δυο πράγματα επιστήσαμε την προσοχή μας οδηγώντας τις επόμενες μέρες την Honda Africa Twin 1000 ADV προς τον νορβηγικό βορρά: στα χαμηλά όρια ταχύτητας των φιλανδικών δρόμων και στους αμέριμνους ταράνδους.
Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Μα φυσικά τις καιρικές συνθήκες, που για την εποχή του ταξιδιού μας αποτελούσαν τον βασικότερο παράγοντα προσέγγισης του Nordkapp –ήταν τέλη Απριλίου και οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από -5 C έως 4 °C. Ναι μεν ο δρόμος ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις και μεταβολές του καιρού (μια πυκνή χιονόπτωση ή μια σφοδρή καταιγίδα) μπορούσαν να μας ακινητοποιήσουν καθοδόν. Εντέλει, κανένα δυσάρεστο σενάριο δεν επικράτησε. Ήλιος με δόντια και ο υδράργυρος να μην ξεκολλά από τους 0 °C…

Η στάση μας στην φιλανδική πόλη Rovaniemi ήταν επιβεβλημένη για δύο λόγους. Εμείς θέλαμε –σαν δυο χαζοτουρίστες– να περιηγηθούμε στο χωριό του Αι-Βασίλη και να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, ενώ η μοτοσυκλέτα μας ήθελε να απαθανατίσει την παρουσία της στον Αρκτικό Κύκλο. Τελικά μείναμε όλοι ικανοποιημένοι…
Για πολλούς μοτοσυκλετιστές, το Nordkapp αντιπροσωπεύει ένα ταξίδι–όνειρο ζωής. Κι όχι άδικα, αφού τα ειδυλλιακά σκανδιναβικά τοπία, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του μακρινού βορρά, η θέα του απέραντου Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού, η διάσημη αφαιρετική υδρόγειος σφαίρα του νορβηγικού ακρωτηρίου, όλα αυτά –αλλά και πολλά ακόμα– αποτελούν τις Σειρήνες που έλκουν τους ρομαντικούς μοτο-ταξιδιώτες στο ιδιότυπο προσκύνημα του Nordkapp.

Ήταν απόγευμα, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, όταν η Honda Africa Twin 1000 ADV φρενάρισε στην άκρη του γκρεμού, στην βόρεια άκρη της Ευρώπης. Με τα συναισθήματα να κάνουν πάρτι, αγκάλιασα τον μικρό συνεπιβάτη μου –που κάθε άλλο πάρα "μικρός" αποδείχθηκε για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι– και του πρόσφερα το καλύτερο δώρο ever: την υδρόγειο σφαίρα του Nordkapp. Και φυσικά, ο ίδιος το πανηγύρισε ανάλογα.

Ποιο ήταν όμως το δώρο που χάρισα στον εαυτό μου; Είχα φτάσει στο βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης, παρέα με τον γιό μου, ταξιδεύοντας μαζί στην ίδια σέλα. Είχα επιστρέψει μετά από 28 χρόνια στο Nordkapp με την καλύτερη παρέα, τον Γιώργο…"

Το άρθρο συνοδεύεται από πλούσιο photo gallery

https://bit.ly/MOTO_668

Από τον

Κωνσταντίνο Μητσάκη

27/1/2023

Στα ιρακινά σύνορα Trebil έμελλε να μείνω δυο ολόκληρα 24ωρα! Έπρεπε αρχικά να ολοκληρώσω τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες της χορήγησης ιρακινής βίζας στο διαβατήριό μου, καθώς και της έκδοσης των απαραίτητων εγγράφων για την είσοδό του SYM JOYRIDE 300 στο Ιράκ (έκδοση προσωρινής άδειας κυκλοφορίας & ασφαλιστική κάλυψη). Κι επειδή ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς μου δεν τελείωσε την ίδια μέρα, υποχρεώθηκα να διανυκτερεύσω εντός των συνοριακών εγκαταστάσεων -μού προσφέρθηκε από τον συνοριακό διοικητή κρεβάτι και φαγητό!

Το επόμενο πρωινό ήμουν γραφειοκρατικά έτοιμος, αλλά οι άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην ευρύτερη περιοχή ήταν η αιτία που ο συμπαθέστατος Ιρακινός διοικητής μού συνέστησε να μείνω άλλη μια μέρα στις συνοριακές εγκαταστάσεις, μέχρι να καλυτερέψει ο καιρός. Δίχως δεύτερη σκέψη, αποδέχτηκα την πρότασή του και δεν ανέβηκα στη σέλα του SYM JOYRIDE 300.

Νωρίς το επόμενο πρωινό, η συνοριακή μπάρα υψώθηκε στον ουρανό και το Ιράκ με καλωσόρισε! Με προορισμό την πρωτεύουσα Βαγδάτη (547 χλμ. ανατολικά), βρέθηκα να ταξιδεύω μέσα σ’ ένα επίπεδο τοπίο ερήμου με δεκάδες στρατιωτικά φυλάκια ελέγχου καθ’ οδόν. Όλοι οι στρατιώτες ήταν με το δάκτυλο στην σκανδάλη, αφού όλη η περιοχή που διέσχιζα ήταν μια άτυπη εμπόλεμη ζώνη. Εξαιτίας των συχνών επιθέσεων που πραγματοποιούσαν οι μαχητές του ISIS στα διερχόμενα οχήματα, για περίπου 60 χλμ. είχα την συνοδεία–προστασία ενός πάνοπλου στρατιωτικού οχήματος.

Μετά από 10 ώρες οδήγησης (κι ένα σκασμένο πίσω λάστιχο), ευτύχησα να αντικρίσω τα δυτικά προάστια της Βαγδάτης – στο ξενοδοχείο μου έφτασα τελικά με την συνοδεία ενός περιπολικού, για λόγους ασφαλείας. Όλα καλά!

Στις τρεις μέρες που έμεινα στη Βαγδάτη επισκέφθηκα το Αρχαιολογικό Μουσείο, την κεντρική αγορά της Βαγδάτης και το Μνημείο των Μαρτύρων, ενώ πραγματοποίησα και μια ημερήσια εκδρομή με το SYM JOYRIDE 300 στον αρχαιολογικό χώρο της Βαβυλώνας (115 χλμ. νότια).

Ήταν όνειρο ζωής να περπατήσω στους δρόμους της μυθικής Βαβυλώνα. Η «Πύλη του Θεού» υπήρξε το σπουδαιότερο πολιτισμικό και οικονομικό κέντρο της αρχαίας Μεσοποταμίας και ήταν μια πόλη που «λάμπρυνε» όσο λίγες άλλες την αρχαία παγκόσμια Ιστορία.

Κτισμένη στις ανατολικές όχθες του Τίγρη, η Βαγδάτη, η σύγχρονη πρωτεύουσα της Μεσοποταμίας, είχε εμφανή τα σημάδια της παρακμής και της εγκατάλειψης εξαιτίας των πολεμικών καταστροφών που υπέστη τα τελευταία 25 χρόνια.

Κι όσο αναφορά την δίτροχη μετακίνησή μου στην Βαγδάτη –αλλά και στο Ιράκ γενικότερα– ίσχυαν 3 απαγορευτικοί κανόνες: α) η κυκλοφορία των δίκυκλων μετά την δύση του ηλίου απαγορευόταν (εξαιρούνταν οι διανομείς), β) απαγορευόταν ο συνεπιβάτης (λόγω ληστειών),

γ) απαγορευόταν ο ανεφοδιασμός των δίκυκλων σε πρατήρια καυσίμων (βενζίνη μόνο από μπιτόνι ή μπουκάλι)! Και μια ευχάριστη λεπτομέρεια: η τιμή της βενζίνης στο Ιράκ ήταν 0,25 ευρώ/λίτρο.

Μετά την Βαγδάτη των αραβικών παραμυθιών, το ταξίδι “SYM MIDDLE EAST” θα συνέχιζε την ρότα του με επόμενο αστικό προορισμό την πολύπαθη Μοσούλη (405 χλμ. βόρεια της Βαγδάτης).